บททั้งหมดของ ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: บทที่ 321 - บทที่ 330

POV: Elisa Hindi totoo na hindi ko alam na umalis siya. Gising ako. Ramdam ko ang paghina ng bigat ng braso niya sa balikat ko. Ramdam ko ang pag-angat ng katawan niya sa kama. Ramdam ko ang paggapang ng lamig sa balat ko nung nawala ang init niya. At narinig ko ang mahinang paghinga niya… Yung paghinga ng taong nagpapasya. Hindi ako dumilat. Hindi ako kumilos. Hindi ako nagsalita. Dahil kung bubuksan ko ang mga mata ko nung sandaling iyon— baka hawakan ko siya ulit. Baka pigilan ko siya. Baka ipaglaban ko pa yung gabing hindi namin dapat pinagpilitan. Kaya hinayaan ko siyang tumayo. Hinayaan ko siyang isuot ang shirt niya na nasa sahig. Hinayaan ko siyang kunin ang bag niya. At nung sinabi niya nang mahina, halos pabulong: “Pasensya na…” Doon ko lang pinilit pigilan ang luha ko. Nagkunwari akong tulog. Pero ang totoo? Gumigising na ako sa sakit. Narinig ko ang marahang pagbukas ng pinto. Narinig ko ang mga yabag niya pababa. At nung tuluyan nang sumara ang g

Sa loob ng kwarto, nakaupo si Drew sa sahig, nakasandal sa pinto na para bang iyon na lang ang pumipigil sa kanya mula sa pagguho. Mabigat ang paghinga niya, parang bawat pag-angat ng dibdib niya ay may hinihila pabalik sa nakaraan.Hindi siya umiiyak.Pero hindi rin siya matahimik.Parang may bangong hindi matanggal sa balat niya—ang init ng gabing hindi dapat nangyari. Ang amoy ng buhok ni Elisa na tumama sa leeg niya. Ang tibok ng puso nito na halos sabay sa kanya.Diyos, alam niyang maling-mali.Pero hindi niya kayang sabihing hindi niya minahal.Hinawakan niya ang mukha niya—mahigpit, halos masaktan ang sarili. Para maibalik ang katinuan, para putulin ang nararamdaman. Pero kahit anong gawin niya, hindi lumalabo ang larawan ni Elisa.Sa labas naman, si Elisa ay umupo sa malamig na tiles ng hallway. Hindi siya nakayuko, hindi rin siya tulala. Nakatitig lang siya sa pinto. Tahimik, pero hindi nawawala.Hindi siya dumating para magmakaawa.Dumating siya para humarap.At kahit sinara

Simula nang lunch break na iyon, hindi na nagbago ang pakikitungo ni Brent kay Elisa. Hindi ito yung tipong grand gestures o sobrang halata. Hindi yung pabida. Hindi yung nakakairita. Kundi yung tamang alaga. Kinabukasan, tulad ng dati, maaga si Elisa sa opisina. Tahimik siyang nag-oorganize ng papeles nang may lumapag na mainit na cup ng kape sa gilid ng keyboard niya. Hindi siya nagulat. Pero hindi rin siya nagpanggap. Tumingala siya. “Good morning,” sabi ni Brent, may ngiti sa mata, hindi sa labi. Napatingin si Elisa sa kape — hindi branded, hindi mahal… pero exact flavor na iniinom niya. “Paano mo nalaman na—” “Nanood ako,” sagot ni Brent, napakamot sa batok. “Baka nakakalimutan mo, madaldal ako. Pero matalas din ang mata ko.” Napatawa si Elisa, marahan. “Salamat.” “Welcome,” sagot ni Brent, bago siya umupo sa desk niya. Walang hinihinging kapalit. Natural. Hindi pilit. At iyon mismo ang bagay na kinatatakutan ni Drew. Si Drew, mula sa kabilang mesa, nakatingin l

Sa apartment ni Drew... “Nababaliw ka na ba, Eliza?!” galit na sigaw ni Drew habang binagsak ang hawak na susi sa mesa. Mabilis siyang naglakad palapit sa kapatid, halatang pigil na pigil ang galit. “Bakit ka sumasama sa mga kagaya ni Brent?! Alam mo bang delikado ‘yung lalaking ‘yon?” Nagtaas ng kilay si Eliza, bakas sa mukha ang inis at sakit. “Kuya, anong pakialam mo?” Mabilis niyang sinagot, halos mabasag ang boses niya sa gigil. “Hindi mo naman ako pinakikialaman dati! Ngayon bigla ka na lang nandiyan, parang may karapatan kang diktahan lahat ng gagawin ko!” “Dahil kapatid kita!” sigaw ni Drew, sabay hampas ng kamao sa pader. “Ayokong mapahamak ka! Hindi mo kilala si Brent, Eliza! Isa siyang manloloko, gumagamit ng babae para sa pansarili niyang interes. At ikaw—ikaw pa talaga ang napiling lapitan niya!” “Hindi mo ako naiintindihan!” balik ni Eliza, nangingilid ang luha sa mata. “Hindi mo kilala si Brent tulad ng pagkakakilala ko sa kanya! Hindi siya masamang tao gaya ng i

Kinagabihan… Makulimlim ang langit nang dumating si Elisa sa Blue District. Sa labas pa lang, ramdam na niya ang ingay ng musika—sumasabay sa pintig ng puso niyang hindi malaman kung kabog ng kaba o excitement. Nakasuot siya ng simpleng itim na dress, hindi gano’n ka-sexy, pero sapat para mapalingon ang ilang lalaki sa paligid. Hinaplos niya ang buhok, pilit inaayos ang sarili. “Relax lang, Elisa…” mahina niyang bulong. “Gabi lang ‘to. Sayaw lang. Kalimutan mo lang si Drew.” Pagbukas niya ng pinto, sinalubong siya ng liwanag na kumikislap sa bawat sulok—mga ilaw na parang gustong magtago ng bawat kasinungalingan sa dilim. Nakita niya si Brent sa bar, nakaayos, nakangiti, at parang walang iniisip na masama. Kumaway ito. “Elisa! Over here!” masiglang sigaw nito. Lumapit siya, pinilit na ngumiti. “Ang aga mo yata,” sabi niya, sabay upo sa tabi nito. “Syempre,” sagot ni Brent, mayabang ang ngiti. “Para sa espesyal kong bisita.” Inabot nito ang isang cocktail glass. “For you. Chi