Lahat ng Kabanata ng Coffee, Chaos & Cupid: Kabanata 1 - Kabanata 8

When hate tastes sweeter than coffee... baka love na yun? 💖Rina's POV “Kuya isang caramel latte, large, with extra drizzle, please. At wag niyo pong kalimutan ‘yung art sa foam, ha. Malungkot ang buhay, kailangan maganda ang kape.” Ngumiti si Kuya Barista, sanay na sa arte ko tuwing umaga. I hugged my planner closer to my chest as I inhaled the sweet scent of coffee beans mixed with the familiar smell of old books. Heaven. Pagbukas ko ng pinto ng shop ko, Reyes & Reads Book Café, I took a deep breath. Today will be a good day. No disasters. No drama. Tapos, parang sinadya ng universe na sabihing, Ha! As if! “Wow. Still open ka pa pala? Akala ko nag-close na dahil sa competition.” I froze. That voice. That smug, irritating, mayabang na boses. Turning slowly, I came face to face with Dominic Delgado. Tall, dark, and annoyingly handsome in his blue polo shirt and dark jeans. May hawak siyang clipboard at parang nag-iinspeksyon lang ng kung anong mali sa paligid. “Domini

Rina’s POV Bang! Bang! Bang! Muntik ko nang mabitawan ang bagong dating na stack ng books habang nag-aayos ako sa Reyes & Reads. Grabe ang ingay — parang may demolition sa tabi! Lumabas ako ng shop, at ang sumalubong sa akin? Mga workers na walang tigil sa kakapukpok at kakadrill sa wall na naghihiwalay sa shop ko at sa future café ni Dominic. “Kuya, baka puwedeng hinaan niyo po konti? May customers kami,” sabi ko, trying so hard not to sound hysterical. “Pasensya na po, Ma’am,” sagot ng isang worker. “Sabi po kasi ni Sir Dominic, dapat matapos po today.” Sir Dominic talaga? At ayun na. Hindi ko na napigilan. Pumasok ako sa site niya, halos lumilipad ang paa ko sa inis. Pagbungad ko, andun siya. Si Mr. Architect, relaxed na relaxed sa gitna ng gulo, hawak ang tablet niya na parang wala lang. “Dom!” I barked, crossing my arms. “Ano bang trip mo? Ginagawang construction zone ang buong kalye?!” Nag-angat siya ng tingin sa akin, cool na cool, with that smug grin na kinaiinisan k

Rina’s POVOkay, Rina. Breathe. Just breathe.Festival week na talaga. After nung accidental truce namin ni Dominic sa ulan, ewan ko ba — parang iba na ang aura niya tuwing magkausap kami.At ngayon, nag-volunteer pa siyang tumulong sa rehearsal ng program sa main stage.“Ako na bahala sa layout ng stage flow, Rina,” sabi niya kanina, confident na parang sanay na sanay.At ngayon, nandito kami. Magkaharap. Nagpupumilit na hindi magkatinginan masyado.Pero fail.---Dominic’s POVGrabe, ang hirap mag-focus.Seryoso ako sa stage plan kanina, pero nung nakita ko si Rina na nakatayo sa gilid, hawak clipboard niya at kunwaring busy, parang gusto ko na lang siya kausapin buong araw.Pero hindi puwede. May trabaho pa.“Rina,” sabi ko habang tina-check yung markers sa stage, “can you stand here? Imaginary speaker ka muna.”Natawa siya. “Ginawa mo pa akong dummy?”“Hindi dummy. Beautiful test subject.”Napa-irap siya pero namula din. Yes. Score.---Rina’s POVAng lakas talaga ng tama ko kapag

Rina’s POV---Ilang araw na lang, festival week na. Halos araw-araw akong nasa plaza para tumulong mag-set up ng booths. Lahat ng volunteers pagod na rin pero laban pa rin.At eto ako ngayon, nakaupo sa steps ng stage, kunwaring nagre-review ng listahan ko. Pero ang totoo…I’m watching him.Si Dominic.Nakasuot ng plain black shirt at faded jeans. Pawisan habang buhat-buhat ang mga kahoy para sa charity booths. Tinutulungan niya yung mga carpenters, parang hindi architect na sanay lang mag-drawing sa papel.At kung paano siya mag-guide — gentle pero firm. Kung paano siya ngumiti sa volunteers.What is happening to me?---Kanina pa ako nagmamasid. Hindi ko naman sinasadya. Pero everytime I try to look away, parang may magnet.Naalala ko pa kanina, may volunteer na natapilok habang nag-aayos ng tarp. Ang bilis ni Dominic lumapit, inaalalayan yung guy at tinawag pa yung medic. Ganun kabilis yung reflex niya, ganun ka-genuine yung concern niya.At habang tumutulong siya, yung isang stra