All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 341 - Chapter 350

Narinig ni Elisa ang sigaw, pero hindi na siya lumingon. Mas humigpit lang ang hawak ni Drew sa pulso niya habang sabay silang bumababa sa hagdan. Ramdam niya ang bilis ng tibok ng puso nito—hindi dahil sa takot, kundi dahil ayaw nitong bitawan siya. “Elisaaaaa!” Muling sigaw ni Brent, basag, desperado, galit at takot na nagsasalubong. Huminto si Elisa sa gitna ng hagdanan, huminga nang malalim—pero hindi siya lumingon. “Tama na, Brent,” mahina pero malinaw. “Wala na.” Napatigil si Brent sa itaas. Parang biglang nawala ang lakas sa tuhod niya. Dahan-dahang tumaas ang tingin niya kay Drew, na ngayon ay nakatayo sa tabi ni Elisa, nakaharap sa kanya. Walang salita. Walang yabang. Walang pananakot. Pero may isang mensahe sa tingin nito: “Ako ang pipiliin niya.” Hinawakan ni Drew ang kamay ni Elisa—hindi para ipagmayabang, kundi para ipangako. “Tara,” bulong niya. At nagpatuloy silang bumaba. Pagkalabas nila ng building, hindi sila lumingon. Hindi na rin nila narinig

Sa Clinthon Villamont Mansion, malamig ang hangin pero mas malamig ang katahimikan na namamagitan sa sala. Nakaupo si Roffana sa gitna—matikas, elegante, ngunit nanginginig ang daliri habang pinapakinggan ang audio na kumalat sa social media. “Drew Tiu?! Ang apelyedo niya ay pamilya na pamilyar sa akin!” boses niya ay hindi mataas, pero bawat salita’y matalim. “Anong ibig sabihin nito? Naulit nanaman ba ang kasalanang matagal na naming kinalimutan ni Ninong Gerry?” Siya ang tunay na ina ni Drew. Hindi niya kailanman binalikan ang nakaraan. Hindi niya hinabol ang bata. Hindi niya sinira ang pamilyang Tiu. Tinanggap niya ang kapalit—ang tahimik na pag-alis, ang pagdadala ng sarili niyang sugat. Ngunit ngayon… naririnig niya ang anak niya, sinasaktan, sinisisi, minamasama—sa harap ng buong bansa. “Hindi ko hahayaang durugin siya,” bulong niya, nanginginig ang dibdib. Lumapit si Yssa—ang pamangkin niyang anak ni Clairox—halatang nag-aalala. “Tita… kung hahakbang ka ngayon, magigising

“TUMIGIL KAYO D’YAN!” muling sigaw ni Tita Dwendina, humahabol habang nagmamadali sila Drew at Elisa. “Tita, please… tama na,” mahina pero matatag na tugon ni Elisa. “Tama na?! Hindi ko matatanggap ‘to! Umuuwi kayo, ngayon na!” “Tita, hindi kami uuwi,” mariing sabi ni Drew, nanginginig ang panga. “Mahal ko si Elisa! At may karapatan kami na pumili!” “Mahal? MAHAL?! Drew, kapatid mo ‘yan sa mata ng mundo! Ano iisipin ng tao?!” “Hindi nila alam ang totoo!” sigaw ni Elijah, halos mapunit ang boses. “At sino bang nag-alaga? Sino bang nagpalaki? Kami! Kami ang pamilya!” balik ni Tita. “Pamilya? O bilanggo?” bulong ni Elisa, luhaang nakatingin sa kanya. “Grabe… sila nga!” bulong ng isang college student habang kunwari’y naka-earphones. “Yung magkapatid na nagtanan? Jusko, trending ‘yan kanina sa terminal!” sagot ng kasama niya. Pag-akyat nina Elisa at Drew, nag-uunahan ang mata ng mga pasahero sa pagtingin. “Ay naku po, sila nga talaga…” bulong-bulungan sa bawat sulok

Tahimik silang naupo sa loob ng kubo. Hinawakan ni Drew ang kamay ni Elisa, dahan-dahan, parang ayaw niyang magmadali. “Ang ganda ng gabi,” mahina niyang sabi, at napangiti si Elisa. “Oo… parang lahat ng gulo, nawala na,” bulong niya, nakatingin sa alon sa labas. Dumampi ang mga daliri nila sa isa’t isa, simpleng haplos, ngunit puno ng init. “Dito, pwede kang maging ikaw,” sabi ni Drew, malumanay. Napatingin si Elisa sa kanya, huminga ng malalim, at ngiti na puno ng kapayapaan ang bumuo sa kanyang labi. Tahimik lang sila, ngunit ramdam ang bawat tibok ng puso. “Tama na ang pagiisip, Elisa…” mahina ngunit matatag na sabi ni Drew, hawak pa rin ang kamay niya. “Wala nang sinuman na makakapaghiwalay sa atin.” Napatingin si Elisa sa kanya, bahagyang nanginginig ang mga labi. “Drew… pero…” “Wala nang ‘pero,’” sagot niya, dahan-dahang hinaplos ang pisngi niya. “Dito lang tayo, dito lang, at wala nang ibang tao ang makakaapekto sa atin. Ako at ikaw lang.” Napangiti si Elisa, maliit, banay

Hapon na at malayo ang tingin ni Drew habang tinatapos ang pagbubuhat ng huling kahon sa palengke. Pawis, pagod, ngunit pilit na nakangiti. Lagi niyang iniisip si Elisa at ang anak nilang darating.“Uy, Drew,” tawag ng isang boses sa likod. Paglingon niya, si Carl, kasamahan niya sa trabaho—payat, medyo may edad, pero madalas kausap ng mga tindera. “Pagod na pagod ka na naman ah. Eto, inom ka muna.”Inabot nito ang maliit na lata ng canned juice.“Libre? Chopsuey ba ‘to?” biro ni Drew, pilit tumatawa.“Tss. Oo na, ako na ang malakas,” sagot ni Carl sabay tawa. “Sige na, para may lakas ka pauwi kay misis.”Napangiti si Drew. “Salamat ha. Alam mo naman… kailangan pa nating kumayod. Para sa kanila.”“Oo, oo,” tango ni Carl. “Mabait ka kasi. Pihado mahal ka ni Elisa.”Tumango si Drew at ininom ang juice.Ngunit ilang sandali lang ang lumipas, unti-unting lumabo ang paningin niya.“Carl… parang… ang bigat ng ulo ko…”“Oh? Talaga?” sagot ni Carl, pero may kakaiba sa boses nito. Parang… naka