บททั้งหมดของ เหมยฮวาฤดูหนาว: บทที่ 1 - บทที่ 10

เจ้าของร่างระหงยืนแหงนหน้าแผดเสียงหัวเราะดังลั่น เรียกได้ว่าไม่สนฟ้าแคร์ดินใดๆ ทั้งสิ้น เธอในตอนนี้ไร้ความรู้สึกเสียใจต่อการจบชีวิตของตัวเองอย่างสิ้นเชิง ความยินดีนั้นมีมากมายจนทำให้ไม่ทันได้สังเกตว่าห่างออกไปยังมีสายตาอีกสองคู่จับจ้องมาที่ตน“แน่ใจแล้วหรือท่านผู้เฒ่า ว่านางเป็นวิญญาณจากเขตของท่าน”

ในช่วงเวลาของการรอคอย ยามเช้าตรู่ของวันที่สี่ แสงสีทองของดวงอาทิตย์เริ่มสาดส่องจับขอบฟ้ารำไร พระจันทร์ทิ้งตัวร่วงหล่นลงสู่พื้นผิวน้ำ ดวงดาราน้อยใหญ่บนผืนฟ้าต่างพากันหลบเร้นกายเหมยฮวาสีแดงสดเบ่งบานงามสะพรั่ง หยาดน้ำค้างเกาะตามกลีบดอกสีสดใส สะท้อนแสงแวววาวหยอกล้อกับแสงอ่อนๆ ในยามเช้า ส่งผลให้ทิวทัศน์

แม่ทัพไร้พ่ายเร่งฝีเท้าเดินจ้ำอ้าวด้วยความเร็วหลังจากที่สลัดเสนาบดีฝ่ายซ้ายออกไปให้พ้นทางตนได้ ถึงแม้จะข่มขู่ให้อีกฝ่ายหยุดความคิดเช่นนั้นไปแล้ว ทว่าใบหน้าคมเข้มของแม่ทัพยังคงมีริ้วรอยแห่งความกังวลใจแฝงอยู่ไม่น้อย เพราะเขาไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด หากอีกฝ่ายไม่เกรงกลัวคำขู่เช่นหมูไม่เกรงน้ำร้อน คิดหา

จ้าวเฟยเซียน ฮูหยินหนึ่งเดียวแห่งจวนไร้พ่ายยืนตัวตรงสง่าจ้องมองบรรดากลุ่มคนที่ยืนแออัดกันอยู่หน้าจวนนางพ่นลมหายใจขึ้นจมูกน้อยๆ นับเป็นเวลาเกือบปีแล้วกระมังที่จวนไร้พ่ายมักจะมีชาวบ้านชาวเมืองแห่แหนกันนำข้าวของมามอบให้แก่คุณหนูจ้าวเสมอ เช่นวันนี้ส่วนสาเหตุน่ะหรือ เป็นเพราะแม่ทัพผู้เป็นสามีตัวดีของนา

ยามเช้าตรู่... ของวันหยุดอันแสนสบาย ณ จวนไร้พ่ายทว่ายามนี้เจ้าของจวนกลับยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าเรือนตนเอง ที่สำคัญ... รอบกายยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายความหงุดหงิด จนบ่าวไพร่ในเรือนต่างพากันหลีกหนีไม่กล้าสู้หน้า ใบหน้าคมสมชายที่แม้จะล่วงเลยมาจนถึงวัยใกล้หลักเลขสามแล้วแต่ยังคงดูดีจนน่าอิจฉาทั้งที่วันนี้เป็นว