All Chapters of อุบัติเหตุลิขิตรัก Accident: Chapter 1 - Chapter 10

อากาศยามเช้าที่ควรจะสดใส ถูกปกคลุมด้วยเหล่าก้อนเมฆสีดำ ที่มืดครึ้มตั้งเค้าว่าฝนจะตกมาแต่ไกล เช้านี้เลยทำให้อากาศเย็นสบายกว่าทุกวัน“ออเดอร์ A045 รายการของลูกค้าเรียบร้อยแล้วค่ะ”“ขอบคุณค่ะ” นิศรายิ้มหวานรับแก้วกาแฟและถุงขนมจากพนักงาน ก่อนเดินไปเปิดประตูเพื่อออกจากร้าน“ขอบคุณที่ใช้บริการ ทานให้อร่อยนะคะ” เสียงพนักงานกล่าวลาลูกค้า..ติ๊ง ต่อง..เสียงเปิดประตูดังขึ้น“ว้าย.ย....ขอโทษค่ะ”นิศราร้องอุทานด้วยความตกใจ เธอชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของคนที่พึ่งเปิดประตูเข้ามา ทำให้กาแฟหกใส่เสื้อนักศึกษาสีขาวเป็นคราบสีน้ำตาลเข้มเลอะเต็มเสื้อ โชคดีที่เธอสั่งเป็นกาแฟเย็น หากเป็นกาแฟร้อนเธอคงถูกลวกอย่างหลบไม่ได้“เดินประสาอะไร ทำไมถึงไม่ดูตาม้าตาเรือ” เสียงดุเข้มของคนที่เปิดประตูมาชนเธอเอ่ยขึ้น“อ้าวนี่...คุณมั้ย!ที่เปิดประตูไม่ระวัง ไม่เห็นคนหรือไง พุ่งเข้ามาได้...แล้วดูนี่ป้าย” เธอชี้ไปที่ป้ายที่ติดด้านหน้าประตูอย่างเอาเรื่อง “อ่านออกมั้ย ดึงอะดึง ผลักมาได้ ขอโทษสักคำก็ไม่มี ยังจะมาว่าคนอื่นอีก”เสียงใสโวยวายอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่สำนึกผิดแถมยังมากล่าวโทษว่าเป็นความผิดเธออีกต่างหาก -ไอ้ขยะเปี

“ไปทำอะไรมา ทำไมสภาพเละขนาดนี้”“ไม่อยากพูดถึง พี่ดินไม่รู้อะไร ดาวต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย ซวยชะมัดยิ่งมาโดนฝนอีก เหนี่ยวตัวไปหมดอยากกลับบ้านไปอาบน้ำแล้ว”หญิงสาวบ่นด้วยความเหนื่อยใจกับสภาพตัวเองวันนี้ ทั้งวันมีแต่คนทักเธอ เดินไปทางไหนก็มีแต่สายตาคนที่หันมามองจนเธอไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกแผ่นดินไว้ที่ไหนอยู่แล้ว“ก็ไม่เล่า แล้วพี่จะรู้มั้ยว่าถูกใครรังแกมา”“ดาวยังไม่อยากเล่าตอนนี้ พี่ดินรีบขับรถพาดาวกลับบ้านเถอะค่ะ”“อ่าวเด็กคนนี้นิ พี่ก็ขับอยู่เห็นมั้ยว่ารถมันติด ไปได้ทีละนิดเนี่ย”“เห็นค่ะ แต่มันหงุดหงิดสภาพตัวเองนิ”“ก็แล้วทำไมไม่โทรบอกพี่ตั้งแต่เช้า จะได้ให้คนเอาชุดมาให้เปลี่ยน”“ก็ตอนนั้นมันรีบ คิดอะไรไม่ออก มีแต่อารมณ์โมโห มันผ่านมาแล้วช่างมันเถอะค่ะ”เมื่อไม่อยากคิดถึงให้อารมณ์เสีย เธอจึงไม่พูดต่อทำเอาคนเป็นพี่ชายถึงกับส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจเลยทีเดียว“เรียนก็เรียนจบแล้ว โตแล้วนะเราน่ะทำตัวให้มันเป็นผู้ใหญ่หน่อยสิ”“พี่ดินจะให้ดาวรีบโตไปไหนคะ ดาวยังอยากเป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่ไปนาน ๆ”พูดไปพลางก็ใช้สองมือสอดกอดรัดรอบแขนของพี่ชายเอาไว้ พร้อมกับเอาศีรษะซบที่ไหล่ก

“เฮ! น้องสาว ไหวรึเปล่า จะไปไหนให้เพ่ช่วยมั้ย” ชายหนุ่มแปลกหน้าที่น่าจะเมาไม่แพ้เธอเช่นกันเอ่ยถามนิศราที่เดินเซออกมาจากห้องน้ำ“ไม่ต้องค่ะ เดินเองได้” “มาเถอะน่า ยืนตรงยังไม่ไหวเลยเดี๋ยวพี่ช่วย” มือของคนแปลกหน้าสอดเข้าไปที่เอวคอดของเธออย่างถือวิสาสะ ทำนิศราที่ไม่ทันตั้งตัวถูกดึงร่างเซไปหา“นี่ทำอะไรนะ ปล่อยนะ” หญิงสาวร้องพร้อมพยายามสะบัดตัวหนีออกจากมือใหญ่ แต่ไม่เป็นผลเพราะชายแปลกหน้ารัดเอวบางของเธอไว้แน่น แถมไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือจากเธอด้วย“จะดิ้นทำไม พี่ก็กำลังจะช่วยน้องอยู่นี่ไง” ชายคนเดิมพูดพร้อมกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอหมายจะฉกจูบ หญิงสาวที่มีสติเหลือน้อยนิด รีบใช้มือดันใบหน้าชายผู้นั้นให้ออกห่างทันที พร้อมกับพยายามดันตัวถอยหนี“ว้าย.. ถอยไปนะ ออกไปเดี๋ยวนี้ ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ” หญิงสาวร้องเสียงดังให้คนช่วยเมื่อชายตรงหน้าพยายามเข้ามาใกล้และทำมิดีมิร้ายเธอ“เฮ้ย! ทำอะไรนะ ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้” เสียงเข้มเอ่ยห้ามพร้อมกระชากไหล่ชายคนนั้นให้ออกจากตัวหญิงสาวทันทีธีรวัฒน์เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น ที่ไม่ได้เข้ามาช่วยตั้งแต่แรก เ

“ทั้งหมดนี้คุณเป็นคนออกแบบเองหรือครับ”“ใช่ค่ะมีปัญหาส่วนไหนหรือมีข้อสงสัยอะไรสามารถสอบถามกับดาวได้โดยตรงเลยค่ะ”คำตอบที่ดูมั่นใจและเป็นมืออาชีพ สายตาที่เต็มไปด้วยประกายความมั่นใจทำเขาอึ้งไปเลย“เปล่าครับมันสมบูรณ์แบบมาก ไม่มีที่ติเลย” เขาชมและคิดแบบนั้นจริง ๆ ก่อนจะหันไปถามทีมงานคนอื่น ๆของตนเอง“ทุกคนมีความเห็นว่าอย่างไรครับ หรือมีใครมีคำถามข้อสงสัยอะไรอีกไหม”“เป็นงานออกแบบที่ดีมากครับ มีความแปลกใหม่ สวยหรู และยังเพิ่มฟังก์ชันให้กับบ้านที่ตอบโจทย์กับคนสมัยใหม่ได้อย่างลงตัวเลย สมกับเป็นงานออกแบบของคนรุ่นใหม่เลยครับ”เจ้าหน้าที่ท่านหนึ่งในที่ประชุมเอ่ยชม และคนในที่ประชุมคนอื่น ๆ ก็ยิ้มพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมเอ่ยชื่นชมผลงานเธอตามกัน“ถ้าไม่มีคำถามเพิ่ม ผมก็ขอจบการประชุมไว้เพียงเท่านี้ ส่วนเรื่องเซ็นสัญญาทางเราขอสรุปกันภายในก่อน ว่าจะมีปรับเปลี่ยนแบบในส่วนไหนอีกหรือไม่ แล้วทางเราจะแจ้งผลให้ทางคุณดาวทราบอีกครั้งนะครับ วันนี้ขอบคุณมาก”ประธานในที่

จากนั้นลูกน้องอีกคนของมันก็วิ่งไปหมายจะจับสองสาวไปขึ้นรถ แต่มีเสียงทรงพลังดังจากทางด้านหลังขัดไว้เสียก่อน “ถ้ามึงเข้าใกล้ผู้หญิงอีกก้าวเดียว กูก็จะยิงหัวพวกมึงทิ้งทันทีเหมือนกัน”เสียงเหี้ยมบอกทำให้พวกมันทั้งสามคนหันไปมองพร้อมกัน แล้วก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น ชายหนุ่มเบื้องหน้าคือเจ้าของอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ ในชุดสูทภูมิฐานแน่นอนว่าไม่มีใครไม่รู้จักเขา เขาไม่ได้มาเพียงลำพัง แต่ข้างกายมีบอดี้การ์ดอีกสี่คน ที่ตอนนี้เล็งปืนมาทางพวกเขาอยู่“วางปืนลงแล้วยกมือขึ้น รู้ใช่มั้ยว่ายิ่งขัดขืนจะยิ่งทำให้เจ็บตัว” วรวิทย์สั่งพร้อมขู่เมื่อเห็นว่าเป็นรองกว่า พวกมันจึงยอมทำตามคำสั่งจากนั้นก็ยกมือทั้งสองข้างคาดไว้หลังศีรษะ ทันทีที่พวกมันทำตาม บอดี้การ์ดสามคนก็เข้าไปล็อกตัวพวกมันไว้“พาพวกมันไปไว้ที่บ้านก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”ธีรวัฒน์สั่งเสียงเข้มกัดกรามแน่นด้วยความโกรธ แต่เขายังไม่อยากทำอะไรพวกมันตรงนี้ ก่อนจะเดินผ่านพวกมันทั้งสามคน ไปยังหญิงสาวด้านหลัง“คุณธีร์ช่วยคุณดาวด้วยค่ะ คุณดาวโดนยิง”