Semua Bab กับดักรักวิศวะตัวร้าย: Bab 11 - Bab 20

เวลา 16:17 นาฬิกา“พี่จะไปสนามแล้วเหรอคะ” วีด้าหันไปถามพี่ชายกำลังเดินลงมาจากชั้นบน คิดแล้วคิดอีกว่าจะพูดขอพี่ชายอย่างไรดีเรื่องขอเขาไปสนามแข่งด้วยซันเดย์ตกลงร่วมแข่งสนามประลองความเร็วในคืนพรุ่งนี้ไลลาไป อชิตาทำงานที่นั่นอยู่แล้วยังไงก็ไม่พลาดแน่ เหลือเพียงแค่เธอที่ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง หากว่าขอเขาแล้วผลออกมาจะถูกดุ ถูกสั่งห้ามหรือเปล่า?นับตั้งแต่พวกเราสองพี่น้องถูกป๊ากับม๊าให้อยู่กันเอง พี่เจฟฟ์ก็เลี้ยงเธอมาไม่ต่างจากพ่อคนหนึ่ง ดูแลทุกอย่าง แทบจะเป็นทุกอย่างในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ ซึ่งตลอดมาตนเองก็เชื่อฟังเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะแนะนำหรือบอกอะไรไม่มีไม่ทำตาม เป็นน้องสาวที่อยู่ในโอวาท อาจจะมีเดินนอกเส้นทางบ้าง แต่ก็ไม่เคยทำให้พี่ชายหนักใจทว่าครั้งนี้เธออยากลองดู อยากออกไปเผชิญโลกภายนอกที่พี่ชายบอกว่ามันน่ากลัว อยากสัมผัสแวดล้อมใหม่ ๆ ที่ไม่ใช่แค่ห้างสรรพสินค้า สวนสาธารณะ หรือบ้านยัยไลลา!“อืม” เจฟฟ์นั่งลงข้างน้องสาว “กับข้าวไม่ต้องทำเผื่อพี่นะ อาจจะกลับดึกเลย” “ค่ะ เอ่อ...พี่เจฟฟ์” “หื้ม? มีอะไรหรือเปล่า”“คือว่า...ซันจะแข่งพรุ่งนี้ค่ะ วีอยากได้ดูเพื่อน” จบคำพูดน้องสาวคิ้วพาดเฉ

ห้องรับรอง YOLO“ฉันเป็นห่วงซัน” วีด้าจะร้องไม่ร้องอยู่รอมร่อ เบนใบหน้าแดงก่ำมาทางไลลา ทั้งสองนั่งจับมือกันจนชื้นเหงื่อ พวกพี่ ๆ หายไปนานทิ้งพวกเธอให้อยู่ในห้องนี้เพียงลำพัง“ฉันก็ห่วงมันเหมือนกัน บางทีอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด พี่เจฟฟ์พูดถูกอาจจะไม่มีอะไร ตรงนั้นตั้งไกล มองไม่ชัด” ใจเธอเองก็เสียไม่แพ้กัน “ภาวนาให้เป็นแบบนั้น แกว่าเป็นอุบัติเหตุไหม” “มันก็ไม่แน่ การแข่งขันนะแก อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น แต่เอาจริง ๆ มาที่นี่ก็บ่อย เป็นครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้” แก๊ก⁓ระหว่างทั้งสองออกความเห็นเต็มไปด้วยความกังวลก็เบนสายตามายังประตูที่ถูกใครบางคนเปิดเข้ามา“ชิตา! ข้างนอกเป็นไงบ้าง” วีด้าดีดตัวขึ้นแทบจะวิ่งมาหาเพื่อนจนถูกปรามด้วยสายตาเพราะเกรงว่าจะชนกับโต๊ะกระจกเข้าให้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่กลัว ตอนนี้ร้อนใจมากก็คือเหตุการณ์ข้างนอกเป็นยังไงบ้าง ทั้งพี่ชายและคนอื่น ๆ ก็เงียบไปกันหมด “ไม่มีอะไรน่าห่วง กลัวว่าเธอกับไลลาจะร้องไห้ก็เลยลงมาบอกก่อน” คลายความกังวลจนกายเคร่งเครียดของวีด้าผ่อนลงเธอจึงหันไปทางไลลาที่ยิ้มออกมาได้ สองคนนี้ปกติใกล้กันเป็นต้องทะเลาะแต่พออีกคนเกิดเรื่องก็น้ำต

พรึ่บ⁓ตะขอเคยแนบชิดติดกันถูกจับแยกออกด้วยนิ้วแกร่ง อชิระไม่คิดเลยว่าตัวเองเวลานี้ไม่ต่างจากเสือผู้หิวโหย วีด้าทำให้เขาเหมือนคนขาดสติ ไม่ว่าจะสัมผัสเธอตรงส่วนไหนก็ล้วนทำลายตัวตนไปเสียหมด ฝ่ามือใหญ่นวดสะโพกสวย เกี่ยวขอบกางเกงยีนร่นลงอย่างเชื่องช้าใจเย็น สวนทางกับความต้องการอยู่ข้างในที่อยากจะสอดสวมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในตัวน้องสาวเพื่อนจนหัวจะระเบิด ‘หมายถึงหัวข้างล่างที่มันดันเป้าจนจะทะลุกางเกงออกมา’ฮึก ๆ ฮึก ๆกึก!มือกำลังปลดตะขอชะงักค้างเมื่อเสียงสะอื้นเหนือใบหน้าดังขึ้น อชิระเงยหน้าเพ่งมองจนคิ้วหยักขมวดเป็นปม กรามแกร่งขบแนบสนิท สองมือเล็กทาบปิดใบหน้า“วี” เรียกเสียงต่ำแผ่วเบา วางเข่าลงพื้นโซฟาข้างท่อนขาเรียวก่อนจะโน้มตัวขึ้นสูง จับข้อแขนเล็กทว่าถูกต้านด้วยแรงน้อยนิดไม่ยอมให้ดึงมันออก“ร้องไห้ทำไม หื้ม?” เธอเกลียดตัวเอง เกลียดที่แม้จะรู้ว่าเพื่อนพี่ชายเป็นคนแบบไหนแต่ก็ยังปล่อยตัวปล่อยใจยินยอมให้เรื่องมันเกินเลยมาจนถึงขั้นนี้ “อึก วี ฮึก ๆ คงไม่ต่าง จะ...จากผู้หญิง ฮึก ๆ คนอื่นใช่ไหมคะ ฮือ...” พรูความอดกลั้นมากมายก่อตัวอยู่ภายในใจออกมาจนหมดสิ้น ความถูกผิดแม้จะรู้แต่ก็หักห้ามใจตัวเอ

ไม่ได้มีแค่กลุ่มของสิงห์ที่ให้ความสนใจแก่ผู้ที่มาใหม่ นักแข่งที่ยังนั่งกุมท้อง ร่างกายสะบักสะบอมเหลือบดวงตาแข็งกร้าวไปยังเรชควีนที่ตกอยู่ในอุ้งมือของผู้หญิงห้าว“หึ เธอนี่มันตัวปัญหา ไปอยู่ที่ไหนก็สร้างแต่เรื่อง ถุย! กลับไปกับฉัน” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยสั่งทันทีเมื่อเห็นคนของตัวเอง ยิ่งทำให้เขาหัวเสียรุนแรงเมื่อหล่อนแสดงท่าทีรังเกียจ ทั้งที่ควรจะทำตามเขาบอกจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นร่ำไป“ไม่! เซียไม่ไป” ปฏิเสธเสียงสั่นพลางถอยหลบอยู่ด้านหลังน้องสาวเจ้านายเห็นดังนั้นคนอื่น ๆ ก็เข้าใจในทันทีว่าที่ผู้ชายคนนี้กล่าวถึงตั้งแต่แรกก็คือพนักงานของ YOLO แต่แล้วยังไง ถึงจะเป็นคนของตัวเองแต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาทำตัวก่างหรือก่อความวุ่นวายที่นี่อยู่ดี ฉะนั้นที่พวกเขาลงมือไปก็ถือว่าไม่ผิด“เธอนี่มัน! ซี้ด” ความเจ็บเล่นงานแต่ก็ยังฝืนร่างกายดันตัวขึ้น ความแค้นขยายแผ่ทุกสัดส่วนของร่างกาย อยากจะทำมากกว่าแค่ยืนมองคนของตัวเองที่ใช้เกราะกำบังด้วยอำนาจและผู้ที่มีอิทธิพลซ้ำคนยังเยอะกว่ามาก ‘เท่านี้ก็ถือว่าเขาใจกล้ามากแล้ว’ “นายควรพอแค่นี้ ปล่อยเซียไปจะดีกว่า อย่าเห็นแก่ตัวทำร้ายเพื่อนฉันไม่เลิก มันดูไม่เป็

หมู่บ้านกรีนวิลล์หลังจากเลิกเรียนหากไม่นัดกับเพื่อนไปเดินที่ไหนต่อก็จะกลับบ้าน อย่างวันนี้เพื่อนของเธอต่างก็มีนัดกันหมด จึงลงความเห็นกันว่างั้นก็แยกย้าย ซึ่งเธอก็เห็นด้วย อยากกลับไปนอนตีพุงอยู่บ้านมาก รถไม่ติดการเดินทางของเธอจึงกินเวลาไม่ถึงชั่วโมง พอดีกับที่คาดการณ์เอาไว้เป๊ะ เดินเข้ามาข้างในพอดีกับพี่เจฟฟ์ก้าวออกมาจากห้องครัว ไล่สายตาดูชุดที่เขาสวมราวกับว่าจะไม่ออกไปไหนแล้ว!“ขึ้นไปอาบน้ำเสร็จแล้วก็ลงมากินข้าว” “พี่ทำกับข้าวรอวีเหรอคะ” “อืม”“พี่จะเข้าสนามกี่โมง วีแค่ล้างหน้าแล้วจะรีบลงมา” “ไม่เข้า เธอไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็ตกบันได” กึก! เธอจับราวเหล็กไว้แน่นทั้งที่ก็ขึ้นมาจนเกินครึ่งทางก่อนจะหมุนตัวหันกลับมาหาพี่ชายยังคงยืนอยู่ที่เดิม ความประหลาดใจทำคิ้วขดเป็นปมถึงจะเห็นแล้วว่าเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสั้นชวนให้คิดแบบนั้น แต่ก็ไม่คาดว่าจะเป็นจริง พี่เจฟฟ์ไม่เคยหยุดช่วงกลางสัปดาห์“งานที่นั่นไม่ยุ่งเหรอคะ” “ขาดพี่สักวัน โยโลคงไม่ถึงกับทำงานกันไม่ได้หรอก”“อ่อ งั้นวีอาบน้ำเลยนะ” “อืม แต่ก็อย่านาน เดี๋ยวต้มเย็นหมด”“ค่ะ” กลีบปากรูปหัวใจคลี่ขึ้นเล็กน้อย เช่นเดียวกับพี่ชายยกยิ้มต