Semua Bab ของขวัญ ในกรงกาม: Bab 31 - Bab 40

เสียงทุกเสียง ถูกเก็บเอาไว้ภายในห้องนอนที่เก็บเสียงเป็นอย่างดี การจะปราบพยศผู้หญิงแบบของขวัญต้องจัดหนักหลายๆ ยก อ่อนเพลียเมื่อไหร่นั่นแหละเธอหมดฤทธิ์ “ฉันรู้ว่าเธอชอบ เธอไว้ต่อสัมผัส พวกปากกับใจไม่ตรงกันอยากโดนแทบตายแต่บอกไม่เอา ร้องอีกสิ! ร้องอีก!” เขากัดฟันกรอดๆ และตวาดเสียงดังพร้อมกับจังหวะกระแทกท่อนเนื้อ เข้าไปในรูสวาทแรงๆ จากนั้นด้านบั้นท้ายงามที่โก้งโค้งยกขึ้นในท่าคลาน เพราะถูกเขาบังคับ ให้ใบหน้าแนบหมอน พร้อมกับร่างน้อยเคลื่อนไหวไปมารุนแรง ทั้งเสียงครางเสียงร้องไห้สลับกันไปมา“อย่าร้องไห้ให้ฉันเห็น อืม” เขาก้มหน้าพูดใกล้หู พลางกระแทกท่อนเนื้อแดกดันเข้าไปอย่างหนักหน่วง ทั้งเสียวทั้งโกรธ ผับ! ผับ! ผับ! แรงกระแทกเบียดจากทางด้านหลัง ทำให้เสียงเนื้อกระทบเนื้ออย่างเร่าร้อน เขากัดฟันแน่นข่มอารมณ์เสียวซ่าน พลางเอามือจับสะโพกเธอเอาไว้ “ซี๊ด! อ่า ท่านี้โคตรลึก” ปากพูดไปกายก็กระแทกไม่ยั้ง ทรวงอกไหวขยับยวบ ตามด้วยเสียงหอบกระเส่า“อืม! อ่า! ได้โปรด หนูเจ็บแล้ว โอ๊ย” “เจ็บแล้วไม่เสียวเหรอ หืม&rd

“ไม่! บอกความจริงมา คุณต้องการอะไรจากฉันกับพ่อ” “ก็แค่ขโมยของมีค่าของนายขจรมาเป็นเจ้าของ เหมือนที่นายขจรขโมยของมีค่าของฉันไปไง” สิ้นคำของเขาทำให้เธอชะงัก อึ้งไปนิดหน่อย กำลังครุ่นคิดว่าทั้งคู่มีความหลังกันอย่างนั้นหรือ “ฉันไม่อยากเข้าใจ” “อยากเป็นอิสระไหม” เขาถามเสียงกดต่ำ ก่อนจะกระชากเธอเข้ามากอดรัดแน่นแล้วพูดข้างหู “เป็นนางบำเรอฉันทั้งวันทั้งคืนจนกว่าฉันจะเบื่อ เมื่อถึงตอนนั้นฉันอาจจะปล่อยเธอพร้อมกับสมนาคุณด้วยการซื้อโรงแรมนั่น แต่มันก็ต้องแลกกันสักหน่อยกับของมีค่าที่พ่อเธอขโมยไป เขาคืนของมา ฉันก็คืนเธอ หรือถ้าเธอจะติดใจในความอร่อยของฉัน จะอยู่ต่อก็ไม่ว่ากัน” “ไอ้คนเลว สารเลว ชั่วร้าย” “พ่อเธอมันก็ชั่ว! ฉันก็เลยต้องชั่วให้มากกว่ามัน” เขาเรียกว่ามัน แสดงว่ารู้จักพ่อเป็นอย่างดี และเกลียดพ่อสินะ เธอคิด “ด้วยการให้คุณรันเข้าไปแทรกแซงใช่ไหม” “ฉลาดแล้วนี่ แต่ถ้าคนฉลาดจริงๆ เขาจะไม่คิดหนีเพราะนั่นหมาย

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ปราชญ์หมกมุ่นกับการทำงานในสวน คุมงาน สั่งงาน ตรวจความเรียบร้อยด้วยตัวเอง แม้ใจจะคิดถึงคนในห้องอยู่ก็ตาม เขากำลังสับสนในความต้องการของตัวเอง ให้ตายสิ แล้วพอนึกๆ ถึงเรื่องที่ทำลงไป ความโกรธก็ดุเดือดเลือดพล่านขึ้นมาอีกจนได้ และแน่นอนว่ากำลังจะพาลเห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด “นายคะ ขอพี่คุยกับนายหน่อยได้ไหม” กมลเดินมาหาพร้อมเอ่ยถามขึ้น“ยังไม่มีอารมณ์จะคุยด้วย” ปราชญ์ตอบเสียงเรียบ “ขอห้านาทีนะคะ” “ร้อยวันพันปีไม่เคยทู่ซี้ วันนี้เป็นอะไรพี่มล” เขาหันไปหาเธอพร้อมกับชักสีหน้าหาเรื่อง“ก็คนที่ห้องนายน่ะ” “ทำไมเรื่องผู้หญิงของผมมันก็มีมาตลอดอ่ะ มีปัญหาอะไรอีก” “ก็คุณขวัญไม่เหมือนกันคนอื่น” “หึๆ ไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหน” “ใช่ค่ะ แล้วที่พี่บอกว่าไม่เหมือนคนอื่นก็เพราะ คนอื่นนายไม่เหยียบย้ำจิตใจเขาแบบนี้ ไม่ข่มเหงรังแก” “ผมไม่ได้ขืนใจก็แล้วกันน่ะ เขาสมยอม รู้บ้างไหม

“อาบให้ ก็อาบทั้งตัว อย่าลำเอียงทิ้งขว้างของสำคัญ” เขาก้มกระซิบน้ำเสียงทุ้มต่ำ ใจเธอก็พลันลอยล่องไปตามเสียงราวกับต้องมนตร์ มือน้อยค่อยๆ ลูบไล้ แล้วจับท่อนเนื้อเอาไว้เต็มมือ ชักรูดเข้าออก พร้อมกับเอาครีมอาบน้ำละเลงลงไป จากความปรารถนาที่คุกรุ่นเพราะดื่มไวน์ มันค่อยๆ พุ่งทะยานพาอารมณ์เตลิด เขากัดริมฝีปากแน่นเพราะเสียวซ่าน น้ำเสียงหายใจระคนเสียงซีดซาด ทำเอาเธอถึงกับเงยหน้า จังหวะเดียวกันนั้น เรียวปากอิ่มก็ถูกฉกจูบ พร้อมกับสองมือหนาประคองใบหน้างามเอาไว้เพราะกลัวเธอจะเบือนหนี รสจูบดูมดื่มบรรจงมอบให้เธออย่างอ่อนโยน แต่หนักหน่วง ร่างน้อยไม่ได้ผลักใสแต่กลับเต็มใจโดยไม่รู้ตัว เท่ากับกระตุ้นอารมณ์ปรารถนาให้โลดแล่นรุนแรงตามด้วยเสียงหายใจหอบพร่า มือน้อยยังคงขยับรูดลูบไล้แท่งร้อน จนเขาเสียวสะท้านไปทั้งตัวเลยทีเดียว แต่จังหวะเดียวกันนั้นเขาก็ลูบไล้ฝ่ามือลงไปมาตามลำคอ ไหล่มนมาจนถึงทรวงอกอวบ ซึ่งมีเสื้อชั้นในกั้นเอาไว้ ทว่ามันเปียกชุ่มไปหมด ชั่วอึดใจเขาก็ปลดตะขอแล้วกระชากทิ้งทันที และเช่นเดียวกันจากจูบหวานอ่อนโยน ทะยานสู่ความเร่าร้อนเมื่อมือน้อยรูดแท่งร้อนเร็วขึ้น ร

หลังจากที่ก้าวพลาด ก้าวย่างเข้ามาอยู่ในชีวิตของชาวสวนอย่างปราชญ์ นิสัยของขวัญเหมือนถูกดัดโดยปริยาย เพราะความดุดันแข็งกระด้างของเขามันน่ากลัว ทำให้เธอไม่กล้าหือ แต่อีกขณะหนึ่งก็เพราะสัมผัสอันอ่อนโยนแต่ร้อนรุ่มที่เขามอบให้ จนรู้สึกถึงความอ่อนไหวบางอย่างในใจ จากที่เป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง แว๊ดๆ เถียงคำ ไม่ยอมใครตามสไตล์ลูกคนรวย ตอนนี้เธอกลายเป็นคนเงียบ จะว่ายอมจำนนก็ไม่ใช่แต่เพราะถูกขังเอาไว้ในกรงทองที่เขาบำเรอด้วยเกมส์กาม แต่เรือนร่างรสรักของเขามันก็ทำให้เธอแทบบ้า เกิดมาไม่เคยเจอแล้วจะให้ทำอย่างไรได้ล่ะตอนนี้ นอกจากเป็นนางบำเรอของเขา จนกว่าเขาจะเบื่อ แต่ดูเหมือนกว่ายิ่งเข้าใกล้กันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งไม่พอ ไม่อิ่ม อยู่กับเธอทั้งวันทั้งคืน เรื่องอื่นไม่สนใจ ไม่เคยคิดที่จะบอกความจริง เธอมีหน้าที่สร้างความสุขให้เขาเท่านั้นซึ่งเขาก็ไม่ได้รุนแรงกับเธออีกแล้ว พอเช้าเขาก็ไปทำงาน ครั้นเธอจะออกจากบ้านก็มีลูกน้องของเขาเฝ้าเอาไว้เพราะกลัวจะหนี แถมยังไม่ยอมให้ลงไปช่วยงานอีก จนในที่สุดเธออดถามไม่ได้เช้าวันหนึ่งของขวัญพยายามลุกก่อนที่ปราชญ์จะแอบตื่นหนีไปทำงานอี