Lahat ng Kabanata ng รักนี้ข้าสมยอม: Kabanata 71 - Kabanata 80

จวนเยี่ยนอ๋องอู๋หมิงเข้าพบเยี่ยนอ๋องทันทีหลังจากทราบเรื่อง พระองค์ทรงตระหนักได้บางสิ่งจึงตรัสกับอู๋หมิงตามตรง “ตอนนี้ไม่มีภารกิจลับสำคัญหรือเร่งด่วนอันใด เจ้าสามารถกลับไปจัดการปัญหาที่บ้านเดิมได้ เพียงแต่การเดินทางของเจ้ามีหูตาจับจ้องมากมาย หลานชายข้ากับเหล่าขุนนางใต้อาณัติของพวกเขา ส่วนใหญ่ล้วนสนใจความเคลื่อนไหวของเจ้าไม่น้อย เกรงว่าจะไม่ง่าย”“ขอท่านอ๋องโปรดวางพระทัย กระหม่อมคิดการณ์เตรียมไว้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”เยี่ยนอ๋องพยักหน้าพึงพอใจในความรอบคอบนี้ “อืม เช่นนั้นก็ดี รีบไปรีบมาแล้วกัน ข้ารออยู่”“พ่ะย่ะค่ะ”อู๋หมิงปล่อยข่าวคำสั่งจากเยี่ยนอ๋องส่งเขาเดินทางไปค่ายชายแดนตะวันตก สั่งให้เจาจวิ้นปลอมตัวเป็นเขาและให้โจวเจินปลอมตัวเป็นหลิวหนิง เมื่อทั้งคู่นั่งรถม้าเดินทางออกไปทางทิศตะวันตก พร้อมผู้คุ้มกันเป็นโขยงตามฐานะตัวแทนท่านอ๋อง ฝุ่นควันไม่ทันอ่อนจาง ก็เห็นชาวบ้านที่เดินปะปนกับคนทั่วไปพลันเร่งรีบลอบติดตามรถม้าคันนั้น จังหวะเดียวกันอู๋หมิงกับไป๋เล่อชิงที่ปลอมตัวเป็นคนแก่ก็เดินทางไปทิศตรงข้ามระหว่างเดินทาง ขบวนจำต้องหยุดที่จุดพักม้า สองคนที่ปลอมตัวเป็นสามีภรรยาอย่างเจาจวิ้นและโจวเจินจ

ไป๋เล่อชิงพยักหน้าเข้าใจ ได้ยินเขาพูดต่ออีกว่า “สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ข้าต้องการเรียกคืนสถานะสามีภรรยาระหว่างเรา”อู๋หมิงวางแผนเอาไว้เป็นอย่างดีไม่มีช่องโหว่ หากแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านและพบหน้ามารดา พลันพบว่าตัวเขามิอาจจัดการได้สมดังใจ...เพราะซืออวิ๋นไม่อาจเดินทางขึ้นเขาไปถือศีลที่วัดเกิดอะไรขึ้นกับท่านแม่ ไฉนถึงกลายเป็นเช่นนี้...ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อนภายในเรือนสกุลอู๋ ซืออวิ๋นกำลังนั่งจิบชาชมบุปผา จังหวะนั้นอาชุ่ยเปิดประตู รีบเดินเข้ามาหน้าตาตื่นลน“นายหญิง คนจากบ้านเดิมมาพบท่านเจ้าค่ะ”ซืออวิ๋นปรายตามอง เอ่ยเนิบนาบ “พี่สะใภ้กระมัง เชิญไปนั่งรอที่โถงรับรองก็ได้แล้วมิใช่หรือ ตื่นเต้นอันใด?”“คือว่า นายหญิงเจ้าคะ แต่...” อาชุ่ยยังไม่ทันบอก ประตูเรือนก็ถูกผลักเปิดดังปัง ซืออวิ๋นสะดุ้งโหยง เห็นเป็นพี่สะใภ้เดินปราดๆ เข้ามา พร้อมซือตั๋วที่นั่งเก้าอี้ล้อเข็น“พี่หญิง ท่านเข้ามาถึงที่นี่ได้อย่างไร?”ซืออวิ๋นถามอย่างมีโทสะ ช่างไร้มารยาทนัก!“เฮอะ ยังกล้าถาม” ซุนเหยียนชี้หน้าน้องสามี “เพราะเจ้า บุตรชายคนเดียวของข้าจึงมีสภาพเป็นเช่นนี้”ซืออวิ๋นนิ่วหน้าหันมองซือตั๋ว“ลูกชายของท่านขาห

นางเดินมานั่งลงข้างกายอู๋หมิง จับมือซืออวิ๋นขึ้นมากอบกุมไว้เช่นกัน นี่คือเรื่องเกินจินตนาการ นางไม่ได้คาดคิดเอาไว้ ในใจจึงเอาแต่พร่ำพรรณนา ท่านแม่ ข้าขออโหสิกรรม พวกเราอย่าได้มีความโกรธเกลียดต่อกันอีกเลยนะเจ้าคะ ขอท่านแม่หายป่วยเถิดเจ้าค่ะ แล้วข้าจะไม่เอ่ยถึงเรื่องที่ผ่านมาอีกตลอดชีวิตอาชุ่ยเพิ่งได้สติสังเกตรอบด้านพลันเบิกตาโต “น่ะ นายหญิงน้อย ไฉนท่านถึงได้...” มิใช่ว่าตายไปแล้วหรือ? “นายน้อย นั่นๆ ข้างกายท่าน ป่ะ เป็นผีหรือไม่? โอ๊ะ! ไม่ใช่ เป็นบ่าวตาฝาดกระมัง” สาวใช้แตกตื่นตกใจทำตัวไม่ถูกอย่างแท้จริงอู๋หมิงจึงเอ่ยเสียงเนือย “เจ้ามิได้ตาฝาดหรอก ภรรยาของข้ายังไม่ตาย อุบัติเหตุวันนั้นทำนางตกหน้าผาไหลไปตามกระแสธารได้รับการช่วยเหลือจากชาวประมง มีคนส่งนางไปหาข้าจนเจอ ไปบอกทุกคนตามนี้”“เจ้าค่ะๆ” อาชุ่ยรีบทำความเข้าใจอย่างรวดเร็ว แล้วออกไปประกาศตามคำสั่งจังหวะนั้น ซืออวิ๋นที่เดิมทีนอนนิ่งไม่รับรู้สิ่งใด จู่ๆ ก็คล้ายมองเห็นบางสิ่ง นางเบิกตากว้างอย่างหวาดผวา มีอาการสั่นเทาไปทั้งร่าง ขยับปากพูดว่า ยมราช ไม่ไปๆ นางพูดเช่นนั้นซ้ำๆ ไม่นานก็ค่อยๆ หลับใหลไปตลอดกาลกรรมคือผลจากการกระทำ ไร้ศ

เรือนเยี่ยเฟิงวันนี้ทุกคนต้องออกงานเลี้ยงร่วมกับเยี่ยนอ๋อง ทั้งอู๋หมิง เจาจวิ้น ไป๋เล่อชิงผู้เป็นสาวใช้ติดตามฮูหยินอู๋และโจวเจินผู้เป็นองครักษ์หญิงดังนั้น พวกเขาจึงต้องแต่งกายตามฐานะ“เสร็จแล้วหรือ?” ไป๋เล่อชิงถามอย่างแปลกใจ นางเพิ่งนั่งแวบเอง แต่งหน้าเสร็จแล้ว รวดเร็วปานนี้โจวเจินที่รับหน้าที่เป็นช่างแต่งหน้าร้อง “อือ...” ก่อนกระซิบว่า “เป็นคำสั่งอู๋หมิงน่ะ เขาไม่อยากให้เจ้างดงามเกินไป ประเดี๋ยวมีชายอื่นมาแย่ง”“...”ว่าแล้วก็รีบลุกขึ้นไปแต่งตัวแต่งหน้าให้เจาจวิ้นต่อ“มาๆ ท่านพี่อาหนิง วันนี้ข้าจะทำให้ท่านงดงามยิ่งกว่าทุกวัน สะคราญโฉมยิ่งกว่าใคร”“เยี่ยมเลย” เดิมทีเจาจวิ้นมักแต่งตัวแต่งหน้าให้ตัวเอง แต่วันนี้มีโจวเจินแต่งให้ เขามีความสุขอย่างยิ่งทั้งสองไม่สนใจใครอื่นอีก เสมือนใต้หล้านี้มีเพียงสองเรา ไป๋เล่อชิงจึงเดินไปหาอู๋หมิงที่ยืนกอดอกมองอยู่“ข้าเป็นแค่สาวใช้ที่งดงามไม่ได้หรือไร?”“ไม่ได้”“...!?”ไป๋เล่อชิงย่นคิ้ว อู๋หมิงยื่นนิ้วอุ่นคลึงจนคิ้วคลายแล้วว่าต่อ“เจ้าไม่รู้ตัวกระมังว่าตนเองมีเสน่ห์โดดเด่นปานใด”เป็นเพราะที่ชนบทผิงเจียคับแคบคนน้อย บุรุษที่เคยยลโฉมไป๋เล่อชิงมีแค่ไ

เปลี่ยนชุดเสร็จ สาวใช้คนเดิมก็กลับมา “ข้าแต่งหน้าให้”ไป๋เล่อชิงมุ่นคิ้ว “ไม่ต้องหรอก ไม่จำเป็นสักนิด”“ไม่ได้ๆ เจ้าต้องประทินโฉมด้วย”นางว่าพลางเชิดหน้าไปทางแสงเทียนให้เห็นชัดๆ ว่านอกจากชุดงามใบหน้าก็งาม ไป๋เล่อชิงพลันร้องอ้อสตรีคนเดิมจึงกล่าวต่อ “สาวใช้ที่นี่แต่งหน้าทาชาดให้เหมาะสม โดยเฉพาะยามที่จวนมีงานเลี้ยงยิ่งต้องงดงามให้มากเข้าไว้ หาไม่จะถือว่าไม่ให้เกียรติจวนเว่ย”ไป๋เล่อชิงมองสาวใช้ของจวนสกุลเว่ย เห็นว่าสะสวยอย่างตั้งใจจริงดังวาจา ได้ยินอีกฝ่ายพูดอีก “เจ้าเองก็ควรแต่งตัวให้งดงามเช่นเดียวกัน หาไม่จะถือว่าลบหลู่จวนเว่ย”พูดเหมือนสถานที่นี้ศักดิ์สิทธิ์ยิ่ง ไป๋เล่อชิงเลิกคิ้ว “ปานนั้นเชียว?”“ใช่ๆ มาเถิด นั่งลงตรงนี้” พาไป๋เล่อชิงนั่งลงที่เก้าอี้ จากนั้นก็บรรจงแต่งหน้าแต้มชาดอย่างตั้งอกตั้งใจแต่งไปแต่งมาก็ร้องโอ้โห อดมิได้ที่ชื่นชมจากใจ“ใบหน้าของเจ้าทำข้าตะลึงแล้ว ดูสิ ยิ่งแต่งยิ่งโดดเด่น ความงามสะดุดตานัก ไม่น่าเชื่อว่าเป็นแค่สาวใช้”เรื่องนี้นางพูดจริงมิได้โป้ปดแม้แต่น้อยไป๋เล่อชิงพลันคิ้วกระตุก จะถูกจับได้หรือไม่ว่าปลอมตัวมา หญิงสาวถึงขั้นยิ้มแห้งรีบยั้งมืออีกฝ่ายไว้ “พ