Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 71 - Bab 80

Tumahimik lang si Dark, pinakatitigang mabuti si Roxane na tila ba may hinahanap sa kanyang mga mata—kumpirmasyon, pag-amin, o kahit isang pahiwatig man lang ng damdamin na pareho nilang pilit ikinukubli. Sa bawat segundo ng katahimikang ‘yon, para bang bumagal ang mundo sa pagitan nila. Pagkalipas ng ilang sandali, huminga si Dark nang malalim at muling nagsalita, may bahid ng lambing at pag-aalalang hindi niya kayang ikubli. “Pwede ba akong magpaalam sayo sandali?” mahinahong tanong niya. “Hindi naman ako magtatagal… may aasikasuhin lang akong mahalagang bagay.” Biglang sumikip ang dibdib ni Roxane. Para bang may kung anong malamig na hangin ang dumaan sa loob ng silid at nagdulot ng kaba sa kanyang dibdib. “Shit,” usal niya sa isip. “Parang ayoko siyang paalisin. Bakit ganito? Bakit parang ang bigat-bigat sa dibdib ko? Ano bang meron, Roxane?” Pinilit niyang ngumiti, ngunit kapansin-pansin ang pag-iwas niya ng tingin. “Sige,” aniya, medyo pa-hina ang boses. “Umalis ka. Pero

Kitang-kita ni Ama Clinthon sa CCTV camera ang unti-unting pagbabalik ng sigla sa anak niyang si Vanessa—isang tagpong hindi niya inaasahang matutunghayan pa sa tanang buhay niya. Hindi niya maiwasang mapaluha. Habang nakatitig sa monitor, dama niya ang pagtibok ng puso sa kakaibang bilis. Parang may humigpit sa kanyang dibdib—hindi dahil sa takot, kundi sa matinding emosyon ng kagalakan at pag-asa. Ilang taon na niyang tiniis ang sakit ng makitang nawawala sa sarili ang anak, ngunit ngayong nasasaksihan niya ang bahagyang pagbabalik ng liwanag sa mga mata nito, tila ba muli siyang binigyan ng lakas para lumaban. “Anak ko…” humihikbing wika ni Ama Clinthon habang nakatayo sa harap ng monitor. “Salamat… at kahit papaano ay meron pa rin tayong pag-asa na ikaw ay gagaling.” Iyon lamang, at tuluyan nang bumagsak ang kanyang mga luha. Ilang taon na ring nanatiling sarado ang puso niya sa pag-iyak, pero ngayon, kahit hindi pa sigurado ang lahat, sapat na ang senyales na iyon upang map

“Aba! Mukhang nagkakasiyahan kayo, ha?” isang malamig ngunit makahulugang tinig ang biglang pumukaw sa masayang halakhakan ng dalawa. Napalingon agad sina Roxane at Lyka, at agad na nanlaki ang kanilang mga mata. “Sir Nathaniel…” halos sabay pa nilang bigkas, may halong gulat at kaba sa tinig nila. Nakatayo si Mr. Nathaniel sa may pintuan, nakasandal pa ang isang kamay sa frame nito, habang nakatitig ng diretso kay Roxane. Kita sa anyo niyang seryoso siya—malayo sa masayahing timpla ng dalawa kanina. “Kumusta na ang pakiramdam mo?” tanong niya kay Roxane, may lambing ngunit may baong intensyon. “Pwede na ba kitang makausap ngayon? Tayong dalawa lang.” Nagkatinginan sina Roxane at Lyka, halatang nag-uusap ang kanilang mga mata. Ilang segundo pa'y sabay silang tumango. “Aalis na po ako,” maagap na saad ni Lyka, at dahan-dahang lumakad papunta sa pinto. Ngunit bago pa siya tuluyang makalabas, isang mariing tinig ang pumigil sa kanya. “No… ‘wag kang umalis. Kailangan ka ni

"Hindi ka ba hinahanap ni Mrs. Vellama?" tanong ni Roxane, malungkot ang tinig at tila may bahid ng pag-aalala sa kanyang mga mata. Nakatungo siya habang marahang pinaglalaruan ang laylayan ng kanyang kumot, parang batang naghahanap ng kasagutan sa mga tanong na hindi niya kayang ipilit. "Hindi ako hahanapin nun," sagot ni Lyka, sabay upo sa gilid ng kama. May kumpiyansa sa tono niya, pero halatang pilit ang ngiti. "Kasi pinaalam ako ni Fafa Dark sa kanya. Kaya kahit maghapon akong hindi umuwi, hindi talaga ako hahanapin nun." Bahagya pa siyang umirap na parang iniisip na wala talagang pakialam ang Donya. Bigla niyang iginawi ang ilong at kunot-noong suminghot. "Oi… naaamoy ko pa rin yung ginisang alamang… at yung amoy ng maasim na mangga." Napapikit siya saglit, tila sinusuri ang halimuyak sa paligid. "Hindi ka pa rin ba kumakain?" tanong niya, halatang may halong pag-aalala ang tinig. Napayuko si Roxane, mahina ang boses. "Hindi pa…" "Ay sus! Ganyan ba talaga maglihi ang mga

“Ayoko na! Ayoko na! Sawang-sawa na ako sa amoy ng alamang!” sigaw ni Dark… ngunit sa imahinasyon lang niya iyon. Sa totoo lang, kung mababasa mo ang iniisip niya ngayon, para siyang naglalakad sa manipis na tulay sa ibabaw ng dagat ng bagoong—isang maling galaw lang at lulubog siya sa dagat ng maasim at alat. Ngunit sa tunay na anyo ni Dark, wala kang makikitang reklamo. Nakangiti siya kay Roxane, nakaupo nang maayos at tila masaya sa harap ng ginayat na mangga na tinernohan ng makapal at malapot na alamang. Malapit nang dumapo ang isang piraso sa kanyang bibig nang biglang bumukas ang pinto. At doon, parang eksena sa isang sitcom, bumungad sina Drick at Lyka—naghahalakhakan pa. Parang tinanggalan ng bigat ang dibdib ni Dark. Salamat naman at narito na ang tagapagligtas ko. Halos gusto niyang magpasalamat sa langit. “Drick… anong balita?” agad na bati ni Dark, parang may ibig ipahiwatig sa tono. “Huh? Wala, Sir. Ipagpatuloy niyo lang yang sweetness niyo,” sagot ni Drick haban