All Chapters of หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Chapter 61 - Chapter 70

หลังจากผ่านการพักฟื้นร่างกายตามเวลาท่านหมอกำหนด เสวียนหนี่ถือโอกาสนี้ลุกขึ้นเปลี่ยนแปลงตนเองครั้งใหญ่ ทำเอาบ่าวไพร่พากันตกใจไปตาม ๆ กัน ฮูหยินหนี่ไม่ขว้างปาข้าวของ หรือแม้แต่ด่าทอบ่าวไพร่อย่างที่เคยทำเป็นประจำ วางตัวดีน่าเกรงขามมากขึ้น รวมไปถึงการแต่งกายใหม่เพื่อลบภาพลักษณ์ ไม่เหลือคราบฮูหยินหนี่ตัวตลกประจำจวนเมื่อก่อนนางมักแต่งกายหรูหราและเปิดเปลือยเนื้อหนัง ผัดแป้งแต่งหน้าหนาเตอะตามความนิยมของหญิงเริงเมือง นั่นเป็นเพราะฉีเยี่ยนชู้รักของนางชอบให้แต่งกายเช่นนี้ เขามักจะบอกว่ามันงดงามเร้าใจเป็นที่สุด เสวียนหนี่จึงไม่ลังเลหากสิ่งนั้นทำให้ชายคนรักพึงพอใจ แม้ใครต่อใครแอบพูดลับหลังว่านางเป็นต้นแบบของนางโลมโคมเขียวก็ตามแต่ที่ตลกร้ายก็คือฉีเยี่ยนแค่พูดไปส่ง ๆ ตามคำแนะนำของเสวียนหลัน เพื่อให้เสวียนหนี่ต้องอับอายและกลายเป็นตัวตลกในสายตาผู้คนภายนอก“ฮูหยินงดงามมากเลยเจ้าค่ะ แต่งกายเช่นนี้ดีกว่าชุดพวกนั้นเป็นไหน ๆ” อาหงเอ่ยชมเจ้านายสาวไม่หยุดปาก นางรู้สึกว่าตั้งแต่ฮูหยินฟื้นขึ้นมาต่างไปจากเดิมมาก ราวกับเป็นคนละคนก็ว่าได้ แต่หากให้เลือกนางขอฮูหยินที่เป็นแบบนี้มากกว่าคนเก่าเป็นไหน ๆสาวใช้คนสนิท

“เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะ ไม่ร้องนะ หมิงเอ๋อร์ของแม่เป็นอะไร” เสวียนหนี่ทำอะไรไม่ถูกเมื่อบุตรชายร้องไห้โฮต่อหน้าต่อตา ทั้งยังมึนงงกับคำพูดราวกับว่านางมาเพื่อกล่าวโทษเขาเช่นนั้น ครั้นจะเข้าไปกอดปลอบเจ้าตัวก็คอยแต่ถอยห่าง“ฮือออ ท่านแม่บอกมาเถอะขอรับ ลูกจะปรับปรุงตัวทุกอย่าง เพราะฉะนั้นอย่าโมโหแล้วทำหน้าน่ากลัวเลยขอรับ” ท่านแม่ยิ้มเหมือนจะเข้ามาบีบคอเขาเลยคนต้นเรื่องหุบยิ้มฉับทันทีที่บุตรชายพูดจบ นางหรือก็คิดว่าตนเองทำดีแล้วเสียอีก กลับกลายเป็นว่ายิ้มหวาน ๆ นั่น คือการแยกเขี้ยวใส่ไปได้อย่างไร ต่อไปนี้ข้าจะฝึกยิ้มก่อนออกจากเรือนทุกครั้งเลยคอยดูเพราะเสียงร้องไห้ของนายน้อยดังมาแต่ไกล ทำให้พี่เลี้ยงสาวที่เพิ่งจะเดินกลับมาจากทำธุระส่วนตัวต้องรีบสาวเท้าให้เรือนโดยเร็ว เมื่อมาถึงก็ต้องตกใจฮูหยินหนี่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าคุณชายน้อย อีกทั้งคุณชายก็เอาแต่ร้องไห้ตัวสั่น ระหว่างที่ตนไม่อยู่จะต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ไม่ได้การนางต้องปกป้องคนสำคัญจากสตรีใจร้ายผู้นี้จื่อซีปราดเข้าไปดึงตัวคุณชายน้อยกอดเอาไว้แนบอก กั้นกลางระหว่างสองแม่ลูกใช้ตนเองเป็นเกราะกำบังปกป้องคุณชายไม่ให้ถูกทำร้าย หากเกิดอะไรขึ้นนางก็พร้

นับตั้งแต่วันนั้นเสวียนหนี่ก็ไม่ได้พบหน้าบุตรชายอีกเลย นางพยายามคิดอย่างหนักเพื่อหาวิธีเข้าหา เซี่ยหมิงชอบกินขนมเซาปิ่งไส้ถั่วแดงมาก จึงให้อาหงไปหาซื้อเซาปิ่งเจ้าดังที่กำลังเป็นที่นิยมในตอนนี้ ว่ากันว่าต้องสั่งจองรอนานหลายวันถึงจะได้กิน ทว่าปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ขนมเสียแล้ว เมื่อการดักรอบุตรชายกลายเป็นเรื่องล้มเหลว มิใช่ว่าหมิงเอ๋อร์จะกลัวเสียจนไม่อยากจะเห็นหน้ากันแล้วหรือแผนการใช้ขนมเพื่อพิชิตใจบุตรชายก็เป็นอันต้องล่มไป คงต้องรอหาโอกาสที่เหมาะแต่ของที่บุตรชายชอบก็ยังเตรียมพร้อมมิให้ขาด อีกทั้งตลอดหลายวันที่ผ่านมาเสวียนหนี่ซ้อมยิ้มหน้ากระจกทุกวัน เพื่อที่ว่าเจ้าหัวผักกาดของนางจะได้ไม่ตื่นกลัวรอยยิ้มของมารดาผู้นี้อีกช่างน่าขันนัก จะมีบ้านไหนที่ลูกกลัวรอยยิ้มมารดาตนเอง นอกจากจวนตระกูลเซี่ย“ฮูหยินเจ้าคะ” อาหงสะกิดผู้เป็นนาย ก่อนจะกระซิบบอกให้อีกฝ่ายสังเกตด้านซ้ายมือตรงเสาจวน พร้อมกับกำชับให้ทำเป็นมองไม่เห็นคุณชายน้อย เกรงว่าเจ้าตัวจะวิ่งหนีไปเสียก่อน“หืม” เสวียนหนี่ทำตามที่สาวใช้คนสนิทบอก นางยังคงนั่งหลังตรงจิบชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่าสายตากลับเหลือบมองตามที่สาวใช้กระซิบบอกนั่นบ

เซี่ยอวิ๋นกลับจากตรวจร้านสาขาเร็วกว่ากำหนด อีกทั้งวันนี้เขากลับเข้าจวนไม่ดึกมากจึงแวะหาบุตรชายก่อนกลับเรือนนอนยอมรับว่าตัวเขาดูแลเซี่ยหมิงไม่ค่อยดีนัก ด้วยมีภารกิจรัดตัวและหมิงเอ๋อร์ยังเด็กมากจึงไม่สามารถพาไปที่ไกล ๆ ด้วยได้ ทำให้ห่วงความรู้สึกลูกมากกว่าใคร ได้แต่ชดเชยเป็นสิ่งของนอกกายแทน ไม่ว่าบุตรชายต้องการสิ่งใด เขาก็พร้อมจะสรรหามาให้ทุกอย่าง แต่ก็เสียดายที่บุตรชายไม่เคยเอ่ยปากขอจากเขาเอง มีเพียงแค่การบอกผ่านพี่เลี้ยงมาเท่านั้นชายหนุ่มเปิดปิดประตูอย่างเบามือ เขาเพียงแค่จะแวะมาดูเท่านั้นไม่อยากรบกวนเวลานอนของเซี่ยหมิง ทว่าบนเตียงนอนมันกลับว่างเปล่าไม่มีเจ้าของเตียงอยู่ ยามนี้ควรจะหลับไปแล้วมิใช่หรือแล้วไปนั่งทำอะไรอยู่ที่โต๊ะแทนที่จะนอนหลับพักผ่อน“หมิงเอ๋อร์ยังไม่นอนอีกหรือ” กายหนานั่งลงข้างบุตรชายไม่เข้าใจเหตุใดถึงได้นั่งในห้องมืด ๆ เซี่ยอวิ๋นจุดเทียนให้ความสว่างภายในห้อง จึงได้จึงได้รู้ว่าเขากำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย เอาแต่ยิ้มไม่หุบดูมีความสุขกว่าทุกวัน“กินเซาปิ่งไส้ถั่วขอรับ ลูกแบ่งท่านพ่อหนึ่งชิ้น” ส่วนอีกชิ้นที่เหลือจะเก็บไว้กินพรุ่งนี้เช้า“เจ้ากินเถอะ กินข้าวเย็นไม่อิ่

“ฮูหยินทำเกินไปแล้วนะเจ้าคะ พวกข้าซักผ้าทั้งวันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ยังจะให้ไปช่วยงานในครัวอีก”“ดูสิ มือข้าลอกหมดเลย วันก่อนหาว่าข้าทำงานขี้เกียจขัดพื้นระเบียงไม่ดี นางสั่งให้ทำคนเดียวจนกว่าจะสะอาด ฮูหยินต้องจงใจแกล้งข้าแน่ ๆ”“นั่นสิ งานเดิมก็หนักอยู่แล้ว คิดจะให้พวกเราทำงานจนตายหรือไร”“ฮูหยินแบ่งหน้าที่ไม่เป็นเอาเสียเลย ไม่เหมือนพี่จื่อซีของพวกเรา ทำงานดีช่วยงานแบ่งเบาภาระนายท่านดีกว่าเป็นไหน ๆ”“ฮูหยินคงจะคิดว่าพวกเราเป็นคนของท่านกระมัง ถึงได้หาวิธีคอยกลั่นแกล้ง ชิ”หลังจากทำงานในช่วงเช้า เมื่อถึงเวลาพักสาวใช้ทั้งห้ามักจะมารวมกันที่ห้องของจื่อซีเป็นประจำ พวกนางเป็นเพียงบ่าวรับใช้ทั่วไปจึงไม่มีห้องพักส่วนตัวเหมือนพี่เลี้ยงนายน้อย การจะพูดอะไรตามใจได้ค่อนข้างยาก ห้องจื่อซีจึงกลายเป็นแหล่งรวมตัวของพวกนางไปโดยปริยายคำพูดยกยอของสาวใช้ทำให้จื่อซีกอดอกเชิดหน้า รู้สึกดีที่ตนเองเป็นคนสำคัญ เช่นนั้นนางจะยอมออกตัวช่วยแก้ปัญหาเรื่องที่ฮูหยินหนี่ก่อไว้ก็แล้วกัน“พี่จื่อซีพอท่านไม่ได้เป็นคนสั่งงานทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมดเลย” สาวใช้นางหนึ่งกระเถิบเข้าใกล้พี่เลี้ยงสาว พร้อมกับคำป้อยอเพื่อให้ตนเอ