Lahat ng Kabanata ng อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident: Kabanata 31 - Kabanata 40

ทั้งที่ก็รู้ว่าไม่น่าจะปิดบังได้ เพราะวรวิทย์ต้องรู้อยู่แล้วว่าเป็นเธอ เพราะเขาเป็นคนพาเธอมาที่นี่ ส่วนเขาเองก็โอบศีรษะเธอเอาไว้อย่างจะช่วยเธอปิดอย่างนั้นแหละวรวิทย์เองก็ตกใจไม่แพ้กันไม่คาดคิดว่าเจ้านายของตนจะอยู่ในสภาพรุกหนักขนาดนี้ ปกติธีรวัฒน์แทบจะไม่เข้าใกล้ผู้หญิงเลยด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าน่าจะจีบสาวไม่เป็นเสียมากกว่า หรือที่ผ่านมาเขาแค่ไม่อยากจีบ และการเข้าห้องทำงานปกติเขาเองก็ไม่เคยเคาะประตูเลยสักครั้งเพราะไม่เคยมีเหตุการณ์นี้ “มีอะไร” ปากถามเลขาแต่สายตายังคงจับจ้องมองท่าทีเขินอายของหญิงสาวที่ซุกหน้าอยู่ที่อ้อมอกของเขา แก้มนวลที่เมื่อครู่ว่าแดงแล้วตอนนี้กลับแดงเห่อมากกว่าเดิมเสียอีกนิศรายังคงพยายามมุดซุกอยู่กับเสื้อของเขาอยู่อย่างนั้น ทำให้เขาอดยิ้มกับการกระทำของเธอไม่ได้ มันช่างน่ารักเสียเหลือเกิน แน่ชัดแล้วว่าเธอทำให้เขาตกหลุมรักแล้วจริง ๆ จากที่อยากแกล้งอยากเอาคืนที่เธอสาดกาแฟใส่เมื่อครั้งแรกตอนนี้อยากเป็นคนที่ดูแลปกป้องอยากอยู่ข้าง ๆเธอ อยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอแบบนี้ตลอดไป เธอทำให้เขารู้สึกเหมือนได้กลับมามีครอบครัว ตั้งแต่มี

หลังมื้อค่ำธีรวัฒน์เซ็นเอกสารคืนให้เธออย่างว่าง่าย ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกลับเข้าห้องนอนของตนเอง แต่เขายังคงนั่งทำงานต่ออีกสักพักจนเวลาล่วงเลยไปถึงสามทุ่ม นคินทร์กลับมาถึงบ้านและเห็นห้องทำงานของเพื่อนยังเปิดไฟอยู่ จึงเดินเข้าไปคุยด้วยก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้ธีรวัฒน์ที่กำลังนั่งเครียดกับกองเอกสารตรงหน้าต้องละสายตาและวางปากกาลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ที่เดินเข้ามา“เป็นไงมั่งว่ะ มึง” “ทุกอย่างเรียบร้อยดี”“มีอะไรรึเปล่า ทำไมดูเหนื่อยจังวะ” “กูรู้สึกไม่สบายใจแปลก ๆว่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน”  “คิดมากไปหรือเปล่า ไม่มีอะไรหรอก” เขาปลอบเมื่อเห็นว่าสีหน้าของเพื่อนไม่ค่อยดีเอาเสียเลย“คงงั้น ว่าแต่วันนี้น้องกูเป็นยังไงบ้างพยศมั้ย” “ก็น่ารักดี” เขาบอกอย่างอารมณ์ดี“มึงอย่ามาชมน้องกูต่อหน้ากูได้มั้ยวะ ขนลุกว่ะยังไงมึงก็ต้องเกรงใจกูหน่อย” นคินทร์บอกอย่างหมั่นไส้&

“พวกแกจะพาฉันไปไหน” นิศราถามแต่ไม่มีคำตอบจากปากพวกมัน“พวกแกต้องการอะไร” เธอถามขึ้นอีกครั้ง“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละ อย่าพูดมาก” ไอ้โม่งคนหนึ่งบอก“ใครสั่งพวกแกมา” เธอถามด้วยความอยากรู้“มึงหาอะไรมาอุดปากอีนี่ทีซิ ถามมากจริง ๆ” ด้วยความรำคาญไอ้โม่งที่เป็นหัวหน้าไม่ตอบ แต่กลับหันไปสั่งให้ลูกน้องอีกคนหาอะไรมาปิดปากเธอเอาไว้แทน เพื่อไม่ให้ถามอีก“นายครับคุณดาวถูกจับตัวไปแล้ว หาตำแหน่งของเธอก่อนที่พวกมันจะรู้ตัว”เสียงบอดี้การ์ดที่โทรมารายงานด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา วรวิทย์ฟังก็รู้ว่าพวกเขาคงเจ็บหนักหน้าดู“อืม ขอบใจกูจะส่งคนไปรับอดทนหน่อยนะ”วรวิทย์รับเรื่องแล้วหันมารายงานเหตุการณ์ให้เจ้านายที่นั่งมาข้าง ๆ รับทราบ ขณะที่ปากรายงานมือก็ทำงานไปด้วย เขาเร่งหาพิกัดของนิศราเพื่อให้ได้ตำแหน่งของเธอก่อนที่คนร้ายจะรู้ตัว“แม่งเอ๊ย” เสียงธีรวัฒน์สบถออกมาอย่างหัวเสีย เรื่องที่เขากลัวมาตลอดตอนนี้มันได้เกิดขึ้นแล้ว“พวกมันต้องการอะไร&

ธีรวัฒน์ที่พึ่งมาถึงโรงงานร้าง ได้แยกกับลูกน้องอีกสองคน ให้ลูกน้องคนหนึ่งอยู่รอกำลังเสริมด้านหน้า ส่วนเขาและลูกน้องอีกคนแยกกันเข้าไปตามหาตัวนิศราก่อน เมื่อเข้าไปด้านในพบคนเฝ้าตรงประตูด้านหน้าเพียงสองคน“กูว่าดึก ๆจะแอบไปให้ความอบอุ่นน้องคนสวยเขาหน่อย มึงสนใจไปด้วยกันมั้ย” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งบอกกับเพื่อนที่เฝ้ายามอยู่ด้วยกัน“ถ้านายรู้ได้ตายกันหมดแน่ กูไม่เอาด้วยหรอก” ชายอีกคนบอก“มึงไม่พูดกูไม่พูดนายจะรู้ได้ไง จะกลัวอะไรพรุ่งนี้มันก็ไปแล้ว สภาพมันตอนนี้ก็แยกไม่ออกหรอกว่าโดนข่มขืนมาหรือโดนซ้อมมา”ประโยคสนทนาของชายฉกรรจ์ ทำธีรวัฒน์ควันออกหู แต่ต้องกัดกรามแน่นเก็บอารมณ์เอาไว้ สิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องหาตัวหญิงสาวให้เจอเสียก่อน เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงเดินอ้อมไปทางด้านหลังของโรงงานเพื่อหลบสองคนนั้นเขาเดินย่องไปยังห้องต่าง ๆจนได้ยินคนคุยกันเสียงดังและในที่สุดก็เจอคนที่ตามหา เขามองผ่านรูช่องกระจกหน้าต่างที่แตก ภาพที่เห็นตรงหน้าคือนิศรานั่งจมกองเลือดอยู่ ที่ท้องมีมีดเสียบคาไว้ อีกด้านของห้องมีชายแก่ยืนอยู่ด้วย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!ระหว่างที่ทุกคนกำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนานกับเรื่องเล่าของกันและกันอยู่ นคินทร์ก็เดินเข้ามาภายในห้อง“ไอ้ดินไหนบอกว่าวันนี้มาไม่ได้ไงวะ”ธีรวัฒน์ทักทาย เพื่อนที่เดินเข้ามา ทำให้เสียงหัวเราะเงียบลงในทันที ทุกสายตาหันมาจ้องมองคนที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่ เว้นเสียแต่แพรไหมที่ไม่ได้หันมามอง เธอรู้ว่าคนที่มาใหม่คือใครเธอยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้ เธอยังคงมองไปยังร่างบางที่หลับอยู่นคินทร์เองก็มองไปยังแผ่นหลังของหญิงสาวอย่างไม่วางตา ที่เขามาวันนี้ก็เพื่ออยากพบหน้าเธอและอยากขอโทษ อยากเริ่มต้นกับเธอใหม่“เคลียร์งานเสร็จเร็วเลยแวะมาหน่อย”เขาตอบโดยที่ไม่หันมามองหน้าคนถาม แต่กับจ้องมองไปทางแพรไหมตั้งแต่ก้าวเดินเข้ามา ทำเอาทุกคนก็มองตามเขาไปทางเธอเช่นกัน ถึงจะไม่ได้เห็นแต่เธอสัมผัสได้ถึงความผิดปกติภายในห้องและรู้ว่าทุกคนกำลังมองมายังเธอตอนนี้แพรไหมเริ่มรู้สึกอึดอัดทำตัวไม่ถูกเธอต้องหนีออกไปจากตรงนี้เสียก่อน เคยรับปากเขาไว้แล้วว่าจะตัดใจไม่มาให้เขาเห็นหน้าอีก ที่เธอมาก็เพราะธีรวัฒน์บอกว่าเขาจะไม่มาใน