All Chapters of รักนี้ข้าสมยอม: Chapter 31 - Chapter 40

โรงเตี๊ยมฝูไหลชั้นสอง ห้องอาหารติดกันเสียงของสองสตรีที่ดังเล็ดลอดเข้ามา หากมิได้แอบฟังคงไม่ได้ยินจับใจความไม่ได้ มิหนำซ้ำคงไม่สนใจบทสนทนาที่เลื่อนเปื้อนนั่น ทว่าเจาจวิ้นที่บังเอิญได้ยินล้วนจับใจความได้จนปรุโปร่งกระทั่งต้องแอบฟังอย่างตั้งใจที่สุดในใต้หล้าอยู่ตอนนี้ และหัวใจก็เต้นแรงเสียจนแทบทะลุออกมานอกอกรอมร่อเสียงนั้นยังคงดังต่อเนื่องว่า “ชิงชิง เจ้ารู้เช่นนี้แล้ว ระแวงข้าหรือไม่? ไม่อยากเข้าใกล้หรือเปล่า? แบบเห็นข้าเป็นหญิงบ้าหรือเป็นผีร้ายอะไรเทือกนั้น”“อาโยว ข้ารู้แค่ว่าเจ้าเป็นผู้มีพระคุณของข้า”“แน่นะ”“อื้ม”โจวเจิน! อาโยว! ต่างมิติ วิญญาณสิงร่าง เจาจวิ้นเบิกตากว้าง เม้มปากจนกรามสั่นในที่สุดก็หาเจอเสียที!เจาจวิ้นเหลือกตายามแนบหูแอบฟังจนใบหน้าที่แต่งแต้มเติมชาดบิดเบี้ยวเสียรูปทรงและทำท่าเจาะกระดาษบนฉากกั้นห้องข้างๆ อย่างวู่วาม อู๋หมิงที่นั่งอยู่ด้วยกันเห็นเช่นนั้นก็เลิกคิ้วถาม“อาหนิง เจ้าจะทำบ้าอะไร? อย่าเสียมารยาท”ดวงตาเจาจวิ้นยังคงเบิกกว้าง ชี้นิ้วฉากกั้นห้องพลางกระซิบอย่างตื่นเต้นที่สุด “สตรีห้องข้างๆ ห้องนี้ๆ”อู๋หมิงเสียงขรึม “คืออะไร? พูดดีๆ”เจาจวิ้นสูดลมหายใจ “

“ทั้งสองเชิญตามสบาย”“ท่านพี่อาหมิง” เว่ยซินหยูแย้มยิ้มทักทายเสียงใส ปรายตามองศัตรูหัวใจแวบหนึ่งอย่างชิงชัง วันก่อนส่งคนไปลอบสังหารภรรยาของอู๋หมิงผู้นี้แต่พลาดท่าไม่สำเร็จ ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก ฮึ! แต่ไม่เป็นไร ครั้งนี้นางจะส่งนักฆ่าไปมากหน่อย ดูเถิดว่ายังจะโชคดีรอดพ้นเงื้อมมือมัจจุราชได้อีกหรือไม่?แม้มีสตรีกำลังคิดไม่ซื่อหมายแย่งชิงสามีผู้อื่น แต่บรรยากาศมื้ออาหารสานสัมพันธ์กระชับมิตรไมตรีระหว่างอู๋หมิงกับขุนนางเว่ยซุนกลับดำเนินไปได้ด้วยดี หลายเดือนมานี้นับว่าอู๋หมิงทำสำเร็จมากกว่าครึ่งแล้ว ด้วยสีหน้าท่าทีสัตย์ซื่อไร้พิษภัยของเขา ทั้งยังพูดน้อยถนอมคำเก็บงำความลับได้ ทำเว่ยซุนค่อนข้างไว้วางใจเกินหกถึงเจ็ดส่วนวันนี้หลังการเลี้ยงอาหารโอชาในโรงเตี๊ยมเลื่องชื่อ เว่ยซุนจึงชักชวนอู๋หมิงไปร่ำสุรากันต่อยังสถานที่ส่วนตัว แม้แต่ฮูหยินเว่ยยังถูกไล่กลับจวนไปก่อน ในเมื่อฮูหยินเว่ยยังมิอาจตามแน่นอนว่าเจาจวิ้นย่อมมิอาจติดตามเช่นกันอู๋หมิงเอ่ยอย่างห่วงใย “น้องหญิงกลับไปก่อนเถิด”เจาจวิ้นส่งสายตาอาลัยอาวรณ์อย่างมีจริตมารยา “ท่านพี่รีบกลับนะเจ้าคะ หนิงเอ๋อร์เป็นห่วง”อู๋หมิงเอ่ยยิ้มๆ “ข้าไปกับใต้

เขาเริ่มหงุดหงิดจึงคิดจะยกเก้าอี้ให้เลย ปากก็ว่า "คิดว่าข้าดวงซวยก็แล้วกัน เช่นนั้นจ่ายแค่ค่าบะหมี่พอ ภรรยารออยู่บ้าน หากไม่รีบกลับ ข้าหัวแตกแน่ สามีเช่นข้า ยอมเสียเก้าอี้หนึ่งตัวดีกว่าทะเลาะกับภรรยา”ฝ่ายเจาจวิ้น ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน เพียงแต่ล้วงทางซ้ายก็เจอตำลึงทอง ล้วงทางขวาก็เจอตั๋วเงินแผ่นละร้อยตำลึง อ้อ เจอล่ะ ควักหนึ่งตำลึงเงิน[1] ออกมา“เจ้าเป็นสามีที่ดีมาก อ่ะนี่! ค่าเก้าอี้ของเจ้า เอาไป ไม่ต้องทอน” ช่วยไม่ได้คนมันรวย เคยพกเงินน้อยเสียที่ไหนก้อนตำลึงเงินทอประกายสะท้อนแสงจันทร์ ทำเจ้าของเพิงบะหมี่ตาโตเท่าไข่ไก่ ค่าของแค่สองร้อยแต่ได้หนึ่งพัน ไม่ดีใจอย่างไร “ขอบคุณขอรับ” รีบเก็บเข้าอกเสื้อ “เช่นนั้นข้าแถมเก้าอี้พักเท้าให้อีกตัว”“ขอบใจ” รอยยิ้มเจาจวิ้นไปไม่ถึงดวงตาขณะนั่งรอต่อไปอย่างใจเย็นอันที่จริงบอกว่าใจเย็นคงไม่ถูกต้องนักเพราะตอนนี้ร้านเครื่องเขียนปิดประตูร้านไปแล้ว เขาใจร้อนมากทีเดียว นึกอยากถกกระโปรง กระโจนตัว พังประตูบุกทะลวงเข้าไปในร้านขายเครื่องเขียนตรงหน้าจังหวะนั้น หางตาเจาจวิ้นพลันเห็นประกายดาบอันคมกริบสะท้อนแสงจันทร์วิบวับตัดฉับฝ่าอากาศลงมา เขาพลิกตัวหลบได้อย

เดิมทีไป๋เล่อชิงปรารถนาแค่ครอบครัวเล็กๆ อยู่อย่างสมถะ มีชีวิตหลังแต่งงานที่สงบสุขเรียบง่าย หากแต่ชีวิตสงบสุขที่ได้มาง่ายๆไหนเลยจะยืนยาว สุดท้ายนางก็ได้รับแต่ความสับสนวุ่นวาย ชีวิตยุ่งเหยิงอันตราย ระหกระเหินผกพันไม่แน่นอนชีวิตสงบสุขเรียบง่ายที่ใฝ่หาเหตุใดช่างยากเย็นนักอา...แต่ไม่เป็นไร เพราะในที่สุดนางก็ได้รู้ ชีวิตที่ยุ่งเหยิงอันตรายเช่นนี้ล่ะ ช่างมีสีสันดีนักแลยามนี้ไป๋เล่อชิงกำลังวิ่งหาท่อนไม้อย่างตื่นเต้นหมายช่วยเป็นทัพหลังให้โจวเจินทว่าฝีมือยุทธของโจวเจินไม่ธรรมดาเลยสักนิดไป๋เล่อชิงได้ท่อนไม้มาแล้วก็ไล่ฟาดคนชุดดำได้เพียงคนเดียวเท่านั้น เงยหน้าขึ้นมาอีกทีทุกคนก็แพ้พ่าย ล้มระเนระนาดนอนโอดโอยสิ้นท่า มีโจวเจินยืนตระหง่านเหมือนปีศาจรอพรากวิญญาณทุกคนลงนรกกระนั้นครั้นบ่าวรับใช้จากในเรือนของร้านเครื่องเขียนวิ่งออกมาเห็นภาพนั้นก็พากันหวาดหวั่นขวัญผวา พวกเขาตะโกนก้องว่า ‘มีคนร้ายๆ มีคนตายๆ’ วุ่นวายไปหมด เมื่อประโยคนี้ดังลั่นไปทั้งตรอกทำเอาโจวเจินกับไป๋เล่อชิงต้องสะดุ้งสุดตัวแล้วจังหวะนั้นพลันมีระเบิดควันดังตูมกลุ่มควันสีดำพวยพุ่งปิดบังรอบทิศทางจนมืดมิดในพริบตาย่อมเป็นฝีม

โจวเจินไม่รู้ความคิดเขา นางปลอบโยนว่า “พี่สาวไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะปกป้องท่านเอง”แววตาเจาจวิ้นวูบวาบสั่นไหว แม้ใบหน้าเปลี่ยนไปแต่นิสัยนั้น ยังคงเป็นอาโยวของเขาอย่างชัดเจนไม่เปลี่ยน นิสัยของอาโยวเป็นเช่นนี้ ชอบปะทะพร้อมพุ่งชนแต่เป็นคนมีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคนอื่นเสมอ โดยเฉพาะผู้หญิงอ่อนแอที่ถูกทำร้ายน้ำใสปริ่มๆ ตรงขอบตา เจาจวิ้นดีใจจนน้ำตาไหลจังหวะนั้น พลันได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้คนมากมายใกล้เข้ามา นับว่าโชคดีที่ตรงนี้มีกองตะกร้าผักวางซ้อนกันช่วยกั้นสายตาอยู่พอดี“พวกมันตามมาแล้ว” ไป๋เล่อชิงกระซิบบอก “หนีไปทางใดดี ถนนเมืองหลวงซับซ้อนนัก” โจวเจินหันรีหันขวาง นางยังไม่คุ้นชินกับเส้นทาง ไป๋เล่อชิงก็เช่นกัน สตรีทั้งสองเริ่มตื่นตระหนก“แย่แล้ว จะถูกจับส่งทางการหรือไม่?” ไป๋เล่อชิงนึกกลัวเพราะข้อหาของพวกนางยามนี้ยาวเป็นหางว่าวแล้ว...ท่าทางคล้ายพวกบ้านนอกคอกนาเข้าเมืองเช่นนั้นทำเจาจวิ้นพลันได้สติ รีบลุกขึ้น “พวกเจ้า ตามข้ามา” เรือนซานเหอย่วน[1]ขนาดใหญ่ เหมาะสำหรับอยู่เป็นครอบครัวเล็กๆ ประมาณสามสี่คน “นี่คือเรือนของข้าเอง พวกเจ้าหลบที่นี่ก่อน” “จะดีหรือพี่สาว พวกเราอาจทำท่านเดือดร้อน” ไป๋