All Chapters of หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Chapter 71 - Chapter 80

ทว่าแรงนิดหน่อยของมู่ฝาน กลับทำให้ร่างเล็กของพี่เลี้ยงเซถลาแทบจะหัวทิ่มลงพื้น ยังดีที่จื่อซีตั้งหลักได้ทำให้ไม่ล้มหน้าคว่ำ แต่แทนที่จะมีใจมาขอโทษหรือไต่ถาม มู่ฝานกลับปิดประตูใส่หน้าเสียอย่างนั้น“ฝากไว้ก่อนเถอะ ข้าได้ขึ้นเป็นนายหญิงเมื่อไรเจ้าจะเป็นคนแรกที่ข้าจะไล่ออก มู่ฝาน” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ เจ้าตัวได้แต่เดินกระทืบเท้ากลับเรือน พร้อมกับสบถด่าด้วยความโมโหไปตลอดทางหลังจากจื่อซีออกไปมู่ฝานจึงทำการปิดประตูอย่างแน่นหนา เพื่อไม่ให้ผู้ใดมารบกวนการทำงานของนายท่านได้อีก ทุกอย่างจึงกลับมาสงบอีกครั้ง ทว่าบรรยากาศกลับอึมครึมน่าอึดอัด“ที่ให้จับตาฮูหยินข้าเป็นอย่างไรบ้าง” แม้สายตาและมือยังคงจับจ้องทำงานอย่างต่อเนื่อง ทว่าจิตใจกลับเอาแต่สนใจเรื่องของเสวียนหนี่ ภายนอกอาจจะดูไม่สนใจแต่ใครเลยจะรู้ นางเป็นสิ่งแรกที่เขาให้ความสำคัญมากที่สุด“เรียนนายท่าน ไม่มีอะไรผิดปกติขอรับ ตั้งแต่หายป่วยก็ไม่ได้ออกไปที่ใด ไม่ติดต่อแม้กระทั่งบ้านเดิม วันทั้งวันทำเพียงแอบมองคุณชายน้อยอ่านตำรา จากนั้นก็กลับมาจัดการงานขอรับ แต่ดูเหมือนว่าเรื่องที่ฮูหยินตรวจพบความผิดปกติ บันทึกการเบิกเงินกับของที่ได้ไม่ตรงกัน ฮูหยินจ

“หึ ใครจะไปรู้ เจ้าอาจจะทำไปเพราะประชดที่ข้าไม่ยอมหย่าให้ก็ได้ ทำไมอยู่กับข้ามันน่ารังเกียจมากหรือ คงไม่เร้าใจเหมือนชู้รักของเจ้าสินะ” นางไม่รู้หรอกว่าเมื่อใดที่คนทั้งสองนัดพบกัน เขามักจะแอบตามไปอย่างเงียบ ๆ โดยที่นางไม่รู้ตัว ใจเขามันเจ็บทุกครั้งที่ได้เห็นคนทั้งคู่พลอดรักกันอย่างหน้าชื่นตาบาน“เกี่ยวอะไรกับฉี่เยี่ยน” หลังจากรู้ตัวว่าตนเองพลั้งปากเอ่ยชื่อคนที่ไม่สมควรเอ่ย รับรู้ได้ถึงชะตากรรมตนเองได้ว่าไม่สมควรจะพูดอีกเด็ดขาด มันไม่ต่างอะไรเลยกับการจุดไฟเผาตนเองให้มอดไหม้เพราะความหึงหวงบังตาทำให้ชายหนุ่มขาดสติ พานคิดไปว่าคนในอ้อมกอดดีดดิ้นคือความรังเกียจ ไม่ต้องการให้ตนแตะต้อง เช่นนั้นแล้วจะอดทนอดกลั้นไปเพื่ออะไรใบหน้าคมโน้มลงบดจูบทันที พร้อมกับใช้มือตรึงศีรษะคนตัวเล็กไม่ให้เบือนหน้าหนี ลิ้นร้อนควานหาความหอมหวาน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรับรู้ถึงการจูบตอบของภรรยา แม้จะเป็นจูบที่ไม่ประสาแต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่นางไม่ขัดขืน และตอบรับเขาเองโดยไม่มีการบังคับฝืนใจเสวียนหนี่ตอบรับสามีด้วยท่าทางเงอะงะ ถึงจะเคยร่วมเตียงกันมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนั้นนางเอาแต่นอนแข็งเป็นท่อนไม้ ปล่อยให้เขาเป็นคนน

สองแม่ลูกใช้เวลาร่วมกันจนกระทั่งเมื่อเห็นว่าได้เวลาที่เซี่ยหมิงต้องกลับไปอ่านตำรา เสวียนหนี่จึงออกมาส่งบุตรชายหน้าเรือน แต่คนที่ยืนรอรับบุตรชายกลับไม่ใช่พี่เลี้ยงคนเดิม“จื่อซีไม่อยู่หรือ เจ้าถึงได้มารับแทน”“เรียนฮูหยินจื่อซีนางถูกย้ายให้ไปทำงานที่คอกม้าเจ้าค่ะ ข้าน้อยถิงถิงมารับหน้าที่สาวใช้ส่วนตัวคุณชายแทนเจ้าค่ะ” ถิงถิงหญิงรับใช้คนใหม่ที่เพิ่งถูกรับเข้าทำงานได้ไม่ถึงสามวันก้มคำนับฮูหยินของจวน นางได้ยินบ่าวในจวนพูดกันว่าฮูหยินอารมณ์ร้ายเอาแต่ใจ หากพูดไม่เข้าหูก็มักจะถูกดุด่าเป็นประจำ แต่เท่าที่เห็นฮูหยินหนี่มิได้เป็นดั่งที่ทุกคนพูดเลยสักนิด นางเหมือนมารดาที่อ่อนโยนและรักบุตรมากคนหนึ่งเสียมากกว่า“เหตุใดถึงได้ย้ายไปทำงานที่คอกม้า นางทำอะไรผิดหรือ” เดิมทีเห็นเชิดหน้าสั่งบ่าวคนอื่นไปทั่วจวน เพราะเห็นว่าตนได้รับความไว้ใจจากนายท่านมากกว่าใคร คราวนี้ไปทำอะไรไว้ถึงได้ถูกสับเปลี่ยนหน้าที่ งานในคอกม้ามิใช่เรื่องง่าย ทั้งตัดหญ้าเก็บมูลม้าและอีกหลาย ๆ อย่าง ที่อย่างไรก็ไม่น่าเชื่อว่าจื่อซีจะทนอยู่ได้“ข้าน้อยไม่ทราบเจ้าค่ะ รู้เพียงนายท่านเป็นคนสั่งด้วยตนเองเจ้าค่ะ”“ช่างมันเถอะ ข้าฝากดูแลหมิง

“ท่านแม่ร้อนหรือขอรับ ข้าพัดให้ดีหรือไม่” เซี่ยหมิงหยิบพัดขึ้นมาโบกพัดให้อย่างเอาใจ“หมิงเอ๋อร์ของแม่รู้ความยิ่ง นี่จ้ะรางวัล” เหตุใดเจ้าหัวผักกาดถึงได้น่ารักน่าชังเช่นนี้กันนะ รู้จักเอาใจตั้งแต่เมื่อใดกัน เสวียนหนี่ตกรางวัลให้เป็นขนมแสนอร่อยหนึ่งชิ้น พร้อมกับป้อนเพื่อเป็นรางวัลสำหรับเด็กดี“เหงื่อเจ้าออกเยอะมากเลย” คนที่เอาแต่นั่งจ้องก็ไม่น้อยหน้า ใช้ผ้าเช็ดหน้าตนซับเหงื่อให้ภรรยาอย่างเบามือ“ข่ะ ขอบคุณเจ้าค่ะ” ท่าทีที่เปลี่ยนไปมากทำให้เสวียนหนี่ตั้งตัวไม่ทัน ทั้งการถึงเนื้อถึงตัวอย่างเป็นธรรมชาตินั่นอีก เขาไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือ ส่วนนางน่ะหัวใจเต้นแทบจะระเบิดอยู่แล้วหลังจากซับเหงื่อให้เซี่ยอวิ๋นก็เอาแต่นิ่งไม่พูดอะไรเช่นเคย แต่ก็ยังคงจ้องเสวียนหนี่ดังเดิม พานทำให้อีกฝ่ายเริ่มนั่งไม่ติด ทำตัวยุกยิกมือไม้ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดี“มีอะไรหรือเจ้าคะ” นางทำอะไรผิดงั้นหรือถึงได้จ้องกดดันกันเช่นนี้เล่า แล้วถ้าเขาไม่พูดจะรู้ได้อย่างไร“รางวัลของข้าล่ะ” เซี่ยหมิงนางยังป้อนขนมให้เป็นรางวัลตอบแทน เขาเองก็สมควรจะได้รับเช่นกันมิใช่หรือเสวียนหนี่ยิ้มค้างรอบที่สอง ที่แท้ทำดีเพื่อหวังผลหรอกหรือ คร

“นายท่านข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าทำลงไปเพราะว่า... เพราะว่าฮูหยินสั่งเจ้าค่ะ ฮูหยินบังคับให้ข้าทำ” จื่อซีชี้หน้าเสวียนหนี่ ในเมื่อไม่มีทางหนีแล้วนางก็ขอลากไปลงนรกด้วยกันเสียเลย ข้าไม่มีความสุขเจ้าก็อย่าได้มีความสุข“ขู่บังคับหรือ รวมไปถึงเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า” เซี่ยอวิ๋นโยนเครื่องรางใส่หน้าสาวใช้เต็มแรง จื่อซีมักจะพกมันติดตัวอยู่ตลอด อย่างที่เข้าใจเรื่องภรรยาเขาจมน้ำในครั้งนั้นมิใช่การฆ่าตัวตาย แต่มีคนหมายเอาชีวิตนางต่างหาก ถ้าไม่มีคนไปเจอเหตุการณ์ ถ้าลูกบ่าวรับใช้ที่เพิ่งฟื้นจากอาการป่วยไม่มารายงานเขา และถ้าเด็กคนนั้นนิ่งเฉยไม่ยอมบอก เขาก็คงจะเป็นคนโง่ไปจนวันตาย“นี่มัน” ผู้ร้ายแท้จริงถึงกับพูดไม่ออก นางก็อุตส่าห์กลับไปหาแล้วแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เจอ คิดไปว่าอาจทำตกน้ำไปแล้วก็ได้ จึงไม่ได้ใส่ใจจะตามหาต่อ แต่ไม่คิดว่าจะมีคนเก็บได้กลายเป็นหลักฐานมัดตัว“โบยห้าสิบไม้ แล้วไล่ออกจากจวน แจ้งขึ้นบัญชีดำอย่าให้ไปสร้างความเดือดร้อนกับใครได้อีก” ครั้งแรกที่เขาทราบเรื่องถึงได้รู้ว่าเสวียนหนี่ไม่ได้โกหก เป็นตัวเขาเองดูแลนางและลูกไม่ดี หากจะหาคนผิดก็คงจะเป็นที่ตัวเขาเองหลังจากสั่งทำโทษคนร้ายตัวจร