Lahat ng Kabanata ng ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Kabanata 181 - Kabanata 190

“Paanong nawawala si Gerald?!” mahinahon ngunit mariing sambit ni Dark, bahagyang kumunot ang noo ngunit hindi nagpapanic. “Baka nga may nangyaring hindi maganda sa mga anak ko… Natawagan mo na ba si Yaya Rhia at Yaya Meme sa CEM?” “Opo, Sir…” sagot ni Drick na tila nag-aalangan. “Tinawagan ko na po sila, pero… wala pong sumasagot kahit isa sa kanila.” Bahagyang tumikhim si Dark, hindi nagpahalata ng kaba. “Sh*t… ganito na lang,” aniya, marahan ngunit matatag ang tinig. “Magpaalam ka kay Ama Clinthon. Sabihin mong magre-resign ka muna—para makabalik ka ng ligtas sa CEM. Maglagi ka muna sa Lumang Gusali hanggang sa makakuha ka ng impormasyon tungkol sa kambal namin ni Roxane.” Agad na tumango si Drick, handang sundin ang bawat bilin. Ngunit bago pa siya makalakad, biglang umalingawngaw ang malalim na tinig mula sa kanilang likuran. “Anong pinag-uusapan niyo ng aking alalay—at bakit tila napakaseryoso ng inyong mukha?” tanong ni Ama Clinthon, nakatingin sa kanila nang diretso,

Sa Zealand House, maingat at ligtas na nakarating sina Gravon at Roxane. Pagkababa nila ng sasakyan ay agad bumungad ang malalaking tarangkahan at mabibigat na bakal na pinto na animo’y nagtatanggol sa kanila mula sa anumang panganib sa labas. Mahigpit na nakabantay ang mga guwardiya sa paligid, nakasuot ng itim na uniporme, mahigpit ang hawak sa kanilang mga baril at matalim ang mga mata na animo’y bawat sulok ay binabasa ng kanilang tingin. “Mga guard, magbantay kayong mabuti sa loob at labas,” mariing utos ni Gravon/Dark, mabigat ang tinig na parang hindi papayag sa kahit anong pagkukulang. “Kung may kahina-hinala kayong makikita o maririnig, huwag kayong mag-aatubiling gumawa ng hakbang. Huwag ninyo akong hintayin pang mag-utos.” Sa tinig niya ay dama ang bigat ng responsibilidad at pagkabalisa, tila may kutob na hindi maganda. Saglit siyang tumingin kay Roxane na bahagyang nakapikit, tila hinihigop ang hangin para pakalmahin ang sariling kaba. Ramdam niya ang tensyon, ngunit pi

“Drick… anong ginagawa mo rito sa CEM?” tanong ng isang tauhan na nakapwesto sa labas ng lumang gusali. Kita sa kanyang mukha ang tikas ng isang bantay, ngunit may kakaibang lamlam sa mga mata niya na hindi mawari ni Drick. Mabigat ang bawat hakbang ni Drick, malamig ang titig at walang bakas ng ngiti sa kanyang labi. “Ahmmmmm… anong balita sa loob ng CEM?” malalim at mariin ang tanong niya, wari’y sinusukat ang bawat sagot ng bantay. “Maayos naman sa loob at walang masamang nangyayari doon,” sagot ng bantay na halatang pilit pinapakalma ang boses. “Bakit biglaan ang iyong pagbabalik?” dagdag pa niya, pero may bahid ng pag-aalinlangan sa tono—parang hindi sanay sa kanyang papel. Biglang nanigas ang panga ni Drick. Naramdaman niyang may mali—hindi tugma ang kilos at pananalita ng tauhang ito sa tunay na tao na nakatalaga roon. Walang pagdadalawang-isip, mabilis niyang sinunggaban ang kwelyo nito, halos mapunit ang damit sa lakas ng pagkakahatak. “Hay*p ka!” singhal ni Drick, kasaba

Hindi na nag-aksaya ng oras si Drick. Basang-basa ng pawis ang kanyang noo habang nanginginig ang kamay niyang kinuha ang kanilang secret connection kay Sir Dark. Isang pindot lang sa linya, at agad itong sinagot. “Sir…” boses pa lang niya ay basag na basag, halos mahulog ang telepono sa sobrang panghihina ng kanyang mga daliri. Humahagulgol na siya ng iyak habang nagsasalita. “Si Gerald… Sir, malubha ang lagay niya! Ang dami niyang sugat, ang daming dugo na nawala… kailangan po siyang mailipat sa malaking ospital sa lalong madaling panahon bago pa mahuli ang lahat!” Sandaling tumigil si Dark sa kabilang linya, at ang katahimikan na iyon ay parang mabigat na bagyong dumadagundong sa dibdib ni Drick. Hanggang sa marinig niya ang mabilis, matalim at puno ng kaba na sagot: “Anong nangyari sa kanya?! Nasaan kayo ngayon?!” sigaw ni Dark, nanginginig ang boses pero pilit pinatatag ng responsibilidad. “Huwag kang gagalaw diyan, pupuntahan ko kayo kaagad!” Napapitlag si Roxane nang marini

“Mga hunghang kayo!” galit na sigaw ng isang tauhan ni Benjie, halos mabasag ang tenga ng kausap niya sa kabilang linya. Dumadagundong ang boses nito, puno ng galit at pagkadismaya. “Nag-research ba talaga kayo bago niyo kinuha ang pamilyang ‘yan, ha?!” Sandaling katahimikan ang bumalot, bago marinig ang nanginginig na boses ng nasa kabilang linya. Halatang kinakabahan ito, bakas sa bawat salita ang takot na baka mas lalo pang magalit ang amo nila. “Si-sir… nag-research naman po kami. Pamilya talaga niya ito!” pilit nitong pinagtatanggol ang sarili, kahit alam niyang mahina ang ebidensya nila. “Hindi pa nga niya nakikita o nakakausap, sinasabi na niyang hindi niya pamilya ito…” Habang pinapakinggan ng tauhan ni Dark ang bawat salitang lumalabas sa bibig ng mga nakabihag sa kanya, pakiramdam niya’y tila bumigat ang hangin sa paligid. Nakapikit ang kanyang mga mata, nanginginig ang kanyang labi, at panay ang bulong niya ng mga panalangin. “Diyos ko… sana huwag maniwala ang boss nila