All Chapters of กับดักรักวิศวะตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

เราสองพี่น้องใช้เวลาอยู่ในครัว ทำอาหารที่ชอบ เหมือนได้ย้อนไปตอนที่ป๊ากับม๊าปล่อยให้พวกเราอยู่ด้วยกันแรก ๆ พี่เจฟฟ์จะทำอาหาร เธอทำความสะอาดบ้าน หรือไม่ก็เปลี่ยนทำหน้าที่กันทำและเป็นอย่างนี้เรื่อยมา ไม่เคยรู้สึกว่าการได้อยู่กันแค่สองคนไม่มีพ่อแม่คอยดูแลจะขาดอะไรไป ยังเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเสมอกระทั่งพลบค่ำเมนูทั้งหมดก็เสร็จ วีด้ายกอาหารขึ้นโต๊ะส่วนเจฟฟ์ทำหน้าที่ยกจานและช้อนมาวาง ตักข้าวให้ตนและน้องสาว จากนั้นมื้อเย็นสำหรับทั้งสองได้เริ่มขึ้น “ม๊ากับป๊าไม่รู้ว่าจะได้กินอาหารที่ชอบอย่างนี้ไหม” ปลาเนื้อนุ่มเคี้ยวอยู่ในปากทำให้นึกถึงผู้ให้กำเนิดทั้งสอง จากบ้านไปนานหลายเดือนไม่รู้เป็นอย่างไรกันบ้าง บางครั้งกว่าจะติดต่อกลับมาก็ใช้เวลาเป็นอาทิตย์ ทำราวกับเป็นคู่ใหม่ปลามันท่องเที่ยวฮันนีมูนกันอย่างหวานชื่น เธอมักจะแซวพวกท่านอย่างนั้น ยังเคยบอกอยากได้น้องสักคนเพราะไม่อยากเป็นลูกสาวคนเล็ก แต่ก็ถูกปฏิเสธม๊าบอกวัยเกินที่ต้องมาอุ้มท้องแล้ว“มีเหรอป๊าจะยอมให้ม๊าอดน่ะ” แกงเนื้อรสจัดจ้านแตะปลายลิ้น สัมผัสนุ่มที่ผ่านการเคี้ยวมาเป็นอย่างดี นึกไปถึงผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ไม่เคยปล่อยให้คู่ชีวิตต้องผ

หลังจากที่เล่าทุกอย่างจนจบ ผู้เป็นเจ้าของเรื่องกะพริบตาปริบ ๆ เมื่ออีกคนไม่ค่อยมีความตื่นเต้นหรือตกใจสักเท่าไหร่ “ซันดูไม่ตกใจ?” “จะว่าไงดีละ พักหลัง ๆ วีก็ทำตัวแปลก แล้วพี่เขาก็วนเวียนรอบตัวเราอยู่เรื่อย พอเห็นแบบนี้ก็พอเดาออก แค่อยากรู้ว่าวีคิดยังไงกับพี่เขามากกว่า”จากหน้าแดงเพราะร้องไห้กลายเป็นแดงเพราะได้เผยความในใจของตัวเองออกไปเสียนี่ พี่อชิเป็นคนแรกที่เธอยอมให้เข้ามามีบทบาทต่อความรู้สึกในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เธอก็ตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไรทั้งที่เมื่อก่อนตั้งแง่กับเขาไว้ตั้งเยอะแล้วยังว่าไลลาไปมากด้วย“ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคิดยังไงกับพี่เขา แต่ตอนนี้ต้องทำไง พี่เจฟฟ์เคยห้ามไว้แล้ว เป็นแบบนี้พี่เจฟฟ์ต้องโกรธมากแน่ ๆ” แค่คิดน้ำตาก็เอ่อล้น พี่ชายคงผิดหวังในตัวเธอมาก“ไม่เอาไม่ร้อง มันต้องมีทางออกสิ พี่เจฟฟ์กำลังโกรธต้องโมโหเป็นธรรมดา ไม่ร้อง ๆ” ลูบไหล่คนเสียใจและคงจะขวัญเสียไม่น้อย “วีรู้จักพี่เจฟฟ์ดี เขาไม่มีทางหายโกรธง่าย ๆ”“ก็ใช่ ตอนนี้พี่เจฟฟ์คงไม่ฟังใคร เอาไว้ให้เขาอารมณ์เย็นลงกว่านี้ค่อยว่ากันดีไหม”วีด้าพยักหน้า ตอนนี้ต่อให้พูดหรืออธิบายอะไรออกไปพี่ชายก็คงจะไม่ฟัง ‘พี่อชิจะเป็น

เช้าวันรุ่งขึ้นแสงสาดส่องมาจากดวงตะวัน ละอองหมอกที่เคยปกคลุมพื้นที่สีเขียวบัดนี้กลายเป็นหยดน้ำเกาะตามกิ่งก้านใบ ของต้นไม้และดอกหญ้าทั่วบริเวณผีเสื้อโบยบินเหนือดอกไม้สีอ่อนของทุ่งกว้างช่างเป็นภาพที่ทำให้คนตื่นเช้าอมยิ้มเมื่อได้ซึมซับกับบรรยากาศแสนสดใสนี้ยิ่ง ระเบียงห้องห่างออกไป คล้ายกับเป็นภาพซ้อน กายหนายืนกอดอกทอดมองแผ่นหลังเล็ก ดวงตาทอประกายมาดมั่นเปล่งระยิบระยับเมื่อเห็นว่าเธอยื่นมือออกไปให้ผีเสื้อตัวหนึ่งบินมาเกาะ ปากหยักเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ทว่าทันทีเมื่อเจ้าของร่างบอบบางเคลื่อนไหวผู้ซึ่งลอบมองพลันก้าวถอยหลบเข้าด้านใน“คิดถึง” ลมแผ่วเบาลอดผ่านเรียวปากหยัก ก่อนที่เจ้าตัวจะเลี่ยงออกมาจากตรงนั้น ห้องโถงด้านใน“ไปไหนมาเหรอวี” ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถามเสียงนุ่ม ระหว่างที่น้องสาวก้าวมาหยุดอยู่ข้างกัน“ออกไปสูดอากาศค่ะ” “อืม เสื้อแขนยาวก็ไม่ใส่ มากินนมก่อน” เจฟฟ์เลื่อนแก้วสีขาวขุ่นไปตรงหน้าน้องสาว “มึงเลี้ยงน้องดีขนาดนี้กะจะไม่ให้ใครทำแทนเลยว่างั้น” อาเชอร์พูดข้ามมาจากอีกฝั่ง “ก็ต้องดูว่าคนที่มาทำแทนกูเป็นใคร แต่ที่แน่ ๆ ไม่ได้อยู่ที่นี่แน่” เจฟฟ์พูดเสียงดังมากพอจะให้ทุกคนอยู่ห้องนี้

“พี่อชิ” ควรห้ามไม่ใช่เบียดตัวเข้าหาร่างสูง ลูบไล้เนื้อแกร่งเหนือท้องน้อยเรียกร้องหาสัมผัสวาบหวามอย่างนี้“คิดถึงพี่หรือเปล่า” ไม่ได้มีแค่เขาแน่ที่โหยหา คนตัวเล็กในอ้อมกอดเธอเองก็คงคิดไม่ต่างกัน “ตอบพี่หน่อย อยากรู้”อยากตอบแต่เสียงไม่รู้ว่าไปซ่อนที่ไหนเมื่อพี่อชิทั้งบีบเคล้นสะโพกแล้วยังซุกไซ้ซอกคอไม่ว่างเว้นแม้สักจุดเดียว แรงที่พอมีเลยต้องหาที่ยึดเป็นหลัก สอดแขนคล้องลำคอแกร่งจะได้ไม่ทรุดลงไปกองกับพื้นเสียก่อน ต่อให้วีด้าไม่ตอบก็ไม่เป็นไร การกระทำของเธออธิบายทุกอย่างหมด อีกอย่างตอนนี้เขาต้องสู้กับเวลา หากช้าทุกอย่างที่ทำมาได้จบเห่อชิระรวบคนยืนตัวสั่นสู่อ้อมแขน พาไปยังเตียงนอนของตน วางวีด้าลงก่อนที่เขาจะโถมตัวคร่อมอยู่เหนือเจ้าของใบหน้าแดงก่ำ จูบร้อนแรงจู่โจมกลีบปากสีส้มอิฐกำลังจะเอ่ยบางคำหายไป เปิดโอกาสให้ลิ้นสากได้เข้าซอกซอนความอุ่นซ่านภายในโพรงนุ่มของเธอพอดี“อื้อ...” จ๊วบ~ได้สัมผัสครอบครองวีด้าอีกครั้ง อชิระเรียกร้องเธอหนักหน่วง เรียวลิ้นตวัดพัลวันดูดดื่มหาความหวานอย่างกระหาย โหยหาความซาบซ่านระหว่างกันตลอดเวลา เขาทรมานมากแค่ไหนต้องทำเป็นเมินเฉยหนีหน้าไม่ใส่ใจ เพื่อจะได้กลับม

เย็นวันเดียวกันก๊อก ๆ ๆเจ้าของห้องพึ่งจะหย่อนตัวลงนั่งได้ไม่ถึงสิบนาทีก็ต้องลุกจากเตียงนอนไปยังต้นเสียง “พี่เจฟฟ์?” “พี่เข้าไปหน่อยได้ไหม”“ได้ค่ะ” เปิดประตูให้พี่ชายเข้ามาด้านใน เกิดความระแวงในการมาของเขา คนทำความผิดลับหลังเกิดเสียวสันหลังจนขนลุกชัน เกรงเหลือเกินว่าผู้มีอายุมากกว่าจะล่วงรู้ที่ตนเองและพี่อชิแอบพบกันเจฟฟ์ทิ้งตัวนั่งคู่น้องสาว สำรวจห้องมีขนาดไม่ต่างไปจากของตนเองสักเท่าไหร่ ข้าวของเครื่องใช้ก็มีไม่กี่ชิ้น ทุกอย่างถูกจัดเป็นระเบียบก่อนจะวาดสายตากลับมายังคนนั่งข้างกัน “เป็นไงบ้าง”“คะ?”“ได้ออกมาเที่ยวเป็นไง สนุกหรือเปล่า แล้ว...สบายใจขึ้นไหม” “อ๋อ ดีค่ะ พี่วิกเตอร์คงกลับมาเที่ยวบ่อยเลยใช่ไหม เป็นวีก็จะมาทุก ๆ ซัมเมอร์หรือไม่ก็ทุกครั้งที่มีโอกาส” คำตอบของน้องสาว รู้สึกว่าตนเป็นพี่ชายที่แย่ เอาความเป็นพี่บังคับให้ทำตามความคิดของตัวเอง ไม่ถามความคิดเห็นจากเธอก่อน แล้วยังกล้าบอกว่ารักไม่อายตัวเองบ้างเลย!“พี่อยากให้เธอคิดให้ดีเรื่องไอ้อชิ มันไม่ใช่คนไม่ดีข้อนี้พี่ไม่เถียง แต่สำหรับผู้หญิงแล้วมันก็ผู้ชายเลวคนหนึ่ง พี่กับมันคบกันจนรู้กำพืดกันหมด ผู้หญิงร้องไห้เพราะมันม