Chapter 3-Sabotage or Destiny?

Rina’s POV

Bang! Bang! Bang!

Muntik ko nang mabitawan ang bagong dating na stack ng books habang nag-aayos ako sa Reyes & Reads. Grabe ang ingay — parang may demolition sa tabi!

Lumabas ako ng shop, at ang sumalubong sa akin? Mga workers na walang tigil sa kakapukpok at kakadrill sa wall na naghihiwalay sa shop ko at sa future café ni Dominic.

“Kuya, baka puwedeng hinaan niyo po konti? May customers kami,” sabi ko, trying so hard not to sound hysterical.

“Pasensya na po, Ma’am,” sagot ng isang worker. “Sabi po kasi ni Sir Dominic, dapat matapos po today.”

Sir Dominic talaga?

At ayun na. Hindi ko na napigilan. Pumasok ako sa site niya, halos lumilipad ang paa ko sa inis.

Pagbungad ko, andun siya. Si Mr. Architect, relaxed na relaxed sa gitna ng gulo, hawak ang tablet niya na parang wala lang.

“Dom!” I barked, crossing my arms. “Ano bang trip mo? Ginagawang construction zone ang buong kalye?!”

Nag-angat siya ng tingin sa akin, cool na cool, with that smug grin na kinaiinisan ko. “Oh, hi Rina. Good morning din sa’yo.”

Hah. Umagang-umaga, init na ng ulo ko.

---

Dominic’s POV

And here comes bagyo Rina.

Grabe, kahit galit, ang ganda pa rin. Messy bun, flushed cheeks, and those fierce eyes na parang gusto akong patayin on the spot.

“Pwede ba, Dominic? May business din ako sa kabila. Customers, hello?”

I stood, both hands raised like I’m surrendering. “Rina, kalma lang. Hindi ko naman sinadya na maistorbo kayo. Deadline lang talaga ‘to. Kailangan matapos yung partition ngayon.”

Ngumiti ako, half teasing. “Besides... your customers come for the books, not for peace and quiet, right?”

She glared harder. “You’re impossible.”

I chuckled. “I try.”

---

Rina’s POV

Halos malusaw ang patience ko, pero pinigilan ko sarili ko. Umirap na lang ako at naglakad pabalik sa shop. Pero deep inside, grabe na ang frustration ko.

Sabotage na ‘to. Sure ako.

Buong araw, parang may lindol sa tabi. May customer pa na lumapit, halatang iritable.

“Miss, may construction ba dito sa loob?”

Napangiti akong pilit. “Sorry po, sa katabi lang. Saglit na lang po yan.”

Pero sa totoo lang, gusto ko nang magtago sa likod ng bookshelf.

By closing time, parang sumabog na ulo ko sa stress.

---

Dominic’s POV

After ng long day at halos patapos na ang work sa site, I decided to offer peace. Lumakad ako papunta sa shop niya, dala dalawang cup ng kape from a nearby stall.

I knocked gently sa glass door.

Nagulat ako nang buksan niya agad. She looked tired, messy pero still... beautiful.

“Truce?” I said, handing her a cup.

Nagdalawang-isip siya pero tinanggap din.

“Salamat,” she muttered, sipping.

For a few seconds, tahimik lang kami.

“Sorry kung nainis ka kanina,” I said softly, this time walang biro.

Nag-angat siya ng tingin, medyo nagulat.

“First time ko atang marinig kang mag-sorry,” sabi niya, may konting ngiti.

I grinned. “Don’t get used to it.”

---

Rina’s POV

Umupo siya across me, parang walang pressure, at for the first time... wala kaming away.

“Alam mo, akala ko pag kalaban kita sa festival, magiging hell ang buong event. Pero…”

“Pero?” he asked, leaning in.

“Pero minsan, may sense ka rin pala.”

Tumawa siya, mas genuine ngayon. “Wow, Rina, touched ako.”

Umirap ako pero hindi ko napigilang matawa din.

---

Dominic’s POV

That laugh.

That soft, real laugh na walang wall.

Sa totoo lang, hindi ko na iniisip ang festival lang. I’m starting to like this — her.

---

Rina’s POV

Fast forward three days.

Nasa community center kami, finalizing ang booth layout. Busy lahat ng volunteers, pero kami ni Dom ang nagle-lead.

“Dito dapat ang stage,” sabi ko, pointing sa drawing.

“Kung ililipat natin dito ng konti, mas maganda ang crowd flow,” Dominic suggested, moving the marker slightly.

Napapikit ako sandali. Kasi tama siya.

“Fine,” I said. “Good call.”

“Wow. Rina Reyes just agreed with me. This is a historic day,” sabi niya, mock shocked.

Ngumiti ako kahit pilit.

---

Dominic’s POV

She’s loosening up. At I’m loving it.

Pero bigla na lang nagbago ang ihip ng hangin nang may dumating.

“Dom! Long time no see!”

Si Carla. Architect friend ko back in Manila. Nag-beso pa siya, which caught Rina’s eye for sure.

“Who’s this?” tanong ni Carla, looking at Rina.

“Si Rina. Co-chair ko sa festival.”

“Co-chair? Or more than co-chair?” biro ni Carla.

Namula si Rina. “N-no! Festival partners lang po.”

Natahimik siya habang kami ni Carla nagkwentuhan about work.

---

Rina’s POV

Hindi ko alam bakit, pero ang bigat sa dibdib ko habang pinapanood silang nagkukwentuhan. Parang out of place bigla ako.

At bakit ba ang gwapo pa rin ni Dom kahit may alikabok pa sa buhok niya?

Rina, stop it.

After ilang minuto, nagpaalam na si Carla.

“Nice meeting you, Rina!”

Ngumiti ako, plastic na yata. “Nice meeting you din po.”

---

Dominic’s POV

Pagkaalis ni Carla, napansin ko ang tahimik ni Rina.

“Everything okay?” tanong ko.

“Fine,” she said, pero hindi siya makatingin.

---

Rina’s POV

Hindi ko maintindihan. Bakit parang may kurot? Hindi naman kami ni Dominic ah.

Pero bakit parang ayoko ng may ibang babaeng lumalapit sa kanya?

I focused on my notes, pero ang utak ko naglalaro ng what ifs.

---

Dominic’s POV

As I watched her pack her stuff, I couldn’t help but wonder...

Is this still just about the festival? Or is there something else na nabubuo between us?