All Chapters of Chained by the Billionaire: Chapter 31 - Chapter 40

⚠️ Trigger Warning: This chapter contains coercive themes, trauma, and emotional manipulation. Reader discretion is advised. Seraphina's POV Tahimik akong umiiyak, nakatingin sa kisame, habang nakapatong sa akin si sir Cayden. Hindi ko alam kung anong mas masakit—ang katawan ko, o ang maruming pakiramdam sa loob-loob ko. “Please… tama na, sir Cayden,” pakiusap ko habang umiiyak, pero huli na ang lahat. Hinawakan niya ang mga kamay ko at inilapat sa unan sa uluhan ko. “Panginoon… tulungan N’yo po ako…” bulong ko sa sarili, nanginginig. Napasinghap ako sa sakit nang pilit niyang ipasok ang kanyang daliri sa akin. “A-ang sakit! TAMA NA!” sigaw ko, umaasa na may makarinig. “Tulungan n’yo ako! TULONG!” Ngunit ngumisi lamang siya. “Sorry to disappoint you, baby. But every room here is soundproof.” Itinaas niya ang mukha niya sa akin, at parang wala siyang nararamdaman. “Sir Cayden, natatakot na ako. Bakit mo ‘ko ginaganito?” hiling ko habang lumuluha. “Hindi ba’t si Ivy ang

Seraphina's POV Simula noong sabihin sa akin ni Ma'am Catherine ang sakit na disorder ni Cayden ay naibsan ang aking takot na nararamdaman mula sa kanya pero galit pa din ako sa kanyang ginawa sa akin. Tatlong araw na namin dito sa kanilang mansion ngunit hindi ko pa din nakikita si Cayden, ganun din si Ivy. "Iha, pakidalhan mo nga si Cayden ng pagkain" malamig na wika ni sir Calyx, ang ama ni Cayden. Tumango lang ako sa kanya saka tahimik na naglagay ng makakain ni Cayden. Pag-akyat ko sa taas ay naabutan ko si Ivy na naka-abang sa labas ng kwarto ni Cayden. Para akong nabunutan ng tinik dahil sa bigat na nararamdaman ko tuwing naiisip kong magkasama ang mga ito. Nang makita niya ako ay agad siyang umayos saka mataas ang tingin na nakatingin sa akin. "Para kay Cayden ba iyan? Ako na ang magbibigay" ani nito saka biglaang kinuha ang pagkain sa akin. Tinignan ko lang siya na mukhang hirap sa paghawak. "Anong titingin-tingin mo dyan. Katukin mo ang pinto" naiinis niyang wika s

Seraphina’s POV Binitawan ko ang cellphone habang nanghihina ang aking tuhod. Napaupo ako sa gilid ng kama, hawak ang iPad at muling tinititigan ang screen ng text message ni sir Allen. Ilang beses ko na itong binasa, pero paulit-ulit ang pagkirot ng dibdib ko. "Last memo was from Ma'am Ivy. May sarili siyang listahan na pinasa habang wala kayo. Pumasa ito sa finance dahil may ‘for Cayden’s priority project’ na stamp. Attached ang file." Pinindot ko ang attachment. Doon, malinaw ang digital stamp sa proposal ni Ivy—gamit ang pangalan ni Cayden, pero peke ang pirma. Hindi ito ang ginagamit niyang digital seal. Masyado itong magaspang. Ginaya, pero hindi pulido. Isang pekeng awtoridad ang idinikit para palabasing lehitimo ang pagtaas ng pondo. Humigpit ang hawak ko sa device. Paano niya ito nagawa? At bakit hindi man lang dumaan sa akin ang proposal na 'yon? I’m his personal secretary. Ako dapat ang nakakaalam. Pero mas nakakabinging tanong ang bumubulong sa isipan ko: May kinala

Seraphina's POV Tahimik ang buong opisina ni Cayden habang abala ako sa pag-aayos ng mga iniwang files. Ramdam ko ang bigat ng katahimikan, pero mas pinili kong ibuhos ang atensyon ko sa pag-aayos ng mga documents sa table kaysa bumalik sa lounge gaya ng iniutos niya. Ayokong wala akong ginagawa. Ayokong makulong sa isang sulok habang iniisip kung anong maaaring mangyari kay Ivy, sa project, o sa relasyon—kung meron man—namin ni Cayden. Kahit ilang ulit kong kumbinsihin ang sarili kong wala itong kahulugan, hindi ko maalis ang tensyon sa pagitan namin. Biglang bumukas ang pinto. Pumasok si Cayden. Madilim ang mukha, mabigat ang bawat hakbang. Nakadama agad ako ng kaba. “I told you to wait for me in the lounge.” Malamig ang tinig niya. Diretso, walang pasensya. “Nainip po kasi ako, sir… kaya dito na lang ako pumunta upang mag-ayos ng mga files,” paliwanag ko, mahinahon, pilit na nagpapanatili ng respeto. “Sinusuway mo na ba ako, Seraphina?” mas mababa ang tinig niya ngayon

Seraphina's POV Masakit ang buong katawan ko. Parang bawat kalamnan ay nagrereklamo sa bawat galaw. Nakatihaya lang ako sa kama niya—hindi ko alam kung ilang minuto o oras na akong nakatitig sa kisame. Tahimik ang paligid, pero ang isip ko? Maingay. Magulo. Basag. Ramdam ko pa rin ang init ng balat niya sa akin, ang bigat ng presensya niya sa ibabaw ko kanina. Yung bigat na parang hindi ko na kailanman mabubuhat. Hindi ko na alam kung ako pa ba 'to—o isa na lang akong tau-tauhan sa kwarto ng isang lalaking walang ibang alam kundi ang angkinin ako… kahit hindi ko na kaya. Dahan-dahan akong pumihit sa gilid, pilit iniwasan ang kirot sa balakang. Napangiwi ako, napakapit sa bedsheet. Malamig ang hangin mula sa aircon, pero tumutulo pa rin ang pawis mula sa sentido ko. Nasa tabi ko lang siya—nakatalikod—pero ramdam kong gising siya. Hindi ko na kailangang tumingin para malaman. Tahimik siya, pero para siyang buwitre. Naghihintay ng kahit kaunting galaw. “Masakit ba?” tanong niy