All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 311 - Chapter 320

“Magpakasal na tayo, Roffana…” mahina kong saad, halos hindi lumalabas sa bibig ko ang mga salita. Pero sa bawat tunog na lumalabas, ramdam ko ang panginginig ng puso ko—hindi sa takot, kundi sa kaba ng pag-asang baka muli niyang tanggihan. Tahimik ang paligid. Ang alon ng dagat ang tanging saksi sa pagitan naming dalawa. Ang malamig na hangin ay tila nagdadala ng mga salitang hirap kong bigkasin. Nakatingin lang siya sa akin, ang mga mata niyang dati’y puno ng tawa, ngayon ay may halong gulat at takot. “A-ano? Gerry…” halos pabulong niyang sabi, habang unti-unting tumalikod at itinakip ang mga kamay sa labi niya. “Alam mo namang bawal ‘yan! Paano natin haharapin ang pamilya ko? Alam mong tutol sila sa atin mula pa noon!” Lumitaw ang sakit sa dibdib ko na kanina ko pa pilit nilulunok. “Hindi ko na kayang itago ‘to, Roffana,” sagot ko, halos pumutok ang bawat salita sa damdamin. “Araw-araw tayong nagtatago, araw-araw akong nabubuhay sa takot na baka may makakita sa atin, baka malama

KINABUKASAN – VILLAMONTE MANSION Hindi na umabot sa gabi ang balita.Sa mismong oras na yumuko si Roffana matapos ang sampal, agad siyang inalalayan ng dalawang maid. Hindi na iyon usapan. Hindi na iyon pakiusap. Isa iyong utos. Malamig. Matigas. Walang paliwanag. Dinala siya sa itaas. Sa silid niya. Ang silid na minsan ay naging tahanan ng mga pangarap niya—ng tawa, ng musika, ng mga pangarap na maging malaya—ngayon ay naging selda. Klik. Nang marinig niya ang pag-ikot ng susi sa labas ng pintuan, parang pinalo ng reyalidad ang dibdib niya. Kinulong siya. Hindi siya papayagan lumabas. Hindi siya papayagan magsalita. Hindi siya papayagang lumaban. Sa unang gabi, umiyak siya nang tahimik, pilit nilalamon ang bawat hikbi para walang makarinig. Ayaw niyang marinig nilang nasasaktan siya. Ayaw niyang isipin nila na kaya siyang sirain. Pero ang sakit… mas malalim kaysa sa sugat ng pisngi niya. Tatlong araw. Hindi siya makalabas. Higaan, bintana, at pintuang hindi

Napasandal si Roffana sa likod ng kanyang swivel chair. Tahimik. Walang kahit anong tunog sa paligid kundi ang marahan ngunit mabigat na tibok ng puso niya. Parang biglang nanuot ang hangin sa pagitan ng mga buto niya, pinipiga ang bawat pulgada ng dibdib niya na tila ba matagal nang nanahimik ngunit ngayo’y muling nagigising. Hindi niya alam kung ilang minuto siyang nakatitig lang sa papel. Hindi niya alam kung ilang beses niyang sinubukang huminga pero parang laging bitin. Ang pangalan sa papel—ang pangalan niyang isinumpa niyang huwag nang banggitin kahit kailan—ay muling bumalik na parang multo ng nakaraan. Drew. Ang anak na hindi niya nahawakan nang matagal. Ang anak na hindi niya narinig tumawa. Ang anak na hindi niya nakita lumaki. Ang anak na… iniwan niya. Nag-init ang sulok ng mga mata niya, ngunit hindi siya umiyak. Hindi siya kailanman umiiyak. Hindi siya umiiyak para sa kahit sino. Hindi para sa negosyo. Hindi para sa luha ng mundo. Hindi para sa lalaking minsang mi

Hindi agad nagtagpo ang mga mata nila nang araw na iyon. Pormal ang paligid—conference room na may salamin sa magkabilang pader, malamig ang aircon, at ang tunog lang ay ang marahang paglipat ng mga slides sa projector. Si Roffana, ang kilalang CEO, ang nakaupo sa gitna ng mahabang mesa. Matapang, diretso ang tingin, walang bakas ng pag-aalinlangan. Sa tabi niya, ang mga board members. Kahit sino ay luluhod sa presensya niya. At si Drew naman—nakatayo sa harap, hawak ang architectural plans. Propesyonal. Mahinahon. Ngunit sa likod ng mata niya, may dagat na nagngangalit. Hindi niya inalis ang tingin sa screen. Hindi niya tiningnan ang babae. Pero ramdam nilang dalawa— ang mundo sa pagitan nila ay kumakapal. “Your design proposal is impressive, Mr. Villamonte-Tiu.” Ang boses ni Roffana ay kontrolado, pantay, walang emosyon. Parang wala lang. Parang hindi ito ang anak na iniwan niya. Tumango si Drew. “Thank you, Ma’am.” Ma’am. Hindi Mama. Hindi Nanay. Hindi kahit R

BOOK 5 — SYNOPSIS ANG PUSONG HINDI DAPAT UMIBIG (The Story of Drew Villamonte–Tiu) Matapos matagpuan ang katotohanan sa nakaraan, si Drew Villamonte–Tiu ay humakbang palayo sa pamilyang matagal niyang tinawag na tahanan. Tahimik siyang umalis, walang drama, walang paalam—dahil minsan, ang pinakamahirap umalis ay iyong tahanang hindi naman talaga para sa’yo. Nanirahan siya sa isang hotel malapit sa pinagtatrabahuhan niya. Doon niya sinimulang buuin muli ang sarili—taong pagod, taong naghahanap ng dahilan kung bakit siya dapat magpatuloy. Akala niya magiging madali. Hanggang dumating si Elisa. Elisa Tiu. Ang babaeng bata pa lang ay laging nasa tabi niya. Ang babaeng kilala ang bawat tahimik niyang hinaing. Ang babaeng laging natututong lumayo pero bumabalik pa rin sa kanya. At ngayong mag-isa si Drew— si Elisa ang pinakamas malapit. Si Elisa ang nakakarinig ng katahimikan niya. Si Elisa ang nakakakita ng sugat na hindi niya kayang sabihin. Si Elisa ang gumigising sa mundo