Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 171 - Bab 180

“Kailangan malaman ito ni Roxane bago pa man mahuli ang lahat,” saad ni Yaya Meme, halatang nanginginig ang tinig habang mahigpit na nakahawak sa braso ni Yaya Rhia. Ramdam niya ang malamig na pawis na dumadaloy sa kanyang pisngi. “Kailan nila balak itago ang kambal?!” muling tanong ni Yaya Meme, halos pasigaw pero agad ding tinakpan ang sariling bibig at nagdahan-dahan ng boses, baka may makarinig. Napatitig si Yaya Rhia sa kanya, bakas ang kaba sa mga mata. “Hindi ko rin alam kung bakit… pero kailangan makaisip tayo ng paraan bago nila makuha yung kambal!” bulong ni Yaya Meme, mabilis ang bawat hinga. Napatingin sila pareho sa pintuan ng silid, wari’y inaasahan na bigla itong bumukas at mahuli sila sa kanilang pinaguusapan. Mabilis na nilapit ni Yaya Rhia ang daliri sa labi ni Meme, senyales na maghinay-hinay. “Meme, baka may makadinig. Kung totoo ang narinig mo… malaki ang panganib sa mga bata.” "Oo... kaya kailangan nating ipaalam agad ito kay Roxane!" mariing saad ni Yaya

Naging mabilis ang mga pangyayari at halos hindi na nila namamalayan na nakarating na sila sa Airport. “Umalis na kayo bago pa kayo makita ng mga tauhan ni Ama Clinthon!” sigaw ni Gerald habang pawis na pawis sa pagmamadali. “Ako na ang bahalang iligaw ang mga tauhan ni Benjie!” dagdag pa niya, kasabay no’n ay mariin niyang inapakan ang silinyador ng sasakyan para makalayo. Ramdam ang kaba at tapang sa bawat pagpihit ng manibela, lalo na nang masilayan niyang papalapit na ang mga armadong tauhan ng Clinthon. Si Yaya Rhia, Yaya Meme, at ang kambal na sina Clairox at Roxiel na karga-karga nila ay mabilis na si silang nakapasok sa loob ng airport. Dala nila ang kaba at pag-asa, habang pilit nilang itinatago ang kanilang paghinga para hindi na sila matunton ng mga kalaban. Sa wakas, nakahinga sila ng maluwag nang tuluyang maisara ang pinto ng paliparan sa kanilang likuran. … Sa loob ng Eroplano. Tahimik ang paligid, tanging ugong ng makina ng eroplano ang naririnig. Ngunit hindi ma

Sa loob ng opisina ni Mr. Nathaniel Villamonte… Tahimik ang buong silid, tanging mahinang tikatak ng malaking orasan sa dingding ang maririnig. Mahigpit ang titig ni Mrs. Vellama kay Lyka, halatang puno ng pagdududa at kaba ang kanyang dibdib. Dahan-dahan siyang lumapit sa lamesa ng asawa niya at ipinatong ang dalawang kamay sa ibabaw nito, bago nagsalita sa malamig at awtoridad na tinig. Vellama: “Dahil wala rito ang aking asawa… ako muna ang papalit na magtatanong sa inyo. At uunahin kita, Lyka.” Umayos ng upo si Lyka, mahigpit ang hawak sa laylayan ng kanyang damit. Kita sa kanyang mukha ang tensyon ngunit pinilit niyang huminga ng malalim. Vellama; “Unang tanong—bakit ka biglang nawala sa Villamonte? Wala kang iniwang paliwanag, wala kang pasabi… parang bula kang naglaho.” Napalunok si Lyka, nanginginig ang kanyang tinig nang sumagot. Lyka: “Dahil po sa isang misyon, Madam…” Agad kumunot ang noo ni Mrs. Vellama. Ang kanyang mga mata ay kumislap sa galit at pagt

“Hindi ako dapat magpadala sa takot ko! Alam kong kakampihan ako ni Master Ama kapag sinabi ko ang nangyayari sa anak niya! Hindi ako pwedeng manahimik lang sa tabi habang unti-unti nilang pinapatay ang anak ng Boss ko!” madiin na wika ng isang tauhan ni Ama Clinthon, kasabay ng mariing pagkuyom ng kamao. Ramdam niya ang mabilis na tibok ng dibdib pero hindi siya uurong—kahit pa buhay niya ang kapalit. Kahit kanina lang ay natatakot siya sa posibleng mangyari sa kanya. Biglang narinig niya ang mabigat na yabag na papalapit. “Hoy! Anong ginagawa mo d’yan? Diba dapat nasa labas ka at nagbabantay?” malamig na tanong ng isa pang tauhan, na alam ng lahat ay tapat na alagad ni Benjie. Matalim ang titig nito, wari bang binabasa ang laman ng kanyang isipan. Saglit na natigilan ang tauhan ni Ama Clinthon, pero agad siyang nagkunwaring kalmado. Pinilit niyang itago ang kaba at ang apoy ng kanyang paninindigan. “Ah—eh, wala… napadaan lang ako dito. Nagpapahinga saglit. Gusto ko lang sigu

Tumayo si Carolina Clinthon sa gitna ng malawak na Bulwagan. Ang liwanag mula sa malalaking chandeliers ay tumama sa kanyang mukha, nagbigay ng kislap sa kanyang mga mata na puno ng pananabik at tiwala sa sarili. Habang nakatayo siya roon, ramdam niya ang mabilis na tibok ng kanyang dibdib, hindi dahil sa kaba, kundi dahil sa matagal na niyang pinapangarap na sandali. “Wala nang bawian, ha!” masigla niyang sambit, sabay taas ng kamay na tila ba ipinapakita sa lahat na tapos na ang pagdududa, tapos na ang pagtatalo. “Dahil ako na ang Pinuno ninyo! Kaya makinig kayong lahat sa sasabihin ko!” Sandali siyang tumigil, malalim ang hinga, at bahagyang pinisil ang laylayan ng kanyang damit upang kontrolin ang kilig at bigat ng responsibilidad. Ang bawat pares ng matang nakatutok sa kanya—mga kaalyado, mga nag-aalinlangan, at maging mga lihim na kaaway—ay parang mga apoy na sinusukat ang kanyang lakas ng loob. “Uhmmmmmm…” mariin niyang nilunok ang kaba, saka ngumiti nang bahagya. “Simul