Semua Bab รักนี้ข้าสมยอม: Bab 81 - Bab 85

เรือนเยี่ยเฟิงไป๋เล่อชิงนิ่วหน้ามองอู๋หมิง ถามอย่างเป็นห่วง “ท่านพี่จะไปคนเดียวจริงๆ หรือเจ้าคะ?”ชายหนุ่มหันมา “เจ้าหยุดห่วงข้าได้แล้วกระมัง”“คนบ้า ให้ข้าหยุดห่วงท่านได้อย่างไรเล่า ท่านเป็นสามีของข้านะ”หญิงสาวถอนหายใจ นึกกังวลอย่างแท้จริง อู๋หมิงเห็นสีหน้านางก็ก้มลงจุมพิตหน้าผากมนก่อนหนึ่งที เมื่อกลีบปากร้อนผ่าวจรดลงมาที่ผิวเนียน มอบความอุ่นซ่านไปถึงหัวใจ ไป๋เล่อชิงจึงใจเย็นลงได้ในพริบตาอู๋หมิงก้มหน้ากระซิบเสียงพร่าแต่หนักแน่นว่า“เหตุการณ์คืนนั้นทำให้ข้าตัดสินใจแล้วว่าควรเร่งจัดการให้จบเสียที หาไม่ คนพวกนั้นคงหาทางทำไม่ดีอีก ขนาดให้เจ้าอุตส่าห์ปลอมตัวเป็นแค่สาวใช้ยังไม่รอดแผนร้ายของเว่ยซินหยูมิใช่หรือไร?”“อืม ก็ใช่” ไป๋เล่อชิงก้มหน้าเม้มปากเถียงไม่ได้จังหวะนั้น เจาจวิ้นพลันวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นลน “อาหมิง ช่วยข้าด้วย” เกาะหลังอู๋หมิงแน่นอู๋หมิงเอี้ยวตัวมอง “อะไรของเจ้าอาหนิง” เจาจวิ้นตอบเสียงอู้อี้ตรงแผ่นหลัง “อาโยวน่ะสิ นางรู้แล้วว่าข้าคือสามีเก่าตั้งแต่ชาติก่อน”ไม่น่าไปเผลอต่อกลอนนั้นกับนางเลย ให้ตาย!อู๋หมิงเลิกคิ้วถาม “แล้วอย่างไร?”“ท่านต้องช่วยพูดให้ข้า บอกนางว่าข้ากลับ

เว่ยซินหยูเอนกายพิงพนักเก้าอี้ในท่วงท่าสบาย เอ่ยเสียงเรียบเรื่อยต่อเนื่องว่า “ใช่ ไม่ต้องฆ่านังนั่นแล้ว ข้าไม่อยากเสี่ยงถูกเป็นผู้ต้องสงสัยถูกทางการตามล่าข้อหาฆ่าคน ชุดสืบสวนพวกนั้นเก่งกาจนัก หนีไม่พ้นแน่ แต่หากฉุดคร่าย่ำยีสตรีย่อมทำได้”ประกายตาของเว่ยซินหยูสว่างวาบดุจไฟอีกครา “แค่บอกว่าสตรีสมยอม แค่นี้ทางการก็ไม่ตามจับเข้าคุก ส่วนสตรีที่ถูกย่ำยี...หึหึ” ย่อมไม่มีทางกลับมาสู้หน้าผู้คนได้อีกตลอดชีวิต เรียกได้ว่าตายทั้งเป็น หากยังต้องกลับมาอยู่ต่อหน้าสามีมิสู้ฆ่าตัวตายหนีหน้าสามีไปเสียดีกว่า แบบนี้ไยมิใช่ดีกว่าส่งคนไปฆ่านังนั่นจนเสี่ยงถูกสืบสาวถึงสกุลเว่ยหญิงสาวหัวเราะเย็นเยียบอย่างชั่วร้าย“ไปจัดการตามนี้ นังนั่นอยู่ริมชายป่าตะวันตก”“ขอรับ”ชายป่าฝั่งตะวันตกของเมืองหลวงเป็นสถานที่ที่โจวเจินชอบมากที่สุดกลางป่าพนาไพรที่ร้างผู้คนแห่งนี้มีทะเลสาบมรกตเหมือนเกาะส่วนตัวซึ่งเจาจวิ้นเคยพานางมายลยามนี้หญิงสาวจึงกำลังนั่งเหม่ออยู่บนผาหินชันเหนือธาราสีครามจริงๆ เจาจวิ้นเบิกตากว้างเมื่อเห็นนางอยู่ในระยะสายตาที่ไกลลิบ ทำท่าวิ่งไปหาอย่างลิงโลด ทว่าจู่ๆ กลับมีกลุ่มชายฉกรรจ์ถึงสี่คนกรูเข้ามาล้อม

หลังจากนั้นเพียงสามวัน ข่าวหนึ่งก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวง ข่าวนั้นก็คือองค์ชายหกคิดก่อการกบฏโดยการลักลอบซ่องสุมกำลังนักรบเดนตาย ค้าอาวุธเถื่อน ยักยอกเงินพระคลัง ใส่ร้ายป้ายสีองค์ชายสามทั้งหมดทั้งมวลล้วนมีหลักฐานแน่นหนาองค์ชายหกถูกยึดทรัพย์ริบบรรดาศักดิ์ถูกปลดจากราชวงศ์กลายเป็นสามัญชน เว่ยซุนเองก็ถูกตัดสินโทษ ฐานสมรู้ร่วมคิดกับองค์ชายหกโดยการยึดทรัพย์และเนรเทศไปใช้แรงงานที่เหมืองถ่านหิน ห้ามกลับเมืองหลวงเมื่อผู้นำตระกูลถูกสำเร็จโทษ คนอื่นในตระกูลย่อมติดร่างแหไปด้วยกัน ทั้งเด็กและคนชราในสกุลเว่ย แม้ไม่ถูกเนรเทศแต่ก็ไม่มีบ้านให้ซุกหัวนอนอีกแล้ว ทุกคนล้วนสิ้นเนื้อประดาตัว จำต้องเร่ร่อนไปตายเอาดาบหน้า เว่ยซินหยูยามนี้จึงมิอาจจ้างคนไปทำร้ายใครได้อีกต่อไปเรือนเยี่ยเฟิงไป๋เล่อชิงนั่งมองสามีตาปริบๆ “ฝีมือท่านพี่?”อู๋หมิงที่กำลังกินอาหารฝีมือภรรยาเพียงตอบรับเสียงอืมในลำคอไป๋เล่อชิงร้องอ้อ เหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ อู๋หมิงลงมือเฉียบขาด ฉลาดหลักแหลมปานนี้เชียว น่ากลัวเกินไปหรือไม่?จังหวะนั้นเจาจวิ้นวิ่งผลุบเข้ามาหลบหลังอู๋หมิง “อาหมิง ช่วยด้วย อาโยวโมโหข้าใหญ่แล้ว”“อันใดอีก?” ชายห