รับผิดชอบแค่ลูก

รถยนต์คันหรูจอดลงหน้าบ้านหลังเล็ก อัครราชไม่รอช้าก้าวขาลงไปทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่มารวีวิ่งเข้ามากอดเขาไว้แน่น ใบหน้าไร้เครื่องสำอางเต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อนั่งรอจนเลยเวลา เสี่ยก็ไม่มาสักที ความน้อยใจ เสียใจเกาะกุมจนปวดร้าวหัวใจอย่างหนัก แต่พอเห็นหน้าของเสี่ย ความรู้สึกพวกนั้นก็ปลิวหายไปทันที 

“หนูนึกว่าคุณจะไม่มา” มารวีอายุ 25 ปีแล้ว แต่ที่แทนตัวว่าหนู เพราะแอบได้ยินอารยาพูดกับเสี่ยแบบนั้นบ่อยๆ เสี่ยเองก็ดูชอบใจ เธอจึงแทนตัวด้วยคำนี้ให้ชิน 

“ก็บอกว่าจะมา” มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ เขาไม่ใช่คนใจร้าย และแพ้น้ำตาผู้หญิงพอสมควร เป็นคนที่เด็ดขาดในบางเรื่องก็จริง แต่กลับขี้สงสารจนกลายเป็นจุดอ่อนที่ตัวเขาเองก็แก้ไม่ได้สักที 

“เมื่อไหร่คุณขุนจะหย่าคะ หนูกับลูกทนปวดใจไม่ไหวหรอกนะคะ”  

เพราะความร้อนใจ ทำให้มารวีไม่ทันได้ดูให้ดีเสียก่อน ว่าเสี่ยมาหาด้วยเรื่องอะไร อัครราชได้แต่ถอนหายใจ ในเมื่อเธอเปิดมาเองแบบนี้ จะเสี่ยงไม่พูดถึงก็คงไม่ได้ พยุงร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งในห้องรับแขก ตั้งท่าเตรียมพร้อมก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป 

“ฉันหย่าไม่ได้ ฉันจะชดเชยให้เธอกับลูกตามสมควร ช่วยรับไปทีเถอะนะ” 

“อะไรนะคะ ไม่ได้นะ เราคุยกันแล้ว ว่าคุณจะรับหนูกับลูกอย่างถูกต้อง แล้วทำไมวันนี้มาพูดแบบนี้ค่ะ คุณจะให้ลูกของเราได้ชื่อว่าเป็นลูกเมียน้อยจริงๆเหรอคะ”

 มารวีพูดจบก็ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น ในหัวคิดหาคำพูดมากมายมาเปลี่ยนใจผู้ชายตรงหน้า 

“ฉันหย่ากับอารยาไม่ได้ ส่วนลูก ถ้าเธอไม่ติดอะไรฉันจะรับเลี้ยงเอง” 

“หนูไม่ยอม ถ้าคุณคิดจะเอาแค่ลูก หนูไม่ยอมแน่ คุณก็รู้ว่าหนูรักคุณขุน” 

ใบหน้าสวยนองน้ำตา ถึงเธอจะไม่ได้สวยอย่างอารยา แต่ก็ใช่ว่าจะขี้เหล่ ก่อนที่อารยาจะมา เธอก็เป็นดาวเด่นในบริษัท ซ้ำยังหมายปองเขามานาน ตั้งแต่เข้ามาเทคโอเวอร์บริษัทนี้แรกๆด้วยซ้ำ

“แต่ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเธอก็รู้”

เขาเคยคุยกับเธอแล้ว ตั้งแต่แอบได้เสียกันครั้งแรก ในวันที่มีงานเลี้ยงเมื่อสามเดือนก่อน เขาไม่ได้รักชอบเธอ แต่ที่เผลอไปมีอะไรด้วย เพราะเขาเมา เขาจำเรื่องในคืนนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ตื่นมานอนแก้ผ้าอยู่กับเธอบนเตียง มันก็เลี่ยงที่จะไม่รับผิดชอบไม่ได้ หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยมีอะไรกับเธออีกเลย ก่อนเธอจะบอกเขาว่าเธอท้อง และเรียกร้องให้เขาแต่งงานด้วย

“แล้วคุณมาทำดีกับหนูทำไมคะ”

“เพราะเธอท้องลูกของฉัน”

“ถ้าไม่มีลูก คุณก็คงไม่ทำดีกับหนูใช่ไหม ลูกที่เกิดมาเพราะความไม่ได้ตั้งใจ คุณไม่ต้องเอามันไว้หรอกค่ะ เอามันออกไปเลย นี่แน่ะ!” 

มือเล็กยกขึ้นทุบที่ท้องไปมา จนมือหนาต้องคว้าตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น เพื่อกันไม่ให้เธอทำอะไรลูกของเขาได้อีก ถึงเขาไม่ได้รักเธอ แต่เขารักลูก และเขาอยากรับผิดชอบ แค่ลูก 

“ฮือ คุณขุนใจร้าย ฮือ หนูจะไปเอาเด็กออก ฮือ” 

“อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ฉันลำบากใจนะ เธอก็รู้ว่าคืนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ” 

มือหนาลูบขึ้นลงเบาๆกับแผ่นหลังเล็ก เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะนอกใจภรรยา ไม่ได้ตั้งใจจะทำผิดแบบนี้ด้วย แต่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว บอกว่าไม่ได้ตั้งใจมันก็เหมือนแก้ตัว แต่เขาไม่อยากเลิกกับอารยา เขากับเธอยังมีอะไรที่ต้องเรียนรู้กันอีกเยอะ ตอนนี้เขากับเธอกำลังไปกันได้ดีกว่าเมื่อก่อนซะอีก เขาไม่อยากเสียเธอไป

“ก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องยอมให้หนูเอาลูกออก”

“ไม่ได้!” 

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อคุณไม่ได้ตั้งใจให้เด็กมันเกิดมา หนูก็ไม่อยากให้ลูกของหนูดึงรั้งคุณไว้หรอกค่ะ พรุ่งนี้หนูจะเอาเด็กออก” 

 “ไม่ได้นะมาร์” 

ตุบ!ตุบ! “เสี่ยบ้า” 

มือเล็กๆยกทุบอกแกร่งสองสามที ปล่อยก้อนสะอื้นกับน้ำตาไหลลงอาบน้ำไม่หยุด เขาไม่คิดจะหย่าจริงๆ ซ้ำยังจะทิ้งเธอแล้วเอาแต่ลูก เธอไม่ยอมหรอก ไม่เด็ดขาด! 

“อย่าทำเด็กเลยนะ ถือว่าฉันขอ” 

“แล้วเสี่ยจะให้หนูทำยังไง ในเมื่อคุณไม่ต้องการหนูกับลูก” 

“เธอช่วยรับเงินไปไม่ได้เหรอ”

“เสี่ยคิดว่าเงินมันมีค่าเหรอคะ เสี่ยคิดว่าเงินของเสี่ยมันเปลี่ยนเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับหนูได้อย่างนั้นเหรอ”

“เธอจะให้ฉันทำยังไง”

“ถ้าเสี่ยไม่หย่า หนูจะเอาลูกออกค่ะ เสี่ยกลับเถอะค่ะ หนูให้เวลาเสี่ยสามวัน ถ้าไม่ได้ตามนั้น เสี่ยต้องยอมให้หนูเอาเด็กออกทันที ก่อนที่มันจะโตมากกว่านี้จนเอาออกไม่ได้ ”

มารวีเดินหนีขึ้นไปบนห้องนอน ทั้งที่น้ำตานองหน้า ทิ้งตัวลงบนที่นอนแรงๆ อย่างไม่ใส่ใจลูกในท้องที่จะเกิดมาสักนิด ลูกที่เกิดมาจากความผิดพลาด ถ้าไม่เอามันออกตั้งแต่ทีแรกก็ดีแค่ไหนแล้ว ถ้าบีบให้เขาหย่าด้วยเรื่องท้องไม่ได้ ก็คงต้องบีบให้เขาหย่าด้วยเรื่องอื่น 

อัครราชก้าวขาออกจากบ้านแทบไม่ไหว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกดทับจนหนักอึ้งไปหมด เขาไม่ใช่คนดี แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะเลวได้ขนาดนี้เลย ทำลายชีวิตคนอื่นไม่พอ ยังทำลายชีวิตครอบครัวที่ตัวเองวาดฝันลงไปด้วย 

เขาเคยเป็นคนแบบนั้น เคยเจ้าชู้ไปเรื่อยเพราะไม่อยากจะลงหลักกับผู้หญิงคนไหน แต่กลับถูกใจอารยาจนตัดสินใจปุบปับว่าจะแต่งงาน แม่เองก็เห็นดีเห็นงาม เพราะท่านเป็นคนแนะนำให้เขาไปเจอเธอ คิดว่ามีอารยาแล้วจะหยุดทุกอย่างเพื่อเธอ แต่คนสันดานมันเคยเลว คำที่คนว่าสันดานมันแก้ยากเขาเองก็เริ่มเชื่อ มันคงเป็นสันดานเลวทรามที่มีอยู่ในตัวเขาเอง เรื่องมันถึงได้ยุ่งเหยิงอยู่แบบนี้

“ไม่ได้ผลเหรอครับ” ปณิธานถามเจ้านายที่ออกจากบ้านมาด้วยสภาพเหมือนคนใกล้ตาย เดินไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เมื่อท่าทางของเจ้านายดูแย่กว่าที่คิดไว้ซะอีก 

อัครราชนั่งคิดอะไรเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาขมวดมุ่นอยู่ตลอด เขาจะบอกอารยาว่ายังไงละทีนี้ เขานึกว่าเรื่องทุกอย่างจะแก้ง่ายๆ ที่ไหนได้ ยิ่งแก้ยิ่งยาก ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เขาคิดไว้เลย

“แวะบ้านแม่ฉันที”

“ป่านนี้เหรอครับ?”

“อืม” 

“แต่คุณไอซ์เธอคงรอเสี่ยอยู่”

“เดี๋ยวฉันโทรบอกเธอเอง”

รถคันหรูเปลี่ยนทิศทาง เลี้ยวซ้ายตรงไปที่บ้านของบุพการีที่เสี่ยขุนรักมากว่าหญิงใดในโลก บ้านหลังเล็กดูอบอุ่น บ้านที่เขาชอบหนีความวุ่นวาย มาพึ่งใบบุญของท่าน