Lahat ng Kabanata ng ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Kabanata 241 - Kabanata 250

บทที่ 242 : พวกเจ้าจะเอากบหรือผีเสื้อล่ะ รุ่ยอ๋องแบ่งหน้าที่ทุกคนอย่างชัดเจน แม่ทัพหยวนควบคุมกองกำลังก่อกบฏ รองแม่ทัพหยวนกับคนอื่นไปไล่ล่าตามหาจิ้นอ๋อง จงซือหยางกับที่ปรึกษาคนอื่นคอยจัดการขุนนางที่เข้าข้างจิ้นอ๋อง ซุนอี้หานกับหวงจื่อถงให้ไปตามหาน้องสาว เท่ากับได้ตามหาพระชายาของตนด้วย ส่วนหมิงกุ้ยเฟยเมื่อหายตกใจแล้ว จึงให้คนไปจัดการส่งตัวสตรีสูงศักดิ์ทั้งหลาย ออกจากวังหลวงอย่างปลอดภัย รวมถึงส่งฉีเฟินเยว่กลับไปด้วย เมื่อนางไปถึงเรือนของตนเอง จึงได้เล่าเรื่องราวน่าตื่นเต้นให้บิดามารดาฟัง พวกเขารีบพาบุตรสาวไปที่ตระกูลหวงเพื่อส่งข่าวให้รู้ ภายในทางระบายน้ำ ทุกคนเริ่มเหนื่อยล้าและหมดเรี่ยวแรงจะเดินต่อ เพราะการเดินในน้ำที่สูงท่วมเข่านั้นไม่ใช่เรื่องง่าย พระชายาจิ้นอ๋องเดินได้ช้าที่สุด ต้องมีคนคอยพยุงไปตลอดทาง “เจ้าไปดูที่ปลายทางทีว่าใกล้ถึงหรือยัง” จิ้นอ๋องสั่งทหารคนหนึ่งให้ล่วงหน้าไปก่อน ไม่ช้าทหารคนนั้นก็กลับมารายงาน ว่าราวหนึ่งลี้ก็พบแสงสว่างปากทางออกแล้ว ทำให้คนอื่น ๆ มีสีหน้าดีขึ้น ยกเว้นเหล่าตัวประกันทั้งสามคน “ไม่เป็นไรเดินใกล้ข้าเข้าไว้

บทที่ 244 : คนพวกนั้นมีบุญแค่ไหนที่ได้ตายด้วยมือของเจ้า        “ไม่มีอะไรหรอก แค่เป็นห่วงชื่อเสียงของสตรีโสด” หลินลู่ฉีชิงตอบก่อนหันไปทางองค์หญิงสิบเอ็ด “เฟินเฟินเจ้ามาขี่หลังข้า ข้าจะพาปีนลงไปเอง”        “ฉีฉีเจ้าล้อข้าเล่นใช่ไหม เจ้าจะปีนพาข้าลงไปได้อย่างไร”        องค์หญิงสิบเอ็ดคิดว่ารูปร่างของนางกับอีกฝ่ายพอ ๆ กัน หากแบกปกติทั่วไปย่อมได้ แต่นี่ต้องปีนไต่เชือกลงไปอีก ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ        “ข้าทำได้น่า พี่อี้หานท่านแบกพระชายาลงไปก่อน” นางหันไปทางคู่หมั้นตัวเอง        “ล่วงเกินพระชายาแล้ว” ซุนอี้หานย่อตัวลง        พระชายารุ่ยอ๋องไม่ใช่คนไร้เหตุผล นางรู้ว่าทุกคนย่อมไม่กล่าวหาสตรีที่มีสามีมีบุตรแล้วอย่างนาง อีกอย่างนี่คือการช่วยเหล

บทที่ 246 : ข้าจะนำผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวผืนนี้ไปมอบให้นางเองกับมือ              “ท่านจริงจังทำไม ข้าแค่ล้อเล่น” แต่นางกลับชอบท่าทางเช่นนี้ของเขา “พี่อี้หานท่านเป็นพ่อค้าร่ำรวยอยู่อย่างสบาย ๆ ก็ได้ ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท่านต้องอยากหนุนหนังฮ่องเต้ หรือว่าเข้ารับตำแหน่งประมุขหอการค้า”        ซุนอี้หานเลิกคิ้วมองนางอย่างเอ็นดู “เจ้าอยากรู้จริงรึ”        “อื้ม” นางทำหน้าจริงจังขึ้นมา        “ฉีฉีเจ้าว่าข้าร่ำรวยแล้วมีประโยชน์อันใด หากบ้านเมืองล่มสลาย ราษฎรทุกข์ยาก ใครจะมาซื้อข้าวของของข้ากัน”        หลินลู่ฉีถึงกับคาดไม่ถึงว่าคำตอบของเขา จะออกมาคุณธรรมค้ำจุนโลกเช่นนี้ “ก็จริงของท่าน”        “ส่วนที่รับตำแ

บทที่ 248 : ข้าซุนอี้หานขอสาบานด้วยชีวิต ข้าจะไม่มีวันทำให้นางเสียใจเด็ดขาด               “ฉีฉี” ฉินซื่อลูบศีรษะของนางอย่างอ่อนโยน น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าตามนางไปด้วย ทั้งลูบทั้งกอดปลอบโยนนาง “เด็กน้อยในวันนั้น ได้นำพาครอบครัวของพวกเรา เดินทางผ่านร้อนผ่านหนาวมาไกลถึงเพียงนี้ รู้ไหมว่าป้าภูมิใจในตัวของเจ้ามากแค่ไหน”        “ท่านป้า ฮะฮรึก...ฮือ ๆ ๆ”        เป็นครั้งแรกที่ฉินซื่อได้เห็นหลินลู่ฉี ปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาเช่นนี้ เหมือนกำแพงความเข้มแข็งในใจของนาง ได้พังทลายลงแล้ว        “เด็กดีไม่ร้อง ๆ เจ้าสาวจะตาบวมหมดงามเอาได้”        “ขะข้า...ฮะฮรึก จะไม่ร้องแล้ว ฮะฮรึก !” คนพูดสะอื้นเป็นจังหวะ        “เจ้

บทที่ 250 : เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าทำกันไปแล้วหรือ        ภายในห้องหอซุนอี้หานกำลังเงี่ยหูฟังเสียงจากนอกประตู เมื่อรู้ว่าคนเหล่านั้นไม่อยู่แล้ว จึงได้หันไปทางเจ้าสาวที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียงนอน        เจ้าไปนั่งบนเตียงตั้งเมื่อไหร่ ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านั่งอยู่บนเก้าอี้รึ        ซุนอี้หานทั้งขำทั้งเอ็นดูนาง        หลินลู่ฉีกำลังนั่งด้วยความรู้สึกประหม่าแกมตื่นเต้น นางมองผ่านชายผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดง เห็นเพียงหัวรองเท้าเจ้าบ่าวที่เดินมาหยุดอยู่ เขาเอื้อมจับชายผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ค่อย ๆ ยกขึ้นตลบไปไว้ด้านหลัง        เจ้าสาวผู้มีใบหน้าอันงดงาม ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเขินอาย ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าออก คล้ายคนไม่รู้จะเอ่ยคำพูดใดออกมา        “ฉีฉีเจ้างามมาก” ดวงตาปรือเยิ้มมองเจ้าสาวอย่างลุ่มหลง