All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 601 - Chapter 610

เสิ่นหว่านอิ๋งเข้าใจแล้วที่แท้องค์รัชทายาทอยากให้ตนเองหันสวามิภักดิ์ต่อตำหนักบูรพา สีหน้าเสิ่นหว่านอิ๋งพลันเคร่งขรึม นางกล่าวเสียงเย็น “ความสัมพันธ์ของหม่อมฉันกับฉู่อ๋อง เหนียวแน่นยิ่งกว่าทองคำ ตอนนี้อ๋องฉู่ประสบภัยใหญ่หลวง หม่อมฉันจะหันไปสวามิภักดิ์ผู้อื่นในเวลานี้ได้อย่างไร?ขอบคุณที่องค์รัชทายาทที่เมตตา แต่นี่เป็นเรื่องของหม่อมฉัน ไม่รบกวนองค์รัชทายาทมาเป็นห่วงแล้ว เมื่อกล่าวจบ เสิ่นหว่านอิ๋งก็จะเดินอ้อมองค์รัชทายาทออกไปแต่องค์รัชทายาทกลับไม่ยอมปล่อยนางไป เขาพลิกกายไปยืนขวางตรงหน้าเสิ่นหว่านอิ๋ง แล้วกล่าวอย่างเย้ยหยัน“น้องสะใภ้ต้องคิดให้ดีนะ ตอนนี้นอกจากข้าแล้ว ไม่มีใครสามารถปกป้องความปลอดภัยของเจ้ากับตระกูลเสิ่นอีกแล้ว!”องค์รัชทายาทกวาดมองเรือนร่างอันเย้ายวนของเสิ่นหว่านอิ๋งครู่หนึ่ง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอแค่คืนนี้เจ้ายอมข้า ข้ารับรองว่าต่อให้ฉู่หนิงตายแล้ว เจ้ากับตระกูลก็จะไม่เป็นอะไรและข้ายังสามารถแต่งตั้งเจ้าเป็นพระชายารอง ทำให้การค้าของตระกูลเสิ่นเติบโตยิ่งขึ้น!”โอกาสที่ดีเช่นนี้ ย่อมต้องรวบเสิ่นหว่านอิ๋งกับตระกูลเสิ่นพร้อมกันเลยทันทีที่ฉู่หนิงตาย ข้าไม่เพี

แต่หากไม่ไล่ตามไป ถูกหลิงเฟยเยียนตำหนิเช่นนี้ รัชทายาทอย่างเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนระหว่างที่จมอยู่ในห้วงความคิด เสิ่นหว่านอิ๋งที่อยู่ด้านหลังโค้งคำนับแล้วกล่าวเสียงเบา “หากองค์รัชทายาทไม่มีเรื่องอะไรแล้ว หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ”เมื่อเสิ่นหว่านอิ๋งกล่าว ก็เดินออกจากห้องโถงโดยไม่เปิดโอกาสให้องค์รัชทายาทได้ปฏิเสธองค์รัชทายาทมองตามร่างเงาที่อรชรอ้อนแอ้นของเสิ่นหว่านอิ๋งด้วยสีหน้าบึ้งตึงโอกาสที่ดีขนาดนี้ หากพลาดไปทั้งเช่นนี้ เกรงว่าต่อไปเสิ่นหว่านอิ๋งไม่กล้ามาตำหนักบูรพาเพียงลำพังอีกแล้วไปหากลงมือจริง เกิดฉู่หนิงรอดกลับมาได้ จะต้องสู้สุดชีวิตแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้น จะต้องเกิดความสูญเสียทั้งสองฝ่าย มีแต่จะทำให้องค์ชายคนอื่นๆ ได้รับผลประโยชน์ระหว่างครุ่นคิด ร่างเงาของเสิ่นหว่านอิ๋งหายไปจากตรงหน้าแล้ว“ฮึ่ม ถือว่าเจ้าโชคดี!”องค์รัชทายาทกำหมัดอย่างไม่เต็มใจ “ข้าไม่เชื่อหรอกว่าฉู่หนิงจะดวงแข็งขนาดนี้ การลอบสังหารเช่นนี้ โอกาสรอดของเขามีน้อยมาก เมื่อไรที่ยืนยันความเป็นความตายของฉู่หนิงได้แล้ว ข้าจัดการเสิ่นหว่านอิ๋งทันที!”เมื่อกล่าวจบ องค์รัชทายาทหรี่ตาลง มีประกายเหี้ยมเกรียมเสี้ยว

เมื่อเสิ่นหว่านอิ๋งกล่าวจบ ก็จะไปอย่างเร่งรีบโดยไม่เปิดโอกาสให้ทุกคนได้พูดทั้งห้ามองหน้ากันแวบหนึ่ง รู้ว่าตอนนี้พึ่งพาฉู่หนิงไม่ได้ ต้องพึ่งพาตัวพวกเขาเองแล้ว โชคดีที่รองเสนาบดีกรมการคลังเป็นคนของฉู่อ๋อง เชื่อว่าหลังจากอีกฝ่ายรู้เรื่องนี้ จะต้องหาทางผ่อนผันเวลาให้สองสามวันแน่นอน ส่วนทางฮ่องเต้ ก็ต้องดูว่าพระชายาจะสามารถเกลี้ยกล่อมได้หรือไม่แล้วไม่นานนัก เสิ่นหว่านอิ๋งก็มาถึงพระราชวังตำหนักอิงอู่ฮ่องเต้กำลังฟังองครักษ์เงารายงานด้วยสีพระพักตร์เคร่งขรึม“คิดไม่ถึงว่าเพิ่งผ่านไปสามวัน คนเหล่านี้ก็รอไม่ไหวจนเริ่มลงมือกับตระกูลเสิ่นแล้ว!”ฮ่องเต้แค่นเสียงเย็น ‘ฮึ่ม’ “พวกเขาไม่กลัวฉู่หนิงกลับมาอย่างปลอดภัยเลยหรือ?”องครักษ์เงากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฝ่าบาท ตามข่าวที่คนของเราส่งกลับมา มีดของมือลอบสังหารอาบยาพิษ เกรงว่าฉู่อ๋อง……”คำพูดบางอย่าง พูดแค่นี้ก็เข้าใจแล้วฮ่องเต้ขมวดพระขนงแน่น มีแสงเย็นสายหนึ่งแลบผ่านแม้นิสัยของฉู่หนิงจะดื้อรั้นไปบ้าง โลภมากไปบ้าง แต่ยังไม่ถึงขั้นล่วงเกินผู้อื่นจนมองหน้ากันไม่ติดการลอบสังหารถึงกับใช้ยาพิษด้วย นี่คือกลัวฉู่หนิงตายไม่สนิทเลยนะ!

“ฮะ……นี่……นี่ควรทำอย่างไรดี?” สีหน้าลุงฝูเปลี่ยนไปฉับพลันทุกคนก็ต่างแสดงความประหลาดใจออกมา ไม่มีใครคาดคิดว่าบนมีดจะมียาพิษ! เวลานี้เอง เสิ่นหว่านอิ๋งกล่าวต่อ “แต่ว่าฉู่อ๋องเคยฟื้นครั้งหนึ่ง เขารู้ว่าหากเรื่องการลอบสังหารถูกส่งกลับมา จะทำให้จวนฉู่อ๋องกับตระกูลเสิ่นกลายเป็นเป้าหมายการโจมตีของผู้อื่นแน่นอนดังนั้นฉู่อ๋องจึงสั่งให้หร่านหมิงนำกองทัพม้าขาว คุ้มกันเขากลับมาโดยเร็วที่สุด ด้านหนึ่งสามารถข่มพวกคนที่คิดไม่ซื่อ อีกด้านหนึ่งก็หวังว่าจะได้รับการรักษาจากหมอหลวงทุกท่าน รีบไปปล่อยข่าวฉู่อ๋องจะกลับมาในวันมะรืน เชื่อว่าสองวันต่อจากนี้ คนอื่นๆ ไม่กล้าลงมือส่งเดชแน่นอน!” “ขอรับ!” ทุกคนขานรับ แล้วรีบไปดำเนินการทันทีพวกเขาไม่ได้โง่ ย่อมเข้าใจว่าจุดประสงค์ของการทำเช่นนี้เพื่อข่มขวัญผู้อื่นขอแค่ฉู่หนิงกลับมา ก็ไม่มีใครกล้าลงมือในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ เพราะคนเหล่านั้นก็ไม่แน่ใจว่าฉู่หนิงเป็นหรือตาย!ไม่นานนัก ภายใต้การจงใจปล่อยข่าวของตระกูลเสิ่น ข่าวที่ฉู่หนิงจะมาในอีกสองวันได้แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงหลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม ภายในตำหนักอิงอู่เมื่อฮ่องเต้หรี่พระเนตรฟังองครั

“องค์รัชทายาท องค์ชายรอง ฉู่หนิงบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถออกมาพบได้ พวกท่านโปรดให้อภัย!”แต่องค์รัชทายาทกลับไม่ยอมเลิกรา เขาแสร้งกล่าวอย่างห่วงใย “บาดเจ็บสาหัส? พอดีเลย ข้ามียาวิเศษสำหรับรักษาบาดแผล ลองให้ข้าดูหน่อยเป็นอย่างไร? ไม่แน่ว่ายาของข้าอาจช่วยน้องฉู่หนิงได้”องค์ชายรองกล่าวแสร้งขมวดคิ้วกล่าวอย่างกังวล “ในเมื่อน้องฉู่อ๋องไม่สามารถออกมาพบ เช่นนั้นข้าเข้าไปดูในรถม้าด้วยตนเองก็ได้”เมื่อกล่าวจบ องค์ชายรองก็เดินไปทางรถม้าสีหน้าเสิ่นหว่านอิ๋งเปลี่ยนไปฉับพลัน รีบเดินเข้าไปขวางทางองค์ชายรอง แล้วขมวดคิ้วกล่าว “ที่นี่ลมแรง ตอนนี้ฉู่หนิงยังไม่สะดวกพบทุกท่าน” องค์ชายรองยิ้มอย่างเย้ยหยัน “ข้าแค่จะดูน้องฉู่อ๋องแวบเดียว ทำไม น้องสะใภ้จะขวางข้าหรือ?”“นี่……”ขณะที่เสิ่นหว่านอิ๋งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เสียงอันแผ่วเบาของฉู่หนิงกลับดังออกมาจากในรถม้า“แค่กๆ……พี่รอง……ข้าไม่สบาย……ค่อยพบกันวันหลังเถิด”คำพูดที่ติดๆ ขัดๆ ทำให้ทุกคนแสดงสีหน้าที่แตกต่างกันออกไปเมื่อองค์รัชทายาทสัมผัสได้ถึงความอ่อนแอจากน้ำเสียงของฉู่หนิง บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันเสี้ยวหนึ่ง ส่วนองค์ชายรองแสร้งห่วงใย “น้อ