ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO의 모든 챕터: 챕터 351 - 챕터 360

NAKARAAN BAGO ANG PAGKIKITA NILA DREW AT ELISA SA TABING DAGAT. Nagtungo si Elisa sa bayan, halos hindi ininda ang init ng araw na kumikislap sa kalsada. Mabigat ang dibdib, nanginginig ang kamay, pero matatag ang hakbang. Sa gilid ng palengke, nakita niya si Carl, nakayuko, nag-aayos ng mga sako ng gulay. Para bang pilit niyang inuubos ang lakas sa trabaho para lang hindi iangat ang bigat ng konsensya. Huminto si Elisa sa harap niya. “Pwede ba tayo mag-usap?” mahina pero diretso niyang bungad. Nagulat si Carl, pero hindi lumingon agad. Tila alam na niya kung tungkol saan iyon. “Tungkol kay… Drew?” “Oo.” Huminga si Elisa nang malalim. “Tungkol kagabi. Tungkol sa nakita ko.” Tumigil sa pagkilos si Carl. Dahan-dahan siyang tumingin kay Elisa, at doon niya nakita—hindi galit ang bumabalot sa mga mata nito… kundi sakit. Malalim, mabigat, at nakakasakal. “Ayoko sana… pero kailangan ko ng totoo,” pakiusap ni Elisa. “Kasi kung hindi ko malalaman ang totoo… baka masira ako.” Hindi ag

Sa ospital, halos mabuwal si Drew habang itinutulak ang stretcher. “Dok! DOK PLEASE!” nanginginig ang boses niya. Kinuha agad si Elisa ng mga nars, ikinabit sa oxygen, mga tubo, at dugo ang tumutulo pa rin sa sahig. “Severe postpartum hemorrhage!” sigaw ng doktor. “I-ready ang dugo! Bilisan!” Napatigil si Drew sa labas ng operating room, yakap ang dalawang sanggol na mahina pa ang iyak. Pawisan, nanginginig, halos wala nang boses. “Please… wag mo akong iwan, mahal…” hikbi niya, noo nakasandal sa pintuan. “Hindi pa tayo tapos… hindi mo pwedeng bitawan ‘to… ako… tayo… sila…” At tumulo ang luha niya nang walang tunog. Makalipas ang ilang oras, bumukas ang pintuan ng operating room. Lumabas ang doktor, pagod ang mga mata at mabigat ang balikat. “Sir,” mahinahon nitong sabi, “kailangan nating ilipat ang asawa mo sa mas malaking ospital. Mahina na ang pulso niya. Kung hindi agad, maaaring hindi na niya kayanin.” Parang may kumalabog sa puso ni Drew. “Gawin niyo. Kahit ano—gawin niyo

Pagkatapos ng ilang oras ng tensyon at pangamba, lumabas ang doktor mula sa operating room, maayos ang suot na scrub at may bahagyang pawis sa noo. Huminto siya sa harap ni Drew, na nakaupo sa mahabang upuan sa labas ng ICU, hawak ang isa sa mga kambal ni Elisa sa bisig. “Sir Drew,” tawag ng doktor, tono niya ay kalmado ngunit may bigat. “Ang operasyon… maayos naman. Na-stabilize namin si Elisa. Walang komplikasyon sa procedure.” Napahinga si Drew, halos bumagsak sa upuan sa ginhawa, pero nanatiling higpit ang pagkakapit sa sanggol. “Talaga po… Dok?” Halos nanginginig ang tinig niya. “Maayos po siya?” “Oo. Pero…” huminto ang doktor, dahan-dahang pinisil ang dulo ng scrub niya. “Ngayon, nasa critical stage pa rin siya. Gisingin namin siya kapag sigurado na tayong matatag ang lahat ng vitals. Puwede itong tumagal ng ilang oras pa, depende sa reaksyon ng katawan niya.” “Critical stage…” bumulong si Drew, habang nilalaro ang buhok ng sanggol sa kanyang bisig. Halos bumagsak ang mg

Sa hospital sa America, araw at linggo ang lumipas bago nagising si Elisa sa pagkaka-coma niya ng ilang linggo. Tahimik ang silid nang bumalik ang malay niya, at ang unang narinig niya ay ang mahina at mabagal na tunog ng heart monitor. Mabigat ang katawan niya, parang pinipigilan siyang bumangon ng sariling kalungkutan. Ang huling alaala niya ay ang takot at pag-aalala bago ang operasyon. Pagmulat niya, dalawang crib ang agad niyang nakita—ang kambal nila ni Drew. Mabilis na tumulo ang luha niya, hindi dahil sa sakit, kundi sa tanong na bumabalot sa puso niya: Nasaan ang asawa ko? POV: ELISA Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata, tila napakagaan ng paligid ngunit mabigat naman ang pakiramdam ng aking katawan. Puting kisame, malamlam na ilaw, at ang amoy ng hospital na parang malamig na hangin na dumadampi sa balat ko—iyon ang una kong naramdaman. Saglit akong napatitig sa kisame bago ko napansing may maliliit na pag-iyak sa aking tabi. Unti-unti kong ibinaling ang ulo

Narinig ko ang mabilis na pagpasok ng nurse, may kasamang doktor. Mabilis silang lumapit, tiningnan ang heart monitor ko na tila sumasabog sa bilis. Pero hindi ako natinag. Kahit nanginginig ang buong katawan ko, hindi na mababawi ang binitawan kong pangako. “Miss Elisa, kailangan niyo munang magpahinga—” sabi ng doktor. Umiling ako, dahan-dahan ngunit mariin. “Hindi po pahinga ang kailangan ko. Siya ang kailangan ko.” Nagkatinginan si Mama at Papa—takot, pag-aalala, at pag-asa na sabay naglalaban sa mga mata nila. At sa gitna ng lahat ng iyon— Mahinahong ngumiti ako, kahit basag ang boses. “Babalik ko si Drew. Hindi ito katapusan namin.” “Naramdaman ko ang hapdi sa dibdib at biglang nanlambot ang tuhod ko, kaya mabilis akong sinalo ni Papa. Pero kahit na nanginginig ako, pilit kong itinayo ang sarili ko. Hindi ako babagsak. Hindi ngayon. “Tulungan n’yo ako,” sabi ko, diretso sa kanilang dalawa. “Hindi ko ito kayang mag-isa. Pero kahit wala kayong gawin—lalakad pa ri