Chapter 7-Confusing Feelings

Rina’s POV

---

Ilang araw na lang, festival week na. Halos araw-araw akong nasa plaza para tumulong mag-set up ng booths. Lahat ng volunteers pagod na rin pero laban pa rin.

At eto ako ngayon, nakaupo sa steps ng stage, kunwaring nagre-review ng listahan ko. Pero ang totoo…

I’m watching him.

Si Dominic.

Nakasuot ng plain black shirt at faded jeans. Pawisan habang buhat-buhat ang mga kahoy para sa charity booths. Tinutulungan niya yung mga carpenters, parang hindi architect na sanay lang mag-drawing sa papel.

At kung paano siya mag-guide — gentle pero firm. Kung paano siya ngumiti sa volunteers.

What is happening to me?

---

Kanina pa ako nagmamasid. Hindi ko naman sinasadya. Pero everytime I try to look away, parang may magnet.

Naalala ko pa kanina, may volunteer na natapilok habang nag-aayos ng tarp. Ang bilis ni Dominic lumapit, inaalalayan yung guy at tinawag pa yung medic. Ganun kabilis yung reflex niya, ganun ka-genuine yung concern niya.

At habang tumutulong siya, yung isang strand ng buhok niya nahulog sa noo niya. Parang nasa slow mo sa paningin ko.

Rina, stop.

---

Tuloy pa rin ang kilos niya. Ngayon naman, naglalagay siya ng marker tapes sa floor plan, habang may hawak na chalk sa kabilang kamay. Ang dumi ng jeans niya, may alikabok sa shirt, pero parang hindi niya napapansin.

Ako rin, hindi ko na napansin na nakangiti na ako habang tinitingnan siya.

---

“Uy.”

Napalingon ako. Si Lissa, may dalang cold water.

“Ano?” tanong ko, trying to act normal.

“Kanina ka pa nanonood dyan ha. Akala ko ba allergic ka sa mukha ng architect na yan?”

“Hindi naman ako nanonood—”

“Rina. Halos tuluan mo na ng pawis yung listahan mo.”

Tumawa siya, umupo sa tabi ko, at binigyan ako ng bote ng tubig.

---

“Galit ka pa ba talaga?” tanong ni Lissa, raising an eyebrow. “O kinikilig ka na?”

Almost naibuga ko yung tubig na iniinom ko.

“Hoy!”

“Halata kaya. Kanina pa ako nakamasid sa’yo.”

“Hindi no. Curious lang ako kasi ang sipag niya bigla.”

“Oh. Sipag lang? Hindi gwapo?”

“Lissaaa!”

Natawa siya. “Okay, sige na. Mag-deny ka pa. Pero alam ko na. Hindi mo na yan makakalimutan.”

“Hay naku.”

---

Pero kahit pa anong deny ko, totoo, ang gulo na ng isip ko.

Sabi ko pa sa sarili ko dati, wala akong pakialam sa kanya. Pero ngayon?

Bakit lagi ko siyang hinahanap sa crowd?

Bakit kapag tumatawa siya, parang automatic na napapangiti rin ako?

Bakit kapag tinatawag niya pangalan ko, iba yung kilig?

---

Kanina, habang nagpapahinga yung volunteers, lumapit siya sa akin.

“Rina, okay ka lang?”

“Ha? Oo. Bakit?”

“Kanina ka pa kasi parang malayo ang tingin mo.”

Grabe, nahuli pa talaga ako.

“Wala. Nag-iisip lang ng tasks bukas.”

“Sure ka?”

Tumango ako at kunwaring busy ulit sa clipboard. Pero nakita ko yung smirk niya bago siya lumayo.

At parang narinig ko pa, mahina lang:

“Cute.”

CUTE?!

---

Kinagabihan, nasa kwarto na ako. Nakahiga sa kama, staring sa ceiling.

Hindi ko na mabilang ilang beses ko na na-replay yung nangyari kanina sa utak ko.

Bakit ba ganito?

Dati, pag naaalala ko si Dominic, naiinis ako. Ngayon?

Ngayon, naiilang na ako sa sarili ko kasi…

…parang gusto ko siyang makita ulit bukas.

---

Nag-vibrate ang phone ko.

Dom: Thanks sa listahan ng donors. Malaking tulong.

Simple lang ang text niya. Pero bakit parang ang saya ko bigla?

Rina: No problem. Good job today sa booths.

Dom: Wow. Pinuri mo ako. Screenshot ko to.

Rina: Grabe ka. Huwag mo ko iblackmail sa future ha 😂

Dom: Hindi ko kailangang i-blackmail. Magpapapuri ka na lang ulit next time.

Rina: As if. 😂

Pero totoo, natutuwa na rin ako.

---

Kinabukasan, maaga akong pumunta ulit sa plaza. Akala ko mauuna ako sa lahat.

Pero andun na naman siya.

Nag-iinspeksyon ng mga booth frames, kausap ang volunteers, tinutulungan mag-level ng platform.

Seryoso ang mukha. Focused.

At eto na naman ako.

Nakatayo sa gilid, nakatingin.

---

“Rina?”

Nagulat ako. Si Lissa na naman, lumitaw mula sa likod ko.

“Bakit ba parang lagi mo akong hinuhuli?”

“Bakit ba parang lagi kang nahuhuli?”

Umirap ako at kunwaring busy na tumingin sa clipboard ko.

“Hindi ko alam anong trip mo, pero I swear, Lissa, wala ‘to.”

“Tingin mo lang.”

---

Habang busy si Lissa sa pagkuha ng pictures ng setup, napalingon ako ulit kay Dominic.

This time, he caught me.

Nagkatinginan kami saglit.

Ngumiti siya.

At ewan ko ba. Hindi ako makatingin ng diretso pabalik.

Napatungo na lang ako at kunwaring nag-aayos ng mga papeles.

Pero grabe. Ang bilis ng tibok ng puso ko.

---

Later, nag-coffee break ang team. Dominic sat across me sa picnic table.

“Okay pa energy mo?” tanong niya.

“Okay lang. Ikaw?”

“Okay lang din. Pero alam mo, may magic talaga yung ngiti mo.”

“Ha?”

“Kanina pa kasi ako napapangiti din kapag nakita kitang tumatawa or nag-e-encourage ng volunteers. Nakakahawa.”

Hindi ko alam anong sagot.

Tumawa na lang ako, trying to hide the kilig.

---

Kinagabihan, habang nag-aayos ng planner, natigilan ako.

Sino na ba talaga si Dominic para sa akin?

Hindi ko alam.

Pero sure ako sa isang bagay — excited na akong magtrabaho ulit bukas.

At ang dahilan?

Siya.