All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 201 - Chapter 210

Sa gitna ng dilim, hingal na hingal si Roxane habang pilit niyang hinahabol ang dalawang batang anino. “Clairox! Roxiel!” paulit-ulit niyang sigaw, nanginginig ang kanyang boses sa takot. Ngunit sa bawat hakbang niya ay lalo lamang lumalayo ang kambal, parang hinihigop ng dilim ang kanilang maliliit na katawan. Humahampas ang malamig na hangin sa kanyang mukha, mabigat ang kanyang mga paa, ngunit hindi siya tumitigil. Habang papalayo nang papalayo ang mga ito, naririnig pa rin niya ang tawanan nila na unti-unting nagiging alingawngaw ng kawalan. “Hintay lang! ‘Wag kayong umalis!” halos mapatid siya sa kanyang pagtakbo, nangingilid ang kanyang luha. Ngunit sa huling iglap, naglaho ang mga batang anino sa harap ng kanyang mga mata—at doon siya biglang nagising. Napabalikwas siya mula sa kama, basang-basa ng pawis, hinahabol ang sariling hininga. Nanginginig ang kanyang kamay habang pilit inaabot ang walang laman na gilid ng kama, para bang naroon pa rin ang mga munting kamay na dati n

Sa Loob ng Auction “Wow, grabe… ang daming tao, Ma’am Cathy!” halos pabulong pero may halong pagkabigla ang sabi ni Clairox habang paikot-ikot ang tingin niya sa engrandeng lobby. Makinang ang sahig, kumikislap ang mga chandelier sa kisame, at ang bawat dumadaan ay puro nakabihis ng mamahaling gown at suit. Ramdam niya ang presyur, para bang kahit saan siya tumingin ay napapalibutan siya ng mga taong hindi niya kauri. “Yes?” lumingon si Ma’am Cathy, ang manager na laging tuwid ang tindig at parang laging may hinahabol. “Dito po ba ako magbabantay?” tanong ni Clairox, medyo kinakabahan habang pinipisil-pisil ang sariling daliri. “Oo,” mariing sagot ng manager habang ibinaba nito ang clipboard na hawak. “Diyan ka tatayo mismo sa pinto ng Auction Room. Makinig kang mabuti, Clairox.” Umigting ang boses niya, tila gusto niyang ipabaon sa utak ng binata ang bawat salitang sasabihin. “Ang tanging papapasukin mo lang sa loob ay ‘yung mga may Auction ID.” Bahagyang kumunot ang noo ni

Tumingin ang babae kay Clairox at ngumiti ito ng mapang-akit, parang may lihim na plano na siya lang ang nakakaalam. Ang mga mata nito ay kumikislap, mistulang nang-aakit at nanghahamon sa parehong oras. Sandali lamang siyang nakatitig kay Clairox, bago muling ibinaling ang kanyang tingin sa alahas na kumikislap sa ilalim ng mga spotlight—ang diamond necklace na suot-suot mismo ni Steffie. Hindi pa rin magkadugtong ang isip ni Clairox na ang babaeng nasa entablado ngayon, na pinapapalakpakan ng lahat, ay siya ring babaeng nakita niyang pinagmamalupitan ng apat na pasaway na grupo kanina sa banyo at sa lobby. Napakunot ang noo ni Clairox at napalapit sa babae. Pinilit niyang gawing mahina ang boses, ngunit ramdam ang kaba at pagkainis sa kanyang tono. “Miss… ano bang ginagawa mo rito? Nasaan ang Auction ID mo? Kung wala ka noon, umalis ka na please… bago pa ako malagay sa alanganin.” bulong niya, pilit na pinipigilan ang sariling boses na tumaas dahil baka mapansin sila ng ibang ta

Napatigil si Madam Cathy at matagal na tinitigan si Clairox. Sa kabila ng ingay ng mga pulis at guwardiya na patuloy sa paghahanap, parang na-freeze ang mundo niya nang marinig ang boses ng binata—hindi na ang lalaking may kumpiyansa at tikas, kundi ang totoong siya… isang labinlimang taong gulang na bata na ngayon ay nanginginig sa takot. “Diyos ko…” mahina niyang bulong sa sarili, halos hindi marinig ng iba. Naawa siya kay Clairox. Sa murang edad, kaya na nitong makipagsabayan sa mga may gulang na dalawampu’t lima, kaya nitong magdala ng tikas na parang tunay na lalaki… ngunit ngayong harap-harapang tinamaan ng takot at kaba, bumalik siya sa kanyang inosenteng sarili. Nakayuko si Clairox, pinipigilan ang luha na nagbabadya sa kanyang mga mata. Ayaw niyang magmukhang mahina, ngunit halata sa kanyang nanginginig na kamay at pautal-utal na boses ang pagod at pangamba. Lumapit si Madam Cathy, marahan, na para bang isang ina na handang yakapin ang anak na sugatan. Ibinaba niya ang

Roxiel Villar : POV Kailangan kong madala ang perang ito sa bahay-ampunan. Para naman makatulong sila sa mga batang walang magulang, sa mga batang walang matutuluyan, walang kumot, at walang ni kahit kanin para sa tiyan. Habang nasa motorsiklo ako—bagong biling motorsiklo na binili ko mula sa kabuuang bayad ni Mr. Clifford—hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. “Panay kayo pataasan ng bid sa auction… pero ni minsan hindi man lang kayo makaisip na ibahagi kahit katiting sa mga nangangailangan,” bulong ko habang pinapaspas ang gasolinang humahampas sa makina. “Lalo na ang Clinthon Crown—mas mayaman pa sila sa gobyerno! Pero wala. Wala silang malasakit…” Habang tumatakbo ang gulong sa sementadong kalsada, parang bumabalik sa akin ang lahat ng alaala kung paano ko nakilala si Mr. Clifford. Sampung taong gulang lang ako noon. Kasagsagan ng bagyo. Puno ng baha ang paligid, halos magtumbahan na ang mga puno, at ang langit ay nagngangalit sa lakas ng kulog at kidlat. Si Clair