Lahat ng Kabanata ng ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Kabanata 201 - Kabanata 210

บทที่ 201 : เจ้านี่คือวุ้นอ้ายหยู่        “เย่เอ๋อร์ข้าซื้อให้ เจ้าแค่รับไว้ก็พอ” หลินลู่ฉีตบบ่าเขาเบา ๆ นางหันไปทางคนงานอีกคนที่ว่างอยู่ “ข้าจำได้ว่ามีถุงเหอเปาของบุรุษอยู่ด้วย เจ้าเอาออกมาให้ข้าเลือกที”        “ได้เจ้าค่ะ” นางเดินเข้าไปเปิดตู้ลิ้นชัก นำถุงเหอเปาบุรุษที่อยู่ในนั้น ออกมาวางไว้บนชั้นให้ลูกค้าได้เลือก        “เย่เอ๋อร์ชอบใบไหนเลือกมาสักใบ ของบุรุษใช้สีเรียบ ๆ แต่เพราะเป็นของที่อยู่ในตรอกอิงฮวา จึงต้องมีดอกอิงฮวาเล็ก ๆ ปักไว้ เจ้าชอบสีไหนดำ เทา น้ำเงิน”        “ข้าชอบสีน้ำเงินเข้มอันนี้” เขาชี้ไปที่ถุงสีน้ำเงินเข้ม ปักดอกอิงฮวาสีชมพูเหลือบขาวเล็ก ๆ ไว้ เรียบง่ายแต่สวยหรู        “คิดราคารวมกันไปเลย” นางหยิบตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึง พับใส่เข้าไปด้านในถุงเหอเปาของฉีซุน

บทที่ 203 : จิ่นเอ๋อร์เจ้าอยากตัดขาดจากตระกูลเซี่ยรึ        เซี่ยเฉินจิ่นกลับไปหารือเรื่องนี้กับมารดาของตนเอง พบว่าท่าทีของนางกลับไม่เป็นอย่างที่คิด ฉวีฮูหยินถูกกดดันอยู่ในตระกูลเซี่ยมานาน เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยจากไป นางก็แทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว ยามนี้คนดูแลจวนคือน้องสะใภ้รองที่เคยก้มหัวให้นาง ตอนนี้อีกฝ่ายแทบปีนขึ้นมาเหยียบอยู่บนหัวของนางให้ได้        “ท่านแม่ท่านคิดว่าอย่างไร จื่อเหยาไม่ได้มีอยากยุแยงให้พวกเราแตกคอกัน เพียงแต่นางหวังดีเท่านั้น”        “เจ้าจะรู้อะไร จื่อเหยาฉลาดมากที่กล้าเอ่ยเรื่องนี้กับเจ้า นางเป็นสตรีที่มีชีวิตอยู่ข้างนอกอย่างอิสระ หากแต่งเข้ามาแล้วต้องถูกคนอื่นกดขี่ข่มเหง สามีก็ไม่มีอำนาจแม่สามีก็ปกป้องนางไม่ได้ ไม่สู้แยกเรือนออกไปอยู่เองไม่ดีกว่าหรือ”        “ท่านแม่คิดว่า..”        &ldq

บทที่ 205 : หูฮวนตั้งตาข่ายตีลูกขนไก่ !        หลินลู่ฉีกลับไปนอนเอนหลังบนเก้าอี้ ชมนกชมไม้จิบชากินขนมตามเดิม อดคิดไม่ได้จริง ๆ นางหลุดมาอยู่ในโลกนี้ เพื่อช่วยคนรอบข้างให้กินดีอยู่ดีหรือไม่ กำลังจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อน        “ฉีฉี ! ข้ามีเรื่องดีมาบอกเจ้า”        เฮ้อ ความสงบสุขของข้า        “เจ้าลืมตาเร็วเข้าอย่าพึ่งแกล้งตาย” น้ำเสียงร่าเริงของหวงจื่อเหยา ทำให้คนแสร้งหลับต้องลืมตาขึ้นมา        “พี่จื่อเหยาเรื่องดีของท่านคือ”        “เอ๋ ทำไมบ้านเจ้าเงียบจัง เยว่เยว่เล่า” นางยังไม่ทันได้เล่าเรื่องดี ก็นึกถึงสหายอีกคนขึ้นมา        “พวกเขาตกลงปลงใจทำร้านขายผลไม้อบแห้ง ตอนนี้ได้ร้านค้าพร้อมที่พักอาศัยด้าน

 บทที่ 207 : ไม่เคยรู้ว่าฝีมือเจ้าถึงขั้นนี้แล้ว             ม้าถูกทำร้ายจนเตลิดหนีไปคนละทาง ทั้งสามต้องลงมาต่อสู้กับพวกมันบนพื้น ซื่อเจียวหย่งนึกว่าตัวเองตาฝาด นี่ยังใช่คุณหนูหลินที่เขารู้จักอีกหรือไม่ ซุนอี้หานก็ตกตะลึงอยู่ไม่น้อย เด็กสาวน่ารักคนนั้นไปไหนแล้ว เขามัวแต่มองนางจนเกือบถูกดาบของคนร้ายฟันเข้า โชคดีที่ซื่อเจียวหย่งสกัดกั้นได้ทัน         “นายท่าน !” เขาตะโกนเรียกสติ         หลินลู่ฉีในยามนี้กำลังสังเกตคนร้าย พวกมันพุ่งเป้ามาที่นางจริง ๆ นี่นางไปสร้างศัตรูเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เท่าที่จำได้ไม่น่าจะมีนะ นางอยากเค้นคำตอบจากคนร้าย จึงหยิบผงอ่อนแรงออกมา โปรยใส่หน้าพวกมันพร้อม ๆ กัน         “พี่อี้หานเจียวหย่งปิดจมูก !”         เมื่อรู้ว่านางใช้

บทที่ 209 : นางไม่ได้ขนมาหมดเรือนของนางใช่ไหม              ตระกูลฉียังไม่สามารถเปิดร้านได้ เนื่องจากผลไม้ที่ต้องการนำมาทำเป็นผลไม้อบแห้งนั้น ยังมีจำนวนน้อยเกินไป หลินลู่ฉีไปเยี่ยมพวกเขาหนหนึ่ง ฉีเฟินเยว่อยากได้คำแนะนำเพิ่ม นางจึงไปฝากเรื่องไว้ที่โรงเตี๊ยมหวงหลาน วันต่อมาคนของซุนอี้หานก็เข้ามาหาคนตระกูลฉี และบอกแหล่งซื้อขายผลไม้ในราคาถูกคุณภาพดีให้พวกเขา ปัญหาเรื่องนี้ถูกแก้ไขไปได้ในที่สุด        “ข้าไม่รู้ว่านางรู้จักกับเถ้าแก่โรงเตี๊ยมหวงหลาน” ฉีเฟินเยว่ยังแปลกใจ        ฉีหลี่จวินอมยิ้ม “เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือ นางบอกว่าขายสูตรหม้อไฟให้โรงเตี๊ยมหวงหลานเป็นคนแรก พวกเขาจะรู้จักกันก็ไม่แปลก”        “จริงด้วยท่านพ่อ ความจำข้าไม่ดีจริง ๆ พรุ่งนี้ให้ข้าไปด้วยดีหรือไม่”        “ไม่ต้อง