Semua Bab เหมยฮวาฤดูหนาว: Bab 111 - Bab 120

คิดแล้วจงหยางก็นึกถึงวันที่ตนไปพบท่านแม่ทัพกำลังซักชั้นในให้ฮูหยินตนอย่างทะมัดทะแมง มิหนำซ้ำท่านแม่ทัพยังเอามากางตรวจดูความสะอาดอีก คิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าผู้คุ้มกันสกุลจ้าวพลันแดงขึ้นมาทันที“เซียนพิษ ข้ามีเรื่องมาบอกท่าน”หยางมู่ฉินก้าวเข้ามาหา พร้อมส่งเสียงบอกกล่าว ก่อนจะหย่อนกายลงบนเก้าอี้ด้านหน้าฮ

ค่ำคืนนี้ในจวนไร้พ่ายเงียบสงบ ไร้เสียงแมลงและสรรพสิ่งใดๆ ให้ได้ยิน บุรุษวัยกลางคนที่เดินเคาะโมงบอกยาม เดินผ่านไปพลางชะโงกหน้ามองผ่านประตูจวนอย่างสงสัย เพราะปกติเวลาที่เขาผ่านมักจะเจอคนยืนเฝ้าหน้าจวนอย่างขันแข็ง แต่วันนี้ไร้วี่แววของคน แม้แต่เสียงร้องของแมลงก็ไม่มีดังให้ได้ยิน ทว่าเขาก็ทำได้เพียงสงสั

ท่านเสนาบดีกรมโยธาถูกจับโยนออกจากจวนสกุลจ้าวในสภาพน่าอนาถ บรรดาชาวบ้านที่มามุงดูต่างพูดคุยกันสนุกปาก แต่ทุกคนล้วนมีความเห็นตรงกันนั่นคือ ‘สมน้ำหน้า’ เพราะหากจะบอกว่าสกุลเยว่อาศัยบารมีความเป็นพระญาติของเชื้อพระวงศ์กดขี่ข่มเหงทำร้ายผู้อื่น สกุลลู่เองก็อาศัยความเกี่ยวดองกับสกุลเยว่มาทำร้ายผู้คนเช่นกัน

จบคำพูดประโยคนั้นของคุณหนูจ้าว ทุกคนในท้องพระโรงพลันเงียบเสียง เพื่อรอฟังคำที่นางกำลังจะเอ่ย เยว่หลินหรี่ตามองอีกฝ่ายเขม็ง ในใจเกิดลางสังหรณ์ว่าเหตุการณ์จะไม่เป็นไปตามที่เขาคิด จ้าวเหมยฮวาเหยียดกายตรง สองมือประกบวางในตำแหน่งที่ควรอยู่ ใบหน้างดงามมองไปข้างหน้าไม่สูงและไม่ต่ำเกินไป ดวงตาดอกท้อสบประสาน

ผู้คนต่างพึมพำชื่อของลู่เจียงสือ ดวงตาของพวกเขาล้วนมีแววแตกตื่นตกใจ กับสภาพไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนของเสนาบดีกรมโยธา โดยเฉพาะเยว่หลิน อันที่จริงเยว่หลินนั้นพอเดาได้หลายส่วน เพราะเขาเป็นผู้สั่งให้ลู่เจียงสือนำคนไปจัดการพาตัวนังเด็กตระกูลจ้าวมาที่นี่ แต่ร่ำไห้รออยู่นานก็ไม่เห็นแม้เงาของลู่เจียงสือ ในใจอัคร