All Chapters of อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident: Chapter 21 - Chapter 30

หลังมื้อเช้านิศราทานข้าวทานยาแล้วก็กลับขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อพักผ่อนตามที่หมอสั่ง การที่นอนติดกันเป็นเวลานานทำให้หญิงสาว ที่เคยชินกับการทำงานทุกวันเริ่มรู้สึกเบื่อ เธอจึงเดินลงมาด้านล่างเพื่อหาอะไรทำแก้เบื่อ“นมบัว ทำอะไรกันอยู่คะ ”  เมื่อเห็นคนวุ่นอยู่ในครัวจึงเอ่ยถาม“กำลังเตรียมมื้อเย็นให้ คุณ ๆค่ะ”“มาค่ะดาวช่วยนะคะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินตรงเข้าไปเตรียมจะไปช่วย“พึ่งจะหายป่วยมาไปนั่งพักเถอะค่ะ เดี๋ยวนมทำเอง” หญิงสูงวัยเอ่ยห้ามคนที่ยังไม่หายดีแต่อยากจะมาช่วย“ดาวดีขึ้นมากแล้วค่ะ ดาวช่วยล้างผักแล้วกัน จะให้เอาแต่นั่ง ๆ นอน ๆ ดาวก็เบื่อ ให้ดาวช่วยเถอะนะคะ”นิศราถือวิสาสะดึงตะกร้าผักจากมือนมบัวมาช่วยล้างให้ซะเลย ส่วนนมบัวที่แพ้คำพูดออดอ้อนของหญิงสาว ก็จำเป็นต้องยอมให้เธอช่วยล้างอย่างห้ามไม่ได้ หลังช่วยหยิบจับช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ในครัวสักพักการเดินหมุนไป หมุนมา หยิบจับอันนั้นที อันนี้ที ทำให้หญิงสาวเกิดอาการเวียนศีรษะขึ้นมาอีก เพราะยังไม่ทันที่จะหา

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปนิศรารักษาตัวจนอาการดีขึ้น ความสัมพันธ์ของเธอและธีรวัฒน์ก็ดีขึ้นตามลำดับเช่นกัน วันนี้เป็นวันที่เธอต้องเข้าไปทำงานที่บริษัท เนื่องจากหยุดงานไปนานทำให้เกิดปัญหามากมาย จึงเป็นหน้าที่ของเธอต้องเป็นคนจัดการกับปัญหาแทนนคินทร์หลังได้รับมอบหมายจากนคินทร์ที่ยังต้องหลบซ่อนตัวอยู่ แต่พวกเขาสามารถติดต่อกันได้แล้ว นคินทร์จะต้องซ่อนตัวเช่นนี้จนกว่าจะถึงวันขึ้นศาลครั้งสุดท้ายแล้วเสร็จเพื่อความปลอดภัย นิศราเองหากต้องเดินทางไปไหนมาไหน ต้องมีบอดี้การ์ดติดตามไม่ห่าง เป็นคำสั่งของธีรวัฒน์เพื่อความปลอดภัยของหญิงสาว วันนี้เป็นวันประชุมใหญ่ที่นิศรามาเป็นตัวแทนของประธานบริษัท“ผมลองเจรจากับลูกค้าแล้วแต่ทางลูกค้าก็ไม่สามารถเลื่อนได้จริง ๆ เพราะทางนั้นก็ทำสัญญากำหนดส่งมอบบ้านให้กับลูกค้าแล้ว เขาอะลุ่มอล่วยช่วยทางเรามาตลอด แต่ครั้งนี้เขาช่วยเราไม่ได้ ผมก็เกรงใจทางนั้นมาก”ผู้ประสานงานโครงการแจ้งคณะผู้บริหารขณะกำลังประชุม“ปกติโครงการบ้านจะทำเสร็จเป็นหลัง ๆเราปรับแผนเข้าไปติดตั้งหลังที่เสร็จก่อน ไล่ไปให้ทันหลังที่โครงการดำเนินกา

เวลาต่อมาธีรวัฒน์ต้องหัวเสียอีกครั้งที่แม่บ้านมาแจ้งเขาว่า วันนี้นิศราไม่ทานมื้อค่ำอีกแล้ว เขาเริ่มจะทนไม่ไหวกับการเอาแต่หลบหน้าของเธอ แต่แล้วยังไม่ทันที่จะได้ทานอาหารเขาก็ต้องสลัดความไม่พอใจออกไปเสียก่อน เพราะเสียงของลูกน้องคนสนิทดังแทรกขึ้น“เจ้านายควรมาดูตรงนี้หน่อยครับ”ธีรวัฒน์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินตามลูกน้องคนสนิทไป ทั้งสองเดินมาหยุดที่พุ่มไม้ข้างกำแพงบ้าน ที่ตัดแต่งไว้อย่างสวยงาม หากมองผ่าน ๆทุกอย่างก็สวยงามอย่างที่มันควรจะเป็น แต่พอเดินเข้าไปใกล้จึงเห็นรอยเท้าและเศษก้นบุหรี่ที่ตกอยู่ที่พื้นบริเวณนั้นเมื่อธีรวัฒน์เห็นก็หันไปมองหน้าวรวิทย์เป็นอันรู้กันว่าตอนนี้ที่นี่มีอะไรผิดปกติ รอยที่เห็นเป็นรอยเท้าขนาดใหญ่ ซึ่งน่าจะเป็นรอยเท้าผู้ชายแน่นอน ที่กำแพงก็มีรอยเท้าติดอยู่ ดูจากสายตาคนที่ปีนกำแพงเข้ามา มันพยายามลบคราบรอยเท้าออกแล้ว แต่ลบออกไม่หมด และเศษบุหรี่ที่พื้นก็บ่งบอกได้ว่ามันซุ่มแอบดูคนในบ้านจากมุมนี้ ร่องรอยเศษบุหรี่ที่เห็นมีทั้งรอยเก่าและรอยใหม่ มันใช้ที่นี่เป็นระยะเวลานานพอสมควร อาจจะหนึ่งถึงสองวันได้ธีรวัฒน์วิเคราะห์หาก

“เรื่องที่ขอให้จัดการเป็นยังไงบ้าง” นคินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น“เรียบร้อยดีไม่ต้องห่วง ส่วนมึงถ้าหมอให้กลับบ้าน มึงก็ไปอยู่ที่บ้านกูก่อน” ธีรวัฒน์ตอบ พร้อมออกคำสั่งก่อนที่จะถามต่อ“แล้วนี่จะเอายังไง ต่อวะ”“ก็จัดงานศพให้พ่อกู ส่วนเรื่องคดีก็ต้องเดินหน้าต่อกูจะไม่ปล่อยให้คนชั่วอย่างมัน ได้อะไรไปง่าย ๆ อีกแล้ว” นคินทร์ตอบน้ำเสียงหนักแน่น“มึงแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้ แล้วน้องมึงล่ะ” ธีรวัฒน์ถามย้ำเพื่อความมั่นใจ“ยังไม่ต้องบอก กูว่าดาวจะต้องเข้าใจ ให้เรื่องจบกูจะบอกน้องกูเอง” “อืม ตามใจมึงแต่ยังไงก็ต้องไปอยู่บ้านกู มันปลอดภัยกว่า” เขาย้ำเสียงเข้ม“อืม” ระหว่างที่สองหนุ่มคุยกัน นิศราก็กลับมาพร้อมกับอาหารและผลไม้“ข้าวต้มหมูสับมาแล้วค่ะ ดาวไปใส่ชามให้แป๊บหนึ่ง พี่ธีร์ช่วยปรับเตียงให้พี่ดินทีนะคะ”เมื่อนิศราเข้ามา ทั้งสองหนุ่มก็จบบทสนทนาในทันที“ครับ”สองหนุ่มประสานเสียงรับคำพร้

หลังจากออกจากห้องทำงานของนคินทร์แล้ว นิศรากลับมาเคลียร์งานของตน ก่อนเดินทางไปยังบริษัทของธีรวัฒน์ หญิงสาวไปโดยไม่ได้โทรนัดหมาย หรือโทรแจ้งไว้ล่วงหน้า กะว่ามาถึงให้เขาเซ็นเอกสารให้แล้วเธอก็จะกลับเลยเมื่อรถมาถึงหน้าตึกสำนักงานใหญ่ นิศราสั่งให้บอดี้การ์ดรออยู่ที่รถไม่ต้องตามลงไปเพราะเธอจะไปเพียงครู่เดียว หญิงสาวเดินเข้าตึกไปหมายจะเดินตรงไปยังลิฟต์ แต่ถูกพนักงานสาวด้านหน้าเรียกไว้เสียก่อนซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นพนักงานใหม่“สวัสดีค่ะ  ไม่ทราบคุณผู้หญิงมาติดต่องานกับใครคะ” เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ที่เห็น เรียกและสอบถามรายละเอียดการมาของเธอตามหน้าที่“มาพบคุณธีรวัฒน์ค่ะ”“ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ” พนักงานถามต่ออย่างสุภาพ“เปล่าค่ะ ไม่ได้นัดไว้”“ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณผู้หญิง โปรดนั่งรอตรงนั้นสักคู่นะคะ ขอโทรขึ้นไปแจ้งท่านก่อน”“ค่ะ” นิศรารับคำและนั่งรออย่างว่าง่าย มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนของที่นี่จะไม่รู้จักเธอ เพราะเธอเองก็เพิ่งมาที่นี่เพียงไม่กี่ครั้งเอง ครั้งแรกมากับผู้