Semua Bab ของขวัญ ในกรงกาม: Bab 41 - Bab 50

ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าไปกระซิบกับเธอยิ้มๆ “ผู้ชายที่มั่นหน้าขั้นเทพขนาดนี้ ทั้งเรียนเก่ง ทำงานเก่ง เรื่องผู้หญิงก็เก่ง แถมยังเป็นสายวาก จนเลื่องลือขนาดนี้บอกเลยว่าจุดอ่อนเนี่ยหายาก แต่แค่ทำให้เขาเสียความมั่นใจ เราก็ชนะแล้ว”“เสียความมั่นใจเหรอคะ แล้วคุณรันจะบอกขวัญทำไม เจ้านายตัวเองแท้ๆ”“ผมบอกแต่ก็ไม่ได้เฉลยนี่ครับว่าอะไร ไปค้นหาเอาเอง” “แล้วที่ว่าสายวากคือ”“ก็วากเก่งไงครับเห็นแล้วนี่ เคยพูดเพราะๆ กับลูกน้องเสียที่ไหน ดุขนาดที่ว่าคนงานเห็นแค่เงาก็ก้มหน้าแล้ว” “อยากเห็นเหมือนกันค่ะ แต่ขวัญก็ไม่ได้อยู่ในหมวดละเว้นหรอก” “หึๆ ไม่แน่ กินอะไรดีกว่าไหม ถ้าจะไปทำงานช่วยก็จะได้มีแรง เดี๋ยวหามาให้” “ค่ะ” เธอตอบเสียงหม่น ก่อนจะเดินไปที่นั่งที่โซฟารับแขก แต่จังหวะเดียวกันนั้นกมลก็ออกมาจากครัวพอดี โดยที่ชรันไม่ได้ไปเอาอะไรมาให้กิน ในมือกมลก็ถือถาดอาหารเช้า“อาหารมาแล้วค่ะ” “ท่าทางร่าเริงนะพี่มล&rdqu

“ให้ตายเถอะ เจ้านายกลับมาเห็น ได้ยกย่องกูแน่ๆ นี่ก็ห้าโมงเย็นแล้วยังไม่กลับมา ไปไหนวะ” ชรันเอ่ยลอยๆ พลางเดินตรวจงานตรงที่ของขวัญทำเอาไว้ ซึ่งเจ้าตัวกลับขึ้นบ้านไปแล้ว พอตรวจเสร็จเขาก็จะเตรียมตัวไปบ้านเจ้านายเหมือนกัน แต่รถกระบะของเจ้านายก็จอดตรงนี้พอดี น่าจะเป็นเพราะว่าเห็นอะไรไม่สวยงาม“นี่มันอะไรวะเนี่ย ร่วงเองหรือใครทำ” ลงมาปุ๊บเจ้านายก็ชี้มือไปตรงแปลงองุ่นซึ่งมีเมล็ดหล่นเต็มไปหมด ชนิดที่มีพวงผสมด้วยอีกต่างหาก“คนที่นายก็รู้ว่าใคร” ชรันก็ตอบได้กวนตีนอีกเช่นเคย“กูให้มึงเฝ้า! สอนงาน! แต่ยังเหมือนเดิม” ปราชญ์ตวาดลั่น“วันนี้น่าจะจงใจทำมากกว่าทุกวันน่ะครับ” “แต่มึงก็ยืนมองไม่ว่ากล่าวสักคำ” “มีหลายที่ให้ผมตรวจเยอะแยะนะครับ อีกอย่าง คนของนายรอนายมาจัดการเองดีกว่า”“เป็นผู้จัดการแต่ควบคุมอะไรไม่ได้ กูไล่มึงออกเลยดีไหม”“ขอโทษครับผมก็แค่อยากให้นายมาจัดการเอง ห้ามแล้วแต่ก็ยังทำประชด ผมไม่อยากมีปากเสียงเดี๋ยวจะหาว่าใช้คำพูดรุนแรงอีก ที่ส

กระทั่งกลางดึก ของขวัญรวบรวมกำลังค่อยๆ ลุกขึ้นเพื่อไม่ให้ปราชญ์รู้สึกตัว แล้วลุกจากเตียงไปแต่งตัว ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง แล้วหยิบบางอย่างที่ซ่อนเอาไว้ใต้หมอนออกมาช้าๆ ความโกรธความเสียใจในความโหดร้ายของเขา ทำให้เธอบันดาลโทสะ ด้วยการถือมีดพกในท่าเตรียมจะกดลง ชั่ววินาทีเธอตัดสินใจกดมีดลงไปบนหน้าอก ทว่าเขาลืมตาขึ้นแล้วเบี่ยงตัวไปทางขวามือ มีดปักลงไปบนต้นแขนแทน ฉึก! มีดปักต้นแขนโดยที่เขาไม่ส่งเสียงออกมาเลยแม้แต่แอะเดียว เขากัดฟันแน่นมองหน้าเธอที่กล้าหยิบมีดมาทำร้ายเขาได้ พอเห็นว่าไม่ตอบโต้เธอกลับดึงมีดออก หมายจะปักไปที่กลางอก แต่เขาเอื้อมมือขวามาจับที่ตัวมีดแทนเพื่อไม่ให้เธอปักลง เธอไม่ได้อยากให้เขาตายแต่อยากสนองความร้ายกาจของเขา เธอพยายามกดมีดแต่เขาต้านเอาไว้ เขาจะสู้ก็ได้แต่อยากเห็นสีหน้าคนใจร้าย เขาจับมีดแน่นจนบาดมือ พร้อมกับเลือดไหลตามปลายมีดหยดลงมาใส่หน้าอก เท่านั้นแหละเธอก็ได้สติแต่ยังไม่ทันหยุดกดมีด จังหวะเดียวกันเขาก็ปล่อยมือจนปลายมีดกดลงไปบนเนื้อหน้าอกฉึก! ปลายมีดจมลงไปในผิวเนื้อประมาณหนึ่งนิ้ว เธอเห็นมีดปักหน้าอกเขาพร้อมกับหยดเลือดไหลเต็มไปหมด ตอนน

“ยังไม่เห็นเหมือนกัน เอ็งถามทำไมเหรอ ไม่เห็นอ่ะดีแล้ว เราจะได้ทำงานสะดวก ไม่งั้นสั่นประสาทกันหมดน๊า นายยิ่งดุอยู่ด้วย”  “หนูก็แค่... แปลกๆ ค่ะ คนสนิทก็ไม่เห็นสักคน”  “ตั้งใจทำงานเถอะอีหนู เผื่อนายมาจะได้เห็นว่าขยัน จะได้ไม่ดุ” “ค่ะ” ของขวัญรับคำสั้นๆ ก้มหน้าทำงานต่อ ท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยงๆ เธอเหนื่อยแต่เริ่มชินกับความร้อน ทุกคนทนได้เธอก็ต้องทนได้ จนกว่าจะได้รับอิสระ จนว่าปราชญ์จะได้ในสิ่งที่ต้องการ เธอไม่ควรมีปากเสียงกับคนที่สามารถฆ่าเธอและครอบครัวให้ตายทั้งเป็นได้ด้วยความจน ซึ่งแน่นอนว่าเวลานี้ปราชญ์กำลังทำ ของขวัญทำงานอย่างขยันขันแข็ง เริ่มเก็บองุ่นเป็นแล้ว และไม่สร้างความเสียหาย ทำในฐานะลูกจ้างไม่ใช่เมียหรือนางบำเรอ แต่เธอไม่เห็นปราชญ์ทั้งวัน ขณะที่เธอกลับอยู่ในสายตาของปราชญ์ตลอดเวลา เพียงแค่เขาไม่ออกไปให้เห็นเท่านั้น ในเมื่อเธอเกลียด โกรธ อยากฆ่าให้ตาย ก็งดเจอกันก่อน ส่วนเรื่องเอาเธอมาเรียกค่าไถ่กับเพชรน่ะเขารอได้ รอมาหลายปี รออีกนิดจะเป็นไร เขาจะให้เธอนั่นแหละนำเครื่องเพชรมา ทว่าตอนนี้คงจะสบายใจมากกระมังที่ไม่เห็นหน้าเขา  พอช่วงเย็นเ

เขาคิดถามตัวเอง ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อกร้ามกับกางเกงขาสั้น เพื่อกลับมาแต่งตัวให้กับเธอ ชุดชั้นในไม่ต้องใส่ โนบราแบบนี้แหละ เขาทำได้เช่นนี้ก็ถือว่าบุญโขแล้วเพราะไม่เคยใส่เสื้อผ้าให้ใคร เก่งแต่ถอด เสร็จแล้วเขาก็กลับออกไปด้านนอก โดยมีกมลเตรียมอาหารเอาไว้ให้คนป่วยแล้วเรียบร้อย อีกทั้งหยูกยาอีกต่างหาก “เป็นยังไงบ้างคะนายพี่ว่าจะออกมาเอายา ก็เลยทำอาหารให้ซะเลย” “เข้าไปเห็นเป็นลมอยู่ในห้องน้ำ พี่มลไม่ต้องดูแลอะไรแล้ว” เขาบอกเสียงหม่นพร้อมกับสั่งการ “งั้นพี่จะไม่รบกวนแล้ว แต่ขออย่าง นายอย่าไปไหนอีกเลยนะคะ สงสารคนตัวเล็กตัวน้อย” “นี่ไม่มีใครสงสารผมใช่ไหม” เขาถามเสียงเรียบ แต่ไม่รับปากกมลแต่อย่างใด จากนั้นเขาก็เดินไปหาชรัน ซึ่งนั่งรออยู่ตรงโซฟารับแขก ลูกน้องบางส่วนต้องทยอยออกไปรวมถึงกมลด้วย เหลือไว้แต่ชรันคนสนิทเท่านั้น ทว่าปราชญ์ไม่ได้พูดอะไร แต่กลับเดินออกนอกบ้านหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ พ่นควันออกไปอย่างเครียดๆ “อย่างที่พี่มลบอก อย่าไปไหนอีกเลยนะครับ หนึ่งอาทิตย์น่าจะเพียงพอให