Semua Bab กับดักรักวิศวะตัวร้าย: Bab 41 - Bab 50

อาทิตย์ต่อมา...นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับลงได้เวลาก็เลยผ่านข้ามมาอีกวัน ล่าสุดที่ได้คุยกันก็น่าจะเกือบ ๆ เดือนเลยนะพอรู้ว่าป๊ากับมาจะกลับมาเธอกับพี่เจฟฟ์ก็เตรียมตัวกันออกจากบ้านแต่เช้ามารอรับพวกท่านก่อนเวลา พี่เจฟฟ์ยกนาฬิกาข้อมือที่แพงแสนแพงของเขาขึ้นมาดู ก็คงไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่ที่คิดถึงป๊ากับม๊ามาก ๆ “น่าจะมาถึงกันแล้ว พี่ว่าเราเดินไปรอข้างหน้ากันดีกว่า” พี่ชายลุกจากที่นั่งตัวยาวแล้วหันมาบอกคนข้าง ๆ คว้าข้อมือเล็กเดินไปพร้อมกัน “พี่ว่าพวกท่านจะมีน้องกลับมาฝากเราไหม” พูดไปก็หัวเราะไปพลาง ครั้งหนึ่งเคยบอกพวกท่านว่าอยากได้น้องสักคน แล้วครั้งนี้พวกท่านก็ไปกันนานมาก... น่าจะมีอะไรพิเศษกลับมาบ้างละนา!“คงอยู่กับไอ้อชิมากไปถึงได้มีแต่เรื่องไร้สาระนะเธอเนี่ย” “ทำไมว่าน้องอะ แล้วพี่อชิมาเกี่ยวอะไรด้วยอย่าโยงไปมั่วสิ ก็วีอยากมีน้องนี่น่า” เจฟฟ์เอียงหน้าลงมองน้องสาวด้วยสายตาปราม เดี๋ยวนี้แตะต้องไม่ได้แล้วเพื่อนเขาน่ะ “เพราะมันสอนแต่ละอย่างให้เธอดูสิ! รู้งี้ไม่ยอมตั้งแต่แรกก็จบ” “นี่น้องไงพี่เจฟฟ์ อย่าใจร้ายสิคะ เราตกลงกันแล้วไง” ว่าพี่ชายดุม

เป็นเดือนที่ทรมานสุด ๆ ป๊าไม่ถึงขั้นให้เราตัดขาดการติดต่อกัน เพียงแต่ว่าจะออกไปไหนตามลำพังไม่ได้ ตอนไปเรียนยังพอมีหวังว่าจะได้เจอพี่อชิบ้าง แต่เปล่าเลย! เวลาที่เธอว่างเขามักถูกอธิการเรียกให้ไปพบ กว่าจะปลีกตัวมาได้เธอก็ต้องไปเรียนแล้ว เป็นแบบนี้มาตลอด เธอโมโหจะตายอยู่แล้ววันนี้ต้องไม่พลาดแน่ เธอจะกอดพี่อชิให้หายคิดถึง และบอกว่าเราจะไม่ยอมแพ้ผู้ใหญ่เด็ดขาด แต่เอาเข้าจริงดูเหมือนฟ้าจะไม่ฟังคำอ้อนวอนที่แสนปวดใจสักเท่าไหร่ เมื่อมาถึงมหา’ลัย เนืองแน่นไปด้วยบรรยากาศคึกคักในวันรับปริญญาของพวกเขา พี่อชิกลับไม่ได้อยู่กับเพื่อน ๆอธิการและสามีของท่านยืนขนาบข้างคนละฝั่งของคนประสบความสำเร็จ อชิตาตรงหน้าของเธอมีชายสูงอายุ ทว่าภูมิฐานน่าเป็นญาติผู้ใหญ่พวกเขาดูกำลังมีความสุข แล้วเธอล่ะ? ”หยุดทำไม ไม่เข้าไปเหรอ” ซันเดย์เอ่ยเมื่อเพื่อนที่กระตือรือร้นตั้งแต่ออกจากบ้าน แต่กลับยืนนิ่งทั้งที่อชิระก็อยู่เบื้องหน้านี้แล้ว“จะเข้าไปยังไง เห็นนั่นไหม ตรงไหนละที่วีพอจะไปยืนได้ ซันว่าวีควรทบทวนเรื่องระหว่างเราใหม่ดีไหม” เป็นคำถามที่ดูเลื่อนลอยไร้น้ำหนัก ทว่าหัวใจนั้นกลับหนักอึ้ง ความสัมพันธ์ของเธอกับพี

เมื่อเป็นการจัดงานมาเพื่อฉลองให้กับความสำเร็จฉะนั้นค่ำคืนนี้ก็เต็มไปด้วยบรรยากาศของความรื่นเริงและสนุกสนาน เสียงพูดคุยหัวเราะเจื้อยแจ้วเคล้าคลอไปกับเสียงดนตรีทำนองเร้าใจ กลุ่มเพื่อนสนิทจับกลุ่มพูดคุยกันอย่างถูกคอ จิบเครื่องดื่มสีอำพัน ซึ่งแต่ละคนความเข้มข้นย่อมต่างกันท่ามกลางบรรยากาศอันแสนอบอวลไปด้วยความสุขใจสายตาของอชิระกลับจับจ้องอยู่แค่วีด้าเพียงคนเดียว เธออยู่ในชุดเดรสสีดำเกาะอกที่ขับเน้นรูปร่างงดงาม ผมยาวสลวยถูกดัดเป็นลอนเหมือนอย่างเคย แต่ครั้งนี้โดดเด่นเพราะมีกิ๊บรูปผีเสื้อติดเปิดใบหูขาว ยามที่เธอขยับตัวแสงไฟอ่อน ๆ ทำให้เปล่งประกายสู้แสงสวยงามเป็นที่สุดทุกการเคลื่อนไหวราวกับต้องมนต์สะกดเขาไม่อาจละสายตาไปได้ รอยยิ้มบาง ๆ ประดับบนริมฝีปากอวบอิ่มน่าจูบ ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ เขาอยากไปยืนอยู่ตรงนั้น อยู่ในสายตาของเธอแทนน้องสาวในแววตาของอชิระฉายชัดถึงความรักลึกซึ้ง มันไม่ใช่แค่ความชื่นชมในความงามภายนอก แต่เป็นความรู้สึกผูกพัน ความเสน่หา และความปรารถนาที่เอ่อล้นออกมาอย่างปิดไม่มิด เขาเฝ้ามองเธออย่างเงียบ ๆ ดื่มด่ำกับภาพตรงหน้า ราวกับกลัวว่าหากกะพริบตาไปเพียงเสี้ยววินาที

วีด้ากลับมาจากบ้านไรอันก็พอดีกับเวลาอาหารเย็น ดวงตาคู่สวยหรี่เล็กลงเมื่อเห็นรถยนต์ที่คุ้นเคยจอดอยู่นอกรั้วบ้าน มองหาเจ้าของก็ไม่เจอ นึกว่าเจ้าตัวน่าจะอยู่แถวนี้ก็ไม่เห็นถึงขับรถตัวเองเข้ามาจอดด้านใน ควานหามือถือระหว่างออกมาจากตัวรถ เพื่อโทรหาคนที่เงียบหายไปตลอดทั้งวัน กระทั่งเดินเข้ามาภายในตัวบ้านจึงได้เห็นว่าคนที่ตามหากำลังเดินออกมาจากห้องครัว“ทำไมพี่ถึงมาอยู่ในบ้านคะ?” แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าพี่อชิจะเข้ามาได้ ซ้ำยังใส่ชุดพี่ชายของเธอด้วย ก่อนจะมองผ่านไหล่กว้างไปก็เห็นว่าป๊าก็อยู่ในนั้นเช่นกัน ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น!’ยังไม่ทันที่อชิระจะเปิดปากตอบแฟนสาว ผู้ที่อยู่ด้านหลังก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน“อ้าวยัยหนูกลับมาแล้วเหรอ” คนพึ่งเดินออกมาจากห้องครัวพอเห็นลูกสาวก็เดินผ่านอชิระมาหาเธอก่อน โอบไหล่เล็กไว้ในอ้อมแขนแล้วพาไปยังโซฟาหน้าทีวี วีด้าเดินผ่านแฟนหนุ่มไปแต่ส่งสายตาเต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็ติดที่ผู้เป็นบิดาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เอ่ยคำใด จึงขยับปากถามแบบไร้เสียง‘ทำไมอยู่ที่นี่’ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นแค่ยิ้มบาง ๆ อชิระที่เริ่มจับทางพ่อที่หวงลูกสาวได้แล้ว เดินตามทั้งสองไปรีน่านั่งอยู่ก่อน

Mittap Universityวีด้านั่งอยู่ภายในห้องที่เคยเป็นศูนย์รวมของแก๊งสิงห์ แม้ว่าพวกเขาจะเรียนจบไปแล้วได้ปีกว่า ๆ ทว่าก็ยังแวะเวียนมายังสถานศึกษาแห่งนี้เป็นนิจ จะด้วยเหตุอะไรนั้นก็ยากที่จะพูดแต่ที่มาบ่อยสุดก็เห็นจะเป็นคนที่ยืนอิงขอบตู้ตัวยาวข้างห้อง ร่างสูงกอดอกด้วยท่าทีไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นัก นัยน์ตาสีซินนาม่อนก็เรียบนิ่งยิ่งกว่าสายลม ริมฝีปากที่เคยยกยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ก็ไม่หลงเหลือ ที่เด่นชัดนั่นก็คือลมหายใจกระชากรุนแรงเป็นระยะ ชวนหัวใจเต้นตุบ ๆ ต่อม ๆ“วีก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร น้องมันก็แค่ตามซันมา พี่อย่าอารมณ์เสียได้ไหมคะ กว่าจะว่างมาเจอกันได้ไม่ง่ายเลยนะ”คงต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ไม่งั้นห้องนี้อาจจะพังก็ได้ เธอไม่อยากถูกพี่ชาย หรือคนอื่น ๆ ล้อเวลาเข้ามาแล้วเห็นว่ามีโซฟา หรือไม่ก็โต๊ะตรงหน้านี้เปลี่ยนใหม่อีกแล้ว“แล้วมันต้องตามติดเธอแบบนั้นไหม พี่สาวตัวเองก็อยู่ด้วย มันจงใจเข้าหาเธอชัด ๆ แม่ง! ไล่ออกเลยดีไหม เกลียดขี้หน้ามันว่ะ”มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นว่าไอ้เด็กนั่นมาวอแวแฟนเขา มาทีไรก็เดินตามเธอต้อย ๆ เหมือนพี่สาวไม่มีผิด ถ้าไม่เห็นแก่ที่ว่า ซันเดย์เป็นเพื่อนที่วีด้ารักมาก คงได้ตะบ