Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 61 - Bab 70

Saglit siyang napatingin sa loob ng kwarto sa pagitan ng mga kurtina. “Anong gagawin ko? Baka makita nila kami… hindi puwedeng malaman ng pamilya clifford na narito kami. Ang boses niya—kalma, pero punong-puno ng tensyon. Alam niyang isang maling galaw lang ay puwedeng magbunyag ng isang lihim na matagal nang iningatan. Sa kabilang linya si Ama Cilnthon na ang may hawak, isang malalim na boses ang sumagot. Mabagal, kalmado, ngunit tagos hanggang buto ang bigat ng bawat salita. Si Ama Clinthon Ang haligi ng pamilyang Clinthon. Ama ni Vannessa Clinthon. At… lolo ng batang pilit itinatago ngayon ni Beth. “Beth...” Isang tawag na halos parang bulong, pero may dalang bigat ng buong kasaysayan. “Magtago ka muna.” Diretsong utos, walang tanong, walang pagdadalawang-isip. “Huwag kang lalabas. Huwag kang magpapakita. Hindi pa ito ang tamang panahon.” Napakapit si Beth sa railings ng terrace habang nakikinig. Kahit sanay na siya sa tensyon, ibang klaseng kaba ang hatid ng tinig ni

Dahil sa nangyari kay Roxane habang kinakausap siya ni Mr. Nathaniel, agad siyang isinugod sa pinakamalapit na ospital—ngunit hindi ito basta-bastang pagamutan. Ang ospital na iyon ay isang eksklusibong VIP medical facility na tanging mga politiko, kilalang negosyante, at elite families lang ang may access. May sarili itong helipad, luxury suite floors, at dedicated team ng mga espesyalistang handang magresponde kahit dis-oras ng gabi. Pagkarating nila, hindi na siya dumaan sa karaniwang ER. Dire-diretso siya sa isang private suite gamit ang express elevator, habang nakaalalay si Dark at sinusundan ng security at medical staff. “Vitals are slightly unstable... Heart rate elevated... Mukhang sobrang pagod ang pasyente,” sabi ng head nurse habang sinusuri si Roxane. “Walang obvious signs of trauma. No fever. Just... exhaustion.” “Galing ba siya sa matinding stress?” tanong ng doktor habang sinisilip ang chart. Tumango si Dark, ngunit hindi kumibo. Sa loob-loob niya, alam niy

Ma’am Beth! We’re here to get you! Move fast!” sigaw ng lalaki, nilalabanan ang hangin mula sa blades ng chopper. Hindi na nagpatumpik-tumpik si Beth. Unang iniabot ang kanyang anak sa sundalo, sabay sabing, “Unahin ang bata, please!” Maingat na kinuha ng lalaki ang bata at iniakyat patungo sa helicopter, kung saan inabutan agad ng second crew sa loob. Sumunod si Beth. Sinabit siya sa rescue harness, at sa tulong ng lalaki ay mabilis siyang iniangat paakyat. Habang umaangat, hindi na niya mapigilang lumuha—hindi sa takot, kundi sa sobrang halo ng kaba at pag-asa. Nang makasakay na siya sa helicopter, agad siyang sumilip pababa. “Siya na lang… ang asawa ko! Kailangan namin siyang makuha!” Ang lalaking crew sa ilalim ay mabilis na naglabas ng rescue sling na akma sa wheelchair-bound passenger. Mabilis ngunit maingat na binaba ito, isinabit sa kanyang asawa, at ilang segundo lang ay dahan-dahan na rin itong inaangat papunta sa helicopter. Lahat ng ito ay nangyari sa loob la

Ako... buntis?" sambit niya sa sarili, halos hindi marinig. Mahina niyang pinihit ang doorknob, at pagbukas ng pinto, unang bumungad sa kanya ang mukha ni Dark—namumutla sa pag-aalala, ngunit agad itong lumiwanag nang masilayan siya. Walang salitang lumabas. Sa halip, niyakap siya ni Dark—mahigpit, puno ng init at pag-aalala. Ramdam ni Roxane ang lakas ng tibok ng puso nito, na parang gustong tumbasan ang sariling kabog ng dibdib niya. "Anong ginagawa mo...?" mahina niyang tanong, habang pilit pinapanatili ang layo nila. "Kakatapos ko lang magsuka... Hindi ka ba nandidiri sa’kin?" Dumukwang si Dark, hinawakan ang magkabilang pisngi ni Roxane, at tiningnan siya nang diretso—walang alinlangan. "No. Never." bulong niya, dahan-dahang idinampi ang kanyang labi sa noo ni Roxane. "Wala kang kailangang ikahiya, Roxane. Mahal kita. At kung may pagkakataon akong patunayan ‘yon araw-araw, buong puso kong gagawin. Lalo na ngayon na may dalang buhay ang katawan mo... anak natin." Napasinghap

“Anong helicopter, drone? Anong protocol at shutdown ang gate?!” Biglang tanong ni Roxane mula sa likuran ni Dark. Mariin ang kanyang tinig, at may halong kaba, pagkabahala, at pagdududa. Halos mapatalon si Dark sa pagkabigla—hindi niya inasahan na nandoon pala ito at kanina pa pala nakikinig sa usapan niya sa telepono. “Ka-kanina ka pa ba diyan?” tanong niya habang pilit na inaayos ang pagkabigla sa kanyang mukha. Napatingin siya kay Roxane, tila ba hinuhulaan kung gaano na karami ang narinig nito. “Narinig mo ba... lahat ng sinabi ko?” dagdag pa niya, na ngayon ay may halong kaba ang tono. Tiningnan siya ni Roxane nang direkta sa mata—matulis, puno ng tanong at damdaming pilit niyang kinikimkim. “Oo... pero hanggang doon lang sa sinabi ko ang narinig ko,” sagot niya habang tumitiklop ang kanyang mga braso sa dibdib, saka bahagyang umiling. “Para kang agent X44 kung makapag-utos! May nangyari bang hindi mo sinasabi sa akin? May nangyaring masama, ano?!” Napakamot sa batok si Da