All Chapters of รักนี้ข้าสมยอม: Chapter 41 - Chapter 50

จวนเยี่ยนอ๋องหลังจากรายงานตัวและรายงานความคืบหน้าแก่เยี่ยนอ๋องแล้ว อู๋หมิงก็กลับเข้าเรือนพักส่วนตัว พบว่าเจาจวิ้นเองก็กำลังเดินเข้าประตูมาเช่นกัน“ไฉนเพิ่งกลับ มิใช่แยกกับข้านานแล้วหรือ?”เจาจวิ้นยิ้มกว้าง ตอบอย่างอารมณ์ดีว่า “ข้าถูกลอบสังหารอีกแล้ว กว่าจะเอาชีวิตรอดมาได้ ไม่ง่ายเลย”อู๋หมิงเดินมานั่งลงที่โต๊ะจิบชา ปรายตามองนิ่ง “ถูกลอบสังหาร! แต่หน้าบานยิ่งกว่าใบพัด?”คนถูกถามยังคงมีสีหน้ากรุ้มกริ่ม “ก็ใช่น่ะสิ”อู๋หมิงขมวดคิ้วถาม “จับตัวนักฆ่ามาสอบปากคำ สาวถึงตัวผู้บงการได้หรือไร? ถึงอารมณ์ดีปานนี้”เจาจวิ้นส่ายหน้าปฏิเสธนึกเสียดายแต่ก็ยังยิ้มอยู่ “จับไม่ได้ หนีไปหมดเลย ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว”“...” อู๋หมิงหมดคำจะเอ่ย “ในเมื่อจับคนร้ายไม่ได้ แล้วดีใจอันใดไม่ทราบ”เจาจวิ้นเดินไปเอนตัวนอนลงบนเตียง กระดิกเท้าเล่าอย่างอารมณ์ดี “ข้าเจอภรรยาของข้าแล้วปะไรเล่า” ยักคิ้วหลิ่วตา ว่าต่ออย่างคุยโวโอ้อวดต่อเนื่อง “ท่านไม่รู้ ตอนที่ข้ากำลังพลาดท่าเสียที เป็นนางที่ตะโกนก้ององอาจแล้วเข้ามาช่วยอย่างไม่คิดชีวิต และที่สำคัญยิ่งกว่านั้น บุรุษข้างกายนางก็เป็นสตรีปลอมตัว หาใช่คนรักใหม่ ฮ่าๆ”คนฟังพยักห

เจาจวิ้นพบว่าภายในเรือนสดใสขึ้นมาก “ไอ่โย่ ดูดอกไม้พวกนี้เถิด ไฉนเป็นเช่นนี้” ถามพลางกรีดนิ้วชี้ดอกไม้ในสวนอย่างมีจริตสตรีที่แนบเนียนอย่างหาตัวจับได้ยาก การแต่งหน้าทาชาดรวบผมก็เช่นกัน เขาทำได้ดีเสียจนสตรีสองคนจับพิรุธไม่ได้เลย เรื่องนี้แม้แต่ท่านอ๋องกับอู๋หมิงยังตกตะลึงแทบไม่เชื่อมาแล้ว “เจ้ากำลังดูแลดอกไม้ให้ข้าหรือ?”ไป๋เล่อชิงหันมายิ้มสดใส “เจ้าค่ะ พี่สาวอาหนิง”เจาจวิ้นพยักหน้าพึงพอใจ “ดียิ่งนัก ชิงชิงช่างใส่ใจ ข้าทำงานทุกวันไม่มีเวลาเข้ามาดูแลเลย”“ข้าไร้ฝีมือต่อสู้ มิอาจปกป้องพี่สาวได้ แต่จะช่วยดูแลเรือนให้อย่างดีเจ้าค่ะ อ้อ ข้ายังสามารถปลูกผักและทำอาหารได้ด้วย” ไป๋เล่อชิงเอ่ยอย่างขยันขันแข็งคุ้มค่าจ้างเป็นที่สุด อันที่จริง บุตรีสกุลใหญ่แม้อยู่หมู่บ้านห่างไกลเมืองหลวง การปลูกผักทำอาหารนับว่าไม่เหมาะสม ยิ่งไม่ควรทำเป็น แต่ไป๋เล่อชิงที่ถูกพี่หญิงกับฮูหยินใหญ่กลั่นแกล้งเรื่องเงินเบี้ยหวัดและตัดอาหารการกินบ่อยครั้งจำต้องปลูกผักเป็น ทำอาหารได้ หาไม่ คงอดตายไปนานแล้ว“พี่หนิงชอบหรือไม่เจ้าคะ?” ไป๋เล่อชิงแย้มยิ้มถามอย่างประจบเอาใจ อีกฝ่ายคือเจ้านายผู้จ่ายเบี้ยหวัดนี่นาเจาจวิ้นยิ้ม

ก่อนลงลายนิ้วมือ ไป๋เล่อชิงนั่งอ่านอย่างฉงนงุนงง มีหนังสือสัญญาเช่นนี้ด้วยหรือ นางไม่เคยเห็นนี่นา ตั้งแต่เด็กจนโตเคยเห็นแต่หนังสือขายตัวเป็นทาสแบบขายขาด อำนาจไม่มี อิสระไม่ให้ พูดอะไรก็ไม่ได้ ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ห้ามร้อง ห้ามบ่น ห้ามโต้แย้ง ถูกตีจนตายก็ยากจะเอาผิดเจ้านายไป๋เล่อชิงอ่านจบก็กล่าวตามตรง“งานของข้าคือทำอาหาร ดูแลดอกไม้ ปลูกผักได้ อ้าว แล้วทำความสะอาดเรือนกับงานจิปาถะอื่นๆเล่า?” นางถามเจาจวิ้น เพราะงานบ่าวรับใช้ต้องครอบคลุม“ข้ามีคนงานเข้ามาทำทุกห้าวันแล้วล่ะ” เขาว่า “อย่าไปแย่งงานคนอื่นสิ เจ้าทำแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ประเดี๋ยวเหน็ดเหนื่อยเกินไป เจ้าเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตข้านะ”ไป๋เล่อชิงตาโต “เช่นนี้ ค่าจ้างมิใช่ว่าแพงเกินไปหรือเจ้าคะ”“ไม่แพงเลยหากเทียบกับที่ข้ารอดตายมาได้”“แต่ว่า...”“ไม่มีแต่ ชิงชิงน้อยไม่ต้องคิดมาก”ครุ่นคิดครู่ใหญ่ ท้ายที่สุดไป๋เล่อชิงก็ยิ้มรับ “อืม เป็นเช่นนี้ก็ดี พี่หนิงเป็นสตรีที่เปี่ยมเมตตาเหลือเกินเจ้าค่ะ ใจดีเป็นที่สุด”“ข้าไม่ใจดีกับทุกคนหรอกนะ แค่พวกเจ้าเท่านั้น” เจาจวิ้นหันไปถามโจวเจินอย่างจริงจัง “ให้แก้ที่ใดหรือไม่? มีส่วนไหนในสัญญาไม่คลอบค

เรือนเยี่ยเฟิง ที่พักส่วนตัวของอู๋หมิง ตั้งอยู่ภายในจวนเยี่ยนอ๋องบ่าวชายเคาะประตู “คุณชายอู๋ มีคนขอพบขอรับ”อู๋หมิงที่กำลังนั่งจิบชาสั่งเสียงนิ่งๆ “เข้ามา”นักรบเงาเข้ามารายงานว่า “สายของเราส่งข่าวมาแล้วขอรับ”“ว่า?”“พบคนในภาพเหมือนแล้วขอรับ”คนฟังเงยหน้าวางถ้วยชาลงทันที “ที่ใด?”“ร้านเครื่องเขียนโม่จือ ตรอกฟาไฉ”อู๋หมิงมีหรือจะช้า “ไปกัน”ขณะเดินทางมายังตรอกฟาไฉ อู๋หมิงยังไม่ลืมสอบถามเพิ่มเติม “พบนางเมื่อไร? มีสิ่งใดเกิดขึ้นกับนาง”“เมื่อหลายวันก่อนขอรับ ข่าวว่านางมากับสหายเข้าไปในร้านโม่จือยามเซิน[1]เพื่อของานทำ แต่กลับหนีออกมาตอนค่ำยามซวี[2]”“หนีหรือ?” ตอนที่ถามก็ถึงหน้าร้านเครื่องเขียนโม่จือพอดี เห็นประตูร้านที่ปิดแต่ไม่สนิทดีเพราะมีร่องรอยพังเสียหายที่ยังซ่อมไม่เสร็จ อู๋หมิงส่งสายตาให้ผู้ติดตาม “พังประตูเข้าไป”โครม! ประตูที่พังอยู่แล้วยิ่งพังไปกันใหญ่ คาดว่าคงซ่อมยากกว่าเดิมถึงเจ็ดเท่าท่ามกลางบ่าวรับใช้ที่ตกใจจนแตกตื่นลนลาน อู๋หมิงเดินเข้ามายืนตระหง่านดุจพญามาร กวาดตามองทั่วเรือนด้วยสายตาเย็นชา หากไป๋เล่อชิงถึงขั้นหนีออกไป ย่อมมีเรื่องไม่ดีแน่ ยังต้องไว้หน้าใครหรือไร?ชาย

คล้อยหลังเหิงอุ้ย อู๋หมิงยังคงเดินตามหาต่อไป เผื่อโชคดีได้เจอไป๋เล่อชิงอยู่ในร้านใดสักร้านแถวนี้ ทว่าเดินหาจนทั่วตรอกซอกซอยกลับไร้วี่แววอย่างสิ้นเชิงกระทั่งเดินผ่านมาถึงเรือนซานเหอย่วนหลังหนึ่ง ชายหนุ่มจดจำได้ว่าเป็นเรือนของเจาจวิ้นที่ซื้อเอาไว้ เขาหยุดเดิน เพ่งมองผ่านช่องประตูเข้าไปก็ได้เห็นสตรีผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่หน้าเรือนพอดี แม่นางน้อยผู้นี้ สวมชุดสีชมพูดอกเหมย กำลังเริงระบำด้วยกิริยาพลิ้วไหวที่ไม่เหมือนนางรำทั่วไป ท่วงท่ากระโดดโลดเต้นพิกลบทเพลงท่วงทำนองที่นางขับร้องล้วนแปลกแปร่ง แบบที่ชั่วชีวิตของเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยสักครา กระนั้นกลับน่าฟังอย่างประหลาด อู๋หมิงคิดพลางกวาดตามองเรื่อยเปื่อยพบว่าเบื้องหน้าของสตรีที่ร้องเพลงมีสตรีอีกคน กำลังนั่งเท้าคางฟังอยู่ด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มอู๋หมิงเพ่งพิศใบหน้าจืดชืดนั้นนิ่งๆเท่าที่เขารู้ เจาจวิ้นให้สตรีสองคนมาอยู่ที่เรือนนี้เพื่อตอบแทนบุญคุณ คนหนึ่งเป็นภรรยาเก่าของอีกฝ่าย ส่วนอีกคนเห็นว่าเป็นสหายที่ติดตามมาด้วยกัน คงเป็นสตรีสองคนนี้กระมังอู๋หมิงจึงละสายตาเดินห่างออกมาไม่สนใจอีกในภวังค์คิดถึงเพียงภรรยานามไป๋เล่อชิงมิสร่