Chapter 4-Accidental Truce

Rina’s POV

Sino bang mag-aakala na ang araw na nagsimula ng sobrang init, mauuwi sa ganito?

Kanina pa ako abala sa pag-asikaso ng festival booths — checking, fixing details, coordinating sa volunteers — nang biglang bumagsak ang ulan. Hindi lang ambon ha, as in buhos na parang galit ang langit.

Perfect. Wala akong dalang payong. Wala ring matatakbuhan.

Mabilis akong tumakbo papunta sa gazebo sa gilid ng plaza. Basang-basa na ako nang makarating ako doon.

At doon ko nakita ang pinaka-hindi ko inaasahan.

Si Dominic.

Nakatayo siya doon, nakasandal sa poste ng gazebo, nakataas ang hood ng jacket niya, at nginitian ako ng that smug grin niya na kinaiinisan ko.

“Hi, Rina. Nice of you to join me.”

Umirap ako, nanginginig pa dahil sa ginaw. “Huwag kang mag-feeling. Wala lang ibang masisilungan.”

---

Dominic’s POV

Ayun na. Ang storm at ang bagyo, magkasama sa isang lugar.

Pero totoo, kahit basang-basa si Rina at halatang irita, ang ganda pa rin niya. Yung buhok niya, medyo nakadikit na sa mukha niya, yung cheeks niya pulang-pula.

“Hindi ko naman sinabing dahil sa akin ka nandito,” I teased.

“Then shut up, Dominic,” sagot niya, nanginginig habang niyayakap ang sarili.

Napansin ko talaga, giniginaw na siya.

“Dito ka sa gilid, less hangin,” alok ko, sabay turo sa spot na medyo shielded.

“Okay na ako dito.”

Pero ilang minuto lang, nilapitan ko na siya at inabot yung jacket ko.

“Suot mo na. Hindi ako manonood na nanginginig ka dyan.”

---

Rina’s POV

Ayoko na sanang tanggapin. Pero ang lamig na, at sa totoo lang, nagulat din ako na inaalok niya.

“Fine,” bulong ko, sabay kuha sa jacket niya. Ang init pa ng lining, at amoy bagong linis kahit may konting sawdust scent.

Tumahimik kami pareho habang pinapakinggan lang ang lakas ng ulan.

---

Dominic’s POV

Walang ingay maliban sa patak ng ulan. Pero sa gitna ng katahimikan, parang ang lakas ng tibok ng puso ko.

She looked at me. “Grabe ka rin no? Nag-architect ka pa, pero walang payong?”

Tumawa ako. “Eh ikaw rin.”

Napangiti siya kahit pilit.

“Hindi ko in-expect na ganito ka. Akala ko all yabang and chaos lang.”

Napanganga ako, kunwari shocked. “Wow, honest ka rin pala.”

Pero totoo, ang sarap marinig na kahit paano, bumababa na yung walls niya.

---

Rina’s POV

Habang lumalakas ang ulan, napansin ko kung paano nag-iiba ang aura ni Dom. Hindi na siya yung kakompetensya ko sa festival. Hindi na siya yung nagpapasakit ng ulo ko sa meetings.

Ngayon, he’s just a guy trying to make me comfortable in the middle of a storm.

“Dom…”

“Hmm?”

“Salamat ha.”

Nagulat siya. “Wow. First time mo ata akong pinasalamatan.”

Ngumiti na lang ako, at sabay kaming natawa.

---

Dominic’s POV

It was the first time na hindi kami nag-aasaran lang.

I told her stories — bakit ako bumalik sa Harbor Heights, paano ko pinlano yung café ko, and how the city burned me out.

Tahimik lang siyang nakikinig, at parang lahat ng walls niya bumabagsak isa-isa.

“I never thought you’d open up like this,” she said softly.

“Maybe kasi ngayon mo lang ako pinakinggan nang walang pang-asar,” biro ko.

Nagulat ako nang ma-realize ko — totoo yun.

---

Rina’s POV

Hindi ko alam kung dahil sa ulan, o dahil sa init ng jacket niya, pero parang may ibang init akong naramdaman.

At sa gitna ng katahimikan, nagtanong siya:

“Kung hindi ako naging kalaban mo sa festival, tingin mo friends na tayo ngayon?”

Napatigil ako.

“Maybe…” I said honestly. “Maybe more.”

Hindi ko alam san nanggaling yun, pero yun ang totoo.

---

Dominic’s POV

Parang bumagal ang paligid nung sinabi niya yun.

“Maybe more?” ulit ko, medyo nahihiya rin.

Tumango siya, mahina.

Lumingon siya sa ulan, para bang nagtatago ng ngiti.

---

Rina’s POV

Lumingon din ako sa ulan, pero ang totoo, gusto ko lang itago yung bilis ng tibok ng puso ko.

At saka ko lang narealize — hindi lang ulan ang bumagsak ngayong araw na ‘to.

Yung walls ko.

---

Dominic’s POV

Nang humina na ang ulan, sabay kaming lumabas ng gazebo.

Sabay kaming naglakad, basang-basa pa rin pero parehong may ngiti sa mukha.

“Next time,” sabi ko, “ako na ang magdadala ng payong natin.”

“Next time?” tanong niya, eyebrow raised pero may ngiti.

“Next time na ma-trap tayo ng ulan.”

At sa tingin niya sa akin, alam kong may next time na talaga.