All Chapters of กับดักรักวิศวะตัวร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

"พี่ฉันอยู่เธอไม่ต้องกลัว" อชิตารีบขัด จากนั้นก็กระตุกแขนไลลา รายนั้นพอถูกดึงก็รีบลุก"เดี๋ยวฉันมา พี่อชิระก็อยู่ พอพี่เจฟฟ์มาจะได้ไม่ห่วง" ไลลาหันกลับมาบอกเพื่อนนั่งตัวตรงอยู่กับที่ ก่อนจะหันไปยิ้มให้อชิระที่มองมาทางตนและน้องสาวด้วยยิ้มมุมปาก'ยิ้มหล่อชะมัด'วีด้ามองเพื่อนทั้งสองเปิดประตู อยากจะรั้งหรือไม่ก็วิ่งตามออกไปแต่ก็กลัวพวกนั้นจะสงสัยว่าทำไมถึงต้องกลัวที่อยู่ห้องนี้ จึงปิดปากเงียบแล้วปล่อยให้อชิตาและไลลาปิดประตูลง"ทำไม! อยู่กับพี่มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ" โน้มตัวเท้าแขนคร่อมวีด้าไม่ต่างกับว่าเขากำลังโอบกอดเธอไว้ด้วยวงแขนใหญ่ สายตาคมจับจ้องลงลึกเข้าไปในดวงตาสวยเต็มไปความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะคาดเดา........"พี่อชิ!" เสียงเปล่งออกมาจากกลีบปากบวมเจ่อเรียกเจ้าของร่างกำยำคร่อมอยู่เหนือเรือนกายไม่เต็มเสียง เมื่อความนุ่มของแผ่นหลังที่แนบชิดไม่ใช่พนักของมันแต่เป็นพื้นราบยาวของโซฟาแทนเธอปล่อยใจไปกับเขาแม้แต่ตัวเองนอนราบลงกับโซฟาตั้งแต่ตอนไหนยังไม่รู้?"พี่ชอบวี เป็นของพี่เถอะนะ" เขาชอบทุกอย่างที่เป็นวีด้า เธอทำให้เขากระหาย อยากครอบครอง ไม่สนใจว่าครั้งหนึ่งเพื่อนได้ลั่นวาจาเอาไ

“ก็บ้านมึงใกล้สุดไหมล่ะ” อาเชอร์หันมาตอบ“ไม่ได้” ค้านหัวชนฝา ไม่จำเป็นไม่อยากให้พวกมันไปที่บ้าน น้องสาวเขาอยู่ที่นั่นด้วย เกิดพวกนี้ไปรบกวนเธอทำไง อุตส่าห์หลีกเลี่ยงมาได้ตั้งสี่ปี“มึงก็น่าจะรู้นะอาร์ นอกจากไอ้ก้าแล้วมีใครได้เข้าไปเหยียบบ้านมันบ้าง ขนาดอยู่มหา’ลัยเดียวกันยังไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าน้องมันชัด ๆ สักที!”วิกเตอร์เหลือบตามองคนหวงน้องสาวอย่างเจฟฟ์ตาเขม็ง รู้แค่ชื่อกับคณะที่เรียนนี่ก็นับว่าบุญพวกเขาแล้วมั้ง “ก็ใครใช้ให้พวกมึงแต่ละคนทำตัวดี ๆ กันทั้งนั้น ในฐานะเพื่อนกูยอมรับว่าพวกมึงพึ่งพาได้ แต่สำหรับน้องกูพวกมึงก็ผู้ชายเลวคนหนึ่ง โอเคนะ” คิ้วหนายกขึ้นแสดงถึงการแบ่งเขตระหว่างความสัมพันธ์ของกลุ่มตัวเองอย่างเด่นชัด แน่นอนว่าในฐานะเพื่อนนั้นทุกคนดีชิบหาย แต่หากเป็นเรื่องผู้หญิงละก็...ขอกันน้องสาวออกห่าง ๆ เป็นดีที่สุด“แต่กูเพื่อนมึงนะ พูดซะเสียเลย” วิกเตอร์ไม่ยอมรับคำใส่ร้าย ในกลุ่มถ้าจะมีใครสักคนได้บทบาทนั้นก็มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ“มองหน้ากูทำไม หล่อจนละสายตาไม่ได้เลยใช่ไหม?” อชิระเข้าใจความหมายของสายตาวิกเตอร์ แต่แล้วยังไง เขาไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนสักครั้งผู้หญิงพวกนั้นเข

วีด้าคล้ายคนถูกกระชากวิญญาณออกจากร่างอย่างรวดเร็วให้มาอยู่อีกโลกที่ไม่รู้จัก เรียวปากหยักขยับขบเม้มจากนุ่มนวลค่อย ๆ ร้อนแรงเพิ่มระดับตามอารมณ์ เสียงหายใจกระเส่ารุนแรง ลิ้นเปียกแฉะแตะขอบปากนุ่มของเธอไล้เลียจากอีกมุมไปอีกมุมเรียกร้องต้องการรุกล้ำเข้ามาด้านใน ทั้งที่รู้อย่างนั้นควรจะต่อต้านแต่กลับโอนอ่อนคล้อยตาม เปิดปากให้ความอุ่นซ่านแทรกสอดล่วงล้ำเข้ามาหยอกเย้าปลายลิ้นของตัวเองได้อย่างง่ายดายอชิระรั้งท้ายทอยเล็กขยับเข้ามาใกล้ เบี่ยงใบหน้าในองศาที่สามารถตักตวงเอาความหวานจากกลีบปากอุ่นอย่างเต็มที่ ทุกอณูภายในความอุ่นชื้นมีทั้งตื่นกลัวและอยากค้นหา เป็นจูบไม่ประสาแต่กลับทำให้เขาไม่อยากหยุด ท่อนแขนใหญ่คว้าเอวคอดเข้าแนบชิดกายแกร่ง จงใจบดเบียดตัวเองเข้าหาความนุ่มจากเรือนร่างเล็ก แรงเสียดสีของร่างกายทำให้เขาอยากทำมากกว่าแค่จูบ มันอยากมากกว่าแค่ได้สอดลิ้นตวัดพันกัน มือที่อยู่เหนือเอวลูบไล้ผ่านผิวนุ่มลงมาสะโพกสวย“อื้อ...”วีด้าประท้วง ทั้งจูบดูดดื่มทั้งสัมผัสเร่าร้อนจนร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรง ลมหายใจค่อย ๆ แผ่วลงอึก⁓ อชิระผละริมฝีปากร้อนจัดออกจากคนที่กำลังทรงตัวได้ยาก ระยะห่างของใบหน้ายัง

ห้องน้ำ “ฉันไม่ไว้ใจแม่สาวผมทองนั้นเลย ชอบมองแกแล้วก็ทำตัวแปลก ๆ ฉันว่าแกอย่าเข้าไปยุ่งมากกว่านี้จะดีกว่านะ” เมื่อแยกตัวออกมาอยู่กันเพียงลำพัง โดยไร้ซันเดย์ที่คอยตามติดวีด้าแทบจะเหมือนเงา ไลลาก็ร่ายสิ่งที่อึดอัดตลอดทั้งวันออกมาจนหมด“คิดมาก ซันก็แค่แปลกที่แปลกทางก็เลยตามติดฉันแค่นั้น อย่ามองคนอื่นในแง่ลบสิ”“ยัยบ้านี่ เปื้อนหมดเลย” ไลลาหลบละอองน้ำจากปลายนิ้ววีด้าที่แกล้งดีดใส่หน้าท้องของตน เสื้อสีขาวพอถูกน้ำก็เห็นผิวนวลเนียน เธอยู่ปากพลางมองค้อนเพื่อนวงใหญ่“คิ ๆ รู้ว่าเป็นห่วง ซันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่แกว่า เลิกอคติแล้วจะเห็นอะไรดี ๆ เชื่อฉัน”“เอาเถอะจะลองดูแล้วกัน แล้วเมื่อวานเป็นไงพี่เจฟฟ์จับได้หรือเปล่า อยากไปดูด้วยกันอีกไหม? ว้าย...อะไรของแกเนี่ยวี เปียกหมดแล้ว”“ก็อยู่ ๆ เปลี่ยนเรื่องทำไมเล่า ฉันก็ตกใจไง”“แค่เรื่องพี่เจฟฟ์อะวี แกตกใจอะไร”วีด้าเม้มปากเพราะนึกถึงคนที่ทำให้มันช้ำเมื่อคืน ดีที่คณะของเธอและเขาไม่ได้อยู่ใกล้กัน ไม่อย่างนั้นละก็...“วี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแกใช่ไหม?”“ไม่มี! พี่เจฟฟ์ไม่รู้แต่พี่ก้าน่ะไม่รอด เขาเห็นเราที่นั่นถ้าไม่ได้พี่ก้าฉันตายแน่”“หมายความว่าพี่

“ทำไมถึงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นน้องพี่อชิล่ะ” คำนี้วีด้าเองก็อยากถามอชิตาเช่นกัน แต่ดีแล้วที่คนถามเป็นไลลา ไม่อย่างนั้นต้องถูกสวนขึ้นมาแน่เพราะที่ผ่านมาตนไม่เคยใส่ใจเรื่องเหล่านี้เลย ให้เหตุผลกับตัวเองแล้วก็มองเพื่อนใหม่ที่หากจ้องดี ๆ ก็คล้ายพี่อชิเหมือนกัน เพียงแต่อชิตาดวงตาเรียวรีหวานออกมาทางเอเชียไม่เหมือนพี่อชิระที่คมดุ “พวกเธอก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอแค่พวกเขามากินข้าวก็แทบจะทำให้โรงอาหารแตก ไปที่ไหนก็ถูกห้อมล้อมด้วยสายตาจับจ้อง มันดูอึดอัดมากเลยนะ” อชิตาผู้ที่ไม่เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในวงล้อมพวกนั้นอธิบายด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว ต่อจากนี้ไปความสงบคงไม่มีอีกแล้วก็เพราะพี่ชายเคยให้ความร่วมมือมาตลอดกลับดีแตก! ผ่านมาตั้งสองปีพึ่งนึกอยากแสดงความเป็นพี่น้องกันต่อหน้าทุกคน แล้วยังเป็นที่โรงอาหาร ศูนย์รวมผู้คนทุกสายชั้น หายนะชัด ๆ “ซันเดย์ เป็นอะไรหรือเปล่าหรือน้ำติดคอจนสมองขาดอากาศไปแล้ว” เห็นความเงียบผิดปกติของเพื่อนก็อดเอ่ยแซวไม่ได้“เธอสิสมองขาดออกซิเจน ลุ่มหลงในรูปกายจนดวงตามืดบอดมองไม่เห็นอะไรแล้วน่ะ ยัยคนนี้นี่” คนถูกดึงออกมาจากภวังค์ความคิดบางอย่างสวนกลับไลลาทันใดเช่นกัน “ฉันก็คิดเหมือน