Semua Bab เพลิงสวาทถ่านไฟเก่า: Bab 61 - Bab 70

เซบาสเตียนถูกพาออกจากโรงพยาบาลเงียบๆ มีเพียงแค่หมอเจ้าของไข้เท่านั้นที่รู้ว่าญาติของเซบาสเตียนจะพาเขาไปรักษาต่อที่ไหน และหมอที่จะดูแลเซบาสเตียนต่อก็คือหมอเบนจามินที่บินตรงมาจากอเมริกาเพื่อมาดูแลเคสของเซบาสเตียนโดยเฉพาะสามวันแล้วที่เซบาสเตียนยังคงนอนไม่ได้สติอยู่ในบ้านของชนิตรา หมอเบนจามินคอยเฝ้าดูอาการของเซบาสเตียนตลอดเวลา ส่วนชนิตราก็ทำหน้าที่คอยเป็นลูกมือเบนจามินในขณะที่หมอหนุ่มต้องเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเซบาสเตียนหมอหนุ่มรูปงามแสนสุขุมตื่นขึ้นมาได้ก็เดินไปเดินมาตรวจเช็กหน้าจอเครื่องมือการรักษาว่าชีพจรและความดันของคนไข้ยังอยู่ในระดับที่ดีหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเขาก็เริ่มเตรียมหาผ้าเพื่อที่จะเช็ดตัวให้กับคนไข้ของเขา และเป็นเวลาเดียวกันกับที่ชนิตราเข้ามาในห้องพอดี(เดี๋ยวหนูดีช่วยเองค่ะ)(ขอบคุณครับ) หมอหนุ่มตอบกลับหญิงสาวเป็นภาษามือทุกครั้งที่คุยกัน เป็นเพราะหมอหนุ่มเข้าใจเธอได้ดีชนิตราเลยรู้สึกสนิทใจกับเบนจามินตั้งแต่แรกที่ได้ทำความรู้จักกันสาวเจ้าก้มไปหยิบผ้าเช็ดตัวสามผืนที่พับเอาไว้ในตู้หน้าห้องน้ำวางไว้ในกะละมังสแตนเลส จากนั้นก็เดินเข้าไปห้องน้ำเ

“ถ้าคุณอยากอยู่ที่นี่ผมไม่ติดอะไร คุณอาจจะทำให้ผมรื้อฟื้นความทรงจำได้เร็วก็ได้”“แต่เราไม่เคยอยู่ด้วยกันนะคะ”ภาพที่สาวเจ้าตรงหน้าส่ายหัวพัลวันสร้างความฉงนบนใบหน้าของโดมินิคไม่น้อย “ไม่เคยอยู่ด้วยกัน?”“เอ่อ...หมายถึง อยู่บ้านเดียวกันน่ะค่ะ”“อ๋อ...ครอบครัวของคุณยังไม่รู้เรื่องของเราเหรอครับ”“ก็...คือ รู้ค่ะ”“ก็ดีครับ ถ้าเราคบกันจนผมถึงขั้นเอ่ยปากว่าอยากจะแต่งงานกับคุณเราคงจะลึกซึ้งกันมากแล้ว เพราะฉะนั้นผมจะไปขอร้องกับครอบครัวของคุณพาคุณมาอยู่ด้วยเป็นการช่วยให้ผมรื้อฟื้นความจำเร็วขึ้นไงครับ”“ครอบครัวของเพลงไม่เหลือใครแล้วล่ะค่ะ”“เหรอครับ ถ้าอย่างงั้นคุณก็ควรมาอยู่กับผม เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะครับ” เขาเออออโดยที่ไม่คิดที่จะถามความคิดเห็นของหญิงสาว เมื่อมีโอกาสมัดมือชกให้เธอได้อยู่กับเขาที่นี่ได้ก็ไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปเด็ดขาด“อยู่กับคุณ ตะ...ตอนนี้เลยเหรอคะ?”“ครับ” พยักหน้าหงึกๆ ตอบสาวเจ้าที่กำลังหน้าตาตื่น “คุณจะได้ดูแลผม แล้วผมก็จะได้ดูแลคุณ ต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมให้คุณอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกแล้ว”เพลงธิดาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองคนรักของเธออีกครั้ง “ในระหว่างที่เราอยู่ด้

“ก็ได้ค่ะ อ๊าย...” คนที่กังวลจนไม่ทันระวังอะไรก็ร้องออกมาเสียงหลงเพราะแขนดันไปนาบกับหม้อซุปที่กำลังเดือดๆ“ระวังหน่อยสิครับ” โดมินิครีบดึงคนตัวเล็กให้ห่างเตาไฟกับหม้อร้อนๆ จากนั้นจึงรีบปิดเตาและหันมาดูหญิงสาว“โอเคไหม”“ค่ะ”“เดี๋ยวเนื้อคุณคงจะพองมากกว่านี้ ไปทายาดีกว่า” พูดจบก็จูงมือเพลงธิดาออกมาจากห้องครัวและพาเธอไปที่ห้องนั่งเล่น จากนั้นก็รีบหายามาทาให้เธอเพลงธิดามองคนที่รีบกุลีกุจอหายามาทาให้เธอด้วยสายตาที่แปลกใจ นี่เหรอคนที่โหดร้ายจนถึงขั้นฆ่าคนได้ ทำไมเขาถึงได้ดูอ่อนโยนเป็นห่วงเป็นใยใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยบนตัวเธอได้ขนาดนี้“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณหหลังจากที่ชายหนุ่มทายาที่มือให้เธอเรียบร้อย“จริงสิ ตั้งแต่คุณอยู่กับผมคุณไม่เคยเล่าความหลังตอนเราคบกันให้ผมฟังบ้างเลย บอกแค่ว่าผมเคยไปเขอคุณพ่อคุณแม่คุณก่อนพวกท่านเสียเท่านั้นเอง”เพลงธิดาเริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอ แย่แล้วล่ะสิเธอจะหาความหลังที่ไหนมาพูดกับเขาในเมื่อมันไม่มี“เราเจอกันที่ไหนเหรอครับ”“เพลงอยากรอให้คุณจำได้เองค่ะ กลัวพูดไปแล้วคุณไม่เชื่อ” ก็ยังคงต้องยืนยันคำเดิมเช่นครั้งที่เขาถามในวันที่เจอหน้ากัน ไม่อยากใส่สีตีไข่อะไ

“ฉันกับหนูดีเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า”“ถ้าตอบตามที่ผมรู้ก็ไม่เคยครับ แต่คุณเซบจะให้ผมติดตามแค่เวลาที่ต้องไปทำงานสำคัญเท่านั้น ส่วนเรื่องการไปไหนมาไหนส่วนตัวคุณเซบจะไม่ให้ผมตามครับ ผมก็เลยไม่แน่ใจว่าคุณเซบจะเคยเจอคุณหนูดีไหม เคยลองถามเธอไหมครับ”“ไม่เคย เพราะเธอก็ไม่เคยพูดว่าเคยเจอฉัน อืม...เรื่องนี้ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ นายช่วยอธิบายให้ฉันฟังทีสิว่าของพวกนี้คืออะไร” เมื่อได้รับคำตอบจากปากของคนที่อยู่กับเขามากกว่าใครก็เดาเรื่องที่ตัวเองรู้สึกคุ้นเคยกับชนิตราคือการที่เขาน่าจะคิดไปเองเซบาสเตียนสลัดความคาใจเรื่องชนิตราออกจากหัวและหันมาสนใจกับข้าวของตรงหน้าต่อ แม้จะไม่คุ้นยกับอะไรสักอย่างแต่อย่างน้อยเขาก็น่าจะได้รู้รายละเอียดเกี่ยวกับชีวิตในวัยทำงานของเขามากขึ้นจากปากของฮานเซบาสเตียนใช้เวลาพูดคุยกับฮานอยู่พักใหญ่ สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่สามารถจำเรื่องราวอะไรได้อยู่ดี แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเบนจามินบอกกับเขาเอาไว้แล้วว่าบางคนที่เขาเคยรักษา อย่างน้อยร่วมเดือนกว่าถึงจะเริ่มจำอะไรได้แบบเลือนลาง หรือบางคนโชคร้ายกว่านั้นก็จะจำช่วงเวลาที่ความทรงจำขาดหายไปไม่ได้เลยตลอดชีวิตแต่เขาจะไม

เกือบจะกลางดึกแล้วแต่เซบาสเตียนก็ยังหลับไม่ลง เพราะเพิ่งรู้จากฮานในเรื่องสำคัญว่าตอนนี้มีผู้หญิงที่มาแสดงตัวว่าเป็นคนรักของเขาเพื่อจุดประสงค์อะไรตอนนี้ฮานและโดมินิคก็ยังไม่รู้ได้ รู้เพียงว่าเธอเป็นลูกสาวของนักธุรกิจในไทยที่เสียชีวิตไปแล้ว และเธอก็จะต้องเป็นสายของใครสักคนในหนึ่งผู้ถือหุ้นของคาสิโน เพราะเธอแอบเข้ามาที่บ้านของเซบาสเตียนหลังจากที่เหล่าผู้ถือหุ้นรู้ว่าเซบาสเตียนความจำเสื่อม“เพลงธิดา? คุณเป็นใครกันแน่” เขามองรูปของเพลงธิดาที่ฮานส่งเข้ามาในมือถือพักใหญ่แล้ว รู้สึกคุ้นหน้าแต่ก็จำไม่ได้อีกแล้วว่าเคยเจอกับเธอที่ไหน ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะรื้อฟื้นความทรงจำเร็วๆ เสียตั้งแต่ตอนนี้เลย ยังดีที่โดมินิคยืนยันกับเขาว่ารับมือเพลงธิดาไหวจึงหมดห่วงไปหนึ่งเรื่อง“หืม” หลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อเห็นอะไรบางอย่างตกอยู่ที่พื้น เขาเอื้อมมือหยิบสร้อยข้อมือกระดูกงูสีเงินตะขอขาดขึ้นมาก็จำได้ว่ามันเป็นของที่ฮานเอามาให้เขาดู คงจะหล่นเมื่อตอนที่เขาเก็บของทุกอย่างลงตู้ลิ้นชักข้างหัวเตียง‘ผมก็ไม่รู้ว่าคุณเซบได้มายังไง เท่าที่จำได้คุณเซบบอกผมแค่ว่ามันเป็นของผู้หญิงกลางคืน แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณเซบถ