All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 571 - Chapter 580

ในจวนว่าการมณฑล เมืองตุนหวงฉู่หนิงนั่งอยู่บนที่นั่งประธาน โดยมีจ้าวอวี่และหร่านหมิงยืนอยู่ด้านซ้ายและขวาของเขาเบื้องล่าง เหล่าขุนนางที่นำโดยไช่ซิงเฉาผู้ว่าราชการเมืองตุนหวง ยืนเรียงรายอยู่ทั้งสองฝั่งฉู่หนิงกวาดตามองเหล่าขุนนางพลางเอ่ยถามเสียงเรียบว่า “ใต้เท้าไช่ ขุนนางทุกคนมากันพร้อมแล้วหรือ?”ไช่ซิงเฉาผู้ร่างกายผอมบางรีบก้าวออกมา คำนับแล้วตอบว่า “ตอบท่านอ๋อง ตอนนี้ขุนนางในเมืองตุนหวงอยู่ที่นี้หมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เช่นนั้นก็เชิญใต้เท้าไช่ว่ากล่าวถึงสถานการณ์ในตอนนี้ให้ข้าฟังเถิด”ฉู่หนิงไม่อ้อมค้อม เขาต้องการรู้สถานการณ์ของทั้งสองฝ่ายในยามนี้อย่างเร่งด่วนไช่ซิงเฉาถอนหายใจยาวพลางว่า “ทหารประจำเมืองตุนหวงมีเพียงสามพันกว่านาย ข้าน้อยใช้เวลาที่ผ่านมารวบรวมได้อีกสองพัน รวมทั้งหมดห้าพันนาย”“แต่ห้าพันนายต่อสู้กับทัพศัตรูห้าหมื่น ย่อมไร้ซึ่งหนทางชนะ ดีที่หลายวันนี้กองทัพแคว้นต้าโจวยังมิได้เปิดศึกโจมตี ราวกับกำลังรอคำตอบจากราชสำนักของเรา”ฉู่หนิงไม่ได้ประหลาดใจกับเรื่องนี้ เขาเอ่ยเสียงขรึม “ตอนนี้สิ่งที่ข้าอยากรู้คือแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร เขาได้ส่งหมายสารใดมาถึงเจ้าบ้างหรือไม่?”

ตึง... ตึง... ตึงตึงตึงตึง...สายลมวสันต์โบกพัด เสียงกลองศึกดังกระหึ่ม กองทัพเคลื่อนไหว อาวุธเรียงรายเตรียมพร้อม!ฉู่หนิงออกคำสั่งเสียงเดียว กองทัพฉู่บนกำแพงก็เตรียมพร้อมรับศึกพลหน้าไม้กลประจำการ ลูกศรขึ้นสายพร้อมยิงทหารราบถือทวนยาวยืนเรียงรายใต้กำแพง ตั้งท่ารออย่างแข็งขันไม่มีใครคาดคิดว่าทันทีที่ฉู่อ๋องมาถึงก็จะเปิดศึก ทุกคนจึงตึงเครียดขึ้นมาใต้กำแพง อู่ซือเห็นกองทัพฉู่บนกำแพงเตรียมพร้อมเต็มที่ สีหน้าก็มืดมนลงทันทีเขาไม่คิดเลยว่าท่าทีของฉู่หนิงจะเด็ดเดี่ยวถึงเพียงนี้ ไม่แม้แต่จะเอ่ยถึงการเจรจาตนแค่มาวางมาดเฉย ๆ แต่หากเปิดการโจมตีตอนนี้จริง ๆ ไม่ว่าจะตีเมืองตุนหวงได้หรือไม่ ก็ต้องเสียหายหนักแน่เพราะเมืองตุนหวงคือเมืองสำคัญของชายแดน กำแพงเมืองสูงใหญ่ หากบุกโจมตีผลีผลามกองทัพต้าโจวย่อมเสียเปรียบแต่ยามนี้ฉู่หนิงแสดงท่าทีพร้อมรบเต็มที่ หากกองทัพต้าโจวถอยกลับ ก็ต้องถูกหัวเราะเยาะเป็นแน่อู่ซือขมวดคิ้ว หันไปมองรองแม่ทัพสองคนข้างหลังแล้วถามว่า “ท่านทั้งสอง พวกท่านคิดเห็นเช่นไร?”รองแม่ทัพเฉิงจินผู้ถือขวานใหญ่แสยะยิ้ม “ข้าฟังท่านแม่ทัพทุกอย่าง ท่านสั่งเมื่อใด ข้าก็พร้อมนำทั

“เป็นอย่างไร ฉู่อ๋องกล้ายกพลหนึ่งพันออกเมืองมาต่อสู้หรือไม่?”ใต้กำแพงเมืองตุนหวงอู่หมิงจ้องฉู่หนิงด้วยสีหน้าเย็นชา ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเล็ดลอดการควบคุมของเขาไปได้ในเมื่อฉู่หนิงกลัวกำลังพลมากโจมตีกำลังพลน้อย เขาก็ออกคำสั่งให้กองทัพถอยไปสิบลี้เสียขอแค่ฉู่หนิงกล้านำทัพออกเมือง เขาก็มั่นใจว่าสามารถสังหารกองทัพฉู่ให้สิ้นซากได้ครั้งนี้ กำลังพลหนึ่งพันที่เหลือไว้ คือยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ หากกำลังพลทัดเทียมกัน ย่อมกวาดล้างกองทัพฉู่พันนายได้เป็นแน่บนกำแพงเมืองฉู่หนิงทำหน้าสงสัย จ้องไปยังอู่หมิงช่างน่าประหลาดยิ่ง ผู้นี้เป็นเพียงรองแม่ทัพ กลับมีอำนาจมากขนาดนี้ แม้แต่แม่ทัพผู้เป็นหลานชายของฮ่องเต้หญิงยังต้องเชื่อฟังเขาดูท่าในต้าโจว คนผู้นี้คงเป็นบุคคลที่เก่งกาจแต่แบบนี้ก็ดี หากจับเป็นคนผู้นี้ได้ ย่อมมีแต้มต่อในการเจรจาในขั้นถัดไปฉู่หนิงกลอกตา แล้วหัวเราะก้อง “ไยจะไม่กล้า? หากกำลังเท่าเทียมกัน กองทัพต้าฉู่ของข้าใต้หล้าไร้เทียมทาน!”ถ้อยคำโอหังเช่นนี้ ทำให้กองทัพฉู่เบื้องหลังฮึกเหิม โบกอาวุธร้องพร้อมเพรียง “ฉู่อ๋องเกรียงไกร!”นอกเมือง อู่หมิงแสยะยิ้มหนึ่งครา “ใต้หล้าไร้เทียม

“เรียนฉู่อ๋อง กองทัพศัตรูได้เคลื่อนพลใหญ่ หวังจะมาช่วยคนที่ถูกล้อมอยู่!”ทหารนายหนึ่งรีบมาข้างกายฉู่หนิงแล้วรายงานฉู่หนิงยืนอยู่บนกำแพง ย่อมเห็นอาชาศึกหมื่นตัวพุ่งทะยาน พร้อมฝุ่นตลบพวยพุ่งมาแต่ไกล“ดูท่าอู่ซือเป็นห่วงความปลอดภัยของอู่หมิงมาก แต่ยิ่งเขาเป็นเช่นนี้ ยิ่งแสดงว่าอู่หมิงสำคัญต่อเขามาก!”ฉู่หนิงหรี่ตา แสยะยิ้มเย็น “ในเมื่อเขาไม่สนใจคำสัญญา กล้ายกพลมาเอง เช่นนั้นก็อย่าได้โทษข้า!”“ส่งคำสั่งลงไป ตีระฆังเรียกถอยทัพ กองกำลังหน้าไม้กลรอจนกว่ากองกำลังดาบยาวจะถอยเข้ามาแล้วจงปล่อยศร สังหารศัตรูนอกเมืองให้สิ้น!”ทั้งสองฝ่ายอยู่ไม่ห่างกำแพงนัก ยิ่งเวลานี้อาชาศึกหนึ่งพันแห่งกองทัพต้าโจวก็เหลือไม่มากแล้ว ฉู่หนิงย่อมไม่ปล่อยให้กองกำลังดาบยาวเสี่ยงอยู่นอกเมืองต่อรับกองกำลังดาบยาวเข้าเมืองมาก่อน แล้วค่อยยิงธนูฆ่าทัพอาชาต้าโจวก็ได้อู่ซือคิดจะยกทัพมาช่วยหรือ?เช่นนั้นก่อนเจ้าจะมาถึง ข้าจะฆ่าทัพอาชาที่เหลือนี้ให้สิ้น!เคร้ง ๆ ๆ ๆ ๆจากนั้นเสียงระฆังเรียกถอยทัพดังขึ้น กองกำลังดาบยาวก็หันกลับทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยแม้หร่านหมิงยังอยากฆ่าทัพอาชาที่เหลือ แต่คำสั่งกองทัพยากจะฝ่าฝื

ลมราตรีพัดพลิ้ว แสงจันทร์ทอประกายตกกระทบบนหิมะขาวทั่วพื้นในเรือนหลังที่ว่าการโครม!ชามและตะเกียบในถาดถูกขว้างออกมา อาหารหกเกลื่อนพื้น ชามก็ถูกขว้างจนแตกละเอียด เศษกระจายเต็มเรือน“ไสหัวไป ไสหัวออกไปให้หมด!”เสียงอู่หมิงดังออกมาจากในเรือน ตะโกนด้วยโทสะว่า “หากมิได้รับอนุญาตจากข้า ไม่ว่าผู้ใดก็ห้ามเข้ามา!”ในฐานะเชลย อู่หมิงไหนเลยจะมีกะจิตกะใจกินอาหารค่ำผู้ที่ถูกสั่งมาให้ดูแลเขาไม่กล้าเอ่ยคำ ได้แต่ก้มหน้ากวาดเก็บอาหารที่หกเกลื่อนพื้นเรือนเงียบ ๆขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าดังมาจากนอกเรือนแล้วเสียงฉู่หนิงก็ดังตามมา “ทำไม อู่หมิงไม่ยอมกินหรือ?”สาวใช้ที่ยกสำรับรีบทรุดกายลงคุกเข่า “ท่านอ๋องโปรดอภัย บ่าวไร้หนทางจะเกลี้ยกล่อม อาหารเพิ่งยกเข้าไปก็ถูกเขาขว้างออกมาแล้วเพคะ”ฉู่หนิงที่กินดื่มจนอิ่มหนำสำราญแล้วไม่ได้แปลกใจกับเรื่องนี้ โบกมือเอ่ยยิ้ม ๆ “เรื่องนี้เจ้าไม่ผิด ถอยไปเถิด ข้าจะไปพบเขาเอง”สาวใช้รู้สึกราวยกภูเขาออกจากอก รีบค้อมกายถอยออกไปฉู่หนิงไม่ได้เอ่ยทักอู่หมิง ผลักประตูเข้าไปโดยตรงอู่หมิงที่หงุดหงิดอยู่ในเรือนยังไม่ทันมองชัดว่าใครมา ก็ตวาดเสียงเกรี้ยวว่า “ข้าบอกแล้วมิใ