Semua Bab กับดักรักวิศวะตัวร้าย: Bab 31 - Bab 40

หากแต่ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งสองละความพยายาม วิกเตอร์พุ่งเข้าหาร่างสูงของเพื่อน โดยไม่ทันได้ระวังเท้าหนักก็อัดเข้าเต็มหน้าท้องจนจุก “ไอ้เหี้ยกูเจ็บ” คนกุมช่วงท้องเหลือบมองอย่างขุ่นเคือง“มึงแส่หาเรื่องเอง” ไร้แววความเห็นใจ มุมปากหยักยกยิ้มหยัน ไม่หยุดแค่นั้นเมื่ออาเชอร์ยังออกหน้าไม่หยุด อยากร่วมวงด้วยเจฟฟ์ก็ไม่ขัดศรัทธา ประเคนฝ่าเท้าให้กับเพื่อนเต็ม ๆ รัก“มึงพาลแล้วเจฟฟ์” อชิระทรงตัวได้แล้ว ก็หยุดคนหัวร้อน ไม่อยากให้เรื่องบานปลาย “หุบปากไปเลยมึงอะ ไม่ใช่เพราะมึงหรือไงที่ลากพวกมันเข้ามาในเกมนี้ด้วย” เจฟฟ์ตะคอกกลับ เหตุผลใช้กับเขาไม่ได้แล้ว พวกนี้ปั่นหัวจนดูเป็นตัวตลก ทั้งที่เขาก็เพื่อนคนหนึ่งเหมือนกันแต่แล้วทำไมถึงเอาแต่เข้าข้างอชิระ“ไม่ใช่เกมเว้ย มึงช่วยเปิดใจให้โอกาสกูสักครั้งไม่ได้หรือไงวะ” พยายามใจเย็นเพราะรู้ตัวว่าตนใช้วิธีสกปรก แต่หากว่าไม่ใช้วิธีนี้ เจฟฟ์ก็คงไม่ปล่อยให้น้องสาวได้ห่างจากตัว และวีด้าที่รักพี่ชายยิ่งกว่าอะไรไม่มีทางแอบมาเจอเขาเหมือนอย่างเก่าแน่ แม้จะเป็นเหตุผลที่เข้าข้างตัวเอง แต่ก็เพราะ เขารักเธอ ถึงได้ยอมทำทุกวิถีทางแล้วลากคนอื่นเข้ามาเดือดร้อนไปด้วยอย่างนี้“เ

ดวงตากลมโตกวาดมองห้องนอนของอชิระด้วยความรู้สึกหลากหลาย ไม่คาดคิดว่าจะได้มานั่งอยู่ตรงนี้ ในวันที่พึ่งผ่านเรื่องชวนอกสั่นขวัญเสียกันยกใหญ่มา พี่เจฟฟ์บทจะยอมก็ให้โอกาสง่ายดาย อชิระเดินออกมาจากห้องน้ำ เข้าไปชำระร่างกายที่ผ่านมรสุมฝ่าเท้าและหมัดของเพื่อนมา รวมถึงฝุ่นดินเปื้อนร่างใหญ่ออกจนตอนนี้ได้แทนที่ด้วยกลิ่นหอมสะอาดภายใต้เสื้อยืดตัวโครงและกางเกงขายาวตัวโปรดวีด้าละสายตาจากห้องกว้างมาหยุดที่เจ้าของใบหน้าบอบช้ำ“ทำไมมองพี่แบบนั้น” คิ้วเข้มยกขึ้นเป็นเชิงถามคนตัวเล็กก่อนจะหยุดอยู่ข้างเธอ นัยน์ตาคมกริบกดมองคนช้อนดวงตาขึ้นมาหาตนอย่างสื่อความหมายหลากหลาย แก้มเนียนยังคงซับสีระเรื่อน่ามองจนอยากสัมผัสทุกครั้ง พลันก้านนิ้วเรียวเกลี่ยผิวใสทันทีวีด้าทาบฝ่ามือนุ่มเหนือความอุ่นกำลังกอบกุมแก้มข้างซ้าย “พี่ต้องเจ็บตัวเพราะวี” “บอกไปแล้ว ต่อให้เจ็บมากกว่านี้พี่ก็ยอม” “แต่หน้าหล่อ ๆ ก็จะเต็มไปด้วยรอยช้ำ อวดสาว ๆ ไม่ได้แล้วนะคะ”“ผู้หญิงที่ไหนจะสำคัญเท่าคนที่นั่งตรงหน้าพี่อีก” สิ้นคำท่อนแขนใหญ่ได้ยึดท้ายทอยเล็ก จะได้ถูกเขาปรามได้อย่างถนัดที่กล้าพูดถึงคนอื่นเรียวปากร้อนจัดประกบลงอย่างรวดเร็ววีด้

อชิระเปิดประตูรถสปอร์ตสีแดงคู่ใจก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งประจำที่ ดวงตาสีซินนาม่อนพราวระยับด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง เมื่อได้รับข้อความตอบกลับจากแฟนสาว วีด้าทำให้ผู้ชายอย่างเขารอคอยด้วยความร้อนรน อยากจะพบหน้าเธอตลอดเวลานั่นไม่เกินจริงMittap Universityวีด้าพรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลังจากส่งข้อความสุดท้ายก่อนที่แบตมือถือจะหมดอย่างโล่งใจ เพราะหากว่าเธอไม่ตอบมีหวังพี่อชิได้บ่นหูชาแน่ นอกจากพี่ชายแล้วก็คงเป็นเขาทำตัวเหมือนพ่ออีกคนเข้าทุกวัน!“เป็นอะไรไปเหรอวี ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?” ควีนสาวสวยนัยน์ตาคมเหลือบมองเพื่อนนั่งตรงข้ามกัน ทำหน้าอย่างกับกลัวอะไรเสียอย่างนั้นวีด้าหย่อนเจ้ามือถือเครื่องเล็กลงกระเป๋า ส่ายหน้าพลางยิ้มก่อนตอบ“ไม่ได้เป็นอะไร แค่คิดว่าจู่ ๆ ก็มีพ่อเพิ่มขึ้นมาอีกคน” เจ้าของรอยยิ้มแสนสวยตอบเพื่อนเสียงขันให้กับความคิดของตัวเอง“พ่อที่ไม่ใช่พ่อใช่ไหม” ซันเดย์เอียงตัวกระทบไหล่เจ้าของคำพูดกำกวม ก่อนหันไปยักคิ้วหาคนมาเป็นส่วนร่วม ซึ่งไม่มีผิดหวัง อชิตาพยักหน้ายิ้มตอบกลับพลางยิ้มล้อเลียนวีด้าไม่ต่างจากเซีย ยกเว้นควีนคนเดียวยังทำหน้าไม่เข้าใจ จนพวกเธออดไม่ได้ต้องปล่อยขำให้กับคนหัวช

เมื่อนิสิตชั้นปีที่สี่ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาได้ก็เข้าสู่การปลดปล่อย ทางมหา’ลัยจัดงานอำลาให้กับรุ่นพี่ใกล้จบ ดังนั้นการแสดงเพื่อสร้างความสุขจึงตกเป็นของคณะนิเทศศาสตร์ นับว่าเป็นครั้งแรกทางคณะผู้บริหารเจาะจงลงมา ไม่ได้ออกประกาศเพื่อคัดเลือกอย่างที่ควรจะเป็น สร้างความหวั่นวิตกให้กับผู้ถูกเลือกเป็นที่สุดใต้ร่มไม้ใหญ่หลังตึกคณะนิเทศฯ จึงเป็นจุดจับกลุ่มกันของผู้ถูกเลือกจากสมาชิกของคณะอย่างไม่มีทางเลือก หนีไม่พ้นสาวสวยดาวเด่นอย่างวีด้าและเพื่อน ๆ ของเธอ“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ปกติต้องมีการคัดเลือกสิ” วีด้าทอดถอนใจอย่างแรง เอนตัวพิงพนักสูงของม้านั่งตัวยาวอย่างคนสิ้นหวังเต็มประดา“ฉันไม่รู้เรื่องนี้ด้วยนะอย่ามองกันแบบนั้นสิ!” อชิตายืดตัวนั่งหลังตรงเมื่อถูกสายตาคาดคั้นจากวีด้า“แน่ใจเหรอ ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องข่าวของฉันกับพี่อชิ รู้ไปถึงหูอธิการหรอกนะถึงได้เป็นแบบนี้น่ะ?” วีด้ายังไม่เชื่อว่าจะมีเรื่องบังเอิญได้มากขนาดนี้ เหมือนกับเจาะจงต้องเป็นเธอ ต่างก็รู้ดีงานแสดงเป็นเรื่องยุ่งยากมากและถ้าหากว่าไม่มีความพร้อมมากจริง ๆ ผลกระทบย่อมตกกับผู้รับผิดชอบ รวมไปถึงคณะ แล้วถ้าเกิดเรื่องอย่างที่คิดค

อชิระยืนหน้าเคร่งขรึมครั้นมารดาปล่อยท่อนแขนให้เป็นอิสระ เดินกันออกมาห่างจากหอประชุมใหญ่มากพอควร ลมหายใจหนัก ๆ พ่นอย่างแรงสะกดกลั้นอารมณ์ขุ่นมัว ไม่เข้าใจท่านตั้งแต่แรกจนถึงบัดนี้ว่าทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร ถ้าแค่ต้องการเอาคืนเรื่องที่ผ่านมาก็ไม่น่าจะไปลงที่วีด้า“พอเถอะครับแม่ วีไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย ที่ผ่านมาเป็นผมที่ดื้อรั้น อย่าทำอะไรให้เธอต้องลำบากใจมากไปกว่านี้อีกเลยครับ”“ลูกกำลังต่อว่าแม่ไม่มีเหตุผลอย่างนั้นเหรออชิ”“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ผมขอร้องได้ไหมครับ อย่าบังคับให้เธอต้องทำอะไรแบบนี้อีก”“บังคับ! ลูกคิดแบบนั้นเหรอ ทำไมถึงคิดตื้นเขินนัก ไหนบอกว่าจริงจังกับเด็กคนนี้ แค่นี้ก็มองไม่ออกเชียวหรือว่าเธอเต็มใจหรือไม่เต็มใจ ไปทบทวนเสียใหม่ว่าสมควรหรือไม่ที่จะใช้คำว่าคนรักกับเด็กคนนั้น เพราะถ้าแค่นี้ยังคิดไม่ได้แล้วละก็ อย่าแม้แต่จะเข้าหาครอบครัวเธอเลย” อชิระคิ้วขมวดเป็นปมเพราะคำของผู้เป็นแม่ การกระทำทั้งหมดเหมือนกับว่าจะไม่พอใจวีด้า คำพูดเมื่อครู่ที่ว่าเรื่องครอบครัวของเธอนั้นยังไงกันแน่!“แม่รู้อะไรมาครับ”“ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แล้วก็อย่าทำตัวเหลวไหลเด็ดขาด จำคำแม่ไว้ให้