บททั้งหมดของ ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: บทที่ 81 - บทที่ 90

Walang nakuhang kasagutan si Dark mula sa kanyang ama. Anuman ang tanong o pilit niyang alamin, tila walang gustong ipahayag ang ama niya. Nanghihina at labis ang kanyang pagod, ngunit nanatili siyang determinado. Wala nang ibang magagawa si Dark kundi bumalik sa D.N Hotel, kahit pa puyat at labis ang hirap ng kanyang katawan. Sa bawat hakbang patungo sa kanyang Hotel, dala niya ang bigat ng kawalang-linaw at pangungulila. Hindi niya maintindihan kung bakit tila tinatakpan siya ng kanyang sariling ama ng katotohanan. Samantala, sa isang malayong sulok ng Asya, tahimik ngunit masayang nag-uusap sina Vanessa at Aling Beth. Para sandali, muling bumalik ang tunay na katauhan ni Vanessa—ang isang masigla at malayang babae na matagal nang napalayo sa sarili niyang mundo. Sa piling ni Aling Beth, ang matagal nang tapat na yaya, unti-unting naibalik ang sigla ni Vanessa. Tila ba isang panibagong simula ang bumabalot sa kanila. Kasabay ng kanilang mga tawa at kwentuhan, naroon din ang mal

Pasado alas otso na ng magising si Roxane. Dumampi agad sa kanyang balat ang banayad ngunit malamig na simoy ng hangin na pumapasok mula sa labas ng building. Maaliwalas ang sikat ng araw na marahang sumisilip sa pagitan ng mga gusali, pinapainit ng kaunti ang malamig na umaga. Bukas na rin ang sliding window, at ang puting kurtina ay marahang sumasayaw sa ere, tila ba may sariling ritmo, habang hinahaplos ng malamig na hangin. Dahan-dahan siyang nag-inat, pinipisil-pisil ang sariling braso para magising nang tuluyan. Sandali niyang pinakiramdaman ang paligid—ang tahimik na ambiance ng silid, ang malinis na amoy ng bagong laba na kumakapit pa sa kumot, at ang kaunting huni ng mga ibon sa labas. Ngunit hindi nagtagal, nabasag ang katahimikan nang marinig niya ang boses ng isang pamilyar na nilalang. “Good morning! Mukhang maganda ang gising kahit wala na si Fafa Dark,” pang-aasar ni Lyka, kasabay ng isang mapanuksong kindat na tila ba may alam itong sikreto. Napakunot ang noo ni

Lumipas na ang ilang oras, ngunit wala pa ring bakas ni Dark na dumadating. Nakaupo si Roxane sa tabi ng bintana, ang mga mata niya ay nakatutok sa bawat sasakyan at tao na dumadaan sa labas, umaasang makita ang lalaking matagal na niyang hinihintay. Biglang tinawag ni Roxane si, “Lyka!” na may bahid ng pagka-inis sa tinig. “Ano ‘yon?” tanong ni Lyka habang papalapit, kasabay ng kanyang mahahabang tawa na tila nagpapahiwatig ng saya. Lumapit siya nang dahan-dahan, hawak-hawak ang kanyang cellphone. “Masaya ka ba?” tanong ni Roxane, halatang napapansin ang ngiti ni Lyka na halos hindi matakpan. “Oo naman! Sino ba naman ang hindi sasaya kapag may pogi kang nakikita, ‘di ba?” sagot ni Lyka na may kasamang kilig sa boses. Huminga nang malalim si Roxane, nilapitan ang pader na katabi niya, at saka sabi nang may bahagyang pagod na tono, “Tawagan mo na si Dark.” Walang ngiti sa kanyang mukha ngayon, halatang naiinip na siya at halos nawawalan na ng pag-asa. Ramdam niya ang bigat

“Body Gerald!” sigaw ni Lyka, halos napalingon lahat sa paligid dahil sa lakas ng boses niya. Maging si Gerald, na noo’y abala sa pakikipag-usap sa isa pang staff, ay agad napatingin. Nakangisi siya, para bang may iniisip na biro o kaya’y alam na alam na niya kung saan patutungo ang eksenang ito. “Anong ngisi-ngisi mo diyan, oy?” patuloy ni Lyka, sabay irap-irap pa para dagdagan ang pang-aasar. “Mamaya ka na ngumisi diyan tuumabi ka nahaharangan mo si Fafa Dark, at nang makita na ni Roxane ang Fafa Dark niya. Kanina pa ‘yan naghihintay!” Dinagdagan pa niya ng diin ang huling linya, na para bang gusto niyang ipamukha sa lahat—lalo na kay Roxane—kung sino ang talagang hinihintay ng buntis na bestfriend niya. Parang slow motion ang lahat nang mapansin ni Lyka ang reaksyon ng kaibigan. Kanina pa bahagya ang pamumula ni Roxane, pero ngayon ay mas naging matingkad pa—kulay rosas na halatang-halata kahit anong pilit niyang takpan. Bahagyang ibinaba ni Roxane ang tingin, parang gusto niya

“Bago pa kayo mapunta sa kung saan, pumasok na tayo. Nagugutom na ako,” biglang sabi ni Mr. Nathaniel, na kanina lang ay pinag-uusapan nila ni Vellama at Maxine. Kaya pala hindi mahagilap sa Mansyon—siya pala ang sumundo kay Dark at Roxane sa ospital. Sa biglang paglabas ni Mr. Nathaniel mula sa sasakyan, nawala agad ang galit at inis na ipinapakita ni Vellama sa paligid, lalo na kay Roxane. Halata sa kanyang mga mata ang takot—isang takot na hindi niya dapat ipakita sa kanyang asawa, kaya pilit niyang pinigilan ang sarili na huwag magpakita ng anumang reaksyon habang nakatitig lang siya kay Mr. Nathaniel. “Roxane?” tawag ni Mr. Nathaniel nang malumanay ngunit may bahid ng kapangyarihan sa tinig. Agad namang lumingon si Roxane mula sa kanyang kinatatayuan. Ang mga mata niya’y naglalaman ng paggalang at bahagyang pagkamangha, na ikinagulat ni Vellama sa biglaang pagtawag ni Mr. Nathaniel kay Roxane. “Yes, Papa. Ano po ‘yon?” sagot ni Roxane nang magalang, na may halong kaba