All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 331 - Chapter 340

DREW:POV Tahimik lang ang gabi, pero sa loob ko, parang may unos na hindi mapawi. Habang minamaneho ko ang kotse pauwi, paulit-ulit kong naririnig sa isip ko ang boses ni Elisa — ang panginginig, ang galit, ang sakit sa bawat salitang binitawan niya. “Tumigil ka na, Drew… Pagod na ako sa pagmamahal mong puro sakit.” Ang sakit pakinggan. Hindi dahil mali siya, kundi dahil totoo. Mahal ko siya — pero sa paraang hindi ko dapat maramdaman. Mahal ko siya bilang babae, hindi lang bilang kapatid. Pinikit ko ang mga mata sa loob ng kotse, huminga nang malalim. Bakit ganito? Bakit kailangang ang taong pinoprotektahan ko, siya pa ang itinutulak ng tadhana palayo sa’kin? Hinawakan ko ang cellphone sa tabi ng manibela. Nandoon pa rin ang video — ang tawag nina Brent at Karren kagabi. Naka-record lahat. Ang “Mission accomplished.” Ang “100k.” Ang pustahan tungkol sa kapatid kong mahal ko higit sa sarili ko. Kung ipapakita ko ‘to kay Elisa, tapos na. Malalaman niy

Paglabas nina Brent at Elisa sa building, dahan-dahang sumunod si Drew, nananatili sa ligtas na distansya. Hindi niya inaalis ang tingin sa kanila—lalo na kay Elisa, na nakangiti habang hawak ni Brent ang kamay niya, parang wala siyang kahit anong banta sa paligid.Hindi mo alam… hindi mo talaga alam kung anong klaseng tao ang kasama mo, bulong niya sa isip, habang unti-unting humigpit ang paghinga niya.Pagdating sa harap ng isang malawak na warehouse, bumagal ang sasakyan ni Brent. Sa labas ay kumikislap ang mga makukulay na ilaw—pula, ginto, asul—na parang mga bituing bumababa mula sa langit. Sa gitna ng bakanteng espasyo, may isang mesa na may dalawang basong alak at isang bouquet ng pulang rosas. Tahimik ang paligid, ngunit magaan sa mata—parang isang espesyal na gabi na hinihintay ng oras.Huminto ang kotse, bumaba si Brent, at dahan-dahang binuksan ang pinto ng pasahero. Ibinaba niya ang kamay para kay Elisa, maingat na parang hinahawakan ang isang bagay na mahalaga.Napatingin

Pag-alis ni Brent kasama si Karren, deretso sila sa sasakyan. Nakangisi pa si Brent habang hawak ang sobre—parang nanalo sa laban na hindi naman kanya ang buhay na sinira. Pero paglabas niya sa kalsada… biglang may humarang. Isang sasakyan. Headlights na diretsong nakatutok sa kanila. Malakas. Mapanganib. Si Drew. Nakababa ang bintana, nakatitig—mata na hindi na nasusunog ng selos, kundi ng paghihiganti. “Brent…” mahinang sabi niya, pero pumutok sa hangin ang bigat. Bumukas ang pinto ni Drew. Lumakad siya papalapit. Hindi nagmamakaawa. Hindi nagmamakausap. “Kailangan nating mag-usap,” malamig niyang sabi. “At ngayong gabi… hindi kita tatakbuhan.” Bwisit na lalaking ‘to! Kumulo ang dugo ni Brent habang hinahawakang mahigpit ang manibela. “Dito ka lang, sweetheart,” sabi niya kay Karren, nilagyan pa ng pilit na ngiti. “Bibigyan ko lang ng leksyon ang lalaking ‘to.” Tumango si Karren na wala man lang nararamdamang kaba—ngumunguya ng bubblegum, parang nanonood lang ng palab

Narinig ni Drew ang paghikbi ni Elisa, kaya napalunok siya bago magsalita. “Elisa… kung kaya ko lang gawing simple ’to, ginawa ko na,” mahina niyang sabi. “Tingin mo sa’kin, simple?” mariing tugon ni Elisa. “Kagabi, pinili mo ’ko. Ngayon, iiwan mo ulit?” “Hindi ko gustong umalis,” sagot ni Drew, pilit lumingon. “Natatakot lang akong masira ka.” “Hindi mo ’ko masasira, Kuya,” mabilis niyang sagot. “Mas nasisira ako pag ikaw ang lumalayo.” Napayuko si Drew, nanginginig ang kamay. “Elisa… hindi ko alam kung kaya kong maging tama para sa’yo.” “Tama o mali,” tugon niya, “dito ako. Sana, piliin mo rin.” Humarap si Drew, mariing nakapikit bago tuluyang nagpasya. “Sige,” sabi niya, nanginginig pero matatag ang boses. “Aalis tayo. Ngayon din. Magsasama tayo—kahit saan. Lalayo tayo sa mga tao, sa mga mata nilang huhusgahan tayo. Sa lugar na walang nakakakilala sa atin…” Tumigil siya sandali, huminga nang malalim. “…do’n natin ipagpapatuloy lahat ng ’to.” Napatitig si Eli

Napakuyom ang kamao ni Elisa. “Wala si Drew dito,” mahinang sagot niya pero matigas ang tono. “Tumigil ka, Elisa. Narinig ko ang ingay kanina. Alam kong nandito siya.” Dahan-dahang lumapit si Brent, mabigat ang bawat hakbang. “Brent, please… wag ka nang gumawa ng gulo,” pakiusap ni Elisa, ramdam ang mabilis na tibok ng puso niya. Huminto si Brent sa harap niya, dahan-dahang ibinaba ang boses. “Bakit mo ako iniiwasan? Ano ba meron?” Tahimik. Ilang segundo ang lumipas. Hanggang sa— Creak. May mahinang tunog mula sa kama. Napalingon si Brent sa direksyon ng kama— pero bago pa siya makalapit, mabilis na hinila ni Elisa ang braso niya. “Tama na! Halika na, lumabas ka na!” madiin niyang sabi, halos pabulong pero puno ng pwersa. Ayaw niyang kahit anong tunog ang marinig ni Brent. Hindi ngayon. Hindi rito. “Elisa—” Pero tulak-tulak na niya si Brent papunta sa pinto, pilit na inilalayo sa spot kung saan naroon si Drew. “Umuwi ka na, Brent. Hindi ito ang tamang oras. Lasing ka. Hi