บททั้งหมดของ ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: บทที่ 591 - บทที่ 600

พวกที่ชอบประจบสอพลอ อาจถูกผลประโยชน์ต่าง ๆ ซื้อใจได้ง่ายนักคิดถึงตรงนี้ ฉู่หนิงก็ไม่ได้บังคับให้ไช่ซิงเฉาแสดงความภักดีต่อเขา เพียงพยักหน้าเอ่ยยิ้ม ๆ ว่า“ใต้เท้าไช่ไม่เสียทีที่เป็นขุนนางผู้มีความสามารถของราชวงศ์ ได้ยินคำนี้แล้ว ข้าก็วางใจ!”ฉู่หนิงเว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อว่า “แต่นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก เพื่อความปลอดภัย ข้าจะให้แม่ทัพจ้าวอวี่อยู่ประจำการที่นี่ก่อน รอจนสถานการณ์ในพื้นที่สงบลง แล้วค่อยเรียกเขากลับไปเมืองหลวง”อย่างไรเสีย เขาก็มิใช่คนสนิทของตน ใครก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าไช่ซิงเฉาจะทำตามที่พูดจริง ๆ ยังต้องเฝ้าดูไปอีกสักระยะช่วงเวลานี้ ให้จ้าวอวี่นำกำลังส่วนหนึ่งประจำการที่นี่ ด้านหนึ่งเพื่อสังเกตไช่ซิงเฉา อีกด้านก็เพื่อดูแลการค้ากับแคว้นต้าโจวไช่ซิงเฉาย่อมเข้าใจในเรื่องนี้ดี แต่ไม่พูดอะไร เพียงคำนับแล้วกล่าวว่า “มีแม่ทัพจ้าวประจำการอยู่ในเมืองตุนหวง ที่แห่งนี้ย่อมปลอดภัยยิ่งขึ้น”ฉู่หนิงหัวเราะลั่น ลุกขึ้นเดินไปหาไช่ซิงเฉา ตบไหล่เขาเบา ๆ พลางกล่าวปลอบว่า “ใต้เท้าไช่ไม่ต้องคิดมาก ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของชายแดนเช่นกัน”เขาเหลือบมองฟ้าด้านนอก แล้วพูดต่อว่า

แต่ขณะที่ฉู่หนิงกำลังพินิจมองดูฮ่องเต้หญิงอยู่นั้น อู่จ้าวหรี่ตาลง รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้า“ได้ยินว่าเจ้าคิดจะนำที่พอกหน้ามาขายยังแคว้นต้าโจวของเราหรือ?” อู่จ้าวเอ่ยขึ้นก่อนฉู่หนิงถอนหายใจโล่งอกที่แท้ฮ่องเต้หญิงเรียกเขามาเพราะเรื่องการค้า เช่นนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย!ตราบใดที่ไม่ใช่มาเพื่อเอาคืนเขา ทุกเรื่องก็พูดคุยกันได้ทั้งนั้นฉู่หนิงหัวเราะลั่น “ถูกแล้ว ที่พอกหน้าของข้า เกรงว่าฝ่าบาทก็คงเคยใช้ ของวิเศษถึงเพียงนี้ ข้าย่อมอยากให้ผู้คนได้ใช้มากขึ้น และขายได้เงินมากขึ้น”“แม้ในพระหัตถ์ของฝ่าบาทจะมีที่พอกหน้าอยู่บ้าง แต่คงไม่มากนักกระมัง? หากการค้าครั้งนี้สำเร็จ ข้าจะถวายให้ท่านเดือนละสิบขวด!”อย่างไรเสียก็เป็นฮ่องเต้หญิง อย่างไรก็ประจบเอาใจไว้ก่อนเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงผลประโยชน์ของตนเอง ถึงเวลาต้องติดสินบนก็ต้องทำใครจะรู้ว่าเมื่ออู่จ้าวได้ฟังก็แสยะยิ้มแล้วเอ่ยว่า “แค่สิบขวดก็คิดจะมาหลอกล่อเรา เจ้าคิดว่าเราคือขอทานหรืออย่างไร?”มุมปากของฉู่หนิงกระตุกเล็กน้อยรู้อยู่แล้วเชียวว่ามาแบบไม่หวังดี เห็นทีจะมาแย่งกำไรของข้านี่เองฉู่หนิงหรี่ตาลง กล่าวเสียงขรึมว่า “ไม่ทราบว่

แต่ว่าเจ้าเป็นแบบนี้ แล้วคิดว่าเราจะทำอะไรเจ้าไม่ได้หรือ?“ฮึ เจ้าไม่ไป เราไปเอง!”อู่จ้าวไม่อยากเสียเวลาพูดพร่ำกับฉู่หนิงอีก หันกายออกจากรถม้า แล้วขึ้นขี่ม้าศึกตัวใหญ่ของฉู่หนิง ก่อนควบหายลับไปอย่างรวดเร็วฉู่หนิงที่อยู่ในรถม้าได้ยินเสียงกีบม้าค่อย ๆ ห่างออกไป จึงถอนหายใจโล่งอกไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากลุก แต่ลุกไม่ไหวจริง ๆฮ่องเต้หญิงผู้มีวรยุทธ์นั้นร้ายกาจเกินไปจริง ๆ ตลอดหนึ่งชั่วยามไม่หยุดพักเลยแม้แต่น้อย แบบนี้ใครจะทนได้กันฉู่หนิงลูบเอวเบา ๆ สีหน้าปรากฏความจนใจขึ้นมาดูจากสภาพแล้ว คงไม่อาจขี่ม้าได้อีกหลายวันแน่ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าม้าดังขึ้นจากภายนอก ตามมาด้วยเสียงของจ้าวอวี่“ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”เมื่อครู่นี้เห็นม้าศึกของฉู่หนิงมุ่งหน้าไปทางแคว้นต้าโจว จ้าวอวี่ก็ตกใจ รีบควบม้าพาคนเข้ามาทันที“ไม่เป็นไร!”ฉู่หนิงขมวดคิ้ว พิงผนังรถม้าค่อย ๆ พยุงตัวขึ้นนั่ง “ม้าศึกของข้าถูกแม่ทัพอู่หมิงขี่ไปแล้ว เรียกคนมาควบรถม้าแทนเถอะ”ตอนนี้แม้แต่จะเดินยังลำบาก อย่าว่าแต่ขี่ม้าเลย ได้แต่หาข้ออ้างอยู่ในรถม้าเท่านั้นจ้าวอวี่ไม่ซักถามสิ่งใดเพิ่มเติม รีบสั่งให้ทหารม้านาย

ขณะนั้น สาวใช้เอ่ยเสียงแผ่วว่า “งานฉลองชัยคืนนี้ เสี่ยวหลานถูกเรียกไปช่วยงานที่ลานหน้า เดิมทีบ่าวก็อยู่ที่นั่นคอยยกอาหารขึ้นโต๊ะ แต่หัวหน้าหวังสั่งให้บ่าวมาปรนนิบัติท่านอ๋องแทนก่อนเพคะ”คนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าหวังรีบก้าวเข้ามาคารวะ พลางยิ้มเจื่อน “ท่านอ๋อง ลานหน้าผู้คนคลาคล่ำ ข้าน้อยหาตัวเสี่ยวหลานไม่พบ ถึงได้หาสาวใช้คนหนึ่งมาแทนพ่ะย่ะค่ะ”“เป็นเช่นนี้เองหรือ”ฉู่หนิงพยักหน้ารับเบา ๆ ถือถ้วยชาขึ้นเตรียมจะดื่มทว่าในจังหวะนั้นเอง ฉู่หนิงกลับสังเกตได้ว่าดวงตาของคนทั้งสองกำลังจับจ้องอยู่ที่ถ้วยชาในมือของตนหืม?สองคนนี้เป็นอะไรกันแน่?ฉู่หนิงขมวดคิ้ว วางถ้วยชาในมือลงอย่างกะทันหัน เอ่ยเสียงขรึมว่า “ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแม่ทัพอู่แห่งแคว้นต้าโจวได้ขี่ม้าศึกของข้าไป ข้าต้องหาทางเอาม้าศึกตัวนั้นกลับคืนมาให้ได้!”“หัวหน้าหวัง เจ้าไปเรียกแม่ทัพจ้าวมาเดี๋ยวนี้!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวหน้าหวังลังเลขึ้นมาทันทีขณะนั้น สาวใช้ผู้นั้นเอ่ยเกลี้ยกล่อมอย่างระมัดระวัง “ท่านอ๋อง ดื่มชาสร่างเมาก่อนเถิดเพคะ เดี๋ยวเย็นแล้วฤทธิ์ยาจะเสื่อมลง”ไม่พูดยังพอว่า แต่พอเอ่ยเช่นนี้ ในใจฉู่หนิงยิ่งมั่นใจว่าช

“สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ คือหาทางรู้ให้ได้ว่าอาการของท่านอ๋องเป็นอย่างไร และสืบว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้เดิมใบหน้ายังเปี่ยมด้วยโทสะ พอได้สดับเช่นนั้นก็สงบลงโดยพลันเหตุลอบสังหารเกิดขึ้นในจวนว่าการมณฑล ไช่ซิงเฉาในฐานะเจ้าเมือง หากมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้จริง ย่อมไม่มีทางเลือกให้ลงมือในจวนว่าการมณฑลอีกทั้งไช่ซิงเฉาเป็นคนหยิ่งทระนง ไม่เคยเข้ากับพรรคฝ่ายใดในราชสำนัก ไม่น่าจะถูกใครซื้อตัวไปได้ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือมีคนวางแผนไว้ ใช้สินบนล่อลวงหัวหน้าหวัง แล้วส่งสาวใช้คนหนึ่งไปลอบสังหารฉู่หนิงหากลงโทษไช่ซิงเฉาในเวลานี้ ย่อมกระทบต่องานราชการของเมืองตุนหวงเมื่อครุ่นคิดถึงจุดนี้ ฮ่องเต้นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตรัสเสียงเย็นชาว่า “เจ้าพูดก็มีเหตุผลอยู่!”“เช่นนั้น จงเผยแพร่ข่าวการลอบสังหารฉู่หนิงออกไปทันที ดูปฏิกิริยาของทุกคนในราชสำนัก”“อีกอย่าง รีบส่งข่าวถึงไช่ซิงเฉา ให้เขาจัดคนคุ้มกันนำตัวฉู่หนิงกลับมารักษาที่เมืองหลวง”“กระหม่อมรับพระบัญชา!” องครักษ์เงาตอบรับ จากนั้นร่างของเขาก็หายลับไปในความมืดฮ่องเต้ยืนนิ่งอยู่กับที่ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ทั้งสุ