Lahat ng Kabanata ng ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Kabanata 221 - Kabanata 230

บทที่ 221 : พี่อี้หานพวกเราไปจับตัวแม่เล้าหอเยว่ชิงมาถามดีกว่า หลินลู่ฉีเดินเข้าไปในเรือน พ่อบ้านหูรีบเข้ามาสอบถามด้วยความเป็นห่วง นายหญิงของพวกเขาไม่เคยหายไปโดยไม่ส่งข่าว อย่างน้อยก็ต้องให้ขอทานน้อยมาบอกทุกครั้ง แต่คราวนี้มืดค่ำนางยังไม่กลับมา ทำเอาพวกเขากระสับกระส่ายอยู่ไม่เป็นสุข “หากนายหญิงมาช้ากว่านี้ ข้าเตรียมตัวออกไปแจ้งข่าวที่จวนตระกูลหวงแล้วขอรับ” พ่อบ้านหูเอ่ยอย่างโล่งอก มองชุดแปลก ๆ ที่นางสวมใส่อย่างไม่สบายใจ “ขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าเป็นห่วง ข้าติดขัดเล็กน้อย แต่ไม่มีอะไรแล้วล่ะ พอดีเจอนายท่านซุนเลยให้เขามาส่ง อ้อ นี่องค์หญิงสิบเอ็ด” “องค์หญิง !” พ่อบ้านหูคุกเข่าลงถวายพระพรในทันที “ลุกขึ้น ๆ ข้าเป็นสหายของฉีฉี พวกเจ้าไม่ต้องมากพิธี ฉีฉีข้าอยากอาบน้ำแล้วง่วงนอนด้วย” “พ่อบ้านหูให้คนไปเตรียมน้ำร้อนไว้อาบน้ำในห้องข้าที” “ขอรับนายหญิง” พ่อบ้านหูรีบสั่งคนไปจัดการทันที “อ้อ บอกแม่บ้านกุยทำบะหมี่มาสองชามก่อน ตอนนี้หิวมากเลย” นางลูบท้องไปด้วยระหว่างเอ่ย “นายหญิงแม่บ้านกุยทำมื้อเย็นไว้ให้แล้วขอรับ สามารถอุ่นนำขึ้

บทที่ 223 : ต่อไปก็สอดเรื่องคนอื่นให้น้อย ๆ ลงก็แล้วกัน เรื่องการเลือกตำราแพทย์ องค์หญิงสิบเอ็ดไม่มีความรู้เรื่องนี้ แต่อยากมีส่วนร่วมกับสหาย จึงได้เอ่ยถามนางออกไป “ฉีฉีเจ้าต้องการเล่มไหน ข้าช่วยเลือกให้” ได้ยินแล้วหลินลู่ฉีก็อมยิ้ม เงยหน้ามองนางอย่างเอ็นดู “เจ้าออกไปเดินเล่นข้างนอกก่อนก็ได้ ข้าต้องใช้เวลาในการเลือก เจ้าจะเบื่อเอาได้” นางคิดก่อนครู่หนึ่ง “อืม ได้แล้วไปเจอกันที่ร้านซินอี๋ดีหรือไม่” นางยังไม่เคยไปที่ร้านซินอี๋มาก่อน จึงเลือกนัดเจอกันที่นั่น “ได้สิราว ๆ ครึ่งชั่วยามเจอกันที่นั่นก็แล้วกัน” หลินลู่ฉีไม่ห่วงความปลอดภัยของนาง มีองครักษ์ติดตามไปด้วยสองคน รุ่ยอ๋องสั่งคนจับตาดูคนร้ายไว้แล้ว หากกล้าลงมือก็ดีจะได้เจอเบาะแสง่ายขึ้น อีกอย่างร้านซินอี๋เองก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ บนชั้นสองของหอตำราแพทย์ มีคนที่มาเลือกซื้อตำราแพทย์อยู่ประปราย ส่วนใหญ่ล้วนไปกองอยู่ชั้นล่าง เพราะมีอุปกรณ์ทำยาวางขายด้วย หลินลู่ฉีเปิดตำราออกใหม่ของปีนี้ดูทีละเล่ม นางถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเนื้อหาข้างในนั้น นางเคยเรียนรู้มาหมดแล้ว ครั้นมองดูลายมือชื่อของคนเขียน กลับพ

บทที่ 225 : ที่แท้ฉีฉีก็ห่วงข้านี่เอง “พี่ชายหวงจื่อเหยาเพิ่งท้องได้เดือนเดียว ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย” “องค์หญิงสิบเอ็ดพูดถูกข้าร้อนใจเกินไปจริง ๆ” “เอ่อ ท่านอย่าเรียกข้าว่าองค์หญิงได้หรือไม่ ฉีฉีกับจื่อเหยาเรียกข้าว่าเฟินเฟิน ท่านก็เรียกตามนี้เถอะ” “ไม่ดี ๆ ข้าเป็นเพียงหัวหน้าหน่วยในกรมอาญา เรียกท่านว่าองค์หญิงเหมาะสมที่สุดแล้ว” หวงจื่อถงมีท่าทีเป็นกันเองกับองค์หญิงสิบเอ็ดมากขึ้น นั่นเพราะนางเป็นสหายกับน้องสาวของเขาทั้งสองคนนั่นเอง องค์หญิงสิบเอ็ดไม่เร่งเร้าเขาอีก หากเยวี่ยชิงหมิงเป็นคนคบหาได้ง่ายแบบหวงจื่อถงก็ดีสิ นางอดเปรียบเทียบพวกเขาไม่ได้จริง ๆ หวงจื่อถงนึกได้ว่ามีงานต้องทำอีก จึงลุกขึ้นยืนกล่าวลากับน้องสาว “ฉีฉีข้าต้องไปทำงานต่อแล้ว เจ้าก็อย่าออกไปหาเรื่องข้างนอกอีกล่ะ ข้าไปทำงานก่อน” “ท่านเห็นข้าเป็นเด็กหรือไร” นางตะโกนตามหลังพี่ชายไป ครั้นหันมาเห็นองค์หญิงสิบเอ็ดทำหน้าเศร้าก็อดสงสัยไม่ได้จริง ๆ “เฟินเฟินเจ้าคงไม่ได้เปลี่ยนใจ มาชอบพี่จื่อถงของข้ากระมัง” องค์หญิงสิบเอ็ดถึงกับสะดุ้งตกใจ “ใช่ที่ไหนเล

บทที่ 227 : แม่นางฝูเจ้าล่วงเกินคนที่ไม่สมควรเข้า หนังสือหมั้นหมายกับของหมั้นที่เป็นหยกคู่รัก เป็นดังเผือกร้อน ๆ ซุนอี้หานแทบไม่อยากแตะต้องมัน เขาให้ซื่อเจียวหย่งเป็นคนรับไว้ ก่อนออกจากตระกูลซุน เขาหันไปทางบิดาของตนเอง ก้าวเข้าไปหาเขาใกล้ ๆ “ข้าหวังว่าท่านจะไม่ล้ำเส้นข้าอีก ไม่เช่นนั้นก็จะเป็นเหมือนกระถางธูปใบนี้” เพล้ง ! กระถางธูปถูกเขาเตะจนแตกกระจาย กลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยอยู่บนพื้น “เจ้าคนเนรคุณ ไสหัวไป !” ซุนอี้หานทิ้งสายตาดูแคลนไว้ให้บิดา ก่อนพาคนเดินออกจากจวนตระกูลซุนไปอย่างองอาจ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาเหยียบย่างเข้ามา ในสถานที่น่ารังเกียจแห่งนี้ ภายในวันเดียวกันเขาตรงไปยังจวนหมอหลวงฝู เอ่ยเรื่องการยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย หมอหลวงฝูแม้เสียดายซุนอี้หานแต่ก็ต้องยอมรับ ว่าการตัดสัมพันธ์กับตระกูลซุนนั้น ทำให้เขามีชื่อเสียงเสียหายไปไม่น้อย ไม่อาจมอบหลานสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจให้เขาได้ หมอหลวงฝูเป็นคนลงลายมือชื่อ ยกเลิกสัญญาการหมั้นหมายด้วยตัวเอง ซุนอี้หานทำการคืนหยกคู่รักให้อีกฝ่ายไป แต่เมื่อยามจะเดินออกจากจวนหมอหลวงฝู ฝูหลิ

บทที่ 229 : อยากอุ้มหลานใจจะขาดอยู่แล้ว อวิ๋นฮูหยินรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจหลังได้รู้ที่มาที่ไปของพวกเขา “ที่แท้พวกเจ้าก็รู้จักกันมานานถึงเพียงนี้ แยกจากกันไปยังจะมาพบเจอกันที่เมืองหลวงแห่งนี้อีก” “ฮูหยินเจ้าคะนี่เป็นวาสนาต่อกันอย่างแท้จริง” ไป๋ชิงฟังแล้วรู้สึกว่านี่คือโชคชะตาแห่งความรักของคนทั้งคู่ วาสนาอะไรกัน หลินลู่ฉีรู้สึกว่าสตรีสองนางนี้ กำลังคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว นางเอ่ย “ล้วนเป็นคนทำการค้าเหมือนกัน ย่อมพบปะกันบ้างเป็นธรรมดา” “ครอบครัวของเจ้าช่างใจกว้าง ให้ลูกสาวออกมาทำการค้าได้” อวิ๋นฮูหยินรู้ว่าคุณหนูทั้งหลายในเมืองหลวง ต่างไม่มีใครยอมรับ เรื่องการเปิดหน้าออกมาทำการค้าขาย “ท่านป้าครอบครัวข้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเท่านั้น การค้าขายเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องทำเจ้าค่ะ ไม่เช่นนั้นคงอดตายไปนานแล้ว” นางเอ่ยแล้วหยุดชะงักเหมือนนึกได้ว่า อีกฝ่ายก็อยู่ในตระกูลการค้าเหมือนกัน “คุณหนูหลินอย่าหาว่าบ่าวล่วงเกินเลยนะเจ้าคะ” ไป๋ชิงมีความสงสัยอยู่นาน หลินลู่ฉี “มีเรื่องอยากถามข้ารึ” “เจ้าค่ะ บ่าวเคยไปซื้อขนมที่ร้านซินอี๋ จึงรู้ว่าท