“Magpakasal na tayo, Roffana…” mahina kong saad, halos hindi lumalabas sa bibig ko ang mga salita. Pero sa bawat tunog na lumalabas, ramdam ko ang panginginig ng puso ko—hindi sa takot, kundi sa kaba ng pag-asang baka muli niyang tanggihan. Tahimik ang paligid. Ang alon ng dagat ang tanging saksi sa pagitan naming dalawa. Ang malamig na hangin ay tila nagdadala ng mga salitang hirap kong bigkasin. Nakatingin lang siya sa akin, ang mga mata niyang dati’y puno ng tawa, ngayon ay may halong gulat at takot. “A-ano? Gerry…” halos pabulong niyang sabi, habang unti-unting tumalikod at itinakip ang mga kamay sa labi niya. “Alam mo namang bawal ‘yan! Paano natin haharapin ang pamilya ko? Alam mong tutol sila sa atin mula pa noon!” Lumitaw ang sakit sa dibdib ko na kanina ko pa pilit nilulunok. “Hindi ko na kayang itago ‘to, Roffana,” sagot ko, halos pumutok ang bawat salita sa damdamin. “Araw-araw tayong nagtatago, araw-araw akong nabubuhay sa takot na baka may makakita sa atin, baka malama
Terakhir Diperbarui : 2025-10-28 Baca selengkapnya