CHAPTER 5: Controlling

I stood in front of the mirror, fidgeting with the neckline of my borrowed designer dress.

It was off-shoulder, in deep emerald silk, clinging to my body like a second skin. The fabric screamed elegance, wealth, and perfection—none of which I felt as I stared at my reflection. Tinakpan ng makeup artist ang pasa malapit sa may collarbone ko. Nakuha ko ito dahil sa isang accident sa isang stunt na ginawa ko last week. The hairstylist had curled my hair into soft waves that framed my face like a halo.

Banayad, ngunit malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko sa ere habang pinagmamasdan ang sarili. I looked like someone else. Well, that was the whole point. Ibang character ang gagampanan ko ngayon.

“Ten minutes.”

Napalingon ako nang marinig ko ang boses ni Jason mula sa may pintuan.

“You good?”

“Hindi,” sagot ko at nagbuntong hininga ulit. “Pero pipilitin ko.” I grabbed the clutch, took one last look at myself, and stepped out.

Gabriel was waiting by the elevator, already dressed in a tailored black suit that fit him like sin and command. He didn’t glance my way immediately, scrolling through something on his phone. Pero mayamaya, nang mag-angat siya ng mukha, he saw me walking in the hallway.

Habang pinagmamasdan ko rin siya, parang may nakita akong kakaiba sa mukha niya. Although saglit lang iyon, pero parang na-amazed siya habang pinagmamasdan ako?!

Oh, for Pete’s sake, Reeyah! Masiyado ka namang assuming. Gusto kong pagtawanan ang sarili ko ngayon dahil sa naisip ko.

“You clean up well,” sabi niya nang tuluyan akong makalapit sa kaniya.

“Salamat sa mga tumulong para ayusan ako,” sarkastikong sabi ko naman sa kaniya.

“Ready?”

Muli akong nagbuntong hininga. This time, marahas. “No. But let’s do it anyway. Bayad naman ang acting skills ko.”

Magkaagapay kaming pumasok sa elevator.

Kabado man at parang feeling ko umiikot ang sikmura ko, wala na akong choice kung ’di harapin ang mga mangyayari ngayong gabi.

Nang bumukas ulit ang pinto ng elevator, huminga akong muli bago tuluyang lumabas habang nasa tabi ako ni Gabriel. His hand settling firmly possessively on the small of my back. It wasn’t a touch meant for affection. It was choreography. Kasama ito sa pagpapanggap namin.

The Del Rosario Tower lobby had been transformed into a media circus. Red carpet. Flashing lights. A crowd of journalists and reporters buzzed with energy, cameras aimed like weapons.

This wasn’t just a press conference. It was a spectacle.

Hindi pa man kami tuluyang nakararating sa bulwagan ng lobby, pero kaagad na nagkislapan ang flash ng camera ng mga taong naroon at naghihintay sa pagdating namin—ni Gabriel.

“Mr. Del Rosario, totoo po ba ang balita? Kasal ka na?”

“Sino itong babaeng kasama mo, Mr. Del Rosario? What does she do?”

“Matagal na ba kayong may lihim na relasiyon? Matagal na ba ninyong itinatago sa public ang relasiyon ninyong dalawa?”

“Is she pregnant?”

Muntikan pa akong mabulunan kahit walang laman ang bibig ko dahil sa narinig kong huling tanong.

Nang itaas ni Gabriel ang kanang kamay niya, biglang nanahimik ang mga reporters na naroon at nagkakagulo.

“Let me clarify.”

Kalmado lang ang boses niya, kontrolado at masiyadong confident. Well, nakabibilib siya. Just like that, napatahimik niya ang mga tao. Kakaiba ang lalaking ito. Parang mga maaamong tuta ang mga reporters na naroon sa isang salita niya lang.

“This is my wife, Reeyah Del Rosario,” pag-aanunsyo niya. “We were married in private a week ago. We chose to keep it quiet out of respect for our families, but today, we’re proud to share our happiness with the world.” Lumingon siya sa akin, and for the first time, nakita ko ang ngiti sa mga labi niya. Although alam kong fake iyon, pero may parte sa puso ko ang bahagyang natuwa dahil doon. Nang maramdaman ko ang masuyo niyang paghaplos sa likod ko, pinilit kong ngumiti at humarap sa camera.

“Um, we met last year through mutual friends,” sabi ko, the lie rolling off my tongue smoother than I expected. “Things moved fast, but . . . when you know, you know.” Lumingon ako sa kaniya at mas lalong pinalapad ang ngiti sa mga labi ko.

“Mrs. Del Rosario, you’re not from showbiz or politics. What do you do?”

“I work in film. Behind the scenes,” sagot ko, nakangiti pa rin nang malapad.

It wasn’t a lie. Just not the full story.

Gabriel pulled me close, his arm wrapping around my waist as if we’ve done this a hundred times.

“Smile,” he murmured, voice low against my ear.

Ano pa bang smile ang gusto niyang gawin ko? Kanina pa ako ngumingiti na halos mapunit na ang mga labi ko.

Pero hindi na rin ako nagreklamo. I pushed myself to smile brighter, offering the best smile I could muster.

The cameras clicked. Flashes went off like fireworks.

I could feel the weight of Gabriel’s palm on my lower back, the press of his body against mine. His scent—expensive cologne and something darker, sharper, made my head spin.

He played the part of the devoted husband perfectly, and I hated how easily I fit into the role of doting wife.

Paniwalang-paniwala naman ang lahat ng taong nasa lobby ng DRG building na totoo nga ang relasiyon namin ni Gabriel. Oh, well, that’s the goal.

Maraming tanong ang mga reporters na sinagot naman ni Gabriel na parang natural lang, and even me. Maraming kasinungalingang sagot. That’s part of my job.

MARAHAN akong nagbuntong hininga habang hinihilot ang sintido kong medyo kumikirot. Kararating lang namin sa penthouse ni Gabriel galing sa lobby para harapin ang napakaraming tanong ng mga reporters.

Kaagad kong hinubad ang suot na six inches heels. Nang maramdaman ng mga paa ko ang malamig na marble floor, feeling ko, saka lamang ako nakahinga nang maluwag.

“Well, hindi ko inaasahan ang ibang tanong ng reporters. Medyo kinabahan ako roon,” sabi ko.

Naglakad siya palapit sa center table habang niluluwagan ang suot na necktie. Dinampot niya ang bote ng alak na naroon at nagsalin siya sa isang baso.

“You did will,” wika niya.

Seryosong tingin ang ipinukol ko sa kaniya habang nakatayo pa rin ako sa gitna ng malawak na entrance ng penthouse, nakapamaywang. “Iyon lang ’yon? No thank you for lying to the entire country with me?”

I saw his brow raised. “Thank you, Ms. Olivar.” There’s a hint of sarcasm in his tone.

Kunwari ay ngumiti ako. “Wow. The great Jurgen Gabriel Del Rosario says thank you. Sana pala na-record ko ang sinabi mo,” wika ko, upang sakyan ang sinabi niya.

Bumuntong hininga siya ulit at pinaningkitan ako ng mga mata. “Sarcasm doesn’t suit you.”

“Neither does emotional constipation, but here we are.”

Saglit niya akong tinitigan, pagkatapos ay nag-iwas din ng tingin sa akin. “We’ll be expected to appear at a gala next week. Charity event. Black-tie. High society.”

“Iyon ang pinasok kong trabaho sa ’yo.”

“You signed the contract.”

Nagkibit lamang ako ng aking balikat, pagkuwa’y naglakad ako palapit sa mahabang couch. Pabagsak akong umupo roon. “The almighty contract.”

Umupo na rin siya sa isang single couch. Nagdekuwatro pa ang mga paa niya habang seryoso pa rin siyang nakatitig sa akin.

“Why did you agree?” tanong niya. “Really.”

Saglit akong tumahimik. Napatitig ako sa mga kamay ko na nasa ibabaw ng kandungan ko. I thought of my mother’s oxygen mask, of Mien crying quietly at 3AM. Of rejection emails, of near-death stunts, of being invisible.

Mayamaya, muli ko siyang tiningnan. “Well, throughout my entire career as a stunt performer, I’ve never been offered a job like this—especially not with that kind of money. Napakalaki ng sampung milyon para tanggihan ko.”

Hindi siya umimik.

Namayani ang nakabibinging katahimikan sa pagitan naming dalawa.

Ilang sandali pa ang lumipas, inisang lagok niya ang natitirang alak sa kaniyang baso, pagkuwa’y tumayo na rin sa kaniyang puwesto. “You’ll be assigned a stylist and a driver starting tomorrow. Keep your schedule open for interviews, and stay away from the press unless I’m present.”

Bahagyang nagsalubong ang aking mga kilay. “Ganito ka ba talaga ka-controlling sa mga taong nasa paligid mo or is it just with wives-for-hire?” sa halip ay tanong ko sa kaniya.

Tinapunan niya ako ulit nang napakaseryosong tingin. “I’m not used to people disobeying me, Ms. Olivar.”

Natawa ako nang pagak. “Good thing I’m not people.” Hindi ako nag-alinlangang makipagtitigan sa kaniya hanggang sa siya na ang kusang nag-iwas ng tingin sa akin.

“Good night, Reeyah!”

Nang tumalikod siya, sinundan ko na lamang siya ng tingin hanggang sa makapasok siya sa isang pinto—his room.

“Good night, Mr. Controlling.”