All Chapters of รักนี้ข้าสมยอม: Chapter 51 - Chapter 60

โรงเตี๋ยมไหลฟู่วันนี้ยังคงคึกคักนอกจากลูกค้าทั่วไปที่เข้ามาเพื่อพักและกินอาหาร ยังมีผู้สูงศักดิ์นัดหมายมาร่ำสำราญอู๋หมิงก็เช่นกัน วันนี้เขามีนัดหมายกับเว่ยซุนและแน่นอนว่ายังคงมีฮูหยินเว่ยกับคุณหนูเว่ยติดตามมาด้วย เพื่อหาทางเปลี่ยนไม้ให้กลายเป็นเรือ[1] เจาจวิ้นจึงต้องลำบากปลอมตัวเป็นภรรยาคนงามอันเป็นที่รักของอู๋หมิงและคอยตามติดข้างกายเหมือนเดิมเพียงแต่ ครั้งนี้อู๋หมิงที่มีสติตลอดเวลากลับกลายเป็นคนสติเลื่อนลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทั้งยังเดินไปทางตรอกที่ตั้งเรือนซานเหอย่วนของเจาจวิ้น ลำบากเจาจวิ้นต้องไปตามกลับมา กว่าจะลากตัวอู๋หมิงให้เลี้ยวออกจากเรือนของเขาเพื่อเข้ามาโรงเตี๊ยมไหลฟู่ได้นั้นยากมากเจาจวิ้นเหน็ดเหนื่อยอย่างยิ่งคนที่นัดหมายกันวันนี้ นอกจากอู๋หมิง เจาจวิ้น และคนสกุลเว่ยเหมือนเคย กลับมีเพิ่มมาอีกสองคน เป็นชายหนุ่มอายุราวยี่สิบห้านามว่าเว่ยหลงและหญิงสาวอายุราวสิบหกปีนามว่าเว่ยอู่อู๋หมิงลอบพิจารณาคนแปลกหน้าสองคนนี้เงียบๆ หากเขามิได้ไปพบท่านอ๋องก่อนหน้านี้ก็คงไม่ทราบว่า เว่ยหลง แท้จริงคือองค์ชายหก ผิงหลง ส่วนเว่ยอู่ แท้จริงคือองค์หญิงห้าผิงหยวนต่างหากทั้งสองปลอมตัวเ

“พวกท่านสามีภรรยาทะนุถนอมกันปานนี้เชียว” องค์ชายหกเอ่ยปากหยอกเย้า “ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก”“พวกเขารักกันมาก มิอาจห่างกันแม้ครึ่งก้าว” ประโยคนี้เป็นเว่ยซินหยูที่กล่าวเสริมอย่างหมั่นไส้ ประชดประชันเต็มที่ พามาด้วยทำไมหนักหนา ข้าหาโอกาสอยู่กับคุณชายอู๋แบบสองต่อสองไม่ได้เสียที น่ารำคาญชะมัด หึ!สายตาชิงชังปานลูกไฟเช่นนั้น เจาจวิ้นย่อมเข้าใจ เจ้านั่นแหละจะตามพ่อมาด้วยทำไมหนักหนา ลำบากข้าต้องตามมาเป็นก้างขวางคอประไร ฮึ!เจาจวิ้นกับเว่ยซินหยูลอบจ้องตากันอย่างร้อนแรงองค์หญิงผิงหยวนที่ยามนี้เป็นเว่ยอู่เลิกคิ้วมองนางเองที่มาวันนี้ก็มีจุดประสงค์โปรยเสน่ห์ใส่บุรุษที่พี่ชายหมายตาพาเข้าเป็นพรรคพวกชิงอำนาจหนุนหลัง จึงช่วยเว่ยซินหยูจ้องตาภรรยาของอู๋หมิงอีกแรง สองต่อหนึ่งเลยทีเดียว!วันนี้เจาจวิ้นเหน็ดเหนื่อยยิ่งปวดตามากด้วยนอกจากสายตาเว่ยซินหยูกับองค์หญิงผิงหยวน ทางห้องอาหารอีกฝั่งที่อยู่ติดกันก็มีสายตาอีกคู่จ้องมองเจาจวิ้นอยู่สายตาคู่นั้นร้อนแรงมากเช่นกันนับว่าเป็นเหตุบังเอิญอย่างยิ่งยวดที่วันนี้โจวเจินกับไป๋เล่อชิงเองก็มานั่งกินอาหารที่นี่ มิหนำซ้ำยังได้นั่งห้องเดิมอีกด้วย แต่เพิ่

ผู้หญิงของสามีเจ้าถูกไหม”“ใช่” ไป๋เล่อชิงพยักหน้า แต่โจวเจินส่ายหน้าระรัว “ไม่ใช่นะ พี่หนิงของข้านิสัยดีจะตาย นางไม่มีทางเป็นหญิงแพศยาเช่นนั้น” นิ่วหน้าชั่งใจนิ่งคิดครู่หนึ่งก็ฟันธงหนักแน่นอีกว่า “ใช่ นางต้องไม่ใช่คนผิด ความจริงคนที่ผิดต้องเป็นผู้ชายสิ สามีเจ้านั่นแหละผิดเต็มๆ ไม่ใช่พี่หนิงแน่ๆ” เรื่องแนวนี้ในสมการของโจวเจินผู้ชายผิดเสมอ“ข้าจะไปช่วยพี่หนิงออกจากผู้ชายใจร้าย” ว่าแล้วก็ผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปทันใด ใจร้อนวู่วามอย่างมากไป๋เล่อชิงมีหรือจะวิ่งตามทันนางพูดก็ไม่ทัน ห้ามยิ่งไม่ทัน ทำได้เพียงนิ่งสงบ แต่ในใจกลับสับสนว้าวุ่น คิดสิ่งใดไม่ออกทั้งนั้นฝ่ายโจวเจินเดิมทีนางไม่เคยมาเยือนถึงจวนใหญ่อันเป็นสถานที่ทำงานของพี่หญิงหลิวหนิง แต่วันนี้อดไม่ได้จริงๆ เมื่อมาถึงก็เห็นทหารยามหน้าโหดตรงประตูสองคน “พี่ชายรูปงาม ข้าขอพบคนผู้หนึ่งได้หรือไม่?”ทหารยามหน้าดำผิวคล้ำทั้งสองหันมองหน้ากัน ต่างส่งสายตาว่า ‘ พี่ชายรูปงาม’ หมายถึงข้าแน่ๆไม่ใช่เจ้า เถียงกันในใจอยู่แวบเดียว ทหารคนทางซ้ายไวกว่า รีบเดินขึ้นหน้าถามนางว่า “เจ้าเป็นใคร ชื่อแซ่อะไร จงบอกมาให้ครบ หาไม่

ประตูรั้วหน้าเรือนซานเหอย่วนถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วอู๋หมิงพุ่งตัวเร่งฝีเท้าก้าวฉับๆ เข้ามาปานอัสนีบาต กวาดสายตามองหาไป๋เล่อชิงอย่างบ้าคลั่งเนื่องจากเมื่อครู่เพราะเขากำลังจะออกไปสืบหาความจริงบางอย่างให้สิ้นสงสัยพอดี นับว่าโชคดีตอนที่เดินผ่านศาลาจวนชั้นนอกซึ่งอยู่ไม่ไกลจากประตูด้านหน้าก็พลันเห็นเจาจวิ้นกับสตรีผู้นั้นคุยกัน เขาจึงแอบฟังหลังจากนั้น อู๋หมิงก็วิ่งเร็วยิ่งกว่าเจาจวิ้นมากนัก ไม่นานก็ถึงเรือนซานเหอย่วนของเจาจวิ้นแล้ว เมื่อมาถึงก็ไม่รีรอ ถือวิสาสะพุ่งเข้าเรือนของสหายอย่างอุกอาจ ครั้นตามหาอยู่นานเดินวนเวียนในเรือนหลายรอบกลับพบว่าไม่มีใครอยู่เลยสักคนอู๋หมิงขมวดคิ้ววูบ สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทุกขณะ เดินตามหาอยู่เช่นนั้นอย่างไม่ละความพยายาม กระนั้นกลับยังคงไม่เห็นแม้แต่เงาของไป๋เล่อชิง...“นางคงหนีท่านไปจริงๆ แล้ว”จู่ๆ เสียงนี้ก็ดังขึ้นที่ริมหู อู๋หมิงหันขวับ เห็นเป็นใบหน้าขาวผ่องของเจาจวิ้น “หลิวหนิง อย่าพูดจาซี้ซั้ว”เจาจวิ้นยู่ปากร้องฮึ เอ่ยอย่างหมั่นไส้ “ข้าอุตส่าห์บอกท่านตั้งนานแล้วว่าให้มาที่เรือนนี้ มาหานาง แต่ท่านก็เล่นตัวอยู่ได้”อู๋หมิงเสียงเครียด “ตอนนั้นข้าไม่รู

ห่างจากเรือนซานเหอย่วนของเจาจวิ้นไม่ไกลเป็นกำแพงติดกับด้านหลังของแปลงผักตรงช่องสุนัขลอด สตรีที่มอมแมมฝุ่นดินผู้หนึ่งกำลังอยู่กับสุนัขแสนซนซึ่งนางไล่มันมาอย่างเหน็ดเหนื่อย“เจ้าไม่ใช่กระต่ายเสียหน่อย ไยชอบกินผักของข้า มิหนำซ้ำยังชอบมาขุดดินนอน ทำแปลงผักของข้าเสียหาย ข้าตีเจ้าให้ตายดีหรือไม่? นี่แน่ะๆ” ปากบอกว่าตีแต่ไป๋เล่อชิงกลับจับมันนอนบนตักเกาพุงเกาคางไม่หยุด“หงิงๆ” และมันก็ชอบมากส่งเสียงครางอย่างออดอ้อนแท้ที่จริงไป๋เล่อชิงไม่ได้หนีไปที่ใด เพียงทำงานเดิม ดูแลแปลงผักเฉกปกติและวิ่งเล่นวิ่งไล่สุนัขเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เจ้าสุนัขกลับอ้อนนางมากกว่าทุกวัน“ฮุยฮุย” ไป๋เล่อชิงเรียกชื่อสุนัขที่นางตั้งให้ ทั้งที่มันมีขนสีขาวแต่มีสภาพเลอะเทอะมอมแมมทุกวันจึงได้ชื่อนี้ “เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าไม่หนีหรอก ยังอยู่ที่นี่กับเจ้าอีกนาน”ไม่รู้มันฟังออกหรือไม่แต่กลับซุกซบออดอ้อนยิ่งขึ้น มองนางด้วยสายตาคล้ายแฝงความห่วงใยเจือจางไป๋เล่อชิงยังคงพูดคุยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ข้าครุ่นคิดจนตกผลึกได้แล้ว หากหนีไปจะเอาเงินที่ใดใช้ เอาบ้านที่ไหนซุกหัวนอนเล่า ข้าตัวคนเดียวอ่อนแอด้วย เอาตัวไม่รอดหรอก อีกอย่าง ท