Chapter 5-Practice Makes...Kilig?

Rina’s POV

Okay, Rina. Breathe. Just breathe.

Festival week na talaga. After nung accidental truce namin ni Dominic sa ulan, ewan ko ba — parang iba na ang aura niya tuwing magkausap kami.

At ngayon, nag-volunteer pa siyang tumulong sa rehearsal ng program sa main stage.

“Ako na bahala sa layout ng stage flow, Rina,” sabi niya kanina, confident na parang sanay na sanay.

At ngayon, nandito kami. Magkaharap. Nagpupumilit na hindi magkatinginan masyado.

Pero fail.

---

Dominic’s POV

Grabe, ang hirap mag-focus.

Seryoso ako sa stage plan kanina, pero nung nakita ko si Rina na nakatayo sa gilid, hawak clipboard niya at kunwaring busy, parang gusto ko na lang siya kausapin buong araw.

Pero hindi puwede. May trabaho pa.

“Rina,” sabi ko habang tina-check yung markers sa stage, “can you stand here? Imaginary speaker ka muna.”

Natawa siya. “Ginawa mo pa akong dummy?”

“Hindi dummy. Beautiful test subject.”

Napa-irap siya pero namula din. Yes. Score.

---

Rina’s POV

Ang lakas talaga ng tama ko kapag ganyan siya magsalita.

Pero kunyari chill ako.

Tumayo ako sa center ng stage. “Okay na?”

“Wait lang,” sabi niya habang inaayos yung mic stand. Bigla siyang lumapit — sobrang lapit — para itaas yung stand sa height ko.

At dun ko na-realize:

Sht. Ang lapit nga.*

Ramdam ko yung init ng hininga niya. Yung amoy ng coffee na lagi niyang iniinom. Yung softness ng boses niya nung bulong niyang, “Okay na ‘yan.”

---

Dominic’s POV

Hindi ko sinadya na mapalapit ng ganun kalapit.

Pero nung nakita ko yung mata niya na medyo nagulat, yung slight na paghinga niya nang mas malalim, I knew — naramdaman din niya yung tension.

Pero pinakalmado ko pa rin ang boses ko.

“Good. Now, walk towards me like you're going to accept an award.”

“Ang OA mo na,” sabi niya pero tumatawa.

---

Rina’s POV

Ginawa ko pa rin yung sinasabi niya. Naglakad ako papunta sa kanya, kunwari award-winning author ako.

“Wow. Ganyan ba ang proud walk mo?” biro niya.

Hinampas ko siya ng clipboard lightly.

“Practice pa nga!”

And so we did.

Paulit-ulit. Lakad. Turn. Smile.

Pero bawat lakad ko, bawat lapit namin, parang practice na rin ng puso ko para masanay sa presensya niya.

---

Dominic’s POV

Habang pinapapanood ko siya maglakad at mag-smile, hindi ko mapigilang mapangiti rin.

Nakikita ko na yung ibang volunteers nagpapansin na sa amin. Yung tipong “uy may something” tingin nila.

Pero wala akong pakialam.

---

Rina’s POV

After an hour, halos ready na ang stage markers.

Umupo kami sa edge ng stage, pareho pagod pero nakangiti.

“Not bad, partner,” sabi niya.

“Not bad din, partner,” sagot ko.

Tumahimik kami sandali.

“Rina…”

“Hmm?”

“Kanina pa kita gustong tanungin. Gusto mo bang mag-coffee after nito? Just… us. No festival stress.”

Parang napuno ng confetti ang utak ko.

“Sure,” sagot ko, medyo nahihiya pero excited.

---

Dominic’s POV

YES.

Ang tagal ko nang gustong tanungin yun.

And ngayon, may date na kami.

---

Rina’s POV

That night, habang naglalakad kami papunta sa café na malapit lang sa plaza, ewan ko ba. Parang slow-mo lahat.

Tahimik kami nung una. Pero yung tahimik na comfortable.

Pag-upo namin, nag-order kami — caramel macchiato for me, black coffee for him.

“Tara, cheers,” sabi niya.

Tinap ko yung mug ko sa mug niya. “To what?”

“To practice.”

“To practice?”

“Practice... sa future natin.”

---

Dominic’s POV

Sinabi ko yun, at hindi ko alam san ako kumuha ng lakas ng loob.

Pero nakita ko yung ngiti niya. Yung kind na hindi pilit, hindi awkward.

Yung ngiting parang sinasabi: Okay lang, Dom. Kinilig din ako.

---

Rina’s POV

We talked all night. About dreams. About failures. About little things.

At the end of the night, habang binabaybay namin pabalik ang plaza, napahinto siya.

“Rina…”

“Hmm?”

“Alam mo ba, ang ganda mo kapag masaya ka?”

Hindi ko na kinaya. Tinakpan ko mukha ko, tumatawa.

“Dom, tumigil ka na nga!”

Pero totoo, kinilig ako. Sobra.

---

Dominic’s POV

I wanted to hold her hand that night. Pero pinigilan ko sarili ko.

Gusto ko ng tamang timing.

Pero ang alam ko — this is no longer just practice.

This is real.