All Chapters of พ่ายรักฮูหยินตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

จวนตระกูลเสิ่นภายนอกกำลังพูดคุยเรื่องที่เสิ่นลู่ซือถูกหลี่หนิงเหมยหลอกใช้ แต่ผู้ที่ถูกกล่าวถึงกลับกำลังนั่งกินผลไม้อย่างสบายอารมณ์ นางเอนกายนอนบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวอย่างอารมณ์ดี โดยมีสาวใช้คอยแกะเปลือกผลไม้ไว้ให้กินร่างบางหยิบผลไม้เข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ อย่างมีความสุข ชีวิตนี้ของนางช่างสุขสบายนัก ไม่ต้องทำการงานสิ่งใด ไม่ต้องดิ้นรนค้าขายหาเงินตนเอง และค่าครองชีพที่พุ่งสูงลิบลิ่ว นางในวันนี้ช่างสุขสบายนักดวงหน้างามเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มหวาน บุรุษที่เดินเข้ามาใหม่หยุดมองท่าทางที่สุขสบายของภรรยา เขาได้แต่ส่ายหัวก่อนจะเดินเข้าไปนั่งใกล้ร่างบอบบาง“ฮูหยินมีเรื่องอะไรดี ๆ ที่อยากแบ่งปันสามีเช่นข้าหรือไม่”“ย่อมมีเจ้าค่ะ ทางตระกูลหลี่ได้ส่งจดหมายมาว่า จะคืนเงินให้ข้าภายในเจ็ดวันเจ้าค่ะ เมื่อข้าได้เงินจากส่วนนี้แล้ว ข้าจะได้ส่งมอบให้กับท่านพี่อย่างไรเล่าเจ้าคะ”“เพราะเหตุใด” คิ้วกระบี่ขมวดมุ่น“ท่านพี่ลืมสัญญาของเราหรือเจ้าคะ ข้าจะช่วยออกทุนให้แก่บ้านเด็กกำพร้าที่ท่านพี่ดูแลไว้อย่างไรเล่า เงินจำนวนนี้มากพอที่จะทำให้พวกเด็ก ๆ อยู่ได้อย่างสบาย ๆ ไปอีกหลายปีเลยเจ้าค่ะ”โม่โฉ่วที่ได้ยินพลันกระจ่างแจ้งถ

เสิ่นลู่ซือปาดเลียจนทั่วแท่งกายใหญ่ของโม่โฉ่วแล้ว นางจึงเลื่อนใบหน้าไปที่พวงไข่สวรรค์ทั้งสองลูก ดูดอมสองลูกสลับกันไปมาจนน้ำลายสีใสอาบย้อมไปทั่ว“อ่า...ดีมาก ข้าเสียวมาก” ใบหน้าคมเงยหน้าซู้ดปากเสียงดังลั่นตรงส่วนนั้นของเขามันไวต่อความรู้สึกนัก ยิ่งนางจงใจดูดอมเนิ่นนานมากเท่าใด เขายิ่งรู้สึกทั้งจุกทั้งเสียวไปพร้อม ๆ กันฝ่ามือหนาจับยึดศีรษะเล็กให้ถอยห่างออกจากพวงไข่สวรรค์ของตน หากนางยังคงดูดอมเช่นนั้นอีกต่อไป เขาคงได้จุกอกตายเสียตรงนี้“อื้อ...ตรงนั้นพอแล้วฮูหยิน” น้ำเสียงทุ้มเข้มเอ่ยขอร้องอ้อนวอน“ไม่ให้ข้าอมต่อหรือเจ้าคะ” ดวงหน้างามที่แอบกลั่นแกล้งร่างสูง แสร้งเอียงคอถามด้วยความฉงน“อื้อ พอแล้ว ข้าอยากกินฮูหยินบ้างแล้วล่ะ”สิ้นคำของชายหนุ่ม เขาก็จับร่างบอบบางที่ช่างแกล้งให้นอนราบกับที่นอน ส่วนตัวเขาตามมาทาบทับ ก้มหน้าดูดดึงเม็ดทับทิมพร้อมกับบีบเคล้นที่เต้าอวบสลับกันไปมา“อื้อ...อ่า เบา ๆ หน่อยเจ้าค่ะ รุนแรงเกินไปแล้ว”“ไม่เท่ากับที่ฮูหยินแกล้งข้าหรอก” ใบหน้าคมกระตุกยิ้มยั่วฝ่ามือหน้าผละออกจากหน้าอกนิ่ม เขาจับตรึงเรียวขาของนางให้พาดที่ไหล่กว้างของตน ก่อนจะเอาท่อนเนื้อร้อนชำแรกเข้าไปย

โม่โฉ่วจึงต้องกลับจวนมืดค่ำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาต้องคอยคุ้มกันองค์รัชทายาทไปยังสถานที่ต่าง ๆ ที่เกิดโรคระบาด และยังต้องประสานงานเรื่องความปลอดภัยไม่ให้กลุ่มคนที่เป็นโรคนี้เข้ามายังเมืองหลวงสถานการณ์เริ่มตึงเครียด เมื่อมีผู้เสียชีวิตจากโรคประหลาดนี้กว่าสิบคนแล้ว และมีผู้ป่วยบางคนออกมาร้องเรียนหน้าประตูเมือง ทำให้เรื่องที่มีโรคระบาดแพร่กระจาย เริ่มรู้ถึงหูของพวกราษฎร์ในเมืองหลวงจวนตระกูลเสิ่นเสิ่นลู่ซือนอนหน้าซีดอยู่บนเตียงกว้าง นางรู้สึกคลื่นไส้ จนอยากจะอาเจียน บางคราก็ไม่อยากกินอาหารเลยทันทีที่โม่โฉ่วได้รับรายงานจากบ่าวรับใช้ เขารีบลางานตรงดิ่งกลับมาที่จวนทันทีผลัวะ!เสียงประตูถูกผลักออก พร้อมการปรากฏตัวของร่างสูงที่มีเหงื่อโทรมกาย ใบหน้าคมเข้มตื่นตระหนกเพราะอาการของนางที่ได้รับรายงานมานั้น ช่างคล้ายคลึงกับโรคระบาดยิ่ง ใจบุรุษหวั่นเกรงยิ่งนักกลัวว่าจะเสียนางไป...“ฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง เชิญท่านหมอมาหรือยัง”“ข้าแค่ไม่อยากอาหารเฉย ๆ เจ้าค่ะ ไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวล”เสิ่นลู่ซือเอ่ยเสียงเบา นางยังคงรู้สึกมึนหัวอยู่เล็กน้อย“ไม่ได้!! ใครอยู่ข้างนอกรีบไปเชิญท่านหมอมาเดี๋ยวนี้” น้

“เช่นนั้นก็ดี ต่อไปนี้สัญญาที่เขียนไว้หนึ่งปียกเลิกแล้ว ต่อไปเราจะได้ไม่ต้องไปคำนึงถึงมันอีก เรามาสร้างครอบครัวด้วยกันเถิดนะซือเอ๋อร์ พี่รักเจ้า”คำบอกรักที่แสนเรียบง่าย กลับสลักลึกเข้าไปในกลางใจของเสิ่นลู่ซือ นางแย้มยิ้มออกมาด้วยความยินดี ดวงหน้างามคลี่ยิ้มดีใจอย่างอ่อนหวาน“ข้าเองก็รักท่านพี่เจ้าค่ะ”เสิ่นลู่ซือโถมกายเข้าไปกอดโม่โฉ่ว นางปล่อยโฮออกมาด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง ต่อไปนี้นางจะสร้างครอบครัวที่น่ารักกับเขา มีเจ้าก้อนแป้งน้อยหลาย ๆ คนมาวิ่งเล่นให้เต็มจวนไปเสียเลย ท่านพ่อเองก็จะไม่เหงาอีกต่อไปนางต้องการชีวิตที่เรียบง่าย และอบอวลไปด้วยความสุขจากคนรอบตัวเพียงแค่นี้จริง ๆหลังจากวันนั้นโม่โฉ่วก็งานยุ่งตลอดทั้งวัน ถึงเขาจะบอกเรื่องหญ้าสายรุ้งให้กับองค์รัชทายาท แต่ก็มีบางคนที่ยังคลางแคลงใจ พวกเขาไม่คิดว่าหญ้าที่หาได้ง่ายที่แคว้นไป๋จะช่วยรักษาโรคประหลาดนี้ได้โม่โฉ่วผู้นำหญ้าสายรุ้งมายังแคว้นหวงจึงต้องอธิบายอย่างละเอียด ทั้งหมดล้วนเป็นความบังเอิญที่ฮูหยินของเขาต้องการศึกษาหญ้าสายรุ้ง เขาที่พอมีญาติห่าง ๆ ที่แคว้นไป๋จึงได้ไหว้วานให้จัดหามาให้แต่คาดไม่ถึงว่าจะเป็นประจวบเหมาะที่หญ้าส

“ข้าย่อมเป็นสหายที่รู้ใจเจ้าที่สุด ยากำหนัดนี้คงจะออกฤทธิ์แรงกว่าคราวก่อนสินะ เช่นนั้นเรามารอดูกันดีหรือไม่ ว่าเจ้าจะอดทนต่อฤทธิ์ยาได้ไหม หากไม่เจ้าก็คงต้องวิ่งแล่นไปหาบุรุษใดให้ช่วยเจ้าแล้วกัน”เสิ่นลู่ซือแสยะยิ้มร้ายกาจ นางอยากจะให้หลี่หนิงเหมยได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ไม่อาจจะหลุดพ้นได้ ถูกควบคุ้มทั้งร่างกายและสติปัญญาของตนเอง“ไม่ ไม่นะ อย่าทำกับข้าเช่นนี้เลย ข้าไปทำอะไรให้เจ้านักหนา เจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้”เสิ่นลู่ซือโน้มใบหน้าไปกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน “เพราะเจ้าทำให้ข้าต้องตายไงเล่า”“จะ เจ้าพูดอะไร”เสิ่นลู่ซือไม่ตอบคำ นางแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับโม่โฉ่วคล้อยหลังที่ทั้งสองจากไปไม่นาน ฤทธิ์ยากำหนัดที่หลี่หนิงเหมยกินไปพลันออกฤทธิ์ ร่างกายของนางประเดี๋ยวร้อนประเดี๋ยวหนาว กึ่งกลางกายสาวร้อนผ่าวราวกับถูกไฟสุม สมองของนางมึนเมาสับสนจนมิอาจยับยั้งอารมณ์ความรู้สึกได้หลี่หนิงเหมยดึงทึ้งเสื้อผ้าของตน จนมันหลุดลุ่ยเผยให้เห็นผิวกายขาวผ่อง ดวงหน้างามหยาดเยิ้มไปด้วยไฟราคะ“อื้อ...อ่า ไม่ไหวแล้ว”สติของนางหลุดหายไป พร้อมกับพาร่างที่แทบจะเปลือยเปล่าของตนออกมาจากตรงนั้น สายตาฉ่ำเ