Lahat ng Kabanata ng อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident: Kabanata 41 - Kabanata 50

ธีรวัฒน์ที่นั่งมองการหยอกล้อของทั้งสามอยู่ตรงข้าม อมยิ้มตามไปด้วย โดยเฉพาะกับความน่ารักของหญิงสาว เมื่อเวลาที่อยู่กับครอบครัว ต่างกับตอนอยู่กับเขาโดยสิ้นเชิง ครอบครัวของเพื่อนรักเขามันช่างอบอุ่นจริง -เขาคิด-“ดาวดีใจนะคะ ที่คุณพ่อไม่เป็นอะไร ดาวไม่โกรธทุกคนเรื่องที่ผ่านมา ปล่อยมันผ่านไปแค่คุณพ่อยังมีชีวิตอยู่ และปลอดภัยแค่นี้ดาวก็มีความสุขมากแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอกล่าวขอบคุณแต่ไม่ได้เจาะจงไปที่ใคร ไม่รู้ขอบคุณที่บิดายังมีชีวิตอยู่ หรือขอบคุณที่นคินทร์พาบิดาเธอออกจากรถมาได้ หรือขอบคุณเขาที่ช่วยครอบครัวเธอเอาไว้ แต่เธอคงขอบคุณทุกคนแหละเขาคิดบรรยากาศบนโต๊ะอาหารอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงแห่งความสุขความคิดถึง เสียงใสแจ๋วของนิศราที่นั่งถามนั่น ถามนี่ เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำเอาสามหนุ่มถึงกับต้องกุมขมับปวดหัวกับการคาดคั้นเอาคำตอบของเธอเลยทีเดียวจะไม่ตอบก็ไม่ได้เพราะทุกคนมีความผิดร่วมกันหมด ที่ปกปิดความจริงกับเธอ ทุกคนเลยยอมให้เธอหนึ่งวัน วันนี้หญิงสาวหลากอารมณ์มาก มีทั้งทุกข์ทั้งสุขบ้าง เดี๋ยวก็มีเสียงหัวเราะบางช่วงมีเสียงร้องไ

เมื่อรู้ว่าต้องทำอะไรแล้ว นิศราก็เริ่มจากการตรวจเช็กเอกสารที่วรวิทย์เอามาวางไว้ที่โต๊ะกองใหญ่เลยทีเดียว ส่วนเขาก็อยู่ในโหมดทำงานไปแล้ว เวลาทำงานเขาดูจริงจังอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน นั่งทำหน้านิ่งจริงจังอยู่กับเอกสารตรงหน้าทั้งสองต่างนั่งทำงานในส่วนของตนเอง จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงพักกลางวัน ธีรวัฒน์ก็ยังคงนั่งเคร่งเครียดก้มหน้าทำงานเช่นเดิม จนคิ้วหนาขมวดผูกกันเป็นโบไปแล้ว แถมชายหนุ่มไม่มีทีท่าที่จะลุกไปกินข้าวเลยด้วย นิศราเห็นเขาเครียดเกินไปแล้ว จึงอยากจะทำให้เขาละสายตาออกจากงานตรงหน้าเสียก่อน“ไม่หิวเหรอคะ” เสียงใส ๆเอ่ยถามขึ้นตัดความเงียบภายในห้อง“ยังครับดาวหิวหรือยัง ไปทานข้าวก่อนค่อยมาทำต่อก็ได้”“แล้วพี่ธีร์ไม่ทานเหรอคะ”“งานยังไม่เสร็จเลย เดี๋ยวพี่ค่อยทานทีหลัง” เขาบอกโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารตรงหน้าด้วยซ้ำ“แต่ดาวหิวแล้ว”“เดี๋ยวพี่เรียกให้วิทย์มาพาไปหาอะไรทาน ดาวอยากทานอะไรบอกวิทย์ได้เลย”“ไม่ค่ะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสดใส และมัน

เช้าวันต่อมานิศราที่เฝ้าคนป่วยทั้งคืน ด้วยความอ่อนแรงตอนนี้ร่างบางนอนหลับฟุบอยู่ข้างเตียงคนป่วยโดยที่มือบางยังจับกุมมือของเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ธีรวัฒน์ตื่นมาเห็นภาพนั้นก็รู้สึกดี ถึงจะเจ็บตัวแต่ก็คุ้มที่รู้ว่าเธอมาดูแลเขาไม่ห่าง และเป็นห่วงเขามากขนาดนี้เขาจ้องมองใบหน้าหวานที่หลับสนิทอยู่นาน จนคนหลับรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ดวงตาสองคู่สบประสานกัน สายตาเธอที่มองมายังเขานั้นบอกได้ถึงความห่วงใยที่เธอมีให้ หญิงสาวแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบังอีกต่อไป เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอได้รู้ว่าชีวิตคนเรามันสั้นนัก“ตื่นแล้วเหรอคะ รู้สึกเป็นยังไงบ้างยังปวดแผลอยู่มั้ยคะ”เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงอ่อนโยน จนเขาเผลอยิ้มออกมา“ปวดครับ แต่ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว” ตอบพร้อมยิ้มหวานส่งให้เธอ สายตาที่มองมายังเธอนี่เจ้าเล่ห์ไม่เบาเพียะ!“โอ๊ย..มาตีพี่ทำไม” เขาร้องขึ้นเมื่อเธอตีที่แขนข้างที่ไม่เจ็บของเขาเบา ๆแต่มันสะเทือนไปถึงอีกข้าง“นี่แน่ะ ยังจะมาบอกรู้สึกดีอีก คนเขาเป็นห่วงแทบแย่แผลใหญ่

“ครับ ๆผมก็แค่ตอบคำถามเจ้านายเองนะครับ” พูดแล้วก็มองหน้าเจ้านายอีกครั้ง เมื่อเห็นสายตาที่แข็งกระด้างนั้นแล้ว เขาคิดว่าควรที่จะไปจากตรงนี้ก่อนเสียดีกว่า“ไม่แซวแล้วครับบบ ผมไม่กวนทั้งสองคนแล้ว” พูดจบก็เดินถอยออกมา ก่อนไปก็แวะกระซิบเตือนหญิงสาวเสียหน่อย แต่พูดเสียงดังตั้งใจให้คนถูกนินทาได้ยินด้วย“เจ้านายผมรุกเก่งนะครับ ระวังตัวไว้หน่อยก็ดี”“ไอ้วิทย์” ธีรวัฒน์เรียกเสียงเข้มเป็นการเตือนครั้งสุดท้าย“ไปแล้วคร๊าบบบ”“ขอบคุณนะคะ ดาวจะระวังตัวให้มาก ๆ” นิศรารับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เลขาหนุ่มเป็นการลา“ถ้าอย่างนั้นผมฝากคุณดาวดูแลท่านด้วยนะครับ ผมจะให้บอดี้การ์ดอยู่เฝ้าหน้าห้องสองคน ขาดเหลืออะไรบอกพวกเขาได้เลย”“ค่ะ พี่วิทย์ไปพักเถอะ ดาวจะดูแลพี่ธีร์ให้เองสัญญาว่ายุงสักตัวก็จะไม่ให้มากัดเลย” เธอบอกเสียงใสจากนั้นวรวิทย์ก็กลับบ้านไปพักผ่อน เพราะตั้งแต่เมื่อคืนเขาเองก็ยังไม่ได้นอนเลย“แฟนพี่นี่ทั้งน่ารักและจิตใจดีจัง” ได

ไม่เพียงแต่ชายหนุ่มที่นั่งหน้าตึงรอเธอกลับเข้าไป แต่บอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้องก็ยืนมองทั้งสองคุยกันอย่างออกรส ใจก็ลุ้นให้นิศรารีบกลับเข้าไปในห้องโดยเร็ว เพราะพวกเขาก็ถูกคนในห้องกดดันมาให้รีบพาเธอเข้าไปแต่ก็ไม่มีใครกล้าแทรกกลางบทสนทนาของทั้งคู่ ที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ต่างเกี่ยงกันจนมีชายหนึ่งคนถูกเพื่อนผลักออกมาด้านหน้า ทำให้หญิงสาวหันไปมองและต้องสงสัยกับท่าทีที่แปลกไปของพวกเขา“มีอะไรหรือเปล่าคะ” นิศราหยุดการสนทนาลงแล้วหันไปถามด้วยความสงสัย“เอ่อ คือเจ้านายรอคุณดาวอยู่ด้านในครับ” บอดี้การ์ดคนหนึ่งบอกเมื่อได้โอกาสที่เพื่อนทั้งสองสร้างให้ ด้วยสีหน้าสำนึกผิดที่เสียมารยาทต่อเธอ“ค่ะ ดาวกำลังจะเข้าไปพอดี”เธอบอกอย่างอ่อนโยน บอดี้การ์ดหนุ่มจึงโค้งศีรษะรับอย่างสุภาพและโล่งใจที่หญิงสาวไม่ต่อว่า“โจงั้นเราเข้าไปข้างในก่อนนะ จะเข้าไปด้วยกันมั้ย” เธอหันมาถามเพื่อน“ยังดีกว่า เดี๋ยวเราจะไปคุยกับคุณหมอ เรื่องอาการของพ่อก่อน”“ถ้าอย่าง