All Chapters of ของขวัญ ในกรงกาม: Chapter 11 - Chapter 20

“แล้วเราจะได้เจอกันขจร” ปราชญ์เอ่ยออกมาลอยๆ น้ำเสียงเหี้ยมเกรียม และหยักยิ้มแบบอย่างร้ายกาจ พอได้รับข่าวดีหน่อยก็ทำให้เขาอารมณ์ดี จนต้องออกจากห้องไปหาอะไรมาดื่ม บ่ายๆ แบบนี้คนงานก็ลงไปดูแลไร่องุ่นที่อยู่หน้าบ้าน พอเห็นเขาออกมายืนรับลมทุกคนก็หันมามองเป็นตาเดียว ก็แหงล่ะเขาใส่แค่ชุดคลุมแถมยังใส่ไม่เรียบร้อยอีกต่างหาก ทว่าได้คนงานผู้ชายที่สนิทกับเจ้านายปรามเอา ไม่งั้นเป็นตากุ้งยิงกันแน่ๆ แต่จังหวะเดียวกันนั้น ก็มีนักท่องเที่ยวเดินผ่านหน้าบ้านไปอีก พวกเธอมากันสี่ห้าคน และกำลังเดินไปยังอาคารสำนักงานเพื่อจะได้พักผ่อน รับประทานอาหาร แต่สาวๆ ก็มองเขาไปตาเป็นมัน ใบหน้าแดงก่ำเสียอย่าง ด้วยความเจ้าชู้ในสายเลือดเขาก็ยิ้มให้หนึ่งทีก่อนจะยกแก้วไวน์เพื่อเป็นการทักทาย “ตายแล้ว เขาทักฉัน” สาวคนอื่นหันไปทำเสียงคิกคักกับเพื่อน “ทักฉันย่ะ” เพื่อนอีกคนบอกยิ้มๆ “หล่อเนอะ หล่ออ่ะแม้จะเซอร์ก็เถอะ” “หล่อมาก” ต่างคนต่างระริกระรี้มีคนหล่อทัก แต่ไม่มีใครรู้ว่าปราชญ์เป็นใคร จากนั้นก็เดินผ่านไปจนถึงร้านอาหารโน่นแหละ พอเจอพนักงานต้อนรับก็ทำให้พวกเธออยากรู้ ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ทำไมดื่มไวน์ชิลๆ ที่บ้านหลังนั้น“

ไอ้โจรนั้นมันขึ้นบ้านแล้วไม่ได้อะไร แต่กลับได้ร่างกายเธอบนเตียงนี้ เวลานี้เธอกำลังจะไปอยู่ที่อื่น ใจก็ดันคิดถึงเตียงนี้เสียอย่างนั้น “บ้าเอ๊ย ยัยขวัญ ทำไมลืมไม่ได้ซะที” เธอว่าให้ตัวเอง ปากก็เคยบอกว่าจะตามหาแล้วจะฆ่าให้ตายแล้วดูตอนนี้สิ ผ่านมาสี่ปีแล้วก็ยังไม่ลืมไอ้บ้านั่นเลย ไปอยู่ไร่องุ่นจะมีใครที่ใจเธอต้องการหรือเปล่านะ จะทดแทนความโหยหาได้หรือเปล่า เธอคิดถามตัวเองและนึกโกรธไปในตัว ก่อนจะหักใจแล้วเก็บผ้าต่อช่วงเวลาเดียวกันนั้นขจรก็เรียกยุพินผู้เป็นภรรยามาคุย เพราะเธอยังคงง่วนอยู่กับการเคลียร์เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ออกมาขาย ความจริงยุพินรับสภาพไม่ได้หรอกแต่จำใจ จำเป็นและยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น แม้จะจนลงก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน หากกลัวอับอายเมื่อต้องออกสังคมก็ไม่ต้องออกเท่านั้นเอง  การปล่อยให้บุตรสาวได้เริ่มต้นทำงาน มีเงินเดือนแม้จะไม่มาก แต่มันก็ยังดีกว่าการแบมือขอเงินไปวันๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเงินจะหมดไปเมื่อไหร่ อย่างที่ชรันบอก แถมยังมีคนฝากฝังให้มันดีสุดแล้ว ในขณะที่หลายๆ คนยังไม่มีโอกาสมาถึงแบบนี้ ท่ามกลางวิกฤตครอบครัว มันก็ยังมี

“ฉันจะมีแกไว้ทำไม ถ้าจัดการแทนไม่ได้ ฉันต้องหอบสังขารตัวเองไปต้อนรับลูกจ้างด้วยเหรอ” “แหม แบบผมอึ้งเลย ปกติไม่ค่อยอวดเบ่งเท่าไหร่”“วันนี้อยากเบ่งหน่อย ให้สมกับเด็กใหม่ก็เคยเบ่งและจองหองแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” “ใช่ครับ เอ่อจะให้พักที่ไหน” “บ้านแม่ แกจัดการพาเขาทำงานได้เลย ให้พี่มลสอน รวมถึงไอ้เก้า ไอ้ต่อ แต่บอกไว้ก่อนห้ามอำนวยความสะอวดให้คุณหนูขวัญเป็นอันขาด ถ้าใครทำฉันจะหมายหัวแล้วพิจารณาไล่ออกเป็นรายๆ ไป” “โหดจัง ไม่อยากเห็นหน้าก่อนหน่อยเหรอครับ” “ฉันเห็นมาตลอดสี่ปี จะต้องเห็นอะไรอีก” “ตัวเองไม่หล่อ เลยเขินที่จะอยู่ให้เขาเห็นหน้าว่างั้น” “ตบปากตามอายุตัวเองเดี๋ยวนี้” “หึๆ บ้าใครจะตบปากตัวเอง ผมไม่หยอกแล้ว แค่นี้นะครับ” “อืม” สิ้นคำ เจ้านายก็วางสายทันที จากนั้นชรันจึงกลับมาหาของขวัญอีกครั้ง“เราไปเอากระเป๋ากัน แล้วผมจะพาไปห้องพักด้านหลัง”&

“สิ่งที่เห็นภายนอกครับ” “เหรอ! แล้วพูดแบบนี้เนี่ย กูต้องยกเด็กนั่นขึ้นหิ้งเลยหรือไง มาให้ฉันเอาคืนนะ ไม่ใช่มาเป็นเจ้าหญิงของฉัน” ปราชญ์พูดด้วยน้ำเสียงดุเข้ม “คงต้องฝึกอีกเยอะ” “ใช่ ฝึกกันให้ตายไปข้างหนึ่ง กูอยากเห็น เวลาคนอยู่ที่สูงแล้วตกลงมากระแทกพื้นมันเจ็บหรือเปล่า” “พูดเหมือนนายจะไม่ไปหาเธอตอนนี้” “หึๆ ไป แต่ไม่ได้ไปในฐานะนาย กูอยากรู้ว่าเธอจะนึกถึงคืนนั้นไหม” “คืนนั้น” ชรันถามย้ำพลางเลิ่กคิ้ว “อืม” จบคำเจ้านายก็เดินกินองุ่นไปอย่างเพลินๆ ส่วนเรื่องคืนนั้น ปราชญ์ไม่เคยบอกใครให้รู้ยกเว้นชรัน และเป็นเรื่องของความรู้สึกที่เขาเก็บเอาไว้เพียงคนเดียว เมื่อถึงเวลาของขวัญจะได้รู้ความจริงตกค่ำในวันเดียวกัน ของขวัญทำความสะอาดบ้านจนเหนื่อย อ่อนล้าและหิว จึงหาอาหารกิน ตู้กับข้าวมีเพียงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้เธอต้มกินรองท้อง เพราะเวลานี้ไม่รู้จะไปหาอาหารมาจากไหน ไม่มีใครมาช่วยเหลือ เหมือนชรันมาทิ้งเธอไว้แล้วให้เดียวดา

ขณะเดียวกันเขาก็เอาท่อนเนื้ออันเขื่องถูไถร่องรัก ก่อนจะดุนดันส่วนหัวเพื่อหาทางเข้าอันคับแน่น สัมผัสได้เลยว่าเธอยังไม่เคยผ่านเรื่องบนเตียงกับใคร แม้ร่างกายจะต้องการแต่เมื่อสิ่งแปลกปลอมกำลังสอดแหย่หาทางเข้า มันก็ทำให้เธอเจ็บราวกับถูกฉีกเฉือนเนื้ออ่อนๆ ให้ขาดสะบั้น จนต้องบิดกายหนี ร้องครวญครางในลำคอ จังวะเดียวกันเขาก็ขยับเรียวปากออกแล้วพรมจูบไปตามพวงแก้มและซอกคอ ทว่ากลับเอื้อมมือมาปิดปากเธอเอาไวไม่ให้มีเสียงเล็ดลอด พร้อมกับกดสะโพกแกร่งเพื่อนำพาท่อนเนื้ออัดแทรกเข้าสู่ทางสวาท ทั้งคับทั้งแน่นจนเขาสอดเข้าไม่ได้ “อื้อ! เจ็บ!” เธอออกปากร้องขึ้นทว่าน้ำเสียงอู้อี้เพราะถูกมือหนาปิดปากเอาไว้เช่นเคย “ไม่เคยสินะ หืม” เขากระซิบเสียงกดต่ำ ก่อนจะกดสะโพกอัดท่อนเอ็นเข้าไปแรงๆ “อื้อ! อ๊ะ!” เธอกรีดร้องลั่น เมื่อแท่งร้อนอัดพรวดเข้าไปจนสุดลำ รู้สึกถึงเนื้อกายสาวขาดสะบั้น ขณะที่ท่อนเนื้อจมดิ่งจนเนินกายแนบแน่น อาวุธร้ายดีดดิ้นอยู่ภายในเมื่อกายสาวโอบรัดรึงจนอึดอัด “ซี๊ด! อ่า แน่นมาก อื้อ” สิ้นคำสุดท้ายเขาก็ถ