Lahat ng Kabanata ng ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Kabanata 231 - Kabanata 240

บทที่ 232 : ภูเขาทองคำอาจกลายเป็นเพียงก้อนหินธรรมดา เกาะไข่มุกอาจได้เพียงเศษทรายใต้ท้องทะเล เรื่องการหาคู่หมั้นถือว่าใช้แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ แต่นางไม่ชอบการถูกบีบคั้นเช่นนี้ และยังทำใจพูดคุยเรื่องนี้กับใครบางคนไม่ได้ ระหว่างที่รอคอยการตัดสินใจของตัวเองอยู่นั้น พระชายารุ่ยอ๋องได้ส่งเทียบเชิญมาให้นาง ณ เรือนพระชายารุ่ยอ๋อง หลินลู่ฉีนั่งมองสองแม่ลูก ที่ในอดีตนางเคยช่วยชีวิตพวกเขาไว้ ซื่อจื่อน้อยอายุเพียงสองขวบกว่าเท่านั้น กำลังอยู่ในวัยเดินเล่นเตาะแตะไปทั่ว เด็กตัวน้อยค่อนข้างชอบพอหลินลู่ฉี จึงปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนตักของนาง “แม่นมพาซื่อจื่อออกไปก่อน” พระชายารุ่ยอ๋องโบกมือให้แม่นมเข้ามา “ไม่ไป ! ไม่ !” ซื่อจื่อน้อยดีดขาไม่ยอม แขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของหลินลู่ฉีเอาไว้แน่น “ไม่เป็นไรหรอก ข้ายังอุ้มเขาไหว” หลินลู่ฉีส่งสายตาให้แม่นมถอยออกไป พระชายารุ่ยอ๋องรู้สึกลำบากใจขึ้นมา เรื่องที่รุ่ยอ๋องมอบหมายให้นั้น ช่างทำให้นางอึดอัดใจเป็นที่สุด นี่คือลูกศิษย์ของหมอเทวดาไห่ อีกทั้งยังเป็นสตรีนำโชคลาภมาให้รุ่ยอ๋อง หากเอ่ยไปแล้วสร้างความบาดหมางกันขึ้น

บทที่ 234 : นางเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงไม่ใช่หรือ เหตุถึงรู้เรื่องแปดตัวอักษรของนางถึงได้ “ถ้าแค่นั้นไม่ต้องหรอก ข้าดูแลตัวเองได้” ยุ่งยากนักข้าจะย้ายฝั่ง ไปหาองค์ชายพระองค์อื่นแล้วนะ ได้ยินแล้วซุนอี้หานมือไม้พันกันไปหมด “ฉีฉีไม่ใช่แค่นั้นสิ ข้า ข้า” “ข้าอะไรอีก !” นางสะบัดหน้าไปอีกทาง “ข้าอยากหมั้นหมายกับเจ้า !” ความบึ้งตึงบนหน้าเลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย มุมปากยกขึ้นนิด ๆ เลิกคิ้วหน่อย ๆ ค่อย ๆ หันหน้ามามองเขา “ท่านอยากหมั้นหมายกับข้าจริง ๆ รึ” “ต้องจริงอยู่แล้ว” ไม่มีครั้งไหนที่เขาทรมานใจมากเท่าครั้งนี้ แค่บอกออกไปตรง ๆ ทำไมมันยากเย็นถึงเพียงนี้นะ หลินลู่ฉีหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา นางซับเหงื่อที่หน้าผากของเขาอย่างเบามือ “อากาศเริ่มเย็น แต่ทำไมเหงื่อของท่านถึงออกแล้วเล่า” “ช่างเหงื่อมันเถอะ ฉีฉีเจ้าว่าอย่างไร” เขาจับมือนางเอาไว้ทั้งสองข้าง “ตกลงยอมหมั้นหมายกับข้าหรือไม่” นางเอียงอายเล็กน้อย ดึงมือออกจากการกอบกุมของเขา เหลือบตามองความกระวนกระวายใจของเขา ก่อนก้มหน้าลงแล้วเงยขึ้นอีกครั้ง “ข้

บทที่ 236 : ใช่แล้ว ฝีมือข้าเอง ก่อนถึงเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ องค์หญิงสิบเอ็ดได้ส่งนางกำนัลอาวุโส มาสอนเรื่องธรรมเนียมปฏิบัติให้วังหลวง ทั้งยังแนะนำให้รู้จักว่าใครเป็นใครอีกด้วย เชื้อพระวงศ์คนไหนนิสัยไม่น่าคบหาหลีกเลี่ยงได้ให้เลี่ยง หวงจื่อเหยาแม้ไม่ได้ไปด้วย แต่นางก็มาให้กำลังใจสหายทั้งสอง ในการเรียนรู้เรื่องมารยาทในวังหลวง “ข้ามาเรียนรู้ด้วย เผื่อวันข้างหน้าข้าอาจได้มีวาสนาเข้าไปในวังก็เป็นได้” นางเอ่ยติดตลก หลังนั่งมองสหายทั้งสองฝึกซ้อมถวายพระพรฮ่องเต้อยู่หลายรอบ “คุณหนูหลินท่านเคยคุกเข่าให้ใครไหมเจ้าคะ ทำไมท่วงท่าแข็งทื่อแบบนั้นเล่า” นางกำนัลอาวุโสแทบกุมขมับ หลินลู่ฉีท้อแท้เหลือเกิน ปกติเข้าเฝ้ารุ่ยอ๋องก็ไม่จำเป็นต้องมากพิธีแบบนี้ นางกำนัลอาวุโสหันไปยิ้มแย้มให้ฉีเฟินเยว่ เอ่ยชมว่า “คุณหนูฉีท่านเรียนรู้ได้เร็วมากเจ้าค่ะ” นี่มันตบหน้ากันชัด ๆ เจ็บเหลือเกิน... ฉีเฟินเยว่กลั้นขำแทบไม่อยู่ นางเคยอยู่ในจวนผู้ว่ามาก่อน การเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ย่อมเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว เรียนรู้เพิ่มเล็กน้อยก็เข้าใจ “ข้าเป็นคนค้าขา

บทที่ 238 : องค์รัชทายาทนำทหารองครักษ์มาล้อมสวนหยางฮัวเอาไว้ “ข้าฟังพี่สะใภ้เจ้าค่ะ” แม้ฝูหลิงจะดื้อดึงเพียงใด แต่นางก็ไม่อาจก้าวข้ามฐานะทางสังคมไปได้ ก่อนหน้าที่บิดากับพี่ชายจะได้เลื่อนตำแหน่ง ซุนอี้หานกับนางก็ยังพอมีความเหมาะสมกันอยู่บ้าง แต่พอเกิดเรื่องราวมากขึ้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปมา จนนางเองก็ตามไม่ค่อยทัน “โชคดีแค่ไหนที่ยกเลิกการหมั้นหมาย หากยังติดอยู่กับตระกูลซุนในอดีต เกิดแต่งงานเข้าไปแล้ว เจ้าคงได้ถูกเนรเทศตามพวกเขาไปแน่” “พี่สะใภ้นายท่านซุนตัดสัมพันธ์กับตระกูลซุนไปแล้ว” “ข้าถึงว่าโชคดีแค่ไหน ที่ไม่ได้แต่งงานกันตั้งแต่ตอนนั้น” ฝูหลิงหลุบตาลงต่ำ แม้ริษยาเพียงใดกลับทำได้เพียงแค่มองดู นางเป็นหมอหญิงย่อมไม่ใช่คนด้อยความรู้ เพียงแต่เรื่องของหัวใจนางยังควบคุมไม่ค่อยได้ ฝั่งของซุนอี้หานเขาขยับไปใกล้กับหวงจื่อถง “ทำไมฉีฉีอยู่ในงานเลี้ยงด้วย” “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร” หวงจื่อถงลอบเหงื่อตก คืนนี้อันตรายยิ่งนัก ทำไมน้องสาวเขากับฉีเฟินเยว่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ซุนอี้หาน “ตอนออกไปชมพระจันทร์ข้างนอก ค่อยไปสะกิดเต

บทที่ 240 : เป็นเจ้าต่างหากที่ลงมือก่อกบฏจริง ๆ “เจ้าเจ็ดเจ้ารับปากข้าหากข้าแต่งตั้งเจ้าแล้ว อย่าได้สังหารเหล่าขุนนางพวกนี้ พวกเขายังทำคุณประโยชน์ให้แก่แคว้นเยี่ยนได้อีก แม้แต่พี่ชายน้องชายของเจ้าก็อย่าได้คิดเข่นฆ่าพวกเขา” “ได้ข้ารับปากท่าน” จิ้นอ๋องเอ่ยเสียงดังหนักแน่น “ยะอย่า...เชื่อ” องค์รัชทายาทที่ทิ้งตัวลงนอนอยู่บนพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ เขาพ่ายแพ้แล้วแพ้อย่างหมดทางสู้จริง ๆ ที่ผ่านมาราวกับภาพฝันแสนหวาน เพียงวาดไว้แล้วสลายไปในชั่วพริบตา ภาพสุดท้ายในชีวิตที่เขาได้เห็น คือสายตาแห่งความสมเพชกึ่งสงสารจากผู้เป็นบิดา เสด็จพ่อลูกช่างโง่นัก... เสียงกรีดร้องดังออกมาจากด้านหลัง เป็นเจียงฮองเฮาที่วิ่งออกมาด้วยท่าทางตื่นตระหนก หลังได้ยินว่าองค์รัชทายาทถูกสังหารตายไปแล้ว “องค์รัชทายาท !” ว่าที่ลูกสะใภ้อย่างหวางหลิงฟางวิ่งตามออกมาด้วย “องค์รัชทายาทเจ้าตื่นสิ เจ้าอย่าเพิ่งตาย ขะข้ายังไม่ได้...” เจียงฮองเฮาเป็นมารดาผู้เลี้ยงดูมา ย่อมมีความรักความผูกพันอยู่ไม่น้อย แต่บัดนี้ร่างไร้วิญญาณขององค์รัชทายาทนอนตาเบิกโพลงอยู่บนพื้น