When hate tastes sweeter than coffee... baka love na yun? đ
Rina's POV âKuya isang caramel latte, large, with extra drizzle, please. At wag niyo pong kalimutan âyung art sa foam, ha. Malungkot ang buhay, kailangan maganda ang kape.â Ngumiti si Kuya Barista, sanay na sa arte ko tuwing umaga. I hugged my planner closer to my chest as I inhaled the sweet scent of coffee beans mixed with the familiar smell of old books. Heaven. Pagbukas ko ng pinto ng shop ko, Reyes & Reads Book CafĂ©, I took a deep breath. Today will be a good day. No disasters. No drama. Tapos, parang sinadya ng universe na sabihing, Ha! As if! âWow. Still open ka pa pala? Akala ko nag-close na dahil sa competition.â I froze. That voice. That smug, irritating, mayabang na boses. Turning slowly, I came face to face with Dominic Delgado. Tall, dark, and annoyingly handsome in his blue polo shirt and dark jeans. May hawak siyang clipboard at parang nag-iinspeksyon lang ng kung anong mali sa paligid. âDominic,â I said, fake smile plastered on my face. âAnong ginagawa mo dito sa maliit at humble kong tindahan?â âJust checking the site next door. The new cafĂ© Iâm designing? You know, the one na magta-take over sa market share mo?â He grinned. Yung ngiti na parang sinasabing, talo ka na. I gripped my latte tighter. Donât. Waste. The coffee. âGood luck,â I said, sweet as poison. âBaka lang makalimutan moâpeople come here not just for coffee. They come for the books. Something I doubt your soulless cafĂ© will ever have.â âOuch. May hugot.â He leaned closer. âInggit ka lang kasi may budget kami for real design. Hindi tulad nitong shop mo na parang pinulot sa ukay ang mga furniture.â My cheeks burned. How dare he? Sa inis ko, my hand jerkedâand my latte sloshed straight onto his expensive-looking cuff. Shit. Dominic stared at the brown stain spreading on his sleeve. Then at me. âOops,â I said, trying not to laugh. âPasensya na ha. Nagulat lang.â His eyes narrowed. âGinusto mo âto.â I took a sip of whatâs left of my latte. âProve it.â --- Dominic's POV I walked into that bookstore slash cafĂ© because I needed a break from the chaos sa construction site. Sino bang mag-aakala na ang first makikita ko ay si Rina Reyes in her natural habitat, looking all cute with her messy bun and oversized sweater? Focus, Dominic. I tried to keep it civil. Honestly. But the way she looked at meâparang gusto niya akong batuhin ng libroâmade it too easy to tease her. And then, the coffee. Tumapon. Mainit. Malagkit. At ngayon, ang designer shirt ko, may caramel stain na. âGinusto mo âto,â I said, wiping my sleeve. Pero imbes na mag-sorry, she just raised a brow. âProve it.â God. She was infuriating. And kind of adorable when sheâs mad. --- Rina's POV âHindi ako mag-aaksaya ng oras saâyo, Dominic. May tindahan pa akong aasikasuhin.â I turned, heart poundingânot from guilt, pero dahil ang kapal ng mukha niya. He acted like he owned the world. Pero bago pa ako tuluyang makalayo, narinig ko siyang magsalita: âBukas ng gabi. Charity festival meeting. Magkasama tayo.â Huminto ako. âHa?â He smirked. Again. That stupid smirk. âMayor assigned us as co-chairs. Apparently, weâre the dream team. First meeting, 7 PM, sa community center. Donât be late.â At bago pa ako makatanggi, nakalabas na siya. I stared after him, coffee cup trembling sa galit. Dream team? More like nightmare pair. --- Dominic's POV Sa totoo lang, I didnât want to co-chair anything. Pero nang marinig ko kay Mayor na si Rina ang magiging partner ko for this yearâs Harbor Heights charity fest... hindi ko na tinanggihan. Thereâs something about her fire na nakakatuwa. I needed that spark. Lately, puro stress na lang ang buhay ko sa trabaho. And okay, maybe I wanted to see her fume again. --- Rina's POV 6:58 PM. I stared at my reflection sa glass door ng community center. You can do this, Rina. Charity lang âto. Hindi mo kailangang patulan si Dominic. I walked in, and there he wasâseated, legs crossed, looking like he owned the place. âTwo minutes early. Iâm impressed,â he said, that familiar teasing glint in his eyes. âHindi ako nagpunta dito para ma-impress ka.â He laughed softly. âOf course not.â Ugh. Why is his laugh kinda nice? --- Dominic's POV She sat beside me, as far as the small table allowed. I could smell her perfumeâsomething soft, like vanilla at tsokolate. Focus, Dominic. We started reviewing the festival plans. Pero every suggestion ko, she had a snarky comment. âLetâs do a modern theme this year.â âPara lang matalo ng cafĂ© mo ang tindahan ko?â âFundraiser concert sa main square?â âPara magmukhang concert ground ang bayan?â I tried not to grin. She was feisty. --- Rina's POV I wanted to scream. Every suggestion niyaâmay hidden agenda, I was sure. Pero then, nakita ko how he listened when I proposed the book drive for kids. âActually... thatâs a great idea,â Dominic said, voice softening. I blinked. âWhat?â âI said itâs a great idea.â For the first time that night, we smiled at each other. A real smile. And that scared me more than all the arguing combined. --- Dominic's POV There she is. For a second, hindi na galit si Rina. Just a girl who cares about her community. And damn. That smile. Maybe this charity festival wouldnât be so bad after all.Dominicâs POV---Late night prep session na naman. Halos alas-diyes na pero nandito pa kami ni Rina sa community center, kasama ang iilang volunteers na nag-stay para tapusin ang raffle tickets at program sequence.Tahimik ang buong hall. Naririnig ko lang ang tunog ng ballpen ni Rina habang nagche-check ng listahan.Napatingin ako sa kanya. Ang buhok niya, medyo magulo na kakasuksok ng kamay habang nag-iisip. Yung suot niyang loose shirt may konting chalk stains, at yung isang paa niya naka-fold sa upuan habang nagbabasa ng checklist.I should be focused sa layout ng booths na pinaplan ko. Pero hindi. Ang focus ko⊠nasa kanya.---âOkay pa energy mo?â tanong ko, breaking the silence.Nag-angat siya ng tingin, medyo nagulat.âHmm? Oo naman. Sanay na akong magpuyat para sa mga ganito.âNgumiti ako. Classic Rina. Dedicated to a fault.âBaka maubos ka na sa kaka-volunteer,â biro ko.âHindi ako nauubos. Ikaw lang siguro, architect,â sagot niya sabay ngiti.Tapos bumalik siya sa listahan
Rinaâs POV---Ilang araw na lang, festival week na. Halos araw-araw akong nasa plaza para tumulong mag-set up ng booths. Lahat ng volunteers pagod na rin pero laban pa rin.At eto ako ngayon, nakaupo sa steps ng stage, kunwaring nagre-review ng listahan ko. Pero ang totooâŠIâm watching him.Si Dominic.Nakasuot ng plain black shirt at faded jeans. Pawisan habang buhat-buhat ang mga kahoy para sa charity booths. Tinutulungan niya yung mga carpenters, parang hindi architect na sanay lang mag-drawing sa papel.At kung paano siya mag-guide â gentle pero firm. Kung paano siya ngumiti sa volunteers.What is happening to me?---Kanina pa ako nagmamasid. Hindi ko naman sinasadya. Pero everytime I try to look away, parang may magnet.Naalala ko pa kanina, may volunteer na natapilok habang nag-aayos ng tarp. Ang bilis ni Dominic lumapit, inaalalayan yung guy at tinawag pa yung medic. Ganun kabilis yung reflex niya, ganun ka-genuine yung concern niya.At habang tumutulong siya, yung isang stra
Dominicâs POV---Alam ko na dapat akong mag-focus sa mga blueprints at sa layout ng charity booths na ipapasa ko sa LGU next week. Pero eto ako, nakaupo sa outdoor table ng cafĂ© ko, staring across the street sa bookstore.Specifically, sa glass window kung saan busy na naman si Rina.Hindi naman siya nakangiti. Hindi rin siya aware na may nanonood sa kanya. Pero the way she talked to that little girl kanina â 'yung batang may hawak na lumang fairy tale book â grabe.Napansin ko kung paano siya yumuko at nag-knee level habang kausap yung bata. How her voice softened kahit hindi ko naririnig. Tapos tinulungan pa niyang i-cover yung book ng clear plastic para daw "mas tumagal si princess."Sino ba 'tong version ni Rina na 'to?---Ngayon ko lang siya nakita sa ganitong angle. Walang meeting. Walang pressure. Walang argument. Just... Rina.Kind. Patient. Warm.Tapos ayun na naman siya â pinapatong ang mga bagong dating na libro, pinupunasan ang mga shelves na ako lang ang nakakakita dahi
Rinaâs POVOkay, Rina. Breathe. Just breathe.Festival week na talaga. After nung accidental truce namin ni Dominic sa ulan, ewan ko ba â parang iba na ang aura niya tuwing magkausap kami.At ngayon, nag-volunteer pa siyang tumulong sa rehearsal ng program sa main stage.âAko na bahala sa layout ng stage flow, Rina,â sabi niya kanina, confident na parang sanay na sanay.At ngayon, nandito kami. Magkaharap. Nagpupumilit na hindi magkatinginan masyado.Pero fail.---Dominicâs POVGrabe, ang hirap mag-focus.Seryoso ako sa stage plan kanina, pero nung nakita ko si Rina na nakatayo sa gilid, hawak clipboard niya at kunwaring busy, parang gusto ko na lang siya kausapin buong araw.Pero hindi puwede. May trabaho pa.âRina,â sabi ko habang tina-check yung markers sa stage, âcan you stand here? Imaginary speaker ka muna.âNatawa siya. âGinawa mo pa akong dummy?ââHindi dummy. Beautiful test subject.âNapa-irap siya pero namula din. Yes. Score.---Rinaâs POVAng lakas talaga ng tama ko kapag
Rinaâs POVSino bang mag-aakala na ang araw na nagsimula ng sobrang init, mauuwi sa ganito?Kanina pa ako abala sa pag-asikaso ng festival booths â checking, fixing details, coordinating sa volunteers â nang biglang bumagsak ang ulan. Hindi lang ambon ha, as in buhos na parang galit ang langit.Perfect. Wala akong dalang payong. Wala ring matatakbuhan.Mabilis akong tumakbo papunta sa gazebo sa gilid ng plaza. Basang-basa na ako nang makarating ako doon.At doon ko nakita ang pinaka-hindi ko inaasahan.Si Dominic.Nakatayo siya doon, nakasandal sa poste ng gazebo, nakataas ang hood ng jacket niya, at nginitian ako ng that smug grin niya na kinaiinisan ko.âHi, Rina. Nice of you to join me.âUmirap ako, nanginginig pa dahil sa ginaw. âHuwag kang mag-feeling. Wala lang ibang masisilungan.â---Dominicâs POVAyun na. Ang storm at ang bagyo, magkasama sa isang lugar.Pero totoo, kahit basang-basa si Rina at halatang irita, ang ganda pa rin niya. Yung buhok niya, medyo nakadikit na sa mukh
Rinaâs POV Bang! Bang! Bang! Muntik ko nang mabitawan ang bagong dating na stack ng books habang nag-aayos ako sa Reyes & Reads. Grabe ang ingay â parang may demolition sa tabi! Lumabas ako ng shop, at ang sumalubong sa akin? Mga workers na walang tigil sa kakapukpok at kakadrill sa wall na naghihiwalay sa shop ko at sa future cafĂ© ni Dominic. âKuya, baka puwedeng hinaan niyo po konti? May customers kami,â sabi ko, trying so hard not to sound hysterical. âPasensya na po, Maâam,â sagot ng isang worker. âSabi po kasi ni Sir Dominic, dapat matapos po today.â Sir Dominic talaga? At ayun na. Hindi ko na napigilan. Pumasok ako sa site niya, halos lumilipad ang paa ko sa inis. Pagbungad ko, andun siya. Si Mr. Architect, relaxed na relaxed sa gitna ng gulo, hawak ang tablet niya na parang wala lang. âDom!â I barked, crossing my arms. âAno bang trip mo? Ginagawang construction zone ang buong kalye?!â Nag-angat siya ng tingin sa akin, cool na cool, with that smug grin na kinaiinisan k